Joy Division - Closer (1980)

Dat einde van a means to an end.. dat steeds slomerde wordende ritme... doet echt iets met me haha, geniaal dit.
Ik word er overigens niet depressief van, itt veel mensen.
Dit album mist net iets om een 5 te worden alleen ik weet niet wat?

Nog een paar luisterbeurten...

Leg het voor de gein eens naast het einde van 586 op kant een van Power, Corruption & Lies, een enigmatisch New Order album dat boordevol schalkse verwijzen naar Joy Division zit.

Omg, heb t net gedaan en ik dacht al dat ik iets herkenbaars hoorden, je hebt gelijk. Het is gewoon hetzelfde zowat haha cool.
Ook een van mn favo nummers op dat album☻

Smaken verschillen en over kwaliteit van popmuziek zullen we altijd blijven twisten.
Maar zijn we het wel allemaal eens dat de B-kant van dit briljante album het allerbeste is wat de popmuziek ooit heeft voortgebracht?

Yep.

Nope

Ach, wat leuk twee oud-medewerkers van de PTT, die obv beroepsdeformatie hun commentaar geven: in telegramstijl, zonder na te denken wat dit oplevert (oud-)ambtenaar, nietwaar

MuMe is nou eenmaal een site waar superlatieven je om de oren vliegen zoals - het allerbeste is wat de popmuziek ooit heeft voortgebracht - en slechts zelden maak ik daar nog een opmerking over.

Daarom nu twee: 1. muzikale kennis van een individu is nou eenmaal beperkt; 2. is de popmuziek dan al klaar of kan er - ook al is het puur theorie - nog een meesterwerk worden gemaakt in the years to come.

Zal mijn stem wel weer terugzetten, voor alle duidelijkheid

DE 12 ALBUMS VAN 1980 DIE MIJN LEVEN HEBBEN GERED

vervolg van: Japan - Gentlemen Take Polaroids (1980)

04. JOY DIVISION 1980 CLOSER

"This is the way, step inside...". Ian Curtis, dichter en ziener, bracht op het eerste Joy Division album Unknown Pleasures (1979) de vervreemding in kaart. Op het tweede en tevens laatste album Closer (1980) leidt hij de luisteraar als gids rond in de krochten van zijn eigen ziel. Op Atrocity Exhibition zet hij de mens, maar tussen de regels ook zichzelf, in het midden van de arena. Curtis' leven was een strijd geworden. Een dubbele zelfs. Een tegen de epilepsie die een aantal maanden eerder bij hem was gediagnosticeerd en die het leven in het middelpunt van de schijnwerpers bemoeilijkte. Liever geen felle spots tijdens optredens. Maar Ian voerde ook een strijd tegen zijn eigen innerlijke verscheurdheid. Getrouwd en vader van een dochter voor hij een rockster werd en tijdens optredens in België bevriend geraakt met een vrouw die artistiek gezien zoveel meer met hem gemeen had dan het gezin dat hij in Manchester had achtergelaten. Verslag van die relationele twijfel bracht Curtis uit in de single Love Will Tear Us Apart die enkele dagen voor zijn dood zou verschijnen, maar niet op dit album staat. Zijn worsteling met de dood zit wat mij betreft het duidelijkst vervat in de verzen van Something Must Break, een song die pas een jaar later op de verzamelaar Stll (1981) voor het eerste officieel het daglicht zou zien in een grondige herbewerking door New Order.

Two ways to choose
Which way to go
Had thoughts for one
Designs for both

Niet alle songs op Closer gaan rechtstreeks over Curtis' eigen problematiek, maar ze hangt wel als een schaduw over zijn verzen. Isolation en Twenty Four Hours zijn het meest expliciet. A Means To An End leest als een afscheidsbrief, The Eternal klinkt als gezongen vanuit het graf en Heart And Soul lijkt wel van gene zijde te komen. Die nummers zijn niet met die bedoelingen opgenomen, maar dragen wel de kracht in zich om vandaag zo te klinken. De hoesfoto werd door de band gekozen voor Curtis' dood op 18 mei 1980. Love Will Tear Us Apart steeg tot nummer 13 in de UK charts en het album Closer (1980) verscheen in juni van datzelfde jaar. Of de plaat ons ook echt dichter bij het levensverhaal van de dichter brengt, is een vraag die elke fan zelf mag beantwoorden. Het werd in ieder geval het sluitstuk van een kortstondig muzikaal avontuur van een band die met amper twee platen, een zwarte en een witte, een gigantische stempel zou zetten op het vervolg van de muziekgeschiedenis. Het doet mij denken aan die andere band uit New York die met een wit en een zwart album een vergelijkbare impact hadden: The Velvet Underground.

FILE I

01. Atrocity Exhibition
02. Isolation
03. Passover
04. Colony
05. A Means To An End
06. Heart And Soul
07. Twenty Four Hours
08. The Eternal
09. Decades

FILE II

01. Love Will Tear Us Apart (Peel session)
02. Twenty Four Hours (Peel session)
03. Colony (Peel session)
04. Sound Of Music (Peel session)
05. Atmosphere (Licht Und Blindheit)
06. Dead Souls (Licht Und Blindheit) *
07. Ice Age (Still) *
08. Love Will Tear Us Apart (single)
09. These Days (b-side)
10. Love Will Tear Us Apart (b-side)
11. Komakino (flexi disc)
12. Incubation (flexi disc)
13. As You Said (flexi disc)
14. She's Lost Control (version)
15. The Sound Of Music (Still)
16. Something Must Break (Still)
17. Ceremony (rehearsal)
18. In A Lonely Place (rehearsal)

Over File II valt nog wel wat te zeggen. Joy Divisions tweede Peel session dateert van eind 1979. Twee van de drie songs uit een andere sessie worden aan het Franse label Sordide Sentimental uitbesteed en verschijnen onder de naam Licht Und Blindheit. Net als voor de single Transmission heeft de groep twee sessies nodig om de single Love Will Tear Us Apart op te nemen. Dit keer verschijnen beide versies van de song op vinyl. Na Ians dood worden drie leftovers van de Closer sessies door Factory gratis uitgedeeld op een flexidisc. Twee leftovers van eerdere sessies worden door New Order voor Still (1981) van overdubs voorzien. En van de laatste twee songteksten die Curtis schreef zijn opnames uit een repetitie bewaard gebleven. Nog een extra woordje uitleg bij Dead Souls en Ice Age (*). Beide songs uit de Atmosphere sessie werden per ongeluk meer versneld tijdens de weergave en zijn zo op alle latere uitgaves beland. Wie ze goed beluistert, hoort dat Ians stem een beetje meer smurferig klinkt, dan we van hem gewoon zijn. Door zo'n song een paar seconden te vertragen, hoor je hoe hij eigenlijk hoorde te klinken. Dat is wat de technicus die alle Joy Division en New Order songs remasterde en voor fans aanbod op internet heeft gedaan. Wat je in File 2 te horen krijgt zijn de [pich corrected] versies. De downloadlink is een week actief.

wordt hier vervolgd: Killing Joke - Killing Joke (1980)

Dat zou best eens kunnen zijn.

Van 1980 vind ik het één van de beste B-kanten. Helaas maakt de A-kant de gehele plaat niet tot 5 sterren....

Zeker eens! alleen popmuziek? Als er iets geen popmuziek is, is het Joy Division wel naar mijn mening.

En toch was het doel om van "Love Will Tear Us Apart" een pure popsingle te maken (wat ook gelukt is).

Dan noem je 1 nummer... En zelfs dat nummer vind ik ook niet echt poppy.
Als je joy division poppy vind, wat is Taylor swift dan? Ultra ultra pop?

Daar heb je wel een punt. Dat kun je ook van Talk Talk zeggen. De laatste albums van die band was ook geen popmuziek meer. Het was meer dan popmuziek. Zo ook Joy Division.

Popmuziek is volgens mij niet meer dan een verzamelnaam voor populaire muziek.

Klopt voor een groot deel, en de structuur is meestal heel opvallend ook en heel duidelijk.
Joy Division was in die tijd en is op dit moment ook zeker niet populair.
Als je de gemiddelde mens vraagt naar Joy Division zegt hij: Wie?

Mooie close-read over de totstandkoming van Closer:

The Quietus | Features | Anniversary | 40 Years Later: Closer & The Last Days Of Joy Division - thequietus.com

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Joy Division - Closer, 40th Anniversary Edition - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Joy Division - Closer, 40th Anniversary Edition
Veertig jaar geleden kon ik er niet zo veel mee, maar bij de hernieuwde kennismaking met Joy Division’s Closer kan ik alleen maar concluderen dat het een prachtplaat is

Veertig jaar geleden verscheen Closer, het tweede album van de Britse band Jo Division. Zanger Ian Curtis zou de release niet meer mee maken, wat het album nog wat extra lading mee gaf. Closer was me veertig jaar geleden veel te donker of zelfs deprimerend, maar wat is het een prachtalbum. De drums, de bassen, de gitaren, de synths; alles vormt een blauwdruk voor veel muziek die in de jaren 80 gemaakt zou worden. En dan is er ook nog de bijna wanhopige zang van Ian Curtis. Ik kon er veertig jaar geleden niet veel mee, maar inmiddels vind ik het echt prachtig. Zijn die reissues er toch niet helemaal voor niets, want dit album moet je gehoord hebben.

In mijn platenkast staan al een jaar of veertig de eerste twee albums van Joy Division. Het waren albums waar je in 1979 en 1980 vrijwel niet omheen kon, al was het maar vanwege de zeer lovende recensies, maar als ik heel eerlijk ben, kon ik er destijds niet zo heel veel mee. De donkere bassen, de vervormde gitaren en dan ook nog eens de gedeprimeerde zang van Ian Curtis; je moest er absoluut tegen kunnen en dat kon ik destijds niet.

Ik heb de platen van Joy Division ook nooit meer uit de platenkast gehaald, maar ze kregen deze week wel gezelschap van de reissue van Closer, dat dit jaar zijn veertigste verjaardag viert. Ian Curtis zou de geboorte van het album niet eens meer mee maken, want hij maakte een eind aan zijn leven voordat Closer het daglicht zag.

Ik heb het album voor mijn gevoel maar een paar keer beluisterd, maar het moet vaker zijn geweest, want zodra de eerste noten van het nieuwe vinyl uit de speakers kwamen, was het een feest van herkenning, al gaan Joy Division en feest eigenlijk niet samen. Openingstrack Atrocity Exhibition joeg me veertig jaar geleden direct op de kast, maar wat is het goed. De roffelende drums van Stephen Morris (die vorig jaar een prachtig boek schreef over zijn jaren in Joy Division), de diepe baslijnen van Peter Hook, de zwaar vervormde gitaren van Bernard Albrecht en de aardedonkere zang van Ian Curtis; het valt voor mij opeens allemaal op zijn plek, net als de al even mooie als ruwe productie van de legendarische Martin Hannett.

Wat mij veertig jaar geleden niet wist te raken, komt nu opeens hard binnen. In muzikaal opzicht is het spannend maar ook uiterst trefzeker en in de stem van Ian Curtis hoor je de ellende en de wanhoop. Het is een prachtig begin van een album dat al veertig jaar een klassieker is, maar nu ook voor mij dit predicaat verdient.

Closer vervolgt met het lichtvoetigere Isolation dat nog steeds opvalt door diepe bassen, maar de roffelende drums heeft verruild voor een strak ritme en de vervormde gitaren voor wat kleurigere synths. Ian Curtis klinkt ook net wat opgewekter, al is dat in zijn geval een relatief begrip. Passover is wat meer ingetogen en stemmiger, met een wat subtielere instrumentatie en bijzonder indringende vocalen. Colony is weer wat steviger, maar waar ik de track 40 jaar geleden nauwelijks kon verdragen is het nu vooral indrukwekkend.

A Means To An End is zowaar dansbaar en brengt direct herinneringen naar de doomy dansvloeren van de jaren 80 naar boven. Heart And Soul is wat experimenteler, maar is ook een blauwdruk voor de betere 80s new wave, net als Twenty Four Hours dat klinkt als de jonge Simple Minds met levenservaring. The Eternal klinkt weer totaal anders. Donkerder, ingetogener en bijna sereen wanneer de stem van Ian Curtis, die opeens minder gedeprimeerd klinkt wordt begeleid door piano, waarna het door synths gedomineerde Decades fraai afsluit met een vleugje Kraftwerk en de indringende laatste noten van Ian Curtis.

Ik had er veertig jaar geleden maar weinig mee, maar vind het nu allemaal even mooi en indrukwekkend. Toch ook nog maar eens naar Unknown Pleasures luisteren, want daarvan heb ik de reissue vorig jaar nog laten liggen. Erwin Zijleman

Het is Bernard Albrecht of Bernard Sumner maar zeker geen Bernard Butler

Die zat toen nog in de luiers inderdaad. Dom. Aangepast

Op Atrocity Exhibition is het trouwens Hooky op gitaar en Sumner op bas. Iets wat ze ook deden op Sound of Music met gelijkaardige baslijn.

Anno 2021 is Ian Curtis nog steeds een inspiratiebron. Dit is een mooie, sobere versie van Love Wil Tear Us Apart van Harbottle & Jonas : Love Will Tear Us Apart - Joy Division (Harbottle & Jonas cover) - YouTube

The Eternal is niet echt een typisch Joy Division nummer maar wel erg mooi, Tom Smith is hier zeker door beïnvloed.
Ik voelde bij de Editors altijd al een JD invloed, vooral dan bij de eerste albums van de Editors. Maar nu hoor ik het heel duidelijk bij The Eternal.

The Eternal en Decades, veel mooiere en intensere laatste twee nummers op een album zijn er zelden gemaakt

Laatst een interview (van 10 jaar geleden alweer) gelezen van Hooky over Ian, hoe niet goed ze allemaal met hem omgingen, da's echt te triest voor woorden. Er was echt geen enkele aandacht of hulp voor, dus niet verwonderlijk dat het zo eindigde met hem. Zal kijken of ik die nog kan vinden...

Het waren ook nog jonge twintigers, ik denk niet dat ze überhaupt in een positie waren om te weten hoe Ian eraan toe was laat staan er invloed op te hebben.
De film Control geeft wel een mooi beeld wat dat betreft.

Nee, maar als je ook ziet hoe de mensen van de studio en manager enzo er ook mee omgingen vooral...
Na een overdosis meteen na het ziekenhuis naar de studio brengen Nu zou je tegenwoordig "verplicht" enkele weken thuis of ergens zitten.

Joy Division's Ian Curtis commits suicide | Indie | The Guardian - google.com

5 stemmen voor dit kunstwerk. waarom 5 stemmen ? omdat 6 stemmen niet mogelijk is.