Joy Division - Closer (1980)

Dat begrijp ik wel enigszins. ‘Isolation’, hoewel een prima nummer (met een aangrijpende tekst), past niet echt tussen de gitaar gedreven nummers. Hoewel Hannett nog probeert iets van een natuurlijke overgang te maken na ‘Atrocity Exhibition’. Dat nummer is trouwens weer wel een geweldige opener van het album. Met die krassende gitaargolven. Prachtig ruimtelijk geproduceerd. Hannett op (één van) zijn top(pen). ‘Passover’ vind ik een heerlijk introvert nummer - had ook op ‘Always Now’ van Section 25 kunnen staan. ‘Colony’ is één van JD’s geweldenaars, maar deze versie vind ik een beetje mat en ongeïnspireerd uitgevoerd. Te flets. De lijzige versie van de John Peel sessies is daarentegen fenomenaal. Beklemmend. De afsluiter van kant 1, ‘A Means to an End’, is niet heel bijzonder. De zwakke schakel van het album. Kant 2 maakt deze oneffenheden voor mij echter meer dan goed…

Je benoemt nu de juiste zwakke broeders, Isolation is muzikaal niet sterk, Means to an End komt niet echt op gang.

Ik vind Passover minder sterk dan Isolation. In die laatste en in Decades durf ik een OMD invloed horen. Beide bands hadden op dezelfde Factory affiche gestaan in 1979. En voor mij is Colony de minst passende track. Eens met de stelling dat de Peel session versie de betere is. A Means To An End heeft al wat New Order vibes net als Heart And Soul. De Still versie van die eerste gaat door merg en been: I put my trust in you! 586 van New Order besluit de eerste helft van PC&L zoals A Means To An End doet met C.

Ik wil de term "herkenbaarder" die ik eerder gebruikte bij UP wijzigen in "toegankelijker".

Isolation had imo beter uitgewerkt moeten worden, klankmatig is het goed, maar er ontbreekt wat aan.

Colony wordt altijd in verband gebracht met Kafka's In de strafkolonie en dat m.n. in de relatie tussen Ian en Deborah. Trek je die lijn doort, kan je er ook Sartre bij halen (L'enfer sont les autres), maar er is ruimte voor meer: colony is ook een vakantiekamp - en dan moet ik denken aan de verfilming van Tommy van The Who, waarin Ian Dury als the wicked uncle Ernie optreed (as I fiddle about) die menigeen echt wel schrik inboezemt; ook die colony is er een om iemand met een blijvend angstcomplex op te zadelen.

Voor wat het waard is, Steve beschouwde overigens Atrocity Exhibition als een van zijn favoriete songs.

Alleen de 7” ‘Electricity’ is een Factory-release. Met fraai artwork van Peter Saville. En dat was het dan. Ik weet eigenlijk niet waarom de vroege discografie van OMD niet op Factory is uitgebracht (maar op DinDisc, Virgin - probably a better recorddeal?). Dat werk was toch echt Factory waardig - n.m.m. zo goed als archetypisch voor het label. Iemand hier die daar wat van weet? Saville (c.s.) - mede founder van Factory - heeft toch ook veel van het artwork van de vroege albums van OMD voor zijn rekening genomen. Heel fraai. Vooral Dazzle Ships (UK-release was zelfs gatefold).

Het verhaal dat de ronde doet, is dat Factory eigenlijk alleen als een soort incubator heeft gediend; Saville werd 'geleend' van Factory voor de album release; m.u.v. Organisation hadden alle 1e 4 albums van OMD aardige gimmicks (hoes met binnenhoes). Martha & The Muffins (Echo Beach) was eigenlijk de eerste echte voltreffer van Dindisc. Fiction Tales (Modern Eon) is nog zo'n fijne van dat label.

Maar waarom wist Factory de band niet op het label te krijgen? Je zou toch denken dat zo’n “jong” label een band als OMD wel zou willen contracteren. OMD werd gemist, zoals later The Smiths gemist werden? Ik zal Factory: The Story Of The Record Label, by Mick Middles eens raadplegen (staat hier in de kast). Mss dat het antwoord daar te vinden is.

Te veel gedoe om James Nice - Shadowplayers nu helemaal uit te pluizen, is het kort-door-de-bocht antwoord dat OMD obv Electricty (single verkocht ca 5000 stuks in een maand tijd) veel meer potentieel werd toegedicht dan Factory financieel kon ophoesten - ze hadden én (synth)pop (pakkende songs), én artisticiteit. Human League (labelgenoten van OMD) had alleen het laatste, plus een incrowd hitje met Empire State Human. Virgin (Dindisc) had meer poen.

Later bleek New Order de grote cash-cow voor Factory, toen zij (buiten medeweten) mede de Hacienda financierden

Overigens is het geval van The Smiths en Tony Wilson een typisch geval van incompatibilité des humeurs. In ruil daarvoor heeft Factory The Stockholm Monsters en The Railway Children.

Tony Wilson had OMD's demo (Electricity / Almost) al in de doos met "afgekeurd" gegooid. Zijn vrouw pikte de cassette lukraak uit die doos en speelde hem in de auto. "Dit is geweldig, deze jongens moet je tekenen." En Tony Wilson gehoorzaamde. True story.

Martin Hannett werd erbij gehaald om beide nummers op te nemen en te producen. Andy en Paul vonden hun eigen demo beter. Fac 6 bevatte daarom OMD's demo van Electricity op de a-kant en Hannetts versie van Almost op de b-kant. De 5000 exemplaren gingen als zoete broodjes maar de oplage was te klein om de hitparade te beroeren. OMD toerde met Joy Division en andere Factory bands. Maar Wilson vond Electricity toch te poppy. In zijn ogen was OMD een hitband in wording en daarom schoof hij ze door naar Dindisc, het new wave sublabel van Virgin.

Virgin bracht de debuut single opnieuw uit maar met Hannett's versie op de a-kant. OMD toerde daarna in het voorprogramma van Gay Numan. Wanneer OMD's debuutalbum klaar is begin 1980 verschijnt Electricity opnieuw op single. Ditmaal met een remix van de oorspronkelijke versie (= albumversie) en een nieuwe versie van Almost (= albumversie). De meeste nummers op OMD's debuut zaten al in hun set toen ze met JD tourden.

Als OMD aan de opvolger Organisation begint in 1980 integreren zij invloeden van JD in hun muziek. Als Curtis sterft, voorzien Andy en Paul een oude instrumental van lyrics en titelen hem Statues naar de hoes van Closer (eindelijk on topic). "The way you move..." is een referentie naar Ians live dans.

Vince Clarke koopt Electricity en is vooral gecharmeerd door de b-kant Almost. Het zal het eerste nummer worden dat hij leert spelen op zijn synthesizer. De rest is geschiedenis. De rol van OMD als synthpop pionier wordt vaak onderschat. Enola Gay gaat klassiekers als Fade To Grey en Vienna vooraf.

Het hoesontwerp van Peter Saville voor Electricity is het begin van een lange artistieke vriendschap met OMD. Tot en met Junk Culture ontwierp hij al hun hoezen. Leg die van New Orders Movement maar eens naast die van OMD's Architecture & Morality.

Doe die bands keer een factor 100 en je hebt nog niet de value van een ‘The Smiths’. Als Smiths wel Factory geweest was, had Wilson zonder (gewelddadig) protest van zijn label-genoten van die design-tafel kunnen genieten. (zie de scène in 24h party people)

Staat niet op MuMe maar de zwart wit foto van The Broadcast Collection van Kraftwerk: Ian Curtis zou er zo tussen gepast hebben. The looks van Kraftwerk en Joy Division ontliepen elkaar toen nauwelijks.
Kraftwerk - The Broadcast Collection 1970-1981 (5 CD), Kraftwerk | Muziek | bol

Ziet er interessant uit. En niet een verkeerde prijs. Maar ik kijk nog ff verder.

Dit verhaal wordt bevestigd door Mick Middles, Factory, The story of the record label, Virgin Books 2002, p, 145:

”Play it again….play it again!“ screamed Lindsay, excitedly…..By the time the car had drifted through Marple, Wilson was convinced. Orchestral Manouvres in the Dark would become a Factory band. More than that. They would become a Factory ‘pop’ band….He knew, also, that Orchestral Manouvres in the Dark, should they prove immediately successful, would also be whisked swiftly away from his meagre resources.”



En zo verwezen Durutti Column’s ‘Missing Boy’ - There was a boy, I almost knew him, A glance exchanged - en U2’s ‘A Day Without Me’ - Today's a day without me - ook naar Curtis.