Miles Davis featuring Sonny Rollins - Dig (1956)
mijn stem
21 stemmen
Verenigde Staten
Jazz
Label: Prestige
-
Dig (7:37)
-
It's Only a Paper Moon (5:26)
-
Denial (5:42)
-
Bluing (9:59)
-
Out of the Blue (6:15)
-
Conception * (4:01)
-
My Old Flame * (6:34)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur:
34:59
(45:34)
0
geplaatst: 27 augustus 2016, 19:28 uur
Neen t'is uit 1956. De opnames werden geaakt in 1951, maar de lp kwam er pas in 1956.
0
geplaatst: 27 augustus 2016, 22:20 uur
Opgenomen in 1951, nadat Miles Davis was teruggekeerd uit Parijs en het niet zo goed met hem ging.
Hij voelde zich onvoldoende erkend (is dat de reden dat hij gedurende die jaren zo veel opnames maakte?), en was bovendien aan de heroïne geraakt. Toch is dit voor mij een heerlijk hardbop-album, met fraai spel van Miles Davis, en ook Sonny Rollins (tenor sax) verrast. Bovendien ben ik een liefhebber van het spel van Art Blakey (drums) met die heerlijke roffels.
Hij voelde zich onvoldoende erkend (is dat de reden dat hij gedurende die jaren zo veel opnames maakte?), en was bovendien aan de heroïne geraakt. Toch is dit voor mij een heerlijk hardbop-album, met fraai spel van Miles Davis, en ook Sonny Rollins (tenor sax) verrast. Bovendien ben ik een liefhebber van het spel van Art Blakey (drums) met die heerlijke roffels.
0
geplaatst: 19 maart 2019, 11:59 uur
Samen met Miles Davis - Miles Davis and the Modern Jazz Giants (1954) en Miles Davis - Bags' Groove (1954) opgenomen in een prettig geprijsd setje onder de naam '3 Essential Albums'.
3
geplaatst: 19 december 2019, 19:54 uur
Met: Miles Davis (trompet); Sonny Rollins (Tenorsax); Walter Bishop, Jr (piano); Tommy Potter (bas); Art Blakey (drums); Jackie McLean (Altsax op 1, 3, 4, 5 ); Charles Mingus (bas op 6, niet vernoemd op hoes).
Vooral historisch een interessante plaat: Davis in zijn junkietijd met twee medejunks op saxofoon, die beide behoorlijk grote meneren in de jazz zouden worden. Dan ook nog met drummer Art Blakey, en een -niet in de hoestekst vermelde- cameo van Mingus op één track, waarmee gewoon de drie meest invloedrijke bandleiders van de komende tien jaar hier op één lp te horen zijn. Dat Potter en (in mindere mate) Bishop wat zouden worden stukgebeten door de tand des tijds kun je de plaat nauwelijks aanrekenen: de gave van Davis om op het juiste moment op de juiste plek te doen wat juist is, waar hij soms te veel en soms juist te weinig credits voor krijgt, is weer in volle glorie te bewonderen.
Muzikaal is het niet allemaal denderend, dat moet worden gezegd. De geest van Bird en Diz waart nog volop door de studio, al wordt deze plaat vaak met enige fantasie aangeduid als een vroege hardbop-plaat. Dat klopt in zoverre dat het één van de vroegere opnames is in 'microgroove', dat wil zeggen een plaat die op lp-formaat kon worden geluisterd. Verlost van het drie-minuten maximum die plaatjes voor die tijd hadden, duiken Davis & co vol enthousiasme de diepte in, nou ja, de lengte eigenlijk, met wisselende resultaten. Sonny Rollins is al een creatieve kracht on rekening mee te houden, zij het niet altijd toonvast. Vaak steelt juist McLean overigens de show. Op 'Bluing' laat Davis zelf horen hoe hij eigenlijk trompet wil spelen, en al mist het de verfijning van een Kind of Blue, eigenlijk is het gewoon bijna net zo retemooi.
Op 'Conception', voortgedreven door de pulserende snaren van Mingus, valt alsnog terug te horen waar het in de komende vijf jaar heen zou gaan met de jazz. Ik kon me ook niet zo een plaat voor de geest halen waar zowel Art Blakey als Charles Mingus op meespelen, al was die er natuurlijk wel. Nou goed, zoals gezegd, historisch werk. En geregeld zeer fijn om te beluisteren.
Vooral historisch een interessante plaat: Davis in zijn junkietijd met twee medejunks op saxofoon, die beide behoorlijk grote meneren in de jazz zouden worden. Dan ook nog met drummer Art Blakey, en een -niet in de hoestekst vermelde- cameo van Mingus op één track, waarmee gewoon de drie meest invloedrijke bandleiders van de komende tien jaar hier op één lp te horen zijn. Dat Potter en (in mindere mate) Bishop wat zouden worden stukgebeten door de tand des tijds kun je de plaat nauwelijks aanrekenen: de gave van Davis om op het juiste moment op de juiste plek te doen wat juist is, waar hij soms te veel en soms juist te weinig credits voor krijgt, is weer in volle glorie te bewonderen.
Muzikaal is het niet allemaal denderend, dat moet worden gezegd. De geest van Bird en Diz waart nog volop door de studio, al wordt deze plaat vaak met enige fantasie aangeduid als een vroege hardbop-plaat. Dat klopt in zoverre dat het één van de vroegere opnames is in 'microgroove', dat wil zeggen een plaat die op lp-formaat kon worden geluisterd. Verlost van het drie-minuten maximum die plaatjes voor die tijd hadden, duiken Davis & co vol enthousiasme de diepte in, nou ja, de lengte eigenlijk, met wisselende resultaten. Sonny Rollins is al een creatieve kracht on rekening mee te houden, zij het niet altijd toonvast. Vaak steelt juist McLean overigens de show. Op 'Bluing' laat Davis zelf horen hoe hij eigenlijk trompet wil spelen, en al mist het de verfijning van een Kind of Blue, eigenlijk is het gewoon bijna net zo retemooi.
Op 'Conception', voortgedreven door de pulserende snaren van Mingus, valt alsnog terug te horen waar het in de komende vijf jaar heen zou gaan met de jazz. Ik kon me ook niet zo een plaat voor de geest halen waar zowel Art Blakey als Charles Mingus op meespelen, al was die er natuurlijk wel. Nou goed, zoals gezegd, historisch werk. En geregeld zeer fijn om te beluisteren.
0
geplaatst: 29 januari, 19:34 uur
Geweldig album dit, wat je moet hebben met de twee uitstekende 'bonustracks' die uit dezelfde sessie komen.
* denotes required fields.
* denotes required fields.