Nick Cave and The Bad Seeds - Murder Ballads (1996)

Nou ja, minder:113 stemmen en 3,77 als gemiddelde is toch niet verkeerd dacht ik! Vergeleken met andere Nick Cave-albums is de waardering misschien ietsje minder, daar heb je een punt. Ik vind het overigens ook een erg sterk Cave-album met 'Stagger Lee' als prijsnummer.

Ik denk dat Cave door dit album bij een groter publiek bekend is geworden, en dan is dit een prima album om in de Cave schatkamer binnen te stappen, en dan te gaan graaien naar die andere juwelen.

Na dit album vandaag weer eens gedraait te hebben, doe ik er toch weer een halve bij (is 4,5*). Stagger Lee is een nummer dat bij elke draaibeurt weer mooier wordt, O'Malley's Bar eveneens, eigenlijk alle nummers wel. Op het eerste gehoor lijkt dit echt een te zoetsappig- niet bij Nick passend- Cave-album, maar hoe vaker je dit album luisterd, hoe meer de pareltjes zich beginnen te ontpoppen. Wat is het toch een geweldige artiest, die Cave.

Leuk !

Het moet wel zijn gedraaiD met een D (voltooid lidwoord en verleden tijd is ik draaiDe en niet draaite, vandaar ! mensen lèt op uw taal - tot zover deze taalpurist !)

Ik vind Murder Ballads een zeer warm album, in een mooie bijna sprookjesachtige sfeer... alleen de onderwerpen zijn natuurlijk niet zo lieflijk ! Prachtalbum !

Mooie stem en Kylie mag eindelijk eens een mooi nummer mee zingen.

Nu weten we ook waar onze carberatier de inspiratie vandaan haalt.

Bedoel Freek de jonge natuurlijk met het laatste nummer van deze plaat.

Bij Dylan dus.

Hele gave plaat dit, vooral omdat die rare spookverhalen precies mijn ding zijn. De B-kantjes die bij de singels horen zijn ook de moeite waard. The Ballad of Robert Moore and Betty Coltrane doet niet onder voor de nummers op deze cd.

Inderdaad; mooie b-kant van Where The Wild Roses Grow.

Gauw je bericht aanpassen...

Die andere mag er ook wel zijn, The Willow Garden.

4,5 * omdat ik een puntje aftrek voor het laatste nummer, vind het wel goed, maar iets te jolig.

Jij was me namelijk net voor.

Lekker luguber album. Mijn favoriet is The Curse of Millhaven. Dit nummer bewijst maar weer eens dat als je ergens goed in bent, je niet vroeg genoeg kunt beginnen.

Ik heb alle Cave platen.
'Song of Joy' is mijn fav nr.
Op twee 'Knockin on Joe'.

Na twee luisterbeurten vind ik enkel de gekende singels sterk, maar dan ook wel erg sterk! Ik had iets meer verwacht van dit album. Toch 3 sterren

Aardige plaat, maar ik mis toch wel een beetje de echte 'liedjes' (het album werd destijds ook gebracht als 'tussendoortje'). De meeste nummers worden als het ware verteld, waarbij de teksten in ieder geval zeer vermakelijk zijn. Ik heb ooit het aantal doden geturfd; ik weet niet meer precies hoeveel het er waren, maar toch zeker tientallen.
Hoogtepunten zijn natuurlijk 'Where The Wild Roses Grow' en 'Henry Lee', maar ook 'Stagger Lee' en 'Song Of Joy' zijn fantastisch. 3,5*

Eerste album dat ik van Nick Cave en zijn Bad Seeds heb gehoord. Eerst vond ik 'm niet zo geweldig. Maar ik warmde er langzaam voor op. Je kan niet bepaald zeggen dat Cave een geweldige zanger is. Maar zijn duistere stem heeft tenminste wél karakter, wat je van weinig huidige artiesten kan zeggen (die vaak als vrouwen proberen te zingen...)
Dit is een intens duistere plaats met veel gevoel voor humor en ironie. Dus het moet niet verkeerd geïnterpreteerd worden als zo'n standaard gefrustreerde Gothic-plaat waarop men altijd maar moord en brand schreeuwt. Favoriete nummers; Henry Lee (vanwege de fraaie tegenstelling tussen de stemmen van Cave en Harvey) en O'Malley's Bar. Gitzwart komische kijk in het hoofd van een psychopaat. Wat bij wel meer nummer het geval is...

4 *

Tussendoortje tussendoortje, een verdomd lekker tussendoortje dan toch! Van het handjevol Cave-albums dat ik in huis heb is Murder Ballads zeker één van de betere, waarbij ik graag een uurtje word ondergedompeld in het macabere universum dat de Australiër hier creëert. "Ballads" maar toch grimmig en wrang genoeg om voor een gezonde dosis opwinding te zorgen, niet in het minst dankzij het potige pianospel waarbij je soms het gevoel krijgt dat de toetsen zonodig moesten gesloopt worden. De grote hit Where The Wild Roses Grow is zeker niet het allerbeste dat Murder Ballads onderdak verleent, maar het heeft wel iets, zo'n duet met een popvrouwtje. Stef Kamil Carlens van Zita Swoon zei overigens ooit dat ie vond dat Nick Cave hiermee z'n ziel aan de commercie had verpand, wat ik helemaal zo niet ervaar. De toppers vind ik hier de wervelwind Stagger Lee, het onheilspellende (maar zijn niet alle songs dat hier??) Lovely Creature waarbij Caves ijzingwekkende gehijg in de kiem wordt gesmoord door de lieflijke "la-la-la-la-la-la-la's" van Katharine Blake en de magistrale, inktzwarte opener. Maar ook het slot is erg genietbaar met het onstuimige relaas van O'Malley's Bar en het erg meezingbare (hoe meer gerstenat er heeft gevloeid, hoe beter het klinkt!) Death Is Not The End.
Om de één of andere reden is Murder Ballads zo'n plaat die ik heel graag in z'n geheel luister, waarbij ik echt opgeslorpt word door de sfeer ervan. Afzonderlijke nummers ervan gaan spelen doe ik gek genoeg bijna nooit. Fijn album!

Curse of Millhaven en O'Malley's Bar alleen al zijn tekstueel zo briljant dat de meeste songschrijvers hier alleen maar van kunnen dromen.

Het enige commerciele dat ik er in zie is de samenwerking met Kylie M. Gelijk ook een van de mindere nummers van de plaat. Maar er is hier genoeg moois.

Het was juist de verrassing dat hij met een duet met Kylie op de proppen kwam, en daar een grote hit mee scoorde.
Veel mensen vonden het een mooi liefdesliedje; dat is het ook al denk ik dat velen de tekst niet goed gehoord hebben.
Vergeet Henry Lee niet; gezongen met PJ Harvey, met wie hij toen schijnbaar een verhouding had. Zeer geslaagde samenwerking.

Kan ik me alleen maar bij aansluiten! Ik heb mijn zakken inmiddels volzitten met goud en een paar diamanten.

Heb deze plaat nog maar net ontdekt, maar wat een geweldige sfeer wordt hier neergezet door Cave en zijn bad seeds! Kende hiervoor alleen The First Born Is Dead en recent het Grinderman project, ben dus geen echte Nick Cave kenner.

Stem volgt nog, het klinkt heerlijk (en luguber).

Well those were the last words that the barkeep said, 'cause Stag put four holes in his mo-ther-fuck-ing head.

Blijft het beste nummer van de plaat. Op de hielen gezeten door O'Malley natuurlijk.

Prachtig album, je ''voelt'' de sfeer eigenlijk om het zo uit te drukken, de spanning is met momenten te snijden, mijn absolute favoriet is wel ''Death is not the end'' met PJ Harvey oa

Death Is Not The End, jawel, van ons aller Bob Dylan.... en ooit nog door Freek leuk vertaald tot "Leven Na De Dood"

Deze plaat vind ik, zoals velen, ook erg goed. Misschien soms iets te luguber. De teksten van Nick zijn geniaal en doen me denken aan die van Poe.

Zo'n album verdient een erg grondige analyse, maar mijn mening volgt zeker.

Behalve Johnny Cash, die ook met verve over doodslag en vernieling zong, kan geen kat zo overtuigend en bezeten over moord zingen als deze vleermuis. Henry Lee, Stagger lee.... prachtige murder ballads, jawel;
De plaat grijpt me bij iedere luisterbeurt weer bij mijn nekvel, brrr....

Zaterdagavond.

Pappa en Mamma zijn gezellig samen op stap.
Oom Nick komt vanavond in huis.
Om op te passen op zijn twee jonge nichtjes.
Hij heeft een groot dik sprookjesboek mee genomen.
Vol met mooie geïllustreerde prenten.

Verhalen zonder een gelukkig einde.
De kleur rood overheerst op de gruwelijke plaatjes.
Angst voor de krokodil onder het bed is totaal verdwenen.
Vanaf nu overheerst de duisternis.
Het laatste hoofdstuk zal vanavond geschreven worden.
Lege pagina’s van een open einde.
Het rood van bloed zal voor opvulling zorgen.

Red Right Hand van Let Love In was de voorbode.
Murder Ballads zou een zoethoudertje worden.
Korte muzikale legendes.
Liefdesverhalen die eindigen in een crime passionel.
Veelal met een vette knipoog.

Het succes van Where The Wild Roses Grow zorgde voor een omkeer.
Nick Cave werd bekender bij een breder publiek.
Kylie Minogue niet als het gelukkige tienermeisje.
Maar in een slachtoffer rol.

PJ Harvey als jaloerse echtgenoot.
Die bewust als zwarte weduwe door het leven wil gaan.
De vermoedelijke relatie tussen Polly Jean en Nick.
Het geeft Henry Lee een wrange ondertoon.

Death Is Not The End van Bob Dylan zal ik blijven zien als een soort van parodie.
Kerstfeest bij de Anonieme Alcoholisten.
Eind van het jaar worden er regelmatig projecten op gestart.
Bekende popmuzikanten die zich zogenaamd in zetten voor een goed doel.
Alleen maar om er zelf beter van te worden.
Zoals wat er gebeurde bij Satellite Of Love van Lou Reed.

Niks tussendoortje.
Geslaagd toetje na het hoofdgerecht Let Love In.

Mooie plaat. Nick Cave slaagt er altijd goed in om de de sfeer die hij op wil roepen over te brengen naar de plaat.

Misschien moet ons Sieneke vanavond maar Henry Lee gaan zingen voor meer punten. Tekstueel verandert er immers weinig:

Lalalalala lalalalalie ipv shalala, shalalalie

Sieneke als Polly Jean en Vader Abraham als Nick.

Een titel die de lading dekt en die je op verschillende wijzen kan interpreteren. Eigenlijk als tussendoortje bedoeld maar toch een volwaardig album met 10 even donkere, soms lugubere als beklijvende songs waarbij Where the Wild Roses Grow ook nog een hit werd. Dit album zou heel goed passen bij een detectivefilm of thriller.

Het enige album van Nick Cave dat ik middelmatig vind. Tekstueel is het weer ijzersterk zoals we gewend zijn van Cave. In combinatie met zo'n ballad als Where the Wild Roses Grow tilt het toch een verder niet spannend nummer naar een hoger niveau.
Stagger Lee is fenomenaal, de sfeer, de muziek en tekst past perfect bij elkaar. Het hoogtepunt van dit album is echter O'Malley's Bar. De timing en frasering van Cave bij deze nummers zijn onovertroffen!
Helaas hebben de overige nummers, op the Curse of Millhaven na, te weinig om het lijf om mij te kunnen boeien.

Ik blijf genieten van The Curse of Millhaven, wat is dat nummer scherp geschreven! DMN!