Nick Cave & The Bad Seeds - The Firstborn Is Dead (1985)

Een zeer goed donkere Cave-plaat, maar toch net iets minder dan "From her to Eternity" en "Your Funeral, My Trial"....
Maar, het bevat natuurlijk wél de wereldsongs "Tupelo", "Wanted Man" en "The Six Strings That Drew Blood"...

Ik heb altijd enorm gehouden van Nick Cave's werk, zowel het oudere als het nieuwere werk. Ik heb wel wat exemplaren in bezit van zijn platen en heb ook wel wat oude cassette's liggen. Ik ben deze plaat bij toeval tegengekomen. Kende Tupelo wel. En ben tot de vaststelling gekomen dat ik zijn Birthday Party-periode wel het beste vind. Pareltjes op deze plaat zijn Say Goodbye to the Little Girl Tree met zijn eenvoudige plink-plonk gitaar en daarboven de bezwerende zang van hem. Wanted Man met zijn bluesy gitaar en dan de schreeuwerige uithalen zoals ik het het beste vind Het concept van TBP is eigenlijk subliem, je start met een zacht begin,een simpel riedeltje en bouwt dan het tempo en zang op tot een crescendo. En natuurlijk Tupelo (The single version) voor zijn duistere bas en schitterende rauwe zang van Nick. Deze laatste laat me nog het meeste denken aan mijn favoriete 12" vinyl van THB , nl The Bad Seed, met een sublieme Sonny's Burning,een erectie bezorgende Wildworld (HEY ... hold me baby for i may fall...) en als laatst een pareltje als Deep in the Woods. Vergeleken met deze plaat is dit echt niet zo een schreeuwerige CD met weinig inhoud Ik begrijp nog steeds niet dat de naald van mijn platenspeler toen in de tijd niet door het vinyl is gegaan, zo versleten gespeeld

Te krappe baarmoeder.
Twee ongeboren zielen vechten voor een bestaan.
Als een demente goudvis in een kom.
Steeds hetzelfde rondje varend.
Wetend dat er maar overlevingskans is voor een persoon.
De oudste en wijste offert zichzelf op.
Wachtend op de eeuwige slaap.
De zandman worstelt zich in het vruchtwater.
Als een moddermonster ontneemt hij het recht tot leven.
Alleen de Koning zal ontwaken.
Zijn rijk vanuit armoede uitbreiden.
Ontstaan door liefde voor zijn moeder.

Tupelo, 8 januarie 1938.
Ergens in een stacaravan bevuilt een jonge vrouw de vloer.
Tussen lege flessen drank valt een levenloos wezen op de grond.
Verbinding met de navelstreng is afgestorven.
The Firstborn Is Dead.
Vervolgens een lange stilte.
Buikkrampen en een herhalend patroon.
Gelukkig klinkt er nu gehuil.
Later zou deze stem uitgroeien tot werelds bekendste zanger.
Geboorte van Elvis Aaron Presley.

Tupelo staat dan ook niet alleen voor Elvis Presley.
John Lee Hooker zong ook al over deze plaats.
Misschien is hij eigenlijk wel een grotere koning.
Elvis noemde de bluesmuziek gebracht door donkere slaven al als inspiratiebron.
Getroffen door een stortvloed van regen.
Deze overlast komt ook terug in de tekst van deze song.
Als grootheid past Nick Cave ook in dit rijtje.
Tenminste, wel in het door mij zelf samen gestelde rangorde.
Zelfs de wederopstanding van Jesus Christus wordt enigszins genoemd.
Ook niet de minste persoon.
Zijn lichaam achtergebleven.
Maar zijn ziel herrezen.

Al op zijn album From Her To Eternity proef je de gebondenheid met Elvis.
In The Ghetto met zijn nachtclubachtige clip als bewijs.
Nick presenteert zich onbewust als verlopen Las Vegas ster.
Ook hier hebben de verslavingen hun littekens achter gelaten.
Er is niemand die hem een voortvarend leven toe kent.
Hoog genoteerd op de lijst der lijsten.
Welke popster zal binnenkort het loodje leggen.
Keith Richards staat op de eeuwige eerste plaats.
Cave volgt als hoogste nieuwe binnenkomer.
Beide nog steeds in leven.

Een beetje artiest laat toch wel een bluesgetint album na.
Proef dan ook verwantschap met Jeffrey Lee Pierce van The Gun Club.
Zijn trouwe gitarist zou later ook ingelijfd worden.
Als dienaar van de grote meester zelf.
Lid van The Bad Seeds.
Hier is het Blixa die met zijn specifieke geluid een stempel drukt.
Zijn spel gecreëerd tussen de schroothopen van Einstürzende Neubauten.
Passend in het totaalplaatje.
Ontstaan in het brein van de Grottenman.
Primitief en met een kaalheid.
Terug naar de roots.
De oertijd der muziek.

Zo wordt hier duidelijk terug gegrepen op de geschiedenisboeken.
Black Crow King roept vergelijkingen op met My Wild Love van The Doors.
Ook hier betreft het een rockartiest met de blues in zijn hart.
Wanted Man is geschreven door Bob Dylan en Johnny Cash.
Er wordt een ode gebracht aan Blind Lemon Jefferson.
Alleen Leonard Cohen ontbreekt nog.
Maar deze werd net als Elvis al geprezen op From Her to Eternity.

Hoort The Firstborn Is Death nu tot zijn beste albums?
Volgens mij niet.
Al zitten de kenmerkende elementen voor het latere werk er duidelijk in verweven.
Geloof, Moord en Liefde.
Een ter doodveroordeelde die zich voorbereid op het contact met God.
Zijn zondes opbiechtend.
Zoekend naar vergeving.
EVIL getatoeëerd op de knokkels van zijn rechterhand.

Ook Nick Cave zelf wankelt tussen goed en kwaad.
Engel op de ene schouder.
Duivel op de andere.
Bewapend met pistool.
Enkel een kogel in de loop.
Zodat hij zich van een van beide kwelgeesten kan verlossen.
Al zal de keuze nooit de juiste zijn.

Toch nog wel steeds mijn favoriete Nick Cave & The Bad Seeds album,al komen een aantal anderen (onder meer Henry's Dream,Let love in, Abattoir Blues / The Lyre of Orpheus en Push the sky away) wel erg dicht in de buurt.Vooral het feit dat de sound hier diep geworteld is in het Amerikaanse zuiden plus alle Elvis referenties spreekt me erg aan.
Ook het maniakale aan Nick Cave (met name in de zang),wat op the Firstborn is dead erg goed naar voren komt geeft het album wat extra's.
De slechts zeven nummers vormen ook een prachtig geheel en het onorthodoxe maar zeer effectieve gitaarspel van Blixa Bargeld is tevens een flinke meerwaarde.
De opener Tupelo is al meteen een absoluut hoogtepunt en inmiddels terecht (in ieder geval voor mij) een klassieker.Verder is Train long suffering (hoohoo) een persoonlijke troefaas en Wanted man de beste uitvoering van Bob Dylan's nummer die ik ooit gehoord heb.
Het is echter vooral de totale sound (de broeierige combinatie van Blues,folk en rock) en de eenheid van de songs wat the Firstborn is dead voor mij zo uitzonderlijk maakt.

The Firstborn Is Dead is een stuk meer mijn ding dan het debuut. Ik ben echt niet per se een bluesliefhebber, maar dit is een plaat met "iets" meer focus en rode lijn en dat kan ik wel waarderen. Ook qua productie vind ik dit een fijne plaat, de duivelse uithalen van de diverse instrumenten zijn nog steeds goed weergegeven, maar de meer melodische stukken komen hier ook heel goed tot hun recht. Dit is zeker een plaat die ik wel eens vaker zou opzetten.