Nick Cave & The Bad Seeds - The Firstborn Is Dead (1985)

Het is duidelijk dat ik een groter liefhebber ben van de latere cd's van Nick Cave (zeg maar vanaf het cover-album "Kicking against the pricks"). Op deze cd staat weinig waar ik echt helemaal van onder de indruk raak. De single Tupelo is wel ok, maar verder toch wel een hoop geschreeuw en weinig inhoud naar mijn smaak.

Op Lowlands werd ik er weer eens aan herinnerd wat een geweldig nummer Tupelo toch is.
Net verhoogd van 3,5/5 naar 4/5.

@aERodynamIC: Ik hou juist meer van het vroege, ruigere werk van Cave. Het latere is ook goed hoor, maar in mijn ogen is de creatieve storm in de latere albums een beetje gaan liggen. Toegegeven, het is allemaal wat ongepolijster en moeilijker verteerbaar, maar volgens mij wordt het wel beloond als je je erin verdiept...

Ik moet een jaar of 20 geweest zijn toen ik in 1985 met mijn koptelefoon op naar de radio zat te luisteren terwijl mijn ouders tv keken.
De naa van het programma of zender ben ik vergeten maar vanaf dat moment is de naam Nick Cave aan mij geopenbaard.
Tupelo heette het nummer en het was zo overdonderend en bezwerend en angstaanjagend dat dit het beginpunt was voor mezelf als fan.
Heb het album toen speciaal voor dit nummer gekocht maar heb ook de andere nummers leren waarderen zoals Black Crow King en Wanted man.
Rauwe en uitgebeende blues, skeletten van songs, rammelrock,..., I loved it and still do

Een zeer goed donkere Cave-plaat, maar toch net iets minder dan "From her to Eternity" en "Your Funeral, My Trial"....
Maar, het bevat natuurlijk wél de wereldsongs "Tupelo", "Wanted Man" en "The Six Strings That Drew Blood"...

Mmm, zowaar een plaat van Nick Cave met een móóie foto van hem op de hoes . Ik moet toegeven dat ik hem niet herkend zou hebben...

Zo mogelijk nog beter dan zijn eerste cd: naar mijn mening vormt de cd meer één geheel, en ik vind de nummers ook iets verrassender, hoewel tegelijk beter afgewerkt. Zo groot is het verschil niet, maar hier staan gewoon meer echt goede liedjes op dan op de andere .

Succes Freud met het luisteren naar de Cave collectie.

Het was ergens midden jarig tachtig toen ik op de radio een live uitvoering hoorde van Tupelo, ik weet dat het een concert uit Utrecht betrof. In die tijd werden er nog cassettebandjes opgenomen en ik heb die speciale cassette ook jaren gekoesterd, tot ik hem bij een verhuizing ben kwijtgeraakt. Hij moet nog ergens in een doos liggen op zolder. Die radio uitvoering met een emotionele uithaal op het einde van het nummer is met voorsprong mijn mooiste nummer van alle tijden. Nu moet ik hem nog zien te vinden.

Ik heb altijd enorm gehouden van Nick Cave's werk, zowel het oudere als het nieuwere werk. Ik heb wel wat exemplaren in bezit van zijn platen en heb ook wel wat oude cassette's liggen. Ik ben deze plaat bij toeval tegengekomen. Kende Tupelo wel. En ben tot de vaststelling gekomen dat ik zijn Birthday Party-periode wel het beste vind. Pareltjes op deze plaat zijn Say Goodbye to the Little Girl Tree met zijn eenvoudige plink-plonk gitaar en daarboven de bezwerende zang van hem. Wanted Man met zijn bluesy gitaar en dan de schreeuwerige uithalen zoals ik het het beste vind Het concept van TBP is eigenlijk subliem, je start met een zacht begin,een simpel riedeltje en bouwt dan het tempo en zang op tot een crescendo. En natuurlijk Tupelo (The single version) voor zijn duistere bas en schitterende rauwe zang van Nick. Deze laatste laat me nog het meeste denken aan mijn favoriete 12" vinyl van THB , nl The Bad Seed, met een sublieme Sonny's Burning,een erectie bezorgende Wildworld (HEY ... hold me baby for i may fall...) en als laatst een pareltje als Deep in the Woods. Vergeleken met deze plaat is dit echt niet zo een schreeuwerige CD met weinig inhoud Ik begrijp nog steeds niet dat de naald van mijn platenspeler toen in de tijd niet door het vinyl is gegaan, zo versleten gespeeld

Slechts 1 skipnummer (3), een hele verbetering vind ik dit album tegenover zijn debuutplaat, die me niet zo wilde grijpen.
Ik denk dat ik vanaf dit album stilaan een echte fan geworden ben.
Ik vind zijn oude werk best ok, maar vanaf The Good Son vind ik het toch nog beter en beter worden.
Ik hou méér van een ingetogen Cave dan de wild om zich heen schoppende jonge vampier die hij hier nog wel was... Mij dan vaak te kakofonisch en dissonant, en dat pijnigt mijn oren dan teveel.

Zijn Birthday Party periode was niet aan me besteed, en dat heb ik dus ook met Iggy Pop; zijn Stooges periode ligt me ook totaal niet...

Te krappe baarmoeder.
Twee ongeboren zielen vechten voor een bestaan.
Als een demente goudvis in een kom.
Steeds hetzelfde rondje varend.
Wetend dat er maar overlevingskans is voor een persoon.
De oudste en wijste offert zichzelf op.
Wachtend op de eeuwige slaap.
De zandman worstelt zich in het vruchtwater.
Als een moddermonster ontneemt hij het recht tot leven.
Alleen de Koning zal ontwaken.
Zijn rijk vanuit armoede uitbreiden.
Ontstaan door liefde voor zijn moeder.

Tupelo, 8 januarie 1938.
Ergens in een stacaravan bevuilt een jonge vrouw de vloer.
Tussen lege flessen drank valt een levenloos wezen op de grond.
Verbinding met de navelstreng is afgestorven.
The Firstborn Is Dead.
Vervolgens een lange stilte.
Buikkrampen en een herhalend patroon.
Gelukkig klinkt er nu gehuil.
Later zou deze stem uitgroeien tot werelds bekendste zanger.
Geboorte van Elvis Aaron Presley.

Tupelo staat dan ook niet alleen voor Elvis Presley.
John Lee Hooker zong ook al over deze plaats.
Misschien is hij eigenlijk wel een grotere koning.
Elvis noemde de bluesmuziek gebracht door donkere slaven al als inspiratiebron.
Getroffen door een stortvloed van regen.
Deze overlast komt ook terug in de tekst van deze song.
Als grootheid past Nick Cave ook in dit rijtje.
Tenminste, wel in het door mij zelf samen gestelde rangorde.
Zelfs de wederopstanding van Jesus Christus wordt enigszins genoemd.
Ook niet de minste persoon.
Zijn lichaam achtergebleven.
Maar zijn ziel herrezen.

Al op zijn album From Her To Eternity proef je de gebondenheid met Elvis.
In The Ghetto met zijn nachtclubachtige clip als bewijs.
Nick presenteert zich onbewust als verlopen Las Vegas ster.
Ook hier hebben de verslavingen hun littekens achter gelaten.
Er is niemand die hem een voortvarend leven toe kent.
Hoog genoteerd op de lijst der lijsten.
Welke popster zal binnenkort het loodje leggen.
Keith Richards staat op de eeuwige eerste plaats.
Cave volgt als hoogste nieuwe binnenkomer.
Beide nog steeds in leven.

Een beetje artiest laat toch wel een bluesgetint album na.
Proef dan ook verwantschap met Jeffrey Lee Pierce van The Gun Club.
Zijn trouwe gitarist zou later ook ingelijfd worden.
Als dienaar van de grote meester zelf.
Lid van The Bad Seeds.
Hier is het Blixa die met zijn specifieke geluid een stempel drukt.
Zijn spel gecreëerd tussen de schroothopen van Einstürzende Neubauten.
Passend in het totaalplaatje.
Ontstaan in het brein van de Grottenman.
Primitief en met een kaalheid.
Terug naar de roots.
De oertijd der muziek.

Zo wordt hier duidelijk terug gegrepen op de geschiedenisboeken.
Black Crow King roept vergelijkingen op met My Wild Love van The Doors.
Ook hier betreft het een rockartiest met de blues in zijn hart.
Wanted Man is geschreven door Bob Dylan en Johnny Cash.
Er wordt een ode gebracht aan Blind Lemon Jefferson.
Alleen Leonard Cohen ontbreekt nog.
Maar deze werd net als Elvis al geprezen op From Her to Eternity.

Hoort The Firstborn Is Death nu tot zijn beste albums?
Volgens mij niet.
Al zitten de kenmerkende elementen voor het latere werk er duidelijk in verweven.
Geloof, Moord en Liefde.
Een ter doodveroordeelde die zich voorbereid op het contact met God.
Zijn zondes opbiechtend.
Zoekend naar vergeving.
EVIL getatoeëerd op de knokkels van zijn rechterhand.

Ook Nick Cave zelf wankelt tussen goed en kwaad.
Engel op de ene schouder.
Duivel op de andere.
Bewapend met pistool.
Enkel een kogel in de loop.
Zodat hij zich van een van beide kwelgeesten kan verlossen.
Al zal de keuze nooit de juiste zijn.

De muzikale storm 'Tupelo' overdondert, en de magnifieke bonustrack 'The six strings that drew blood' beklemt...

Woede, furie, rauwe blues... een jonge ongeleide Nick Cave... wat wil je nog meer?

Mooi stuk weer deric raven, ode aan de vroege Nick Cave, als altijd treffend.

Te krappe baarmoeder.

Ik heb Nick cave, het zij met Grinderman 2 weken geleden nog eens live gezien. Het was weeral geweldig. Ik kan me geen enkele keer herinneren dat ik een optreden van hem niet goed vond. En dat waren toch al met Grinderman bij 14 keer.

De tekst van Wanted man die onheilspelend aanzwelt en dan magistraal eindigt. Ik krijg nog elke keer een rilling als ik dat nummer hoor.

Iets minder dan het debuut. 'Tupelo' is fantastisch. 'Wanted Man' is ook goed, maar de rest doet me wat minder. Samen met Tender Prey behoort dit tot de zwakkere platen uit zijn beginperiode.

Net iets minder beklemmend dan het fraaie 'From Her To Eternity'. 'Tupelo' is mooi en ook 'Wanted Man' met die lekkere korte vioolstootjes vind ik fijn. De rest is zeker het beluisteren waard, maar ik word er ook niet helemaal in getrokken.

Toch wel een klein viertje waard

Al zal de keuze nooit de juiste zijn.

Knap verhaal, deric raven.

Een donderstorm komt op en we starten met het tweede album van Nick Cave en zijn Bad Seeds. Klinkt iets toegankelijker dan de chaotische maar aparte sound die het voorgaande album had. Toch is de melodische Cave die we later zullen tegenkomen op zijn albums ver zoek. Daarvoor heeft dit album nog steeds een kaler gevoel, iets wat dan wel weer mooi aansluit op de voorganger.

Niet dat het slecht is , maar ik vind From Her To Eternity gewaagder en interessanter dan dit album. Album start meteen de hoogte in met Tupelo. Soms kan een nummer zo goed zijn dat je daarvoor de hele CD verhoogt met een halve ster. Tupelo is zo eentje. Lekkere drums die doorheen het nummer alsmaar voortkabbelen, Nick Cave die lekker aan het memmen is en de leuke samenzang ertussen. Nummer kan niet lang genoeg duren voor mij. De toon is meteen gezet maar helaas is dit wel het sterkste lied van The Firstborn Is Dead.

Wil natuurlijk niet zeggen dat de andere nummers tegenvallen. Say Goodbye To The Little Girl Tree is een heel blues-achtig , rustig nummer dat me aanvankelijk niet veel deed maar na een aantal luisterbeurten wel is beginnen groeien. Hou van die kille gitaar doorheen het nummer, en verandering in tempo naar het einde toe (als Cave `down down down` begint te zingen).
Train-Long Suffering is dik in orde maar niets speciaals. Een nummer met een hoger tempo om de luisteraar terug wakker te maken. Je krijgt een flashback naar het chaotische gedeelte die in het eerste album prominent aanwezig was.

Black Crow King lijkt een verlengstuk te zijn van het tweede nummer maar dan iets 'voller' door het gebruik van samenzang en rijkere aanwezigheid van instrumenten. Mag zeker niet ontbreken op dit album.
Dan komen er twee nummers die zich bijna mogen meten aan Tupelo. Knocking On Joe is een mooie ballade die in het begin wat moeilijk op gang komt maar je daarna beloont. Mooie stem van Cave ook. Wanted Man is een mooie cover en doet nog het meeste denken aan het intronummer. De waanzinnige opbouw met de drums en de aanstekelijke tekst zijn een dikke plus.

Het eindnummer daarentegen vind ik niet zo speciaal. Het is niet slecht maar het duurt iets te lang en het kabbelt maar wat voort.

From Her To Eternity heeft me verrast. Nooit gedacht dat de Vleermuis zo'n album heeft gemaakt. The Firstborn Is Dead is minder interessant maar, buiten het laatste nummer, stelt ook geen enkele song teleur. Ik zou het een 3,5 willen geven maar mede door Tupelo , een waanzinnig sterk en prachtig nummer, gooi ik er nog een halfje bij. 4* , evenveel als het debuut maar mijn lichte voorkeur gaat toch naar From Her To Eternity

Ik ben wel benieuwd wat je van Let Love In vind.
Voor mij is dat zijn beste album.

Zal niet teleurstellen heb het album drie jaar geleden al eens beluisterd Red Right Hand is een geweldige meezinger

Mijns inziens het beste album van de vroege Bad Seeds. Net iets meer structuur dan op het debuut, maar het rammelt nog genoeg. Blixa Bargelds gitaarspel vult hier erg goed de maniakale zang van Nick Cave aan. Heerlijk. Op vol volume!

Toch nog wel steeds mijn favoriete Nick Cave & The Bad Seeds album,al komen een aantal anderen (onder meer Henry's Dream,Let love in, Abattoir Blues / The Lyre of Orpheus en Push the sky away) wel erg dicht in de buurt.Vooral het feit dat de sound hier diep geworteld is in het Amerikaanse zuiden plus alle Elvis referenties spreekt me erg aan.
Ook het maniakale aan Nick Cave (met name in de zang),wat op the Firstborn is dead erg goed naar voren komt geeft het album wat extra's.
De slechts zeven nummers vormen ook een prachtig geheel en het onorthodoxe maar zeer effectieve gitaarspel van Blixa Bargeld is tevens een flinke meerwaarde.
De opener Tupelo is al meteen een absoluut hoogtepunt en inmiddels terecht (in ieder geval voor mij) een klassieker.Verder is Train long suffering (hoohoo) een persoonlijke troefaas en Wanted man de beste uitvoering van Bob Dylan's nummer die ik ooit gehoord heb.
Het is echter vooral de totale sound (de broeierige combinatie van Blues,folk en rock) en de eenheid van de songs wat the Firstborn is dead voor mij zo uitzonderlijk maakt.

Nick Cave was lang een artiest waar ik niet echt iets mee had, op een enkel nummer na. Ergens gedurende het vorige decennium begon het balletje te rollen toen ik muziek ging uitwisselen met een collega waarop ik een oogje had. Zij leende me een paar albums van Nick Cave en die vielen wel in de smaak, zonder dat ik er meteen echt wild van was.

Het balletje werd een lawine toen we samen naar een concert gingen. Een zitconcert (Den Haag, 2015). We zaten bijna helemaal vooraan, maar hadden van doorgewinterde Cave-concertbezoekers al begrepen dat na een paar nummers iedereen gaat staan en het vanaf dat moment een staconcert is. Ik had dit in mijn oren geknopen en veerde op een gegeven moment op uit een stoel. Een paar tellen laten stond Nick op mijn leuning en zong heel even mijn collega toe. Zij had het niet meer. Vanaf dat moment was ik compleet om en zeker toen hij Tupelo inzette. Vanaf dat moment 'begreep' ik de muziek en ervaar ik de albums ook op een wat dieper niveau.

Tupelo is nog steeds wel mijn favoriete Cave-nummer, maar de rest van dit album liegt er ook niet om. Zo zindert ook Wanted Man van begin tot eind en vind ik überhaupt Cave's fascinatie met het zuidelijke VS wel fascinerend. Naast Tupelo levert dit ook de prachtige afsluiter op, die overigens wel wat plotseling is afgelopen. Maar wie weet krijg ik die ook nog eens live te horen, ik heb er alle vertrouwen in dat Cave's huidige Bad Seeds hier een prachtige draai aan kunnen geven.

The Firstborn Is Dead is een stuk meer mijn ding dan het debuut. Ik ben echt niet per se een bluesliefhebber, maar dit is een plaat met "iets" meer focus en rode lijn en dat kan ik wel waarderen. Ook qua productie vind ik dit een fijne plaat, de duivelse uithalen van de diverse instrumenten zijn nog steeds goed weergegeven, maar de meer melodische stukken komen hier ook heel goed tot hun recht. Dit is zeker een plaat die ik wel eens vaker zou opzetten.

Live in Amsterdam
Tupelo

Mijn 1e plaat die ik kocht van Nick Cave, long time ago. Snapte m niet...maar vond m intrigerend.
Laatst in Ziggo speelden ze Tupelo...wat een belevenis!