William Basinski - The Disintegration Loops I (2002)

Van sommige albums word ik gewoon stil. Een loop wordt steeds herhaald met als enige verandering, de slijtage die steeds duidelijker hoorbaar is. Het geluid komt steeds in golven en hoe langer je luistert,hoe minder je de gangbare structuren mist. Gek dat een mens door zo’n minimaal concept geboeid kan raken Het knappe van dit album vind ik het haast onbeschrijfbare gevoel dat het teweegbrengt. Een gevoel die het midden houdt tussen melancholie en verdriet. Het is zo’n zelfde gevoel die een mens krijgt als hij ’s nachts in zijn eentje door een metropool loopt. Een plaats waar een aantal uur geleden nog mensen liepen is nu totaal verlaten. Langzaam gaan de lichten uit. Ook de loop sterft langzaam weg.

Niet zo goed als het tweede deel; nog steeds pakkend, maar het eerste nummer is niet zo pakkend als een aantal anders nummers van Basinski, en dan duurt het ook nog eens meer dan een uur. Tweede nummer is erg goed, maar is eigenlijk meer een voorproefje op het eerste nummer van TDL II. Het is en blijft uiterst knappe muziek, maar ik heb dus beter werk gehoord van Basinski, die natuurlijk een artiest pur sang blijft.

3,5*

Net het eerste nummer (bijna het hele album dus) gehoord in de MuMe Extreem-room samen met Jelle (The Scientist). Het stuk duurt 63 minuten maar het heeft me geen moment verveeld. Het wordt heel mooi afgebroken in 63 minuten en vooral in de laatste 10 minuten wordt het steeds vager en gaat het van je weg. Erg mooi en vooral apart.

Afgelopen nacht eens relaxt in de zetel gaan liggen met deze op en ik werd helemaal opgeslokt door de muziek. Kan er niet veel anders van maken dan dat deze muziek hypnotiserend werkt (nogal logisch met een tape loop die eindeloos herhaald wordt en langzaam door de tijd is aangevreten). Geen muziek die je opzet om een feestje op te leuken maar die je moet opzetten wanneer je even in een andere zone wil terechtkomen alleen op jezelf. Het is een van de meest organische albums die ik ken gewoon omdat Basinski een geweldige coproducer had namelijk De Tijd. Hij die onvermijdelijk alles langzaam laat vervallen en dat is meteen ook de sterkste prestatie van dit album; dat hij je onvermijdelijk confronteert met het verval van alles zonder daarmee direct de depressieve kaart te trekken. Het is gewoon wat het is.

dlp 1.1 heeft misschien wel de mooiste melodie en ook het mooiste geluid van alle loops van Basinski (denk qua sfeerbeeld aan mistige en grauwe landschappen met vergane kastelen), maar hier stuit hij wat mij betreft toch echt op het probleem dat het simpelweg te lang duurt. Als de loop een halfuur korter had geduurd, was het misschien wel één van de mooiste nummers aller tijden geweest, maar nu verslapt mijn aandacht toch echt na een halfuur, waardoor ik dan toch maar skip, hoewel het wel pijn doet, aangezien ik in de tijd daarvoor wél ongelooflijk kan genieten van dat treurige trompetachtige geluid. Met dlp 3 bijvoorbeeld heeft Basinski toch iets beter door wanneer hij moet stoppen. Wel fantastisch om mee in slaap te vallen, natuurlijk.

Laura Palmer's Theme, iemand?

Ik blijf het concept achter het album fascinerend vinden: Het vergaan van muziek gevangen door uit elkaar vallende tapes, compleet stuk gedraaid door Basinksi in zijn recorders. Het blijft een boeiend luisterspel, al is het niet een album dat je dagelijks moet willen luisteren. Zo af en toe een luisterbeurt, terwijl je je gedachtengang laat meevoeren in de repetitieve cirkel van Basinski. Misschien leg je wel een link met de voorbijgaande aspecten van het leven, misschien hoor je wel wat buitenaards. Elk rondje is weer anders. En dan weer verder gaan met je leven en je bedenken dat Basinki een redelijke investering heeft gemaakt door zijn tapes op deze manier op te offeren.

In de nasmeulende machteloosheid drenken onze tranen de onvruchtbare aarde. Hier blijft het stof eeuwig de longen bestoken, blijft het stof immer ondoordringbare wolken in onze geest vormen. Zodat wij nu verdwaald zijn en iedere waarheid naar het rijk der fantasie verbannen hebben.

Wat rest is de herinnering aan eenheid. De nooit aflatende hunkering naar nog één nacht deel uitmaken van elkaar. Hier vallen we dag na dag uiteen, totdat in het duister enkel het hart nog meedeint op de golven der vergankelijkheid.

Wauw, wat een meeslepend album dit zeg. Dit is niet een album die je iedere dag opzet maar als je hem opzet droom je echt weg in de repetitieve maar toch ook veranderende sound. Ik was nog niet zo bekend met het werk van William Basinki maar dit vraagt for sure om meer!

Ik had deze gewoon nog op 4,5 sterren staan... Belachelijk natuurlijk.