Elton John - The Diving Board (2013)

Het niveau in de eerste helft van de jaren '70 wordt net niet gehaald maar dit is beslist een sterk album. Inderdaad concentreert Elton John zich op het songmateriaal en piano en dat komt de muziek enkel ten goede. Een echte uitschieter staat er dan wel niet op, het album staat op een constant hoog peil zonder inzakkers.

Heel duidelijk beweegt Elton John zich in de sfeer van begin jaren '70, de periode waarin hij als pianorocker indruk maakte op albums als Honky Château (1972).

Stem en piano staan op dit album opnieuw helemaal centraal. Onder leiding van producer T. Bone Burnett blijft de opzet sober ondanks de inzet van vrijwel een geheel orkest en ondersteunende vocalisten. Fraai zijn de miniatuurtjes Dream in drie delen, die verbinding maken tussen de bedachtzame ballads. Krachtige songs. Maar het overdondert nergens, je voelt een constante terughoudendheid. En wat is dat ongelooflijk smaakvol gedaan!

Duidelijk is dat Elton John en Bernie Taupin hier compromisloos een goede plaat willen maken, zonder hit-pretenties. Niet helemaal begrepen door een groot publiek, denk ik. Vandaar ook wel dat dit album wat over het hoofd is gezien.

Elton John heeft meerdere periodes gekend door de jaren heen. Artistiek op zijn best op een dubbelalbum als Goodbye Yellow Brick Road (1973). Hitsingles hebben vooral in de jaren '80 zijn gezicht bepaald. Ik noem alleen maar Blue Eyes en Nikita. Het is ingewikkeld die periodes met elkaar in verbinding te zien. Ik heb in ieder geval zo mijn voorkeuren.

Vanaf Songs from the West Coast (2001) is hij in zekere zin terug waar hij begon: pianoballads. En ik denk dat we hier op The Diving Board het beste van die laatste bloeiperiode meemaken. Zo zullen we hem graag willen herinneren. Muzikaal helemaal in orde en ook tekstschrijver Bernie Taupin schittert hier nog eens als vanouds.

Home Again is wat mij betreft het hoogtepunt op dit album. Hier laat ik een traan.
Elton John, een kleurrijke figuur in de popgeschiedenis, die er dit jaar een punt achter gaat zetten, als ik goed geïnformeerd ben. Een prachtig repertoire nalatend.

Zojuist opnieuw uit op vinyl als een 2lp en werkelijk zojuist opgehaald in de platenwinkel(alleen dat woord al, het kan en mag weer,.... platen...).

Een zeer gewaardeerde plaat binnen zijn overall oeuvre. Meesterwerk kwam destijds ook al voorbij, nou laat me zo schrijven, zijn beste in werkelijk tientallen jaren, zoveel moge duidelijk zijn. Centraal staan weer de liedjes omfloerst middels prachtig piano spel want ook dat instrument staat voor in de mix. Productie T. Bone Burnett, nou geweldig toch
Een verademing tussen al dat andere geweld plus een verademing tussen zijn laatste xx platen. Goed bij stem, teksten weer Bernie Taupin, ja, sterke songs, een hoes welke rust uitstraalt, songs die dat ook doen, de inkleuring van die songs redelijk sober waardoor juist het liedje an sich op de voorgrond treedt. Sterke plaat die laat zien dat Elton het nog immer prima beheerst. Die zal voorlopig ook niet vam de draaitafel verdwijnen. Sws blij dat zijn werk middels re-releases, vinyl, weer te krijgen is. En zelf zijnde, gelijk aan Elton, op een bepaalde leeftijd, ja, dan is zo'n plaat xtra fijn. Klasse plaat waarvoor tenminste 4 ☆☆☆☆. Bij deze dus dan. Daar waar de jaren 80 niet zo mijn ding waren, Elton John aangaande, te veel middelmaat, is dit weer een absolute topper, yes

Aangename verassing destijds. De piano is weer prominenter aanwezig , de songs hebben een beschouwend karakter,iets wat al eerder was ingezet. En de productie is kraakhelder met oog voor detail. John's stem is wel enigszins aangetast , maar dat komt de authenticiteit alleen maar te goede. John maakte op latere leeftijd de juiste keuzes qua songmateriaal en uitvoering. Bijpassende producer zoeken die hem uitdaagt het beste uit zichzelf te halen. Dit is waardig oud worden. 4 en halve ster voor deze.

Nooit echt aandacht geschonken aan Elton John, voor mij heeft ie toch altijd een beetje dat foute imago uit de jaren 90, met pompeuze ballads waar de strijkers uit een doosje komen.
Maar wat een mooi album is dit zeg! prachtige piano melodieën, goede beschouwende teksten en een prima productie. Vooral My Quicksand springt er nu uit. Hier lijkt er wel haast nog een extra randje op zijn stem te zitten en het het instrumentale piano stuk is echt prachtig op dat nummer, bijna klassiek.
Voor nu 4* en ik overweeg een aanschaf op het zwarte goud...

Ik ga me snel eens verdiepen in de discografie van de beste man. Vraag aan de kenners, waar te beginnen?

Dé klassieker is natuurlijk Yellow Brick Road, waarop een grote variatie aan stijlen te stijlen te horen is, van bitterzoete ballads tot stevige rock.

Zeer krecent de 2LP aangeschaft. Flinke uitgave , maar het bedrag van € 40,- meer dan waard. Naar mijn mening , en ik herhaal : naar míj́n mening , het beste album ooit van Elton. Echte pianoplaat en zoals eerder hier gezegd niet slechts wat , maar totaal over het hoofd gezien. Prachtige plaat met wellicht weinig uitschieters ( ik vind My quicksand nog beter dan de rest ) , maar ook geen inzakkers. A town called Jubilee is trouwens ook geweldig. Wat mij betreft 5 sterren.