Jay-Z - Reasonable Doubt (1996)

lekker relaxt, laidback plaatje.
constant ook, ook niet inbelangrijk
alleen Ain't No Nigga sla ik over,
en ik vind dat Mary J Blige een verschrikkelijke stem heeft

Pardon?

Hij vindt dat Mary J Blige een verschrikkelijke stem heeft.

Oké, dan las ik het goed.

Classic debuutalbum van Jay. Hier nog een soort van jongen van de straat, hongerige raps. Heel anders (en in veel gevallen beter) dan zijn latere albums.

Hierover nadenkend: ja en nee. Ik vind het de minste van deze zes.
De platen die onmiskenbaar de standaard zetten voor de nieuwe school NY hip hop in de jaren 90, en nog steeds overeind staan als enkele van de beste albums van het genre.
Jay-Z heeft in deze vergelijking wat mij betreft ook het nadeel dat hij de laatste was.

Zeg wat je wilt over Reasonable Doubt, het is een van de beste hip hop albums van het decennium, en sec beoordelend op puur de muziek (niet originaliteit etc) is dit echt top of the bill.

Maar.

Het is alsof Jay drie van de bovenstaande LP's (Nas, Big en Rae) in de blender heeft gegooid en er nog extra shiny sausje over heeft gegoten.
Ik ben nooit zo iemand geweest die altijd roept dat Jay een biter is, dat hij continu lines van Biggie gebruikt etc etc, maar Reasonable Doubt is, hoe dope het ook allemaal is, best wel een weinig origineel product.
Het thema en de opbouw van de LP was in navolging wat toen de trend was. De mafioso-steez en filmquotes van Rae en Ghost, de mix tussen radio en hip hop tracks van B.I.G., de complexe lyrics en introspectie van Nas. P Jay noemde het in een eerder ‘perfectioneren’ van de al bestaande en eerder ingezette trends, en dat is ook wel zo, inhoudelijk en psychologisch gaat dit veel dieper dan eerdere crime rap releases, maar toch.

Bovendien, Jay was echt een no-name, al aanwezig in de scene vanaf weet-ik-wat, 1990? Afgewezen door labels, opstarten van carriere wilde maar niet lukken, toen maar zijn eigen label gestart en zijn plaat zelf uitgebracht, met een enorme cash-injectie alle grote namen bij elkaar, samples en covers van alle grote namen.... (Mary J., B.I.G., Nas, DJ Premier, Prodigy, Snoop, Tribe, EPMD, Foxy, geprobeerd om Nas en AZ ook als feature te krijgen...) Jay was echt niet zo'n gerespecteerde MC dat hij al die grote namen vanzelfsprekend op zijn album kon krijgen. Gewoon een kwestie van veel geld erin pompen als wanhoopspoging om zichzelf de game in te krijgen. (oke dit klinkt wat overdreven en het is hem uiteindelijk natuurlijk glorieus gelukt, maar dit album voelt een klein beetje zo voor mij: hij probeert zijn voet tussen de deur te krijgen)

En het eindresultaat is een album wat gewoon pompt als een malle met een gefocuste superlyricist in topvorm, sure. In de tijd dat het uitkwam was hij echter een van de vele. Snoop, Meth, Nas, Biggie, Pac, Rae, Mobb Deep, AZ... Jay-Z kwam ergens achteraan. Vergelijk dat met de hype die een Snoop, Nas, AZ of Biggie al hadden, al voor hun debuut. En hoe vet Reasonable Doubt ook was, het blies niet iedereen weg zoals Wu-Tang, Nas, Big, Mobb Deep en Rae in de twee, drie jaar ervoor wel gedaan hadden. Het was gewoon een dope album, in een zee van dope releases in 1996. Zijn tweede album sloeg ook niet echt hard aan, In My Lifetime was dope maar ook een halfbakken mix met tenenkrommende Bad Boy achtige tracks, pas toen hij Hard Knock Life (zijn derde album) uitbracht in 1998 begon hij echt de top dog MC te worden, in een enorm veranderd muzikaal klimaat, met DMX, Swizz, No Limit, Cash Money (Bad Boy en de shiny suits waren toen eigenlijk alweer oud nieuws) en een ratrace naar platina en multiplatina - volgens mij was 1998 het beste jaar ooit voor verkoopcijfers van hip hop albums.

En pas later in zijn carriere begon iedereen Reasonable Doubt opeens een classic te noemen. De redenen waarom het dat niet gelijk was liggen best wel in het bovenstaande.
Sowieso heeft het hip hop genre er een handje van om albums achteraf, jaren later, opeens als classic te bestempelen, om dubieuze redenen. Je ziet altijd van die lijstjes waarbij je je afvraagt: staat dat en dat album er nu in omdat dat album in alle opzichten zo'n meesterwerk is, of omdat die en die MC ook in het lijstje moet staan, omdat hij nu eenmaal een van de grote jongens is? Kijk, dat je bij bijvoorbeeld Critical Beatdown of Breaking Atoms achteraf zegt: shit, dat is best wel een classic, waarom hoor je daar zo weinig over, daar kan ik in komen. Maar om Reasonable Doubt als top 10 hip hop albums ooit te gaan zien, mede omdat Jay nu eenmaal een van de grootste jongens in het genre is, dat vind ik revisionisme en niet helemaal zuiver.

Aldus. Het is een nuance, ik probeer het onder woorden te krijgen, het lukt me niet om dat bondig te doen merk ik.

Ik vind dit alleszins een heel erg dope album.
Jay's flow is op orde natuurlijk, zijn lyrics zijn spitsvondig, enorm gelaagd en complex, de beats, de samples, allemaal dope, no doubt.
Maar ondanks zijn zeker wel originele invalshoeken en variaties op het thema, mist hij voor mij gewoon een beetje zijn eigen stijl, hij heeft hier wat mij betreft nog niet de overtuigende arrogantie, het charisma en de persoonlijk die hij later wel (als geen ander) had. En niet genoeg om in tijdperk uit de schaduw van de eerder genoemde tijdgenoten te kunnen komen. Later zou hij dus absoluut wel trendsetter zijn, i.p.v. trendvolger, en daarom twijfel ik ook of ik dit Jay's beste album vind. (en na dit hierboven dus beredeneerd te hebben, mag je spreken van: reasonable doubt )

Over de afzonderlijk tracks:
Speciale aandacht voor Brooklyn's finest. Je ziet al dat Jay-Z zijn toen veel beroemdere buurman line voor line kan bijbenen. Wat een (zeker achteraf) historische track. Wat een vette afwisseling tussen de MC's. Jammer dat daar geen video van is gemaakt, al circuleren er wel dope gemonteerde video's met beelden uit andere Biggie en Jay clips op youtube.
Dead presidents II en D'evils springen er ook altijd uit bij mij. Echt van hoog niveau. Ik neem mij altijd voor om beter naar de lyrics te luisteren op dit album, ze zitten vol met double en triple entendres, maar dan luister ik toch weer vooral naar de flow en de muziek. En de samples van resp. Nas, Prodigy en Snoop zijn echt heel vet gedaan. Ik houd sowieso erg van die Premier stijl met gewoon een dope sample/scratch collage als hook.

Ik weet niet meer zeker welke tracks ik als favoriet heb aangevinkt maar ik denk dus deze. Regrets mag ik overigens niet onvermeld laten, die track alleen al stuwt het cijfer zo een half punt omhoog eigenlijk. Een onmisbaar ingredient in het recept van dit album, vooral ook inhoudelijk.

Ain’t no nigga blijft een mispeer wat mij betreft, de hit die het album à la Biggie de commerciële push moest geven. (Geef mij dan maar een One more chance, Juicy of Big poppa.) Bring it on ben ik ook niet zo’n fan van. Las ooit dat niet Jaz-O en Sauce Money, maar Nas en AZ hier waren gepland als features. De beat vind ik ook niet Premier’s meest opwindende.

Overall: 4,5 sterren, hulde aan een tijdloos album wat aan alle kanten fantastisch in elkaar zit. Maar een vijf wil ik het dus niet geven.

Goed album en vooral een heel erg constant album. Zit dan weer niet echt een uitschieter op dus daarom 4 ster.

Dit is t enige Jay-Z album dat me trekt. Het begint geweldig met nummers als: Cant Knock The Hustle, Im Feelin it, Dead Presidents en D'Evils. Helaas vind ik t daarna keihard inzakken waardoor ik helaas niet hoger dan een 4 kom. Regrets vind ik daarna nog wel vet. Toch een 4 omdat ik die voorgenoemde nummers gewoon geweldig vind en hele goede herinneringen aan heb!

Samen met The Blueprint het beste werk van Jay-Z. Het nummer met Biggie is een klassieker. Dead Presidents II en Ain't No Nigga zijn geweldige singles.

Ain't No Nigga..Erg leuke plaat en schept goed het tijdsbeeld neer van een periode waarin HipHop wereldwijd commercieel succes kreeg. Maar wat is het eigenlijk 16 jaar later een knullig nummer. Vooral dat refrein, haha.

Nogal. Vreselijk nummer, echt een smet op deze verder uitstekende plaat.

Ik snap niet wat iedereen altijd tegen Ain't No Nigga heeft. Minste nummer van deze plaat, dat is duidelijk. Maar slecht vind ik het absoluut niet, eerder vrolijk.

Het refrein is knullig en overbodig inderdaad, maar de beat is topkwaliteit, EPMD gebruikte 'm al eerder met It's My Thing van hun debuut, en Jay-Z brengt gewoon kwaliteit, net als de rest van de plaat en Foxy Brown heeft een begenadigde verse, wat ze datzelfde jaar ook al flikte op It Was Written....

Maar toch geef je het 5 sterren, wat betekend dat je het perfect vind, of zie je dat anders?

Twijfel blijft tussen 4,5 en 5 sterren. Aan het lange artikel merk je al dat het complexer ligt dan dat voor mij. Het is een zo goed als perfect album, zoals ik al zei, top of the bill, een van de beste albums van de jaren 90. Qua beats, lyrics, flow, storytelling, diepgang etc vind je het niet of nauwelijks beter dan dit.

Toch wil ik het niet op 1 level zetten met de Illmatic's, Ready To Die's en Cuban Linxen van die tijd. Op de een of andere manier mist het de X-factor voor mij. En die X-factor zou Jay zelf later wel als geen ander hebben. Op The Blueprint hoor je aan alles dat hij king of the world is op dat moment. Reasonable Doubt is mij iets te gecalculeerd. Hij heeft niet dat kalme godenzonen aura van Nas op Illmatic, niet die botte swagger en flow van Biggie zoals op Ready To Die. Het album is voor mij niet zo'n magische "perfect storm" als The Infamous, Cuban Linx of Liquid Swords, of ATLiens en Aquemini, die binnen 1 album een wereld op zich weten te creeren.
En nogmaals, dat zijn slechts een paar procentpuntjes, mierengeneuk, ik vind dat dit album moeiteloos bij de beste 20 hip hop LP's allertijden hoort. Ik zal nog wel een paar keer switchen tussen 4,5 en 5 waarschijnlijk

Om eerlijk te zijn vind ik de verse van Foxy op 'Ain't No Nigga' echt fuckin' vet.

Heb na het beluisteren van Magna Carta Holy Grail weer wat zin gekregen om Jay's oudere werken te beluisteren. Met name deze springt natuurlijk in het oog, maar ook The Blueprint en The Black Album kunnen me bekoren. Heb deze dan eindelijk de 5.0 gegeven dit keer, kan er niet onderuit, de man was briljant op dit album!

Regrets is mijn favoriet (puur omdat het originele Dead Presidents hier niet op staat.)

Ik vind alleen deze en the Blueprint echt vet van Jay Z.
Op dit album heeft Jay Z nog meer een hardcore flow, later kreeg die meer een recognizable flow en juist die vind ik niet zo lekker klinken. Bring it On had Nas mooi op gepast trouwens

Politics As Usual mag ook wel meer vernoemd worden, vind ik. Misschien wel mijn absolute favoriet van dit album, vooral door die zieke productie.

D'Evils is ook griezelig geniaal.

Ik vind de kwaliteitsknik in dit album altijd zo opvallend. Tot en met D'Evils is het door en door klassiek materiaal, puur goud. 22 Two's en Can I Live zijn ook nog tof. Daarna wordt het ineens veel wisselvalliger allemaal. Alleen Ain't No Nigga zou ik echt minder noemen, maar ook tracks als Friend or Foe en Bring It On steken erg bleek af tegen die eerste zes nummers.

Volledig eens, daarom begrijp ik de klassiekerstatus ook nooit zo. Alleen de eerste nummers behalen dat vereiste niveau voor een dergelijk classificering. Het jammere vind ik ook dat je duidelijk hoort dat er veel meer in had gezeten met betere producties, aangezien Hov heerlijk flowt en een hongerige indruk maakt.

Belachelijk sterke en sfeervolle plaat die je volledig meeneemt naar het criminele circuit van Brooklyn, New York. Jay-Z groeit hier op en timmert zelf ook aardig aan de weg via dat pad, wat hij laten tevens gaat gebruiken om de distributie van zijn debuutalbum te kunnen bekostigen.

Het album begint met angstige hartkloppingen en een skit gebaseerd op een dialoog uit de film Scarface, direct voel je waar dit album heen gaat. De beats zijn erg losjes en relaxed, maar geen enkel moment saai. De teksten gaan over het morele gevecht van een drugsdealer en de constante druk die hij door maakt. 'Can I Live' is een absoluut hoogtepunt met een briljante en ongenaakbare eerste verse, één van mijn favoriete nummers aller tijden geworden; kippenvel keer op keer.

Smetjes zijn de commerciëlere 'Ain't nog Nigga', en 'Bring it On' die helaas de plank aardig misslaan. Aardige nummers, maar ze passen totaal niet in de mafioso sfeer van het album. 'D'evils' -met briljant samplinggebruik van Snoop Doggs' 'Murder was tha case'- is evenals 'Dead Presidents 2' een echte klassieker die op de zelfde manier in elkaar zitten. Biggie's bijdrage op 'Brooklyns Finest' voegt zeker wat toe, evenals Mary J's refrein op de opener. 'Regrets' is een magnifieke afsluiter die perfect weergeeft waar deze plaat over gaat:

'How can I ease the stress and learn to live with these regrets?'

“Can’t Knock the Hustle” | 5/5
“Politics as Usual” | 4.75/5
“Brooklyn’s Finest” | 5/5
“Dead Presidents II” | 5/5
“Feelin' It” | 4.75/5
“D'Evils” | 5/5
“22 Two’s” | 5/5
“Can I Live” | 5/5
“Ain’t No Nigga” | 3/5
“Friend or Foe” | N/A
“Coming of Age” | 5/5
“Cashmere Thoughts” | 5/5
“Bring It On” | 3,5/5
“Regrets” | 5/5

Prachtige plaat, luister er nog steeds elke dag materiaal van. De eerste helft van de plaat zit op een niveau wat zelden in hip-hop is geëvenaard sindsdien.

Reasonable Doubt het debuut album van Jay z. Een album die lekker weg luistert en de beste album dat Jay ooit heeft gemaakt, vind ik.

Dit zijn de hoogtepunten:
Can't Knock the Hustle
Politics as Usual
Brooklyn's Finest
Dead Presidents II (ik vind het nogsteeds jammer dat de single version van Dead Presidents nooit op de album is gekomen omdat ik die vééééél beter vind)
Feelin' It
D'Evils
22 Two's
Can I Live
Ain't No Nigga
Friend Or Foe

Wat een plaat blijft dit toch. Jay is vorig jaar mooi teruggekomen, maar deze en The Blueprint zijn de absolute klassiekers voor mij. Dit album kan ik blijven draaien en kan voor mij wel hangen met de andere klassiekers van de paar jaar er voor. D'Evils of Brooklyn's finest vechten om de titel voor vetste track.

top spul!