Miles Davis - Quiet Nights (1963)

Geen enkele reactie op dit album. Waarom?? Omdat Miles niet helemaal tevreden was met het resultaat???
Maakt niet uit...
Vind abum nog niet zo slecht...kan er van genieten in de late uurtjes....

Bij Miles praten we over de mooie dingen die hij deed, niet over z'n foutjes

Ik ga niet mee in het afbranden van dit album, zoals bijvoorbeeld door Allmusic en door recensenten van RYM. Al heeft Miles Davis natuurlijk wel eens boeiender geklonken, toch vind ik dit een heerlijk melodieus album voor de komende warme zomeravonden. Vooral Once Upon a Summertime en Summer Night kunnen er best mee door.

Dit wordt toch echt onterecht als bagger afgedaan. Hoewel zeker van zijn minste werk, toch aanzienlijk meer genietbaar dan andere albums die dergelijk lage stemmen halen. Hier is hij het slachtoffer van zijn eigen genialiteit....

Met: Miles Davis (trompet); Gil Evans (arrangeur, dirigent); e.v.a.
Behalve op: ‘Summer Night’, Davis en: George Coleman (tenorsax); Victor Feldman (piano); Ron Carter (bas); Frank Butler (drums)

Tja, allereerst was het natuurlijk vooral Miles Davis zélf die deze plaat de grond inboorde. Hij en Gil Evans voelden zich misschien wat onder druk gezet door Columbia om iets te doen met de bossanova-hype rondom Stan Getz uit die tijd. Uit Davis’ autobiografie spreekt geen groot enthousiasme voor het project, en het eindresultaat is zeker niet rotslecht, maar in vergelijking met zijn eerdere werk met Gil Evans klinkt het wat flets en weinig sprankelend.

Columbia-producer Teo Macero besloot het resultaat een jaar later toch op lp uit te brengen, tot grote woede van Davis, die vond dat Macero zich toch al te veel met de plaat had bemoeid (“He should have just kept his ass in the recording booth […] instead of fucking around with us and fucking up everything”).

Omdat de sessies met Evans maar twintig minuutjes muziek hadden opgeleverd, werd de LP door Macero aangevuld met ‘Summer Nights’, een outtake uit één van de studiosessies met een kwintet waar later Seven Steps to Heaven uit voortkwam. Aangename ballad, maar het was geen grote ramp geweest als ie op de plank was blijven liggen.

Het brengt de totale speelduur op nog geen 27 minuten muziek, die grotendeels het ene oor in en het andere uitgaat. Je kunt je voorstellen dat platenkopers zich destijds een beetje bekocht voelden, wat misschien heeft bijgedragen aan de slechte reputatie van dit album. Echt slecht wordt het zelden, maar vergeleken met de klassiekers die Davis en Evans in de jaren daarvoor hadden opgenomen, is het toch behoorlijk mager.

Ze zouden daarna slechts sporadisch nog samenwerken. Eén van die keren was eind 1963, als ze ‘The Time of the Barracudas’ opnemen voor een theaterstuk. Dit nummer, een bonustrack op latere cd-releases van Quiet Nights, is wat fragmentarisch, maar straalt in ieder geval spelplezier uit. Én op de drums horen we iemand die de komende jaren heel belangrijk zou worden voor Miles: een piepjonge Tony Williams. Het tweede grote kwintet gloort aan de horizon.

Deze heb ik via een boxje genaamd 'Miles Masterpieces'. Hilarisch...

Serieus, wat een gedreutel is dit. Alleen The Time of the Barracudas is eigenlijk de moeite waard, maar dat heeft dan ook niets met de rest te maken.

..ik vind dit toch bovengemiddelde aangename sfeervolle late avond muziek, het nummer "Wait till you see her" vind ik heel erg mooi ook, zou zo cinema muziek kunnen zijn...