Miles Davis - Seven Steps to Heaven (1963)

Mooi album van Miles met een prachtige openingstrack
"Basin Street Blues.
Vooral de rustige nummers zijn adembenemend.

Met name de ballads doen het erg goed op dit album. Nummer 2, het titelnummer valt daar eigenlijk een beetje buiten. De rest van de nummers zijn lekker relaxed voor s`avonds laat. Ik vind met name de piano op een aantal nummers ook erg mooi.

Heerlijk album

Ik blijf het vreemd vinden, dat er zo weinig reacties zijn bij dit album. Ikvind het in de lijn van KoB liggen met iets meer afwisseling, vooral in tempo.

Misschien niet van de klasse van KoB, maar wel een heerlijk als alternatief....of vervolg...

Seven steps heeft inderdaad niet de klasse van KoB, maar de rustige stukken van dit album komen wel in de buurt van het contemplatieve gevoel van dat, haast niet te overtreffen, meesterwerk. Desalniettemin is dit toch een van de betere albums van Davis. Basin Streets Blues is an sich al een verdomd sterk nummer en dan moet het titelnummer en Baby Won't You Please Come Home nog komen.

Wow. Heb deze op cd maar onlangs ook op LP gekocht. 200 gr. Analoque Productions. Zo. Wat een verschil. De plaat klinkt weergaloos. Ongelooflijk helder, transparant en zuiver. Alsof Miles bij je in de kamer staat. Geweldige productie van Teo Macero. 1963. Toen stond de popmuziek nog in de kinderschoenen. Dit klinkt toch zoveel malen beter dan die eerste LP's van de Beatles en Stones. Prachtige stevige klaphoes ook.

Met: Miles Davis (trompet); George Coleman (Tenorsax); Ron Carter (bas); en:
Track 1, 3, 5: Victor Feldman (piano); Frank Butler (drums)
Track 2, 4, 6 Herbie Hancock (piano); Tony Williams (drums)

Seven Steps to Heaven ritst twee studiosessies uit 1963 in elkaar. De drie oneven tracks zijn in april van dat jaar opgenomen in Los Angeles. Alle drie dromerige ballads, waarop buiten Davis alleen de Engelse pianist Victor Feldman een rol van betekenis speelt.

Terug in New York plukt Davis wonderkind Anthony Williams uit de band van Jackie McLean, en huurt hij Herbie Hancock in als nieuwe pianist. Met hen neemt hij in mei de even nummers van dit album op.

De in Californië achtergebleven Feldman laat ook hier zijn sporen na, als componist van ‘Seven Steps to Heaven’ (met Davis), en ‘Joshua’. Als pianist geeft hij aan de drie standards die in Los Angeles worden opgenomen (toepasselijk) meer een West Coast-gevoel mee, vergeleken met Davis’ vorige pianist Wynton Kelly.

Deze ballads doen soms denken aan de rustigste stukken op Kind of Blue, met die impressionistische pianonoten dwarrelend achter smachtende trompethalen van Davis. Het mist een beetje de verfijning en originaliteit om écht het niveau te halen van Davis’ meest beroemde plaat, maar liefhebbers van die sound moeten deze opnames zeker niet overslaan.

De sessie in New York is een interessante proloog op Davis’ tweede grote kwintet. Daarvan ontbreekt hier Wayne Shorter nog, in plaats daarvan vult George Coleman kundig het gat dat in Davis’ ziel is achtergebleven na het vertrek van John Coltrane.

Sterke band, waar we al de postbop-feel in kunnen ontwaren die de band in de jaren daarna met Shorter zou ontwikkelen. Davis omschrijft in zijn autobiografie dat hij tijdens deze opnames voor het eerst in een paar jaar weer enthousiast werd van de muziek die hij maakte. Dat hoor en begrijp ik heel goed, al is het meer de creatieve energie van het ritmische trio Hancock/ Carter/ Williams die indruk maakt (vooral die laatste) dan de nummers op zich.

Seven Steps to Heaven is bij vlagen behoorlijk sterk, maar misschien wat minder origineel en coherent dan de het beste werk van Davis (inclusief zijn volgende platen met het ‘tweede kwintet’). Het afwisselen tussen twee stilistisch totaal verschillende sessies zorgt voor een fijne variatie, maar ook voor een album dat als geheel niet echt een eigen sfeer heeft.