Neil Diamond - Beautiful Noise (1976)

Een van Diamond's meest succesvolle studio albums, geproduceerd door Robbie Robertson van The band.
Die destijds mid jaren 70 zijn buurman was!
Prachtig geproduceerd en dat hoor je er vanaf, beautiful noise, If you know what i mean & Lady oh waren de hit-singles. Het slotstuk Dry your eyes is van wereldklasse! Door zijn samenwerking met Robbie Robertson, trad Neil ook op bij het afscheidconcert van the Band met hetzelfde Dry your eyes, wat verscheen op het album van The Band "The Last Waltz". Toch een 4,0! Tegenwoordig vind ik het goed, vroeger vond ik er niet zoveel aan.

Dit blijft een mooie plaat om naar te luisteren, echt waar!

De productie is inderdaad wonderbaarlijk mooi en de inspiratie om mooie liedjes te schrijven was er gelukkig nog. Het zou één van zijn laatste echt goede platen worden.

Met The Jazz Singer kon hij nog eens pieken, daarna was het gewoon op en verviel hij in middelmatigheid en schmalz.

Mààr dit blijft een héérlijk plaatje!

****

Zaterdag naar concert geweest in Ahoy. Was echt leuk en dit album kwam uitgebreid aan bod. Superervaring

1 van zijn meest succesvolste studioplaten . Vrij afwisselend in stijl en een prima produktie van Robbie Robbertson van The Band .
Hier weet de zanger / componist Neil Diamond nog goed te imponeren met treffende liedjes als het titelnummer , het olijke Stargazer , Lady Oh , Surviving The Life , If You Know What I Mean en Dry Your Eyes . Alles past precies goed en alhoewel erg 70 's is het vandaag de dag nog een heel aardige plaat , die prettig wegluistert .

Inderdaad één van zijn meest succesvolle albums van Neil Diamond, hij was trouwens één van de populairste zangers in de jaren '70. Goede productie en prima songs zoals de titelsong, "Stargazer" en "Dry Your Eyes". Een echt meesterwerk heeft Neil Diamond nooit uitgebracht maar hij stond wel op constant hoog niveau in de jaren '70, waaronder met deze "Beautiful Noise".

"If You Know What I Mean" blijft een fantastisch nummer.
In het algemeen heeft de muziek uit de jaren 70 niks aan kracht verloren in de loop der jaren. Vooral de muziek van Neil Diamond is en blijft even krachtig. Helaas schijnt men dit soort albums niet meer te kunnen maken.

En al die kids maar denken dat 'If you know what I mean' een eigen compositie van Lee Towers was.

Geen enkel geweldig nummer en toch een plaat waar ik heel graag naar luister. Ontspannen, warm, geinspireerd.

Ik vind If you know what I mean, maar vooral Dry your eyes toch echt wel geweldig hoor.

@uffing: dat zijn toevallig ook de nummers die ik t mooiste vindt:)
"Dry your eyes'' draaide ik deze week nog in de live-versie op "The Last Waltz" van The Band, heel anders dan de studio versie. Ken je die?

'I'm gonna do one song, but I'm gonna do it good'

De versie op The Last Waltz vind ik één van de hoogtepunten van dat album. En dat terwijl de leden van The Band (op Robbie Robertson na) eigenlijk helemaal niet wilden dat Neil Diamond zou optreden.

Gelukkig trad Diamond toch op.

Haha, ja Neil had een beetje een Julio Iglesias imago waar serieuze muziekliefhebbers hun neus voor ophaalden!

Inderdaad, en dat mijn inziens zeer onterecht, want hij is naast zanger echt songwriter en muzikant. Ook heb ik de indruk dat hij zelf een grote inbreng in zijn sound heeft en alleen een producer nodig heeft om zijn ideën in vorm te gieten.

Dit album zeker één van zijn beste uit de jaren 70, en in die tijd was zijn nivo hoog. Streetlife en Beautiful Noise veruit mijn favourite songs. En in de laatste de mooiste zin ooit door hem geschreven "What a beautiful noise comin' into my room, and it's begging for me, to give it a tune"

Neil Diamond met zijn kenmerkende stem, heeft toch aardig wat mooie liedjes gemaakt. In de jaren zeventig was hij toch een grote piet. I.i.g. werden zijn kwaliteiten erkent door The Band in de persoon van Robbie Robertson. Dit album geeft een sfeervolle schets van life in the Big City in de jaren zeventig. Kan er ook nu nog goed mee door.

Tijdloos album en wat heeft die vent toch een geweldige stem!

Lekker warme sound, positieve vibe die van dit album afstraalt. Niet eens zoveel geweldige songs, maar toch een van mijn feelgood platen.

Zo'n beetje het bekendste album van Neil Diamond. Een plaat die hij maakte met Robbie Robertson. Daar was hij blijkbaar erg tevreden/trots over aangezien hij dit groot op de hoes plaatste. Natuurlijk deed de oud The Band frontman niet enkel de productie hij is ook regelmatig op de plaat te horen als muzikant.

Het is toch een zeer interessante combi. Een van de beste stemmen samen met een man die toch prachtig materiaal heeft gemaakt met The band en ook solo maar dat was op dat moment nog niet aan de orde. De bekendste nummers zijn de titeltrack en het prachtige If You Know What I Mean waarvan ik vroeger altijd dacht dat dit nummer Penny Arcade heette. Ik denk dat het vooral aan Robertson te danken is dat je onderlaags zoveel mooie subtiele muzikale dingetjes te horen krijgt.

Voor mij is de parel op het album het nog geen drie minuten durende Home Is a Wounded Heart welke van een onbeschrijvelijke schoonheid is. Toch ga ik niet hoger dan een dikverdiende 3,5 omdat er toch ook wat lichtvoetig materiaal op staat zoals Stargazer.

Na een geweldig concert afgelopen zaterdag te hebben bijgewoond en de weken daar naar toe aandachtig door zijn repertoire te zijn gegaan, sta ik vandaag even aandachtig stil bij Beautiful Noise.

Dit nummer is gelijk het mooie begin van dit uitstekende album om daarna te worden afgelosst door het honky tonky achtinge Stargazer. Lady Oh is zo'n typische Neil ballad. Don't Think...Feel, Surviving the Life zijn prima nummers. If You Know What I Mean is mooi en heeft een heerlijke spanningsopbouw en behoort tot de hoogpunten van het album. Street Life is lekker uptempo om over te gaan in Home Is a Wounded Heart korte maar mooie Home Is a Wounded Heart. Jungletime, met Signs levert Neil nog een mooie ballad op op met de mars Dry Your Eyes krachtig af te sluiten. Beautiful Noise is een mooi album uit 1976 en staat vandaag de dag nog steeds als een huis. Neil heeft bewezen dat hij tijdloze muziek kan maken wat niet echt in een hokje te plaatsen is.

Afgelopen week een zwikje Neil Diamond LP's op de kop getikt voor een strakke prijs. Ben ze nu aan het beluisteren en deze valt mij vies tegen. Ik heb een vreselijk zwak voor de stem van ome Neil en bij de juiste nummers slaat hij een homerun en bij de verkeerde nummers zakt mijn broek af omdat ze te cheesy zijn. Onder dat laatste valt deze plaat bij mij, voorganger Serenade is helemaal Neil zoals ik hem graag hoor, dit is mij te cheesy met die vreselijke trompetjes en andere tierelantijnen. Afknapper helaas, zal 'm later nog een kans geven...

De eerste LP die ik kocht. En nog steeds geen spijt van. Daarna zonk Nelis iets te ver weg in overgeproduceerde, overgeorchestreerde liftmuziek. Tot zijn geweldige terugkeer met 12 songs.

Wat niet wil zeggen dat hij in de tussenliggende jaren niet regelmatig leuke nummers opnam, hij is nu eenmaal een begaafde liedjesschrijver en goede zanger.

Over die goede zanger: er zijn goede zangers en zangers buiten categorie. 'Dry your eyes' is een geweldig nummer, maar de uitvoering van Frank Sinatra bewijst waarom ol' blue eyes 'the voice' werd genoemd. Daar kan Neil toch niet aan tippen.

Maar er is heel veel te genieten op dit gevarieerde album.

Dit is een waterscheidingsalbum in de carrière van Neil Diamond, en niet alleen omdat het zijn best verkochte plaat is. Vanaf dit album begon Neil zijn songs overdadig te produceren en arrangeren, met orkest, blazers, percussie en een heleboel andere instrumenten, zoals ook op de binnenhoes te lezen valt.
Het betekende een voller geluid, dat op navolgende platen zou doorslaan naar zwaar georkestreerde muziek die vooral leek te zijn bedoeld om smachtende huisvrouwen te behagen. Het leverde hem goedverkochte albums op, maar ook een aantasting van zijn geloofwaardigheid als songschrijver. Het is dat hij jaren later terugkwam met een serieus popalbum als 12 songs, anders zou dat de Neil Diamond geweest zijn die we ons waren blijven herinneren.

Maar Neil Diamond is natuurlijk in de eerste plaats een ambachtelijk songsmid, met een goed gevoel voor hitgevoelige nummers. Dat had hij vóór dit album al ruimschoots bewezen en het is vooral die kwaliteit die deze plaat aan de goede kant van de streep houdt. Ondanks de overdadige arrangementen blijft de kwaliteit van de nummers recht overeind staan.
Hooguit het Caribisch getinte Don't think...feel klinkt me wat al te gemakkelijk, maar voor het overige is dit een zeer gevarieerde set ijzersterke nummers. Met de titeltrack voorop, die gek genoeg overal behalve in de VS een hit werd. Maar ook die andere 'grote' single If you know what I mean is een prachtig opgebouwd nummer met een mooi arrangement.

De andere twee (kleinere) hits, te weten het door een dixieland-arrangement voortgedreven Stargazer en de zwoele ballade Lady-oh, zijn elk in hun eigen soort ook erg goed. Als dan ook albumtracks als Home is a wounded heart en de schitterende afsluiter Dry your eyes (niet voor niets zowel terugkerend op The last waltz van The Band alsook opgenomen door Frank Sinatra) tot de hoogtepunten behoren, zit je met driekwart van het album al geramd. De overige nummers vallen ook niet tegen. Een ruime vier sterren kan ik er wel aan kwijt. Alleen jammer dat hierna de neergang inzette...

Neil Diamond was die tijd één van de meest succesvolle singer-songwriters die ook vaak gecoverd werd en zijn albums zijn doorgaans ook tijdloos. Dit vind ik nog één van zijn betere albums door de puike productie en het sterke en afwisselde songmateriaal, nadien werden zijn albums minder: gladder, overgeproduceerd en Neil Diamond zocht zijn toevlucht steeds meer tot covers.