David Bowie - 1.Outside (1995)

Wat een ontdekking, dit Bowie album! Fantastisch dat de pianist van Aladdin Sane opnieuw achter de vleugel wordt getrokken voor een aantal mooie en/of tegendraadse pingelpartijen, die vaak een fijn contrast vormen met de dubbeldikke arrangementen.

Mike Garson over het werken aan Outside:

Hallo Spaceboy kende ik alleen van de PSB-remix, maar het origineel beukt die remake nietsontziend aan de kant. The Motel begint aarzelend maar kent een uitstekende climax. Afsluiter Strangers When We Meet lijkt een vreemde eend in de bijt want al eerder opgenomen voor Buddha of Suburbia, maar ik reken deze versie tot het beste wat hij in de jaren '90 heeft opgenomen. Verder kent het album ook wat zwakke momenten zoals Wishful Beginnings en de vervreemdende Segues, maar als concept inclusief boekwerkje is het zeker geslaagd te noemen. En dit is zo'n album dat bij elke draaibeurt alleen maar beter wordt, het duistere klankenlandschap van Eno is er een om langzaam te ontdekken.

Voor het eerst met deze duistere kant van Bowie kennisgemaakt in de cinema, tijdens de generiek van de geweldige film Se7en, toen The Heart's Filthy Lesson over het scherm kwam knallen. Schitterende, duistere sfeer (het eerste figuurlijk, om tegenstrijdigheden te vermijden).

David Bowie's stem is ook uiterst geschikt voor zulke fratsen - sowieso hou ik over het algemeen meer van zijn hardere nummers - en het geflirt met D'n'B en harde beats werkt wonderwel. Hallo Spaceboy is nog zo'n knaller. Vergeet de Pet Shop Boys Remix (alle respect voor deze 80's iconen), de heavy ongekuiste albumversie blaast u gewoon omver. En - dit bewijzen de BBC Sessions van de goede man - het is een nummer dat zelfs ietwat gestript volledig overeind blijft. Andere kleppers op deze cd: Strangers When We Meet en We Prick You.

De vocoder/autotune-achtige interludiums had hij gerust achterwege mogen laten, maar ik ben bereid hem die kleine pleziertjes te gunnen. Morgen wordt deze woudreus immers alweer 65, moge zijn wortels zich stevig verankerd houden, en zijn takken in het wilde weg blijven uitgroeien.

****

Met dit album was David Bowie weer helemaal terug op een artistiek geweldig level.
Na de teleurstellende jaren 80, zijn onbegrepen Tin Machine avontuur, en het nog net niet helemaal geslaagde Black Tie White Noise, is 1Outside een ambitieus conceptalbum waar tevens Brian Eno weer van de partij is.
Geen makkelijke kost, bij vlagen zelfs loodzwaar en grimmig, maar de strakke moderne produktie is voorbeeldig.
Misschien wel Bowie's zwaarste album ooit. De vergelijking met Low en Heroes gaat een beetje mank, omdat die albums heel anders in opbouw waren en het zware fragmentarische gedeelte zich pas halverwege aandiende.
Hier gaat Bowie vanaf het begin los met donkere electro-rock, vaak wanhopig en agressief (Hello Spaceboy) hij stoeit met wat avant garde, maar ook gas terugnemend in het schitterende Motel.
Muzikaal zeer hoogstaand, met een aparte vermelding wat mij betreft voor pianist Mike Garson ,die tussen al het gebodende een prachtig staaltje piano tentoonstelt.
Een conceptplaat met vervormde stemmen en sequencers, Bowie draait zijn hand niet om hier voor wat extra impact.
De nummers lopen naadloos inelkaar over en pas op het einde van het album wordt het iets lichter van toon en openbaren zich wat funky invloeden.
Het is net als veel albums van Bowie een album die zijn geheimen niet snel prijsgeeft en vergt wat geduld, maar is dit ook niet de kracht van Bowie ?

Een album die net als veel van zijn betere 70's werk nog altijd fier overeind staat. Een tijdloos album die wat mij betreft moeiteloos tot zijn betere werk behoort.

Ik zag Bowie vroeger als een van de vernieuwers in de popmuziek.
Vanwege mijn interesse in postpunk ben ik mij al snel in hem gaan verdiepen, dit omdat hij door veel bands als voorbeeld werd genoemd.
Hoe meer muziek ik van hem leerde kennen, des te kleiner vond ik zijn rol als trendsetter.
Hij wist juist op het goede moment aan te sluiten bij de heersende mode.
Fashion!
Bowie als Soulboy, folky en glamrocker.
Bowie als hits scorende tiener idool.
Bowie in zijn krautrock periode.
Ja, zelfs Bowie als een Eddie Vedder achtige frontman bij Tin Machine.
Eigenlijk wist hij net als Madonna met de hypes mee te liften, al neemt die over het algemeen een meer commerciëlere weg.
Na zijn waardeloze optreden in Nijmegen was ik eigenlijk wel klaar met Bowie.
1.Outside was voor mij dan ook een nieuw hoofdstuk van hem, nu in de rol van Trent Reznor van Nine Inch Nails, en die kende ik wel, en de behoefte aan een tweede Nine Inch Nails was voor mij niet aanwezig.
Nu hij eind dit jaar terug slaat met het verrassend sterke titelnummer Blackstar, en ik laatst een sterk optreden van hem samen met Trent Reznor heb gezien uit deze periode, waar een geweldige Hurt werd uitgevoerd, ben ik toch maar weer eens naar 1.Outside gaan luisteren.
En eigenlijk vallen de vergelijkingen met Nine Inch Nails wel mee, in A Small Plot Of Land hoor ik echter wel belachelijk veel Blackstar in terug.
Ben je een liefhebber van Blackstar, dan raad ik je aan om hier naar te luisteren.
Bij The Next Day had ik al het vermoeden dat het ging om materiaal welke al jaren op de plank was blijven liggen, en waarvoor hij nu de tijd nam om deze verder uit te werken, bij opvolger Blackstar verwacht ik eigenlijk min of meer hetzelfde.
Misschien is hij nu wat dieper de kast in gedoken, op zoek naar minder toegankelijke stukken.
Is dit zo verkeerd, als het daadwerkelijk om oud materiaal gaat?
Wel nee!
Bij een artiest als Prince hoop je ook dat hij meer openbaart van zijn meest creatieve periode, zo is het natuurlijk bij Bowie ook.
En nu kom ik bij het punt waar het eigenlijk allemaal om draait.
Bowie is niet de grote vernieuwer in de popmuziek, maar wel de kameleon, die misschien wel als beste weet hoe hij in elke periode de juiste elementen bij elkaar kan voegen tot meesterwerken.
1.Outside is een prettige herontdekking.
Minder Nine Inch Nails, meer jazz invloeden en een overtuigend klinkende Bowie.

Inderdaad deric raven, goed verhaal. Bowie zou overigens de eerste zijn om jouw conclusie te onderschrijven; zo zei hij over Ziggy Stardust ooit: "I wasn't at all surprised Ziggy Stardust made my career. I packaged a totally credible plastic rock star – much better than any sort of Monkees fabrication. [En nu komt het:] My plastic rocker was much more plastic than anybody's."
        Maar ik denk dat je één ding niet uit het oog moet verliezen: Bowie "ontdekte" en populariseerde niet alleen sneller dan wie ook de heersende trends, en hij deed dat niet alleen met een ongeëvenaard gevoel voor stijl (zoals devel-hunt ook al aangaf), maar hoewel hij dan misschien geen grondlegger was werd hij wel gezien als trendsetter doordat de muziek die hij (weliswaar geïnspireerd door anderen) maakte van een enorm hoog niveau was – tussen 1972 (voor mij eigenlijk al 1969) en 1980 maakte hij een reeks van albums waar nu nog steeds over gepraat wordt, en wat mij betreft (en met mijn uiteraard persoonlijke en dus beperkte kennis van de jaren 70) is er buiten Neil Young (en, nou vooruit, Pink Floyd) niemand die dat decennium er qua constante kwalitatief èn vernieuwing (van de eigen muziek) zo bovenuit stak.
        Kort gezegd: als Bowie's betekenis als trendsetter nu kleiner is (of lijkt) dan in de jaren 70 werd aangenomen, dan komt dat ook doordat we ons nu niet meer kunnen voorstellen met wat voor autoriteit hij toen de alternatieve muziekscène domineerde. En on a personal note heeft hij minstens één plaat gemaakt die ik ook veertig jaar later nog steeds nergens op vind lijken, Station to station.

"Hallo Spacegirl!"

"Hallo Tom!"

De Major is terug en hij zet mijn volgende Bowie in het rijtje "Ontdekken" en "Verwonderen".
"Maar "Herontdekken" en "Bewonderen" mag hier ook, hoor!" De goede man houdt wel van een beetje plagen.

1.Outside: The Nathan Adler Diaries: A Hyper Cycle, hierna afgekort tot een beter te behappen 1.Outside, is een "stunner"! Het is een "wake up call"! Het markeert voor mij het begin van de meest fantastische en tevens de meest absurde trip door het verrassende Bowielandschap. De bijbehorende creepy filmpjes en die van opvolger Earthling waren dan ook vast niet bedoeld voor tere zieltjes en al te jeugdige kijkertjes. De visuals uit dit Bowie tijdperk zijn waanzinnig creatief, maar bovenal tamelijk bizar en soms lekker smerig. Het feit dat ik een groot liefhebber was van dat Petshop Boys singletje West End Girls moet welhaast mijn belangstelling voor David's onalledaagse werk van de totale ondergang hebben gered. Ofschoon deze uitvoering van Hallo Spaceboy helemaal niet op dit (mijn) album staat, zeg ik: Lang leve Petshop Boys! Maakt niet uit. ik vind alle Spaceboys leuk!

De Major wijst plotseling naar het televisiescherm. "Kijk, Alicia! Zie je die ster?"

"Hé... ja, ik zie 'm!"

Alleen is die ster nu wit! Ik zie ook dat ene oog weer! Ik ben onder de indruk.

1.Outside is een bijzonder mooi album. Ik denk dat, naast het onvolprezen Blackstar, Low en Heathen, dit een van zijn allerbeste albums voor mij zal gaan worden. Liedjes als The Motel, I'm Deranged en Thru' These Architects Eyes bezorgen mij zelfs de nodige rillingen. Een melancholieke naast een 'krankzinnige' en experimentele Bowie op z'n allerbest!

Chapeau!

Ik zet even mijn helm af.

Zojuist nog met tranen in mijn ogen naar "Strangers when we meet" geluisterd. Het lijkt net als z’n laatste plaat een soort blik achter de horizon van dit leven:
1) Is er iets na dit leven?
2) Ontmoeten we onze geliefden daar weer?

Antwoorden:
1) ja, mogelijk
2) nee, en dat is (uiteindelijk) niet erg
Er zit een soort omklapmoment in het nummer, eerst lijkt Bowie ‘resentful’ om de onafwendbare ‘scheiding’ en later is er vrede met het gegeven (...omdat we allen onderdeel worden van een soort gezamelijk bewustzijn?).
Maar misschien hoor ik het ook allemaal verkeerd; zo goed is mijn Engels nu ook weer niet.

In ieder geval is dit voor mij de grote ontbrekende Bowie in de top 2000. Wie dit met mij eens is kan dit nummer toevoegen in de stemlijst voor 2016.

Hieronder is mijn recensie te zien zoals ik 'm geplaatst heb op http://leosbloghuis.blogspot.nl/

In 1995 was dit het album waar ik Bowie eigenlijk links liet liggen. Ik had de voorganger David Bowie - Black Tie White Noise (1993) nog gekocht, en vond dat een aardig album, maar wat hij nu op de markt bracht was echt onbegrijpelijk wat mij betreft. Ontoegankelijk, raar en vervelende plaat. Dat was hoe ik de plaat destijds vond. Moet ik er wel bij zeggen dat ik in een platenzaak werkte, en een cd als deze is niet te draaien in de winkel, want hiervoor moet je gaan zitten. Klanten zouden dit veelal ook niet waarderen waarschijnlijk. Die reden heeft het gemaakt dat ik deze plaat, en Bowie ook een jaar of 5 heb gemeden. Ongelofelijk jammer natuurlijk, want ik liet een enorme beauty liggen. Gelukkig heb ik die schade wel weer ingehaald, en inmiddels beschouw ik deze plaat als Bowie's mooiste werk.
Ook is dit de herenigde samenwerking met Brian Eno. Ik ben geen liefhebber van de man zijn muziek (solo en met Roxy Music maar als producer kan ik veel dingen goed waarderen.
De hoes is ook prachtig, een schilderij van Bowie. Wat ik niet wist, is dat het zijn van zijn eigen hand komt. Behalve fantastische muziek maken, had hij dus ook nog schilder talenten.
Ik ga met deze recensie niet in op de inhoud van het concept album, want daar is al heel veel over geschreven en te vinden op het net. Ik ga mijn gevoel bij de nummers beschrijven. De segues laat ik weg bij deze beleving, want dat hoort meer bij het concept van het album.
Ik heb inmiddels vele versies van het album in bezit gehad, weer verkocht en opnieuw aangeschaft. Op vinyl was het album tot voorkort alleen verkrijgbaar met de hoogtepunten (op één plaat) en dat was toch een soort van verminkte versie wat mij betreft. Gelukkig kwam er dit jaar (voor zijn dood) nog een dubbel vinyl versie uit in de USA. Dus eindelijk had ik wat ik wilde. Het kost wel wat, maar dan heb ik ook iets moois in handen. Tevens heb ik de dubbel cd versie uit 2004 omdat deze wat extra tracks bevat die ik ook graag wilde hebben.

2.Outside (4:04)
Een ingetogen begin van het album. De muziek klinkt wat onheilspellend, en Bowie zingt in het begin rustig. Naarmate het refrein dichterbij komt gaat Bowie harder zingen, en dat sleurt me keihard mee het nummer in. Het lijkt erop dat er een soort van stemvervormer op de vocalen van Bowie zijn gezet (heel licht) maar dat past mooi bij het nummer. De opener is een belofte naar heel veel moois!

3.The Heart's Filthy Lesson (4:57)
De pompende bas van dit nummer is enorm verslavend. Het nummer is heerlijk donker, en tegendraads zoals het Bowie betaamt, maar wordt nergens vervelend. Sterker nog, het is een enorm verslavend nummer! Het subtiele piano spel van Mike Garson is mooi weggestopt op de achtergrond, maar hoor je net goed genoeg zodat het constant de aandacht trekt. Het nummer is te horen tijdens de aftiteling van de (fantastische) film Se7en (1995) - MovieMeter.nl. Een passendere song hadden ze niet kunnen vinden voor deze film!

4.A Small Plot of Land (6:34)
Ook hier mag Mike Garson zich uitleven. Een jazzy pianospel wordt gecombineerd met een funky drum. Het lijkt niet goed bij elkaar te passen, maar toch smaakt het lekker. Als Bowie zijn stem dan laat horen lijkt het of hij de vocalen eerder heeft opgenomen dan het nummer. Hij zingt langzaam, alsof het ritme er niet bij past. Maar wat is dit weer prachtig. Hoe Bowie het doet weet ik niet, maar een vreemde combinatie wordt als geheel echt een parel. Alles in dit nummer vraagt om aandacht. Het is een track die ik vaak wil luisteren. In het refrein klinkt Bowie schor, dat vind ik erg mooi. Het past bij het complete pakketje.

6.Hallo Spaceboy (5:14)
Een van de redenen om het album links te laten liggen was deze versie van het nummer. Ik kende de remix van de Pet shop boys, en die vond ik erg goed. Ik kocht de cd single ook. Deze versie is veel rauwer, harder en (natuurlijk) veel beter. Ik was er destijds duidelijk niet klaar voor. De PSB remix is overigens wel erg knap gedaan, want het was gewoon een hele dikke hit voor Bowie, en bracht hem terug in de hitlijsten. De PSB hebben het nummer drastisch veranderd, maar de essentie van het nummer is toch wel netjes hetzelfde gebleven. Toch knap. Leuk detail is dat de PSB versie Major Tom weer terug in tot leven wekt, dat is in deze originele versie niet het geval. Dit nummer vraagt erom om de volume knop drastisch omhoog te draaien, en de buren lastig te vallen.

7.The Motel (6:50)
Weer een onheilspellend intro. Mooi traag, De stem van Bowie wordt ondersteund door een vertraagde versie van zijn stem. En Garson zorgt samen Yossi Fine voor een prachtig muzikaal werkstuk. Dit is puur genieten. Het moment van de inmenging van de rimtsectie is kippenvel! 'There is no heaven, and there is no hell zingt Bowie, en dat wordt p de achtergrond gevolgd door de vertraagde stem. Garson speelt met zijn piano kunsten weer een fantastische hoofdrol. Wat een muzikant is die man. Het nummer bestaat eigenlijk uit drie delen, de start, zonder ritme sectie, het 2e deel met ritme sectie, en het derde deel met een hardere ritme sectie, en een bijna schreeuwende Bowie.Dit is pure kunst, absoluut één van de (vele) hoogtepunten van dit album.

8.I Have Not Been to Oxford Town (3:49)
Een iets toegankelijker nummer, maar Bowie zingt op het randje. Maar weer op een prachtige manier. Bij het refrein is alles zoals het hoort en hebben we te maken met een ware meezinger. Mede door het ritme een erg aantrekkelijk nummer. Het funky gitaarrifje maakt het netjes compleet. Een wat vreemde eend in de bijt op deze plaat, maar een zeer prettig nummer.

9.No Control (4:33)
Wat meteen opvalt bij dit nummer is de bijzondere drum sound. Het "sissende" geluid vind ik heel erg verslavend. Het trekt me enorm hard het nummer in. Heel ver weg op de achtergrond lijk ik een sirene te horen, het hele nummer door. Ingetogen zang van Bowie (meerdere stemmen samengevoegd) gevolgd door een laag zingende Bowie, het is weer erg mooi. Weer komt er een funky gitaartje tevoorschijn, gecombineerd met een mooi deuntje op een synth. Het nummer blijft toch wat donker, zeker buiten de refreinen om. Ik zou willen dat dit nummer niet zo snel afliep, ik kan hier oneindig veel naar luisteren. Mooi is ook de verwijzing naar het nummer "Deranged" wat nog volgt later op deze plaat. Niet zozeer in het woord wat wordt gezongen, maar de manier waarop.

11.The Voyeur of Utter Destruction (As Beauty) (4:21)
Een snel gitaarloopje, een zacht zingende Bowie. De drum neigt wat naar Drum 'bass, maar blijft in een begrijpelijk ritme. De zang wordt schreeuwerig en die stijl hoor ik graag. Garson laat zijn inmiddels bekende muzikale handtekening weer gelden. Dat voegt echt steeds een stuk kwaliteit toe aan Bowie's songs.

12.Segue - Ramona A. Stone / I Am with Name (4:01)
Waarom dit nummer geplakt aan een segue is, is me onduidelijk. Alle segues lopen enigszins over op het komende nummer, en dat is bij deze niet anders. Dit is misschien wel het minst toegankelijke nummer van de plaat. En toch trekt het aan. Het zal voor het grootste deel toch in het ritme zitten, en de stem van Bowie.

13.Wishful Beginnings (5:08)
Dit is het meest betoverende nummer van de plaat. Wat een duister ritme, wat een duistere geluiden, de piano maakt het ook spannend. Bowie is een goede verteller, zingt weer wat tegendraads ten opzichte van het ritme, maar ik luister gewillig en vol aandacht. Die bas drum, wat dreunt dat heerlijk door het huis heen. Hoe donkerder hoe beter geldt voor mij, dus dit is een topnummer wat mij betreft.

14.We Prick You (4:35)
Weer een toegankelijker nummer. Wel een ritme sectie die neigt naar drum 'n bass (iets wat op de opvolger een hoofdrol zou gaan spelen) maar het blijft allemaal netjes binnen de lijntjes. Mooie zang van Bowie, en een lekker makkelijk te onthouden refrein. Dit had zomaar een single kunnen zijn. De bas in het nummer is erg lekker. Het is me niet helemaal duidelijk of dit uit een kastje komt, of dat het menselijk werk is. Het klinkt wat plastic. Stilzitten lukt me niet op dit nummer.

16.I'm Deranged (4:31)
weer een drum 'bass ritme. De flirt met de populaire muziek van die tijd was hier al duidelijk aanwezig. De synth in het nummer is mooi en dromerig. De stem van Bowie past hier werkelijk fantastisch bij. Wat zingt de man hier mooi. Het refrein is magisch. En weer bemoeit de geniale Garson zich met dit nummer door zijn klassiek getinte piano toetsen te betasten. Het nummer voelt aan als een ballad, maar swingt eigenlijk de pan uit. Knappe song!

17.Thru' These Architects Eyes (4:22)
Wederom een meer toegankelijke track. Eno zijn synths maken het nummer mooi zweverig, en geven het een prettige "feel" mee. Bowie zingt redelijk hoog. Het maakt niet uit wat de man zingt, en hoe, zijn stem is een x-factor. Dat werkt als een magneet, erg bijzonder. Deze keer is het piano spel van Garson de tegendraadse, maar dat komt aan 't eind, dus helemaal geen probleem.

19.Strangers When We Meet (5:07)
Het basloopje doet me heel even denken aan My Sharona van the Knack, maar dat is snel genoeg weer vergeten. Ook dit nummer is erg open en toegankelijk. Had eveneens zo op single kunnen worden uitgebracht. Prachtige vocalen van de held, en mooie muzikale begleiding. China girl komt ook steeds naar boven bij het horen van dit nummer. Komt waarschijnlijk door het basspel. Verder is er totaal geen link tekstueel of muzikaal gezien. Het is een groot contrast met het grootste deel van het album, wat toch erg donker is. Maar het is een fijne afsluiter van een heel mooi geheel.

In 2004 werd het album opnieuw uitgegeven met een enigszins interessante bonus cd. Veelal remixen van de 2 singles, maar ook 2 bonus tracks, en de PSB versie van Hello Spaceboy.

20.The Hearts Filthy Lesson [Trent Reznor Alternative Mix] * (5:21)
Het album neigt met sommige tracks (zoals Hello Space boy) naar Nine Inch Nails. Het is dan ook niet verrassend dat Trent Reznor een nummer van het album remixte. Dit nummer is ook geen verrassende keuze. Het nummer blijft enigszins in ere, maar is wat elektronischer geworden. Ik vind het geen toevoeging.

21.The Hearts Filthy Lesson [Rubber Mix] * (7:48)
Deze mix is wat meer ingetogen, het intro laat Bowie horen die op de bas "babababa" mee zingt. Dat is erg leuk om zo te horen. Een akoestische gitaar is toegevoegd, maar het neemt het smerige van het nummer weg. Later wordt er nog wel een elektrische gitaar toegevoegd, maar die redt de mix niet. Deze mix voegt eveneens weinig toe.

22.The Hearts Filthy Lesson [Simple Test Mix] * (6:39)
Een instrumentale mix van het nummer, in de stijl van de voorgaande mix, omdat het het akoestische deel mist, brengt het het smerige wat terug, wat het wel een leuke mix maakt.

23.The Hearts Filthy Lesson [Filthy Mix] * (5:53)
Dit is echt een zinloze mix. Veel ritme, en babababa van Bowie. Meer is het eigenlijk niet.

24.The Hearts Filthy Lesson [Good Karma Mix by Tim Simenon] * (5:00)
De 5e mix van het zelfde nummer, dat wordt wat vervelend. Maar het is wel de meest interessante mix van de vijf. Het ligt erg dichtbij het origineel. De bas en de zang van Bowie lijken wat naar voren gehaald, en het smerige van het nummer is terug! Ja, deze mix is absoluut de moeite waard!

25.A Small Plot of Land [Basquiat OST Version] * (2:49)
Een orkestrale versie van dit nummer. Alleen de zang is nog hetzelfde gebleven, Echter past het tempo van de zang nu wel goed bij het nummer. Zoals ik al eerder schreef lijkt het of Bowie het nummer opnam en de muziek later werd toegevoegd. Dit zou dat kunnen bevestigen, ware het niet dat deze versie uit 1999 komt, en dus jonger is dan de versie van het album. Deze versie is gebruikt in de film Basquiat (1996) - MovieMeter.nl waar Bowie de rol van Andy Warhol op zich nam.

26.Hallow Spaceboy [12" Remix] * (6:44)
Een door velen verguisde versie van dit nummer. Ik vind het een knappe remix, en de aanwezigheid van de PSB stoort me totaal niet. Ze hebben Bowie weer op de kaart gezet, en het nummer blijft in je kop hangen! Knappe en respectvolle mix.

27.Hallow Spaceboy [Double Click Mix] * (7:48)
Dit is een "verhousde" versie van de PSB remix. Het blijft enigszins aantrekkelijk door de ijzersterke zang en melodie, maar wat mij betref overbodig.

28.Hallow Spaceboy [Instrumental] * (7:46)
Zelfde mix als hierboven, maar zonder Bowie's stem. Dat haalt het niveau naar beneden.

29.Hallow Spaceboy [Lost in Space Mix] * (6:34)
Een iets ruigere mix, maar doet me echt niet zoveel

30.I Am with Name * (4:01)
Het is me niet duidelijk waarom deze versie op de bonus cd staat. Het is naar mijn idee exact dezelfde versie, inclusief de segue die er aan vooraf gaat.

31.I'm Deranged [Jungle Mix] * (7:03)
Eén van de mooiste tracks van het album in een remix. Dat kan niet goed aflopen. Het ritme heeft hier echt een drum 'n bass ritme gekregen en is niet meer binnen de lijntjes. De mooie zang van Bowie is er nog, en redt de mix, maar het prachtige werk van Eno is verdwenen en dat haalt een essentieel deel van de song weg. Wederom geen toevoeging.

32.Get Real * (2:51)
Dit nummer was in eerste instantie alleen verkrijgbaar op de Japanse release, maar kwam dus in 2004 ook beschikbaar op deze bonus cd. Had makkelijk op het reguliere album gepast. Een lekker up tempo nummer, met een lekker klinkende baspartij. Een wat vreemde en snelle edit maakt een einde aan dit nummer. Jammer.

33.Nothing to Be Desired * (2:16)
De "b-kant" voor The Hearts Filthy Lesson, in de US. Een opzwepent ritme en een soort pratende Bowie, die wat zinnen oproept, en veel herhaalt. Passend bij de single waar ie als extra opstond, maar echt een typisch B-kant nummer. Desalniettemin wel boeiend!

Ik vind het een kunstwerk van jewelste. Dit album hoor ik erg graag, en is van lelijk eendje veranderd in een mooie grote zwaan! De segues storen me niet eens. Absoluut een plaat waar je tijd in moet stoppen om het te waarderen, maar als het kwartje dan valt, dan blijft het voor eeuwig de goede kant op liggen. Wat mijn betreft Bowie's mooiste plaat!