David Bowie - 1.Outside (1995)

Heb je daar een link voor oid?
Ik heb de witte dubbele vinyl,maar als er een reguliere komt met de complete plaat dan kan ik die eens van de hand gaan doen...

David Bowie Outside 180g 2LP (White Vinyl) | Vinyl | North End Haarlem - northendhaarlem.nl
Ook dubbel wit...

Earthling heb je ook?....bofkont.

Krijg het idee dat de boxen wel eens kunnen stoppen na Loving The Alien.
"Hours" komt ook uit btw.

Bestellen bij North End hebben ik en vele anderen met mij vrij vervelende ervaringen mee. Just sayin'.

Ja.. north end zou ik ook niet doen.

Maar goed... wit vinyl dus... ik zie dat t een heruitgave van die witte is die ik al heb .

De releases van friday music zijn erg fraai altijd, maar ook vaak prijzig.
Zie alleen al het verschil van de reality tour box op blauw vinyl van Friday en van Sony.

Ai, dit hoor ik voor het eerst!
Heb hem ook bij bol gezien maar aanzienlijk duurder..
Ik wacht af.
Iets te laat maar bedankt voor de waarschuwing.

Dit gesprek loopt uit de hand...maar wat zijn de problemen bij North End?
Geen levering?

Google ze maar eens en lees de reviews. Zegt genoeg. Ook mijn ervaring was echt om te janken. Totaal geen klant vriendelijke persoon.

Ga ik doen en ga kijken of ik eventueel ga cancellen.
Het kan per ongeluk goed gaan natuurlijk...

Op transparant groen vinyl (Music on Vinyl release). Ik dacht dat die nog gewoon verkrijgbaar was, maar ik zie de prijzen nu ja. Oeps.

Ik wacht rustig af, Buddha Of Suburbia, BTWN ook nog op het verlanglijstje...

Minneapoliszegt:En al gedaan? Doen hoor!

Belgen en niet kunnen voetballen, je hebt het 12 jaar geleden gejinxt met deze opmerking!

Bowie lijkt me niet een artiest waar je spreekt van een beste album maar dit is toch zeker wel een meesterwerk van hem. Enkele zwierige toptracks. Zeer intrigerend ook het overkoepelend concept en de rol die de verschillende segues hier in spelen, waarbij vooral die van meneer Touchshriek bij mij de oren weet te spitsen.

En nummertje 16 aangevinkt als favoriet, neem ik aan, Deranged?

Net niet. Maar is zeker een favoriet. Lichte voorkeur voor de Lost Highway versie die acapella begint met de instrumentatie die dan spoedig lekker inzet, vind ik persoonlijk net wat effectiever.

Hoogtepunt van het album is voor mij deze performance.

David Bowie - We Prick You - YouTube

Lorelei... ik zou er een vermogen voor uitgegeven hebben als ik daarbij had kunnen zijn.

Alles is goed van dit album. Wat een musici verzamelde Bowie om zich heen ! Mijn hoogtepunt:


DAVID BOWIE - THE HEART'S FILTHY LESSON - LIVE LORELEY 1996 - HQ - YouTube - m.youtube.com

YouTube

En dan nog deze ook lekka.

Ja geweldig ! En zo kunnen we doorgaan .
Een fantastisch concert daar langs de Rhein; mooie opnames en een goede geluidskwaliteit ! Wat een geweldige stem en energie Bowie toen had !

Al vanaf de vroege jaren '70 ben ik een groot Bowie adept, ik hoorde Space Oditty op de radio en Ziggy Stardust kende ik van de hoes. Nederland was -nog- in de ban van Alice Cooper maar Bowie maakte al in internationale interviews duidelijk dat zijn tijd nu aangebroken was. Aladin Sane kwam uit en de hoes was een eyecatcher in iedere platenzaak, het album had een fascinerende aantrekkingskracht en het werd in de week van de release mijn eerste Bowie album. De van het album uitgebrachte single Jean Genie -refererend aan Lou Reed- domineerde op de radiozenders en werd Bowie's tweede hit -na Space Oditty-.
Nu ik 1.Outside de laatste tijd vaker draai valt mij iedere keer op dat het pianospel van Mike Garson zoveel overeenkomsten vertoond op beide albums, de hoekige jazz-achtige manier van spelen, alsof het puur geïmproviseerd is. Behalve op afsluiter The Lady Grinning soul, waar hij een pracht tapijt weeft van pianoklanken.

Het album was mijn eerste stap naar volwassen moderne muziek. Zijn eerdere albums -Space Oditty- TMWSTW - Ziggy Stardust -Hunky Dorry- heb ik ook vrij snel gekocht en grijsgedraaid in dat jaar. Space Oditty heeft een andere -meer zestiger jaren feel- maar de andere albums markeerden duidelijk zijn Brit-Glam periode. Het was de tijd dat Bowie vrijwel wekelijks de pers en zijn publiek schokte, met zijn uitdagende stage-garderobe, in de vroege jaren zeventig in Japan laten ontwerpen door ik meen Yamamoto, met zijn oogverblindende visagie (denk aan de clip van Life on Mars, de single werd pas in '73 in Nederland uitgebracht) en ook door uitspraken en handelingen. Het was een andere tijd, men was geschokt door foto's van een zoenende Bowie met Lou Reed op de afterparty van Bowie's laatste optreden van de Ziggy tour, toen hij het publiek totaal overstuur naar huis stuurde met de mededeling, na afsluiter Rock'n Roll suicide, dat dit niet enkel het laatste optreden van de tour was maar zijn laatste optreden ever....
Later bleek het laatste optreden als zij Alter-ego Ziggy Stardust.
Er volgde al vrij snel in de US de Diamond Dogs tour, de laatste met zijn beroemde rode hanekam.

Het is heel interessant om hier op MM te lezen hoe veel mensen van diverse leeftijden Bowie's muziek beleven, waarderen en beschouwen. En het is goed te constateren dat hij gezien en beleefd wordt als een van de grootste artiesten in zijn tijdsvak. Die eer komt hem zeker toe. AL zijn werk vanaf Aladin Sane kocht ik op de dag dat het uitkwam. Daardoor heb ik altijd zijn werk kunnen horen en ervaren in het tijdsgericht waarin het werd uitgebracht. En niet enkel zijn muziek, ook zijn persoon volgende ik in interviews en bladen.
Ook in de zeventiger jaren werd hij al als een grote kameleon gezien in de muziekwereld, maar ook toen kreeg hij al de credits voor zijn pionierswerk en vernieuwingsdrang.
Voor zijn oude fans -waartoe ik mijzelf dus reken- was het soms even slikken of met de wenkbrauwen fronzen wanneer er iets totaal nieuws werd uitgebracht, wat je op dat moment niet verwachtte.. Maar ook lyrische momenten van totale verrukking waren er vaak. (bij Diamond Dogs, Station to Station, Heroes, Scarry Monsters eva)

Na zijn Brit-Glam periode kwam als tussendoortje coveralbum Pin-ups gevolgd door een van mijn favorieten The Diamond dogs, deels opgenomen in de Wisseloordstudio's, in die zin vergelijkbaar met 1. Outside dat dit ook als een soort van concept album werd gebracht. Bowie kwam naar Nederland met ooglapje om Rebel Rebel te promoten en resideerde in het Amstelhotel.

Bowie vertrok vervolgens naar America om zijn white soul periode vorm te geven, Young Americans was een plaat die toen ook al op viel door het totaal andere (Amerikaanse) geluid, Fame (mooie clip in de. Soul train) was een openbaring en werd toen zijn grootste hit. Station to station volgde vrij snel -een super album!- met het geweldige Golden years. Over deze periode is de fantastische five years documentaire gemaakt. Bowie, graatmager en volledig doorgesnoven vertrok terug naar Europa om zich voor langere tijd in Berlijn te settelen.

In 1975 kwam Low uit, het eerste album van de beroemde Berlijn trilogie. Met de fantastische hoes, een still uit The man who fell to earth. Toen een bizarre plaat met kant A gevuld met een aantal korte tracks en kant B met enkel zware instrumentale stukken. Dit concept wordt voor een deel herhaald bij Heroes, alhoewel dat album een totaal andere sfeer heeft, voor mij de meest Berlijnse sfeer. De trilogie weld compleet gemaakt met Lodger, The hearts filthy lesson van 1. Outside, had qua sfeer zo op dit album gepast.
Het decennium werd afgesloten met het onvolprezen Scary Monsters, welk album voor mij qua sfeer ook referenties heeft naar 1. Ouside.
Terwijl ik dit neer tik realiseer ik mij wat een geweldig oeuvre hij in redelijk korte tijd toen heeft opgebouwd.... Intussen had hij ook al enkele filmrollen op zich genomen.

Enfin iedereen die ~Bowie heeft gevolgd- weet hoe het verder ging in zijn muzikale loopbaan.
Over de jaren tachtig zijn de meningen verdeeld. Ik heb al zijn toen uitgebrachte werk iedere keer dezelfde aandacht gegeven als het werk in de zeventiger jaren. ik zag hem voor de eerste keer in '83 life, toen ik het geluk had twee keer naar de kuip te kunnen voor concerten van The Serious Moonlight tour.
Let's dance is onmiskenbaar zijn meest commerciële album geweest, maar bevat ook enkel ijzersterke nummers. Tonight is altijd ondergewaardeerd geweest naar mijn mening. Natuurlijk is ook die titeltrack retecommercieel, maar het album bracht ons ook Loving the alien en andere goede nummers.

Never let me Down uit '87 was wederom een heel nieuwe fase na de commerciële break van '83 -86.
Achteraf bezien was Bowie niet helemaal tevreden over deze fase. het kwam over als een rommelig, teveel bedacht concept, op het podium was het ook een chaotische situatie. het album heeft wel een duidelijke tachtiger jaren sfeer.

Als tussendoor project kwam Bowie met Tin Machine waarin hij zich duidelijk als groepslid manifesteerde.
De muziek was totaal niet aan mij besteed, grunge achtige garagerock. Ik miste spanning, mooie melodielijnen, zijn prachtige stem in goede composities. Ik heb de twee albums wel aangeschaft maar nooit veel aandacht gegeven.
Des te verrassender dat hij terug kwam met BTWN, een grote verrassing voor mij, en weer een nieuwe richting, weliswaar met deels een commerciële inslag die ik ook hoorde bij het uitkomen van Let's dance.
En die naar mijn idee, volledig ontbreekt op 1. Outside.
Dit album was destijds voor mij een schok ook door veelheid aan stijlen, het drukke concept, omdat het niet lang na zijn Tin machine periode kwam heb ik het toen als een soort verlengstuk gezien en het niet de tijd en aandacht gegeven die het verdiende. Net als medeschrijver Lennon op de forum heb ik het later herontdekt en weet het nu heel goed op de juiste waarde te schatten : prachtig!
Earthling wat daarna kwam heeft op mij lang niet zo'n impact gemaakt, ik vond het te modisch, te druk en een eenheidsworst. Misschien moet ik dat nu ook nog een keer grondig herluisteren om tot een meer afgewogen oordeel te komen.
Hours - Heathen en Reality heb ik bij uitkomst direct in mijn muzikale hart gesloten, de eerste twee hebben veel prachtige nummers in de typische Bowie stijl. Reality is ruiger maar ook fris op een bepaalde manier.
Ik was een van de gelukkigen die de release beleefde in de Melkweg, Bowie trad op in Londen om het album te presenteren en dit optreden werd integraal direct uitgezonden naar enkele podia in Europa.

Bowie zat vol energie en vol met plannen, helaas werden die gedwarsboomd door zijn gezondheid. Door hartklachten wel de Reality tour afgebroken in Duitsland.
Het werd heel erg lang stil rond Bowie, voor zijn volgers een nagelbijtende periode, zou er ooit nog wat komen?
Hoe groot was de verrassing en de blijdschap in januari 2013 toen Bowie middels een van de grootste marketing stunts uit de geschiedenis van social media zijn rentree aankondigde door uit het niets op zijn verjaardag Where are we now uit te brengen, met het bericht van nieuw te verschijnen werk.
The Next day vind ik prachtig en heb ik veel gedraaid, Bowie was terug !
Toen na drie jaar Blackstar werd aangekondigd en uitkwam was ik weer blij verrast, een prachtig, spannend en ontroerend album. Ook hierin hoor ik soms referenties uit de 1. Outside periode.
Het is uiteindelijk alsof alles samenvalt.

Nog steeds rouw ik bij tijd en wijle om de geweldige man die een heel groot deel van mijn leven de soundtrack heeft bepaald.
Door al heel mij al vroeg in Bowie te verdiepen kwamen er ook andere geweldige namen op mijn pad als
Roxy Music (die ook zeker als trendsetters in de 70 jaren gezien kunnen worden) Kate Bush, Peter Gabriel, Mark Hollis, Midge Ure en vele anderen, die een eigen signatuur wisten neer te zetten en toch ook steeds te verrassen. Ik weet dat Bowie voor heel veel artiesten een hoeksteen en graadmeter is geweest en dat nog heel lang zal blijven.
Zeker als je ziet wat er nu nog jaarlijks uitkomt uit zijn grote "Vault" zoals zijn landgenoten het noemen.

Hopelijk staat ons nog wat mooie verrassingen te wachten.

Beetje late reactie, maar ik heb nog even gekeken. Zeventig euro voor een dubbel elpee......wat is er gebeurd in al die jaren? Een gulden of achtien; dat was de prijs die ik betaalde voor mijn nieuwe elpeetje. Ik ga echt wel met de markt prijzen mee, maar zeventig euro is mij een beetje te gek.

Die vorm van atletiek wordt wel aangeduid als Jumping to conclusions.
Twee opmerkingen:
1. Outside is een LANG album en als zodanig is het destijds niet volledig op 1 enkele lp uitgebracht - hoogstens als "excerpts from"). De eerste volledige release was een RSD in 2015, een limited edition. Zoals wel vaker zie je dat die limited edition (destijds meen ik ca 30,-) vervolgens voor een veelvoud van de prijs worden aangeboden. Zo ook met dit album. Is gewoon een kwestie van vraag en aanbod.
2. North End komt er niet overal even goed van af en bij doorklikken blijkt het album gewoon niet op voorraad te zijn (en dus niet leverbaar voor die prijs) - kijk hier maar eens David Bowie - 1. Outside (The Nathan Adler Diaries: A Hyper Cycle) (LP) For Sale at Discogs Marketplace

Ik wil het onderwerp niet kapen - maar doe het ondertussen gewoon toch - maar in deze quote mag je het woordje 'gewoon' wel tussen aanhalingstekens zetten. Ik betrap mezelf er de laatste jaren in toenemende mate op dat ik net zo redeneer als Zwaagje: in de tijd dat wij allemaal jong waren, kostte een LP gemiddeld twee tientjes. Vooruit, in de jaren tachtig steeg dat prijspeil tot 25, 26 gulden. En voor een dubbel-LP betaalde je dan 30 tot 35 gulden - en dat vond je dan al een hele uitgave, die je niet met een te grote regelmaat wilde doen.
Fast forward naar de 21ste eeuw. De gulden is vervangen door de euro, de LP door de CD, althans aan het begin van deze eeuw - en inmiddels zijn we zover dat de CD in toenemende mate plaatsmaakt voor wat tegenwoordig wordt aangeduid als 'vinyl'.
Een product dat je tot een jaar of tien geleden voor een zacht prijsje - vaak nog goedkoper dan de CD - kon kopen in tweedehandszaken, maar dat inmiddels voor sommigen een soort belegging is geworden. Het aanbod is beperkt en de vraag neemt alsmaar toe, en dus stijgen de prijzen tot soms astronomische hoogte. Waarbij grote namen uit de popgeschiedenis - Beatles, Stones, Hendrix, Zep, Floyd en ook Bowie - gegarandeerd voor dollartekens staan in de ogen van handelaren in het zwarte - of tegenwoordig veelkleurige - goud.

Leuk hoor, maar ik ben er inmiddels wel een beetje klaar mee. Tuurlijk, je moet de inflatie incalculeren, en dan vind ik 20 euro voor een LP best te doen, en 25 tot 30 voor een dubbel-LP. Maar hoe vaak maak je dat nog mee? Er zit duidelijk iets scheef aan de aanbodkant: het wemelt van de 'limited editions' - natuurlijk ook omdat de vraag over de hele linie kleiner is dan vroeger dankzij de streamingdiensten - die na een initiële periode waarin ze voor een redelijke prijs te koop waren, soms het tienvoudige van die prijs moeten opleveren. Het recept zou simpel moeten zijn, maak voldoende exemplaren om aan de vraag te voldoen, en muziek blijft voor iedereen betaalbaar. Zie ook CD's, al snap ik dat die vergelijking in het huidige tijdsgewricht niet helemaal opgaat.

Ik merk de laatste tijd voor het eerst in mijn leven - en ik koop/verzamel al een slordige 45 jaar muziek - dat de lol er een beetje af gaat door die exorbitante prijzen. Het mag best een onsje minder, al vrees ik dat het de komende jaren alleen nog maar gekker zal worden.

De prijzen van vinyl zijn inderdaad idioot hoog, even had ik de hoop dat de prijzen zouden gaan zakken als er meer vraag naar komt, maar dat gaat niet gebeuren denk ik.
Toch ben ik van de CD twee jaar geleden weer overgestapt naar vinyl, een mooier product zeg maar.
Het loont wel om rond te neuzen, de prijsverschillen kunnen enorm zijn, maar met special editions blijft de fabrikant maar vermoedelijk ook de artiest de hoofdprijs vragen meestal voor muziek die al tientallen jaren oud is, zakkenvullers. En toch maar weer kopen,
gek hoor .

In principe heb je gelijk, maar er komen hier veel H3-lijders, onder wie ik zelve, en tegen die kwaal helpt geen avondklok of vaccinatie. Het enige dat helpt is zelfbeheersing/grenzen stellen, maar als je eenmaal op eBay zit en het item waarbij je denkt Hebben, hebben, hebben wordt geveild kan het aardig oplopen.

Moeiteloos kan ik releases opsommen die mijn interesse hadden, maar door de wijze van aanbieden en de prijs - kortom het hele circus om RSD heen - mij deden afhaken. Het gekke is dat in het geval van bepaalde releases, David Sylvian, Red House Painters (box met alle albums) die albums later gewoon alsnog separaat uitkwamen, op zwart vinyl en tegen een gangbare prijs.

Voor deze Bowie ben ik wel voor de bijl gegaan, maar ben ik binnen redelijke grenzen gebleven. Onlangs heb ik trouwens een RSD-release van vorig jaar aangeschaft, Mrs Dolphin van The Pale Saints, een verzamelaar die niet eerder (op lp) en in Europa was uitgebracht, voor 28,- - incl verzending - het kan dus wel

De technische term voor het gedrag dat de platenmaatschappijen vertonen t.a.v. de zgn back catalog, is bleeding the cow oftewel de koe helemaal uitmelken.

Zeker een mooier product, maar niemand heeft jou hoop ik toch verplicht om de CD’s ook de deur uit te doen? Ik heb ook veel moeite met veel vinyl prijzen, maar kan nog net zo gemakkelijk genieten van een CD op een prima speler. Ik hoef niet per sé alles op vinyl en eet gewoon van twee walletjes. Kwestie van afwegen en keuzes maken. Laat je niet gek maken. Twee vinyl schijven die ik nog zoek vind ik niet onder de 100 Euro. Ze bekijken het maar.

Uitzelfde jaar als deze komt 'Original Soundtracks 1' van Passengers, vind er vrij veel overeenkomsten in zitten door de grote invloed van Brian Eno. Twee albums die wonderwel samengaan, en ook nu, 26 jaar later, nog fris en geïnspireerd klinken. Uitstekend geproduceerd.

Dit album komt uit 1995. Ik was zelf mijn eigen smaak aan het ontdekken. Mijn vader had voorzetjes gegeven. Zijn The Joshua Tree werd voor mij Achtung Baby en zijn 70's Bowie werd voor mij 1.Outside. Het was de tijd dat ik als 13-jarige nog ceedees leende bij de bibliotheek. Dan tapete ik het op een bandje en die luisterde ik dan in bed. Het bandje met dit album heeft er lang in gezeten, dat weet ik wel.

In de jaren die volgde bleek de ceedee al lastig te vinden te zijn. Of althans, bij de plaatselijke FRS hadden ze alleen die met de PSB-versie van Hallo Spaceboy en daarmee viel ook een ander nummer af, als ik mij niet vergis. Uiteindelijk een vierkang digipackje gekocht op de Platen en CD Beurs in de Jaarbeurs.

Ik mag mijzelf overigens geen fan van Bowie noemen, niet alleen vind ik het een rotterm, ook ken ik zijn volledige oeuvre daarvoor gewoon niet goed genoeg. Maar dit album komt altijd weer terug bij mij. Experimenteel, gewaagd, beukend, vreemd... alles zit erin.

Ik las hier ergens dat iemand zei dat Strangers When We Meet eigenlijk niet op het album past, omdat het zo anders is. Persoonlijk vind ik het juist passen. De muziek heeft iets hoopvols, na al die duisterheid. Toch zegt de tekst dat het leven nooit meer hetzelfde zal zijn... "we're strangers when we meet". En dat geldt eigenlijk ook voor mijn persoontje van voor en na die tijd.

Met een gemiddelde van 4 sterren op deze site worden er weer verwachtingen geschept. Sterker nog, onder veel Bowie fans eindigt dit schijfje altijd hoog in de lijst. De mysterieuze opener maakt mij in ieder geval erg nieuwsgierig, enigszins oriëntaals van aard en het houdt de aandacht goed vast. Uitstekend gedaan. De intro gaat fraai over in de titelsong, een mooi werkje waarbij het draait om de details en sfeer. The Heart's Filthy Lesson kent lichte industrial elementen en dat is niet vreemd, wetende dat Nine Inch Nails het jaar daarvoor het alom bejubelde en commercieel uiterst succesvolle 'The Downward Spiral' had uitgebracht. Een plaat waarop deze song niet had misstaan. Bowie toch al nooit vies van andere muzikale invloeden en trends (waar niks mee is) verwerkt op mooie wijze dergelijke elementen in dit nummer. Het is spannend, zinnenprikkelend, afstotend, tegendraads maar ook intrigerend. Over tegendraadse ritmes gesproken, A Small Plot of Land, een unheimisch werkstuk met jazzy arrangementen, waarbij het drumwerk de toon zet. Bowie galmt er overheen en ook dit nummer is interessant te noemen. In vergelijking met de vele hapklare blokken die de beste man ons serveerde in de jaren 80 vormt dit haast hogere wiskunde. Segue vormt een rustpunt, het is echter een niemendalletje. De remmen gaan los in Hallo Spaceboy, alsof de alternatieve vleugel van de rock/metal community ook veroverd moet worden, het zit zeker inventief in elkaar maar het komt ook kil op mij over. Dat geldt weer niet voor het stemmige karakter van The Motel. Warme pianoklanken gaan hand in hand met de zanglijnen van Jones. Hoewel de song te lang duurt scoort ook deze titel op punten. De volgende track klinkt dan bijna alledaags, maar voelt als een welkome afwisseling. No Control, hoewel de zanglijnen voor mij wat zeurderig overkomen zijn het de details die opvallen, het is allemaal vernuftig verwerkt. Helaas verslapt mijn aandacht hierna, niet alleen de lengte van de schijf is aan de flinke kant maar ook de nummers kunnen wat mij betreft niet tippen aan de eerste helft. Thru' These Architects Eyes is nog wel vermeldenswaardig. Ik was benieuwd naar de hernieuwde kennismaking met 1. Outside, het album maakte altijd een kille en afstandelijke indruk op mij. Inmiddels is de plaat bij mij in waarde gestegen. Zeker de eerste helft van deze worp mag ik graag horen.

Tussenstand:

1. Aladdin Sane
2. Ziggy Stardust
3. Low
4. 1. Outside
5. Diamond Dogs
6. "Heroes"
7. Young Americans
8. Let's Dance
9. The Man Who Sold the World
10. Space Oddity
11. Black Tie White Noise
12. Lodger
13. Station to Station
14. Hunky Dory
15. Never Let Me Down
16. Pinups
17. Tonight
18. Scary Monsters
19. David Bowie