Sinds River of Dreams (1993) is er geen nieuw album meer verschenen van Billy Joel.
Hij is niet met pensioen, verschuilt zich niet achter geraniums maar:
Joel says he quit writing songs because his standards were so high that the process became a source of agony
Er wordt echter gewoon doorgetourd, uitverkochte concerten, zijn oeuvre is groot genoeg om daar voldoende uit te kunnen putten.
Verder is hij in het geheel niet (meer) geïnteresseerd in popmuziek van tegenwoordig.
Wat bij mij dan altijd gelijk de vraag oproept of een nieuw album daar dan aan moet voldoen, daar onder moet worden geschaard, als je inmiddels 67 en een veteraan bent.
Hij ziet de bui waarschijnlijk hangen en heeft geen zin meer in het competitieve element dat hij blijkbaar samen vindt gaan met het uitbrengen van een nieuw album.
Het is waar, dat er soms met enige dedain over Joel wordt gesproken. Geen muziek uit het hart maar te gemaakt, teveel verzonnen werkstukjes die altijd precies kloppen. Vooral binnen de lijntjes en nooit "out of control".
Het is ontegenzeggelijk waar dat Billy Joel, met al die kritiek, toch wel enkele fijne melodieën heeft geschreven.
Ik vind die met name terug in de periode 1973-1983. Een selfmade jaren '70 New Yorker, een Amerikaan en volledig een kind van zijn tijd, politiek correct en een weerspiegeling van de progressieve vooruitgang, in tekst en muziek.
Ik kan om die reden geen hekel hebben aan Joel. Het is waar, als een goede Amerikaan hield hij zelfs in de meest verhitte debatten zijn jasje met overhemd met vaak een stropdas.
De rock die hij brengt, die neigt naar middle of the road, is nooit onverzorgd, zoals gezegd, de melodieën zijn sterk, de productie helder en er wordt prima gemusiceerd. In al die jaren staan de nummers als een huis, zijn ze ook altijd wel blijven hangen.
Ik had misschien nog wat andere nummers van jaren '70 albums van Joel gekozen. Maar deze compilatie is op zich prima. 5***** voor deel 1, 4**** voor deel 2.