Placebo - Loud Like Love (2013)

Het refrein vind ik wel heel lekker klinken moet ik zeggen. Placebo heeft mij behoudens met SwG nooit teleurgesteld dus ik kijk absoluut uit naar deze LLL. Champs-Elysees of niet .

Too Many Friends is met heel veel afstand het grootste stuk rommel dat ze ooit afgeleverd hebben. Ze moeten maar snel weer drugs gaan gebruiken want dit lijkt nergens op.

Het zal wel aan mij liggen, maar ik heb weinig aan te merken of Too Many Friends. Mooie piano- en keyboardloopjes, een stevig rockende bridge, een goede tekst en fraaie zanglijnen in het refrein. Prima nummer hoor. De lijn van Battle for the Sun wordt zo te horen doorgetrokken en dat kan ik alleen maar toejuichen.

Dat laatste is voor mij juist het bezwaar. BFTS was niet slecht maar wel het minste album tot nu toe, met name door de in mijn ogen ongeïnspireerde teksten (gitaarwerk vond ik ook niet denderend, maar goed dat knalde nog enigszins). Too Many Friends doet daar nog een schepje bovenop met een basisschool-versje dat ook gewoon niet lekker loopt door het nummer. Nee ik vind het niks.

Battle For The Sun is juist het MINSTE album van Placebo. Daarvoor was het alleen maar top. Nu ze de lijn gaan doortrekken van Battle For The Sun is dat een kleine tegenvaller

Dat is maar de vraag. Allereerst is het lastig om op basis van één nummer te beoordelen. Maar afgezien daarvan heeft Brian Molko in een interview aangegeven dat dit album een andere richting op gaat dan Battle For The Sun. Op dat album neemt de gitaar een prominente rol in. Nu zal er meer ruimte zijn voor piano, keyboard en meer 'nieuwe' geluiden, ik vermoed electronisch van aard.

De piano en keyboard op To Many Friends bevalt mij wel. Persoonlijk vind ik sleeping with ghosts en meds het beste werk van de heren, het meest progressief ook.

Progressief?

Goede vraag herman. Daar zou ik ook wel antwoord op willen hebben. Ik neem aan dat hij iets anders bedoelt dan progrock, want dat slaat in mijn ogen helemaal nergens op.
Sleeping with Ghosts vind ik misschien wel de meest standaard rockplaat die ze gemaakt hebben. Geen gekheid, gewoon rockmuziek. Dat bedoel ik overigens niet negatief hoor.

Het woord progressief heeft verschillende betekenissen. In deze context bedoel ik vernieuwend / vooruitstrevend. Sleeping with ghost is geen standaard rock plaat, in vergelijking met hun vorige albums. Brian Molko heeft er zelf over gezegd dat dat album voornamelijk achter de computer gemaakt is, dat hoor je. Dit in tegenstelling tot voorgaande albums. Als je het niet hoort dan houdt het denk ik een beetje op. Misschien nog maar een keer luisteren?

Het album meds (opvolger) ligt qua sound min of meer in lijn, maar is anders geproduceerd. Dit om de 'LIVE' beleving op dat album en tijdens concerten te versterken.

Nah, ik vond Sleeping With Ghosts eigenlijk het album waarbij Placebo ophield relevant te zijn. Voor mij een terugkeer naar het geluid van Without You I Am Nothing nadat ze op het album ertussen wel een klein beetje geëxperimenteerd hadden met rap en dance. In die zin vind ik het eigenlijk hun meest conservatieve plaat omdat er op veilig wordt gespeeld, vernieuwend is in ieder geval wel het laatste wat in me opkomt. En nog maar een keer luisteren... Ik luister onderhand al meer dan 15 jaar (ik zag ze voor het eerst live in 1997) naar Placebo, dus ken ze inmiddels wel een beetje hoor.

Overigens vind ik Sleeping With Ghosts en de platen daarna niet slecht, maar gewoon meer van hetzelfde en daardoor niet echt interessant. Zit gewoon nauwelijks ontwikkeling in deze band. De single hiervan belooft ook weinig goeds helaas.

Amen.

Van het debuut droop de urgentie af en Without You I'm Nothing is een klassieker.
Ook ik heb ze in 97 voor het eerst gezien en ook ik vind dat de band na Without You I'm Nothing in een neerwaartse spiraal is gekomen met hier en daar nog een sparteling naar boven (Passive Aggressive, Taste in Men, The Bitter End, Special Needs, The Never Ending Why om zomaar even snel te noemen). Het is allemaal niet slecht, maar ga ook niet echt meer op het puntje van mijn stoel zitten als er weer een nieuwe release aankomt.

Volledig niet mee eens, die stijlbreuk heb ik eigenlijk pas gevoeld bij Battle For The Sun. Tot aan dat album hebben ze altijd op en top Placebo-nummers gemaakt, die hooguit in thematiek en lading verschilden, al dan niet ingegeven door persoonlijke strubbelingen.

Als platen als Peeping Tom, Commercial for Levi, Days Before You Came, Special K, Black-Eyed, Meds, Blind, Space Monkey, Song to Say Goodbye, Centrefolds (noem ze maar op) je niet raken kun je waarschijnlijk gewoon beter stoppen met luisteren naar deze band. Dan is het duidelijk je ding niet (meer).

Nou nou, stoppen met luisteren is meteen wel erg dramatisch, vind je niet?
Ik noemde zo even uit de losse pols een aantal 'post-Without You I'm Nothing' nummers, maar er zijn er natuurlijk wel meer. Peeping Tom, Days Before You Came, Black-Eyed zijn goede tracks en kan er waarschijnlijk nog wel een aantal verzinnen als ik echt mijn best doe.
Feit voor mij is dat ik tot en met Sleeping With Ghosts ieder nummer van binnen en buiten ken en dus ook de songtitels mij direct wat zeggen. Van Meds en Battle for The Sun is dit allemaal niet echt blijven hangen. De meeste songtitels zeggen me niet eens meer iets en moet soms echt even een nummer goed beluisteren om een 'oh ja' moment te krijgen. Dit bedoel ik met urgentie...
Toch blijf ik Placebo volgen en zal ik ook deze plaat weer tot me nemen. Hopelijk dat deze wel weer beklijft maar gezien een aantal reacties hier, moet ik daar voor vrezen.

Heb je de single al gehoord Starsailor?

Neen, wel de B3 EP en die viel me niet tegen.

Het nummer Loud Like Love is nu ook in zijn geheel te beluisteren. Heerlijke opener voor het album.

Inderdaad. Had een betere eerste single geweest.

Loud Like Love is ieder geval een typisch ouderwets Placebo nummer. En dat is heerlijk.

Waar dan?

Op 't internet. Goed zoeken. Anders wachten op een lyric video. Die komt 6 augustus op hun Facebook te staan.

Loud Like Love is typische Placebo-rock en klinkt goed. Muzikaal vind ik het vooral heel warm klinken. Ik kan moeilijk uitleggen wat ik daarmee bedoel, maar datzelfde gevoel heb ik bij de laatste twee albums van Coldplay. Hiermee wil ik niet zeggen dat dit nummer als Coldplay klinkt. Dat is niet zo.

Het nummer is op Soundcloud te beluisteren.

Stukken beter dan Too Many Friends.

En met 'lyrics-video' (?) sinds vandaag: YouTube - Placebo - Loud Like Love (Lyric Video)

Wat een irritant geneuzel aan het begin en einde van die video van Too Many Friends. Niet meer doen, he, Placebo.

My computer thinks I'm gay
I threw that piece of junk away
On the Champs-Elysées

Ja, het rijmt, maar poe-hee deze lyrics zijn wel van het niveau lik-mijn-vestje.

Zo, daar gaat mijn eerste indruk.

Neem het met een korreltje zout.

Inderdaad neem dit niet al te serieus. Luister gewoon naar 't nummer. het is iig een groei nummer. Al vind ik Loud Like Love een sterker nummer.

Weet je wat gay is? Mensen die de hele tijd naar hun telefoontje staren

Ik begin Too Many Friends wel een lekker nummer te vinden eerlijk gezegd, vooral het refrein. De titelsong is ook meer dan prima maar had nog wat meer uit mogen pakken wat mij betreft. Laat het album nu maar komen, ben erg benieuwd naar de overige acht nummers.

Is niet gay, maar zombie. Ik noem dat soort mensen zombies omdat ze totaal geen aandacht hebben voor hun omgeving, en doelloos langzaam voortslenteren. Ik reed laatst met mijn bicyclette tegen zo'n ondode gast aan. Hij keek even op, en toen weer verder naar zijn gekleurde telefoonschermpje. Get a life, zombies!

Hoewel ik de song en video van Too Many Friends niks vind, hebben ze wel een punt.

Blij er nog mensen zijn, ontopic: ik ben benieuwd naar deze Placebo...

Het zal waarschijnlijk aan mij liggen maar ik vind "Too Many Friends" verrassend sterk. Zou van mij direct op "Without You I'm Nothing" mogen staan. "Loud Like Love" vind ik dan eerder maar een middelmatig nummer.