Linda Ronstadt - Simple Dreams (1977)

Goede album van deze ''Queen of covers".
''It''s so easy'' en ''Poor poor pitiful me'' zijn toch lekkere country- rock en roll liedjes die lekker meeswingen.
En dat afgewisseld met mooie ballads als ''Carmelita'' en ''Blue Bayou" .
Goede zangeres alleen jammer dat ze weinig eigen materiaal heeft .
3,5*

Een oude, maar een steengoede plaat van haar; Carmelita blijft hemels mooi, en haar versie van Orbison's Blue Bayou is ronduit schitterend;

Ze covert ook héél raak Warren Zevon's Poor Poor Pitiful Me, iets wat de bekendheid van de toen nog enkel bij een select publiek gekende Zevon zeker veel geholpen heeft.

Prachtplaat!

****

Het doorbraak album voor Linda Ronstadt bij het grote publiek
commercieler dan haar vorige album

maar ook hier schitterende versies van de queen of cover, tumbling dice kan een glimlach doen verschijnen bij een echte stones fan

Ik werd uitgelachen toen ik deze LP vanmiddag kocht, er lopen tegenwoordig toch een stelletje cultuurbarbaren rond...

Maargoed, het was het waard, want dit is een hele prettige plaat. Klinkt misschien een klein tikkeltje te commercieel, maar desondanks een heerlijke rustige luisterplaat. Deze zal ik een mooi plekje naast mijn Emmylou Harris platen geven.

Ik lees je bericht bij dit prachtig plaatje nu pas, inderdaad niets om je over te schamen, Stijn, integendeel, al is het anno 2010 niet al te hip om Linda Ronstadt tot je favorieten te rekenen, maar daar moet je maar lak aan hebben, goede muziek is van alle tijden!

By the way, Linda covert hier twee keer de meester Warren Zevon; het gekende Poor Poor Pitiful Me en het minder bekende maar op zijn minst even grotestke Carmelita!

Linda Ronstadt lijkt een van de weinige zangeressen die lijkt weg te komen met covers. ‘Simple dreams’ is voor mij het hoogtepunt uit haar carrière, een country album met lichte rock invloeden. Het nummer ‘It’s so easy’ is een erg fijne opener, stevige country met wat rock 'n roll maar is totaal vergeetbaar als je ‘Carmelita’ hebt gehoord, dit is mijn all time favourite van Linda, ik vind hem zelfs nog beter dan het origineel en die tekst blijft ijzersterk.

Maar ook ‘Simple man, simple dreams’ heeft een erg fijne tekst en sluit mooi aan na het tweede nummer. ‘Sorrow lives here’ is een heel licht nummer waarbij vooral de piano centraal staat, erg eenvoudig arrangement maar wel erg mooi en puur. ‘I will never marry’ is ook erg mooi en ingetogen, de tweede stem tijdens het refrein voegt ook iets extra waarde toe. ‘Blue bayou’ vind ik ook erg mooi gedaan, vooral het intro dat zo ingetogen begint en dan tijdens het refrein knalt, Linda toont dat ze een meer dan prima zangeres is.

‘Poor poor pitful me’, is weer een uptempo nummer, weer wat rock ’n roll, dat zorgt voor een aangename afwisseling na een aantal ingetogen nummers. ‘Maybe I’m right’ is weer ingetogen, hoewel het absoluut niet slecht is blijft het nummer wat minder hangen dan de voorgaande nummers. ‘Tumbling dice’ en ‘Old paint’ zijn wederom erg mooi en daarmee komt deze plaat alweer tot een einde.

Het is toch opvallend dat je met een minimale productie en weinig instrumenten zo’n prachtig album tot stand kunt brengen. Als je ’t mij vraagt is dit album het alleen al waard om te kopen vanwege ‘Carmelita’. Dit is Linda Ronstadt op haar best.

Jammer van de korte speelduur, hij had wel minstens een half uur langer mogen doorgaan.

Linda Ronstadt is een hele grote in de country richtingen..samen met Dolly Parton en Emmylou Harris ook al een tweetal albums opgenomen..ws. behoorden zij toen ook tot de grote 3. It's so easy en Blue Bayou kende ik als losse hits van haar. Maar dit Simple Dreams bied meer, het mooie Carmelita...dat dus ook een cover blijkt te zijn, alsook een cover met pit...Tumbling Dice. Linda's stem heeft kracht, maar kan ook een verhaal neerzetten. Daarnaast heeft ze idd. de eigenschap om covers eigen te laten klinken. Warren Zevon wordt hier ook genoemd en geroemd...toch eens kijken of ik daar iets van kan downloaden.
Een prettig plaatje om naar te luisteren en een welbestede euro op de platenbeurs in 013.

Een beetje vind ik toch wel dat je gelijk hebt.

Linda Ronstadt had in 1977 al een hele carriére achter de rug, die begon in 1968. Zij is aangehaakt bij de LA scene die toen net in opkomst was. Met haar stemgeluid bleek ze uitermate geschikt voor het vertolken van prachtige covers, veelal van artiesten uit de country en westcoast hoek zoals J.D. Souther en Warren Zevon.

In 1977, met albums als Rumours, Hotel California, CSN, American Stars 'n bars, Book of dreams en nog veel meer op Amerikaanse leest geschoeide rock, kon ook het album Simple dreams van Linda Ronstadt prima meekomen. Het vertegenwoordigt haast op briljante wijze een perfecte harmonie tussen de oude country basis zoals de traditional I never will marry en de meer AOR aanpassing van It's so easy (van Buddy Holly).

Maar. Linda Ronstadt is in haar hele 'situatie' als artiest volledig afhankelijk van anderen. Ze schrijft zelf geen nummers, bespeelt geen instrument. Dat het dan nog behoorlijk goed uitpakt zoals op Simple dreams heeft alles te maken met songkeuze, de aanwezige sessiemuzikanten. Zoals gitarist Waddy Wachtel, die later aan alle albums van Stevie Nicks zou meewerken. Aan het begin van Ronstadt's carriére had ze ook nog enige Eagles als lid van haar begeleidingsband.

Bij vlagen brengt Linda Ronstadt mooie rustige country nummers, dicht tegen Amerikaanse folkmuziek aan. Eén van de andere prachtige keuzes is bijvoorbeeld haar vertolking van het Roy Orbison nummer Blue Bayou of Maybe I'm right van Waddy Wachtel.

Van groot belang is uiteraard de stem van Linda Ronstadt. Die hapert op Simple dreams nergens. En als je dan erbij optelt dat er sprake is van een behoorlijk evenwichtig album, mag met recht gesproken worden van een inmiddels behoorlijk vergeten topper.

Volledig mee eens. Misschien is Ronstadt beter terecht gekomen dan ze als muzikante verdient, maar ze heeft wel een fantastische stem en weet zich blijkbaar met de juiste mensen te omringen. Het maakt haar een beetje tot een soort vrouwelijke Joe Cocker, maar dan meer country georienteerd.

Ik ga langzaam maar zeker op zoek naar meer van haar albums. Ik heb haar altijd een beetje "overgeslagen", behalve dan een paar prima compilaties, omdat ik haar als "concurrente" zag van Stevie Nicks.

Maar beiden hengelen toch niet zo heel erg in elkaars viswater (Stevie Nicks heeft nog nooit countrynummers gemaakt of geschreven) en eigenlijk heeft ze als vrouwelijk rockinstituut Linda Ronstadt op zo'n beetje elk front wel afgetroefd, in de loop van de tijd.

Niettemin is het werk van Linda Ronstadt zeer de moeite waard. Er is veel van, ook samenwerkingsverbanden met bijvoorbeeld Emmylou Harris, Dolly Parton. Alleen wordt niet alles wat ze heeft uitgebracht even goed ontvangen.

Een album met allemaal covers maar Linda Ronstadt komt er heel goed mee weg. Het is niet zomaar klakkeloos nazingen, Linda Ronstadt maakt daar eigen (country)versies van met respect voor het origineel en zij heeft bovendien een prachtstem die zij ten volle benut. Zo vind ik haar versie van Blue Bayou niet onder doen voor die van Roy Orbison, idem met It's So Easy van Buddy Holly.

Inderdaad, zelf 4,5*****!

Ja, een brede herwaardering van het werk van Linda Ronstadt tot en met 1977 (dus tot en met Simple Dreams) lijkt mij wel op zijn plaats.

Vanaf opvolger Living in the U.S.A. (1978) lees ik hier veel kritiek als zou het niveau van alle albums die zijn verschenen na Simple dreams nog maar bij benadering af en toe dat niveau halen.
Overigens, in mijn Great Rock discography krijgt Simple dreams een 7, het hoogste cijfer na Heart like a wheel (8, 1974)

Ik kan mij goed voorstellen dat haar werk vanaf eind jaren '70 minder werd, country verwaterde en werd zoeter.
Dit is het enige reguliere album van Linda Ronstadt die ik bezit naast deze box en die is zeer de moeite waard.

Ik heb alleen de welbekende Greatest Hits LP naast dit album. Haar vroege werk met de Stone Poneys is trouwens ook leuk: The Stone Poneys

Dit album kocht ik als 15 jarige scholier en toen helemaal grijsgedraaid. Aansluiting over mijn muzieksmaak vond ik niet op school. Die heb ik wel altijd kunnen vinden in de vs. West coast americana is een levensgevoel, pure steel guitar melancholie en muzikaal zeer gepolijst met grootse arrangementen. Linda heeft een stem uit duizenden en ze gooit al haar gevoel erin. Ook kan ze meesterlijk uit de voeten met meerstemmige vocalen. Ik ben altijd verliefd op haar gebleven.

Ik begrijp het gezeur over het feit dat ze zelf geen liedjes schreef niet. Wat maakt dat nu voor Verschil In de uiteindelijke productie? Een plaat moet goed klinken, punt. Bovendien zijn er al te veel singer songwriters die hun albums vullen met matige composities. Linda heeft zich hier nooit schuldig aan gemaakt. Haar albums zijn topproducties waarmee ze maar liefst 35 grammies heeft gewonnen. Linda gaat voor de muziek, en niet voor haar eigen ego. Respect!

Jawel, feit blijft dat zij zelden daarna nog het niveau van Simple dreams weet te halen. En dat is dan een erg lange tijd.

Doordat zij zelf geen nummers schrijft, blijft ze daardoor afhankelijk van anderen en is ze ook speelbal geweest van modegrillen en wensen van platenmaatschappijen.

Dat ze uiteindelijk zelf geen songs schrijft wordt haar, zeker op een album als dit, ook helemaal niet kwalijk genomen. Een goed nummer schrijven is natuurlijk ook niet gemakkelijk en daarom mag je anderen daar best extra voor waarderen.

Constateren dat er al teveel "singer songwriters zijn die hun albums vullen met matige composities" verhult niet het feit dat Linda Ronstadt niet zelf haar nummers kan schrijven. Dat zij zich "hieraan nog nooit schuldig heeft gemaakt" is dan natuurlijk een waarheid als een koe.

Een deel van haar albums is zeker een topproductie. Maar ik ben bang niet allemaal.

En artiesten die alleen nummers van zichzelf uitvoeren blijven afhankelijk van zichzelf, wat ook lang niet altijd het gewenste resultaat (lees: hoogstaande teksten, melodie en productie) oplevert.

Blue Bayou, echt een heerlijk nummer
Poor, Poor Pitiful Me & It's So Easy zijn fijne meezingers (vooral die laatste) en I Never Will Marry was blijkbaar een prospectief nummer

Maar serieus, het is toch wel een leuke plaat. Moet binnenkort maar eens in de herziening denk ik.

Linda Ronstadt is de laatste maanden een beetje een soort van obsessie geworden. Ik heb veel interviews van haar gelezen (vanwege haar grote populariteit zijn er ontzettend veel te vinden) en gelukkig zijn er ook genoeg clips op youtube gezet van live-uitvoeringen en concerten. Want wat een stem heeft deze vrouw en wat een verschijning was ze. Ik zou willen dat ik één van haar concerten had mogen bijwonen, vooral toen ze op haar hoogtepunt was.

Nu heb ik dit album zelfs opgewaardeerd tot 4.5 ster (ik begon met 3) en een plaats in mijn top10 gegeven. Ik heb over het album zelf echter eigenlijk niet bijzonder veel toe te voegen aan het commentaar van onderstaande MuMe-genoten. Linda weet elk nummer naar haar hand te zetten ondanks ze zelfs niks schrijft. Dit album kent rustige momenten die worden afgewisseld door fijne rockers. Voor ieder wat wils dus. 'Blue Bayou' blijkt hèt nummer te zijn van mijn ouders (dat wist ik ook niet tot ze mijn kamer kwamen binnenstormen toen ik het draaide) wat het voor mij toch een extra lading weet mee te geven (mijn vader was vroeger veel weg van huis). Verder is iedere track op het album een combinatie van goed geschreven en een ijzersterke uitvoering. Het was overigens 'Simple Dreams' die haar officieel tot de meest succesvolle vrouwelijke artiest van de jaren '70 wist te maken (qua verkoop), en volgens mij is dit ook (terecht) haar meest succesvolle album.

Naast deze heb ik ook nog 'Prisoner in Disguise', 'Heart Like a Wheel', 'Mad Love' en het eerste 'Trio' album in mijn bezit op CD. Aansluiting met leeftijdsgenoten zal ik niet snel vinden (mijn vrienden verklaren mij voor gek) maar op Linda ben ik wel een klein beetje verliefd geworden.

In de jaren 70 een grote naam deze Linda Ronstadt.
Dikwijls in 1 adem genoemd met bv. een Emmylou Harris, maar ook Carly Simon, Joni Mitchell, Carole King en meer van die namen.
Als ietwat linksig schoolmeisje kon en mocht je niet om deze dames heen.

Linda Ronstadt is inderdaad de 'queen of cover' van al deze dames. Iets wat ons toen nooit zo opviel.
Mij viel vooral in eerste instantie het vrolijke huppelhitje It's So Easy op dat eind 1977 in de Top 10 stond en zelfs op de schoolfeestjes gedraaid werd. Ik wist toen niet dat het van Buddy Holly was.
Dit album Simple Dreams was trouwens behoorlijk succesvol in 1977 in Nederland en stond ruim een half jaar in de album hitlijst.
Enige jaren later had ik het hele album dan inmiddels in bezit (opgenomen op een bandje van een vriend) en ik vond het toen iets te zoetsappig.
Nu ik hem als LP weer onder heb staan (nummer 1124 doet ongeveer 1984/1985 vermoeden), (en met sneetje in de hoes en Amerikaanse persing hetgeen Free Record Shop en 4 gulden 95 doet vermoeden) en een paar keer weer heb opgehad, waardeer ik hem eigenlijk beter.

Blue Bayou (waarvan ik eigenlijk ook niet wist dat het van The Big O was) vind ik schitterend.
Het was de B-kant van het singeltje It's So Easy.
Ook de 2 Warren Zevon-nummers Carmelita en Poor, Poor Pitiful Me vind ik nog steeds prachtig.
Ander prijsnummer is I Never Will Marry van de mij onbekende Fred Hellerman. Hemeltergend mooi gezongen. Hetgeen dan ook weer geldt voor de traditional Old Paint.
De Stones-cover Tumbling Dice is zeker zo leuk als It's So Easy.

Linda Ronstadt wist op een uiterst aangename manier min of meer traditionele country-muziek te versmelten met pop en Westcoast-rock gedragen door een fantastische stem.
Wat ik als ouder jongetje nu zeker nog wel kan waarderen.
Helaas is ze nogal uitgedijd tegenwoordig en lijkt in niets meer op het meisje op de hoes . Misschien moet ze toch maar eens Ann Wilson bellen....
Op vinyl en 4 sterren.

Inmiddels is ze parkinson patient. Zingen kan ze niet meer en de rolstoel schijnt voor haar al aan de orde zijn. Best erg eigenlijk.

Aardig album. Hoewel ik niet zo van de covers ben, het is wel goed gedaan hier.Verdiende destijds een bescheiden plaats in de OOR jaarlijst 1977. Dankzij Jip Golsteijn.

It's so Easy is een aardige start. Fijn duet met Dolly Parton (I Never Will Marry). Degelijke Blue Bayou en een verrassende versie van Tumbling Dice.
Mijn score : kleine voldoende dus 3*.

Een wisselvallige plaat van Linda Ronstadt. Ik ben meer fan van haar vorige platen.

Hoezo wisselvallig? Als deze plaat iets niet is, dan is het wisselvallig. Linda Ronstadt brengt al de songs hier toch op een constant hoog niveau?

Samen met 'Linda Ronstadt' (1971) en 'Heart Like a Wheel' (1974) het beste album. Vermoedelijk wordt het niet meer beter, maar dat moet ik nog ontdekken. Voortgaande op de verzamelaar 'Just One Look', die ik wel volledig ken, wordt het hierna toch minder. Het is een verschijnsel dat ik bij heel wat soortgenoten herken. Ik denk bijvoorbeeld aan Jackson Browne.

Ik ben het wel met je eens dat genoemde trits albums haar beste werk vormt, maar heb toch ook wel waardering voor het plaatwerk dat ze eind jaren tachtig en in de jaren negentig uitbracht. Minder countryrock, meer soft-pop, dus als daar je voorkeur niet ligt, zal die reeks je wellicht minder bevallen, maar ik vind dat wel mooi gemaakte albums. Prachtig geproduceerd ook, en Linda is op die albums nog steeds uitstekend bij stem. De moeite waard om je oren eens te luisteren te leggen bij We ran, Winter light en Cry like a rainstorm. De laatste is vooral bekend door de hit-duetten met Aaron Neville. Opnieuw veel covers, maar dat is in Linda's loopbaan natuurlijk nooit anders geweest.

Dit album is in al zijn beknoptheid (want net aan een half uur muziek) een schot in de roos: alle tien goed, wat mij betreft. Zelfs het in mijn ogen nauwelijks te overtreffen Blue bayou kan wedijveren met het origineel van Roy Orbison. Daarnaast passen nummers als Carmelita, Poor poor pitiful me (allerbei van Warron Zevon) en zelfs de rockende Stones-cover Tumbling dice haar als een goede jas.

haar achtste album "Simple Dreams" werd een millionseller in de States. in het kielzog van dit succes verschenen er liefst 5 singles van dit album, t.w. tracks 1, 5,6,7 en 9. haar cover van de Buddy Holly song "It's So Easy" werd een nummer 5 hit in de U.S.A.

als liefhebber van haar countryrock met pop invloeden, werd dit ook een beetje mijn afscheidsalbum van haar muziek, hoewel zij vele jaren later nog een prima album "Feels Like Home" (1995) in dit genre maakte.

de covers op dit album zijn als volgt samengesteld:

1. It's So Easy - Buddy Holly & Norman Petty
2. Carmelita - Warren Zevon
3. Simple Man, Simple Dream - John David Souther
4. Sorrow Lives Here - Eric Kaz
5. I Never Will Marry - Traditional
6. Blue Bayou - Roy Orbison & Joe Melson
7. Poor, Poor Pitiful Me - Warren Zevon
8. Maybe I'm Right - Robert Wachtel
9. Tumbling Dice - Mick Jagger & Keith Richards
10. Old Paint - Traditional

van Buddy Holly coverde zij eerder "That'll Be the Day", van J.D. Souther "Prisoner in Disguise" en "Silver Blue" en van een andere Amerikaanse singer/songwriter uit die tijd Eric Kaz "Cry Like a Rainstorm", een track die al eerder werd gecoverd door haar collega Bonnie Raitt. Eric Kaz maakte 2 solo albums en was kortstondig lid van de country rock band American Flyer, een band die hij destijds formeerde samen met Craig Fuller bekend van de groep Pure Prairie League. de vermaarde sessiegitarist Waddy Wachtel excelleert op elektrische en slide-gitaar in de up-tempo tracks "Poor, Poor Pitiful Me" en "Tumbling Dice".

Andrew Gold die nadrukkeliljk aanwezig was op haar album "Prisoner in Disguise" werkte niet mee aan "Simple Dreams". hij had haar begeleidingsband verlaten voor een succesvolle solo carrière. zijn rol werd overgenomen door Kenny Edwards.

Album werd geproduceerd door Peter Asher
Recorded at Sound Factory, Hollywood, California

de muzikanten op dit album:

Linda Ronstadt: vocals, acoustic guitar (tracks 5 & 10)
Dan Dugmore: acoustic guitar, electric guitar, steel guitar
Waddy Wachtel: acoustic, electric & slide guitar
Kenny Edwards: bass, mandolin
Rick Marotta: drums, syn-drums, shaker
Don Grolnick: clavinet, organ, acoustic & electric piano, piano
Charles Veal: violin
David Campbell: viola
Dennis Karmazyn: cello
Richard Feyes: double bass
Mike Auldridge: dobro
Dolly Parton: harmony vocal (track 5)
Peter Asher: tambourine, maracas
Peter Asher, Kenny Edwards, Linda Ronstadt, Waddy Wachtel, Don Henley (track 6), Larry Hagler, John David Souther (track , Herb Pedersen (track 10): background vocals