Kanye West - Yeezus (2013)

Grotendeels eens met de Don. Als heel het album had geklonken als de eerste helft zou dit echt een classic zijn. Zo dreigend en in your face, heel sterk. Dat geschreeuw en gehijg op het einde van I am a God werkt echt heel intens (sowieso samen met New Slaves voor mij het hoogtepunt). Goede paranoia sfeer. Op de tweede helft wordt het iets voller van sound en dan verslapt mijn aandacht toch een beetje. Er zijn nog wel toffe productionele vondsten, maar ook teveel autotune geneuzel (met die solo op het einde van Blood On The Leaves als triest dieptepunt). Ik vond eigenlijk dat Kanye altijd autotune op een goede manier wist in te zetten. Zo paste het perfect bij de koude sfeer van 808's & Heartbreak en vond ik de solo in Runaway ook een schitterende vondst. Op dit album klinkt het echter veel overbodiger en alsof hij er maar wat mee aan het aankloten is.

Tekstueel stelt het album niet zo veel voor. Toch vind ik het wel bij de sfeer passen. Kanye rapt veel over seks, drugs en het rijke leven, maar lijkt het niet echt te vieren of te verheerlijken. Hij lijkt zich eerder gedesillusioneerd en verveeld hier aan te vergrijpen. De sfeer is er eerder eentje van agressie en zelfhaat dan van zorgeloos feesten (doet me qua sfeer wat denken aan The Weeknd). Neemt niet weg dat hij tekstueel wel iets dieper had kunnen gaan. Boeiend project wat imo niet volledig geslaagd is, met name door de mindere tweede helft. Toch blijf ik het maar draaien.

Ik begin met 3,5 maar kan voor mijn gevoel nog alle kanten op.

Jezus is herrezen.

Kanye West gaat zijn imago voorbij en creëert Überimago. Een directe aanval op het menselijke, zo onaantastbaar, dat het alle voeling met de realiteit verliest, zo onafhankelijk, dat alles kan en met alles de vloer wordt geveegd. Een alleswetend wezen om een radeloze artiest in te dekken.

Waar vorm en inhoud op zijn vorige twee platen elkaar recht gaven en rechthielden, schuift Yeezus alle kanten op. Kritische noten genoeg, maar zijn kritische blik lijkt wat vertroebeld. Hij weet nog steeds als geen ander wat er speelt en gaat deze keer voor smerige minimal en elektronische gruwel, zeker geen oninteressante keuze. Alleen lukt het hem niet er een duidelijk verhaal bij te verzinnen, met wazige bedoelingen en halfuitgewerkte ideeën tot gevolg. Of hoe less ook gewoon less kan zijn.

Het pleit voor hem dat hij het weer elders gaat zoeken en anders doet. Dat hij dan niet overal meester in is, moet geen schande zijn. Zoveel kommer en kwel brengt Yeezus ook niet, het blinkt gewoon te hard uit in halfbakkenheid. De ouwe old soul samplende Kanye van Bound 2 overtuigt dan nog het meest. Daar tast hij niet compleet in het duister, maar weet hij toch zijn stijltje te flippen zonder focus te verliezen. Niet dat dit dan terug doet verlangen naar zijn beginjaren, nee, dat hij volgende keer nog maar eens wat probeert.

Jezus is herrezen. Misschien kan hij Kanye reanimeren.

Goed album, vooral de variatie van het album is heel goed gedaan. In dit album komt de ware Kanye naar boven, in een modern jasje.

Maar mensen, verwacht niet dat je dit album na een keer luisteren gelijk op repeat zet. Leg het nog niet weg en luister het zeker nog twee keer, het wordt met de keer beter!

pro's:
- Afwisseling tussen rustige stukken en explosieve muziek
- Originele beats en samples
- Goeie productie

con's:
- Soms wat onwennig
- Weer wat anders (of is dat juist een pluspunt?! ik denk het wel!)

Ik kan er wel iets mee. Lekker dreigende beats, leuke electronische effecten. Qua raps is het acceptabel maar niet echt sterk, mede door de sporadisch behoorlijk slappe teksten. Fijn dat meneer West steeds blijft vernieuwen in ieder geval. De ene keer pakt dat beter uit dan de andere, maar ik vind dit een degelijk album, alhoewel de boel halverwege wel minder interessant wordt. De beste songs zitten duidelijk geconcentreerd aan het begin van de plaat.

Ik heb MDTF toen der tijd 4 en een halve ster gegeven omdat ik het een zeer sterke plaat vond met goede producties en gast optredens. Voor West zijn nieuwe album had ik dus zeer hoge verwachtingen. Ik heb er nu een aantal luister beurten opzitten en ben behoorlijk teleurgesteld. Het begon al bij het openingsnummer! Wat ik persoonlijk echt niet om aan te horen vind. Hierna volgde er gelukkig een aantal sterkere nummers (Black Skinhead , I am a God) en New Slaves. Die laatste staat regelmatig op repeat bij mij en vind ik dan ook het sterkste nummer van het album. De tracks die hier op volgen geven mij een soort van 808's & Heartbreak 2.0 gevoel. Dit door het zware autotune gebruik, iets waar ik zelf geen fan van ben. Ik zou deze nummers niet echt slecht noemen tegenover autotune en opzich matige teksten staan wel keiharde beats. Bij nummertje 9 aangekomen word het niveau wel weer een beetje omhoog gekrikt met'' Send it Up''. Bound 2 is opzich geen slechte afsluiter maar valt buiten de toon van de rest van het album. Verder vind ik 10 tracks toch bestwel karig vooral omdat het niveau per track zo verschillend is. Daarom is het voor mij uiteindelijk 3,5 geworden. Het is geen slecht album maar is qua inhoud en gastoptredens gewoon een stuk minder dan het vorige album.

Nou, na een weekje beluisterd te hebben: grote tegenvaller.

Tekstueel misschien nog dommer dan een gemiddeld South Central Cartel album en die quasi-gedurfde productie komt meestal niet uit de verf.

Kanye is beter bij overdreven, weldadige overgeproduceerde dingen, hier is dat 'naar de basis' idee echt een zwakte. Het is gewoon doodsaai.

Blood on the Leaves hoort zonder meer bij zijn beste tracks ooit maar verder echt veel te veel rommel.

Mijn review: Cutting Edge | Kanye West, 'Yeezus' - cuttingedge.be

Ook ik schrok me wezenloos bij de allereerste klanken van 'On Sight' en wist toen niet meer of ik nog wel zo'n zin had in Mr. West's nieuwste project. Gelukkig dat de rest van de absurde geluiden die op 'Yeezus' te vinden zijn mij beter bevielen. Nummers als 'Black Skinhead' en 'New Slaves' zijn namelijk gebouwd op hetzelfde krankzinnige fundament als de openingstrack, maar kennen ondanks het door de gastheer gekozen minimalistische sfeertje toch nog wat verassingen voor de luisteraar. Af en toe wordt het gedonder ingeruild voor een klein laagje soul en juist dat houdt de plaat interessant.

En net als die subtiele momenten van sfeerverandering zijn ook de gastartiesten zorgvuldig gekozen en verwerkt in de nummers. Bijvoorbeeld Chief Keef, die kon imo namelijk nooit iets goeds doen, bracht Rap in zijn eentje om zeep, maar wanneer hij inzet op 'Hold My Liquor' kan ik niet anders dan 'vrolijk' meedoen. Ook de andere featurings doen zoals ik al zei wat ze moeten doen, maar nemen nergens het nummer over van de gastheer.

Vooralsnog bevalt 'Yeezus' mij uitstekend, maar ik heb dan ook het geluk(?) dat ik de manier waarop Kanye met auto-tune omgaat simpelweg vet vind en een nummer als 'Blood on the Leaves' daardoor adembenemend wordt. Wie anders bedenkt het om Nina Simone in zo'n duistere, bombastische put te gooien en er zelf al gillend met een robotstem achter aan te springen? Krankzinnig maar geniaal. Kortom ik ben wederom fan, maar Mr. West's nieuwste wapenfeit is niet voor iedereen. Het is vooralsnog zijn meest duistere plaat en neigt naar krankzinnigheid, maar zoals we al vaker hebben gezien is er maar een dunne lijn tussen genialiteit en krankzinnigheid en Kanye spit die 'line' hier 10 nummers lang.

4,5*

En hij heeft nog gelijk ook. Dit (Kanye en Jay) zijn voorlopig gewoon de laatst levende klassieke rocksterren. Over deze twee mannen praten ze over vijftig jaar zoals ze nu over the Beatles en Zappa praten.

Bovendien is dit gewoon het tweede genre overstijgende meesterwerk op rij. Waarvan dit voor mij de meest indrukwekkende 40 muzikale minuten zijn die ik de afgelopen jaren gehoord heb. Afbreken, opbouwen, afbreken, opbouwen. Zowel lyricaal als muzikaal geniaal, met veel interessante referenties en veel meer diepgang dan de gemiddelde gebruiker (ja, het is verslavend) lijkt te horen/begrijpen. Dat wat Kanye zo interessant en uniek (voor een mainstream artiest) maakt zijn de tegenstrijdigheden. Dat lees je in de hele presentatie, de muziek, de featurings en de lyrics. Zo onaantastbaar en toch zo kwetsbaar. Met voor mij als hoogtepunt “Blood on the Leaves” waar Kanye de, voor mij nu al mooiste line allertijden weet te leveren. “We could’ve been somebody”. Een delivery waar Marlon Brando nog een puntje aan kan zuigen.

Daarnaast vind ik het erg interessant om het album samen te beluisteren met de nieuwe Jay-Z (wat voor mij ook zijn meest indrukwekkende werk tot op heden is). Erg bijzonder om te horen dat twee compleet verschillende werelden (zakelijk/emotioneel) elkaar zo kunnen beïnvloeden. Het is als Hollywood en Art-Cinema in hun hoogtijdagen.

Misschien spreek ik wat in superlatieven. Maar als een album zo hard binnen weet te komen, kan ik niets anders dan de ironie overboord gooien.

Ik heb er lang over gedaan om te bedenken wat ik nou hiervan vond. Uiteindelijk kom ik tot de volgende conclusie: Kanye West brengt met Yeezus een verfrissende sound maar faalt op verschillende punten waardoor ik het toch niet hoger kan geven dan een *3,5. De grootste stoorpunten: matige en slechte teksten, beats die het net niet zijn en in het algemeen slechte beslissingen. Ik zal track by track m'n oordeel geven. Om even te verduidelijken: ik verwacht niet per se fantastische teksten, maar zodra ze me gaan storen vind ik ze slecht. Dat is hier wel eens het geval.

On Sight is vooral een boel bliep-bloep-bliep maar maakt geen indruk. Kanye's teksten en geschreeuw doen absoluut niks. 'Ye flowt ok, maar wat is nou de meerwaarde van dit nummer?

Black Skinhead is al vetter maar had geprofiteerd van een bassline tijdens 'Ye's raps. Ik heb het gevoel (of ik heb het ergens gelezen?) dat er eerst een was maar dat Rick Rubin die helaas heeft verwijderd. Ye's enthousiasme en geschreeuw aan het einde maken een deel van de slechte teksten goed.

I Am a God: ik heb respect dat Kanye met dit soort beats op de proppen komt en het is een heel leuk idee. Het is iets anders... maar dat maakt het niet automatisch goed. Dit nummer kent het slechtste couplet van het hele album (je weet welk couplet ik bedoel) en nadat de nieuwheid eraf is vermaakt het niet veel meer. De stem van Justin Vernon helemaal op het einde is wel een nice touch
.
New Slaves: in het begin deed de minimalistische beat op het begin me wel wat maar nu verveelt het alweer. Vanaf dit punt realiseer ik me dat ik geen rebelse Kanye West hoef te horen omdat hij me, ondanks zijn energie, totaal niet weet te overtuigen van zijn boodschap. Dat komt deels door zijn narcistische persona en deels omdat ik liever een tekstueel vaardige rapper protesterende boodschappen hoor brengen. Het tweede, maximalistische, deel doet me meer.

Hold My Liquor werd door Big Ghost een "MBDTF-leftover" genoemd en daar ben ik het zeer mee eens. Ik keek vanwege de features erg uit naar dit nummer maar ik ben teleurgesteld. Chief Keefs refrein kent geen meerwaarde en de beat switchup bij Justin Vernon werkt totaal niet. Het instrumentale stuk van het nummer had heel tof kunnen uitpakken maar is weinig opvallend en zakt in als een taart die te vroeg de oven uitgehaald wordt. Ik had hier graag wat meer grandeur gezien, maar daarvoor lijkt geen plaats te zijn op dit album.

Die mening moet ik echter weer terugtrekken na de volgende twee nummers. I'm in It vind ik het meest werkelijk creatieve nummer hierop. Er zijn veel kleine tweaks en switchups die dit nummer prettig maken: de zang tijdens de verses, het stilleggen van de beat waarna Agent Sasco heerlijk over de beat heen toast, dat soort dingen. Yeezus wordt minimalistisch genoemd maar zo zou ik dit niet bestempelen. De heer Yeezus zelf zegt echter hier weer helemaal niks met zijn seksraps en dus vestig ik m'n aandacht helemaal op de productie.

Dan komen we aan bij Blood on the Leaves, het hart van Yeezus zoals Runaway dat was op MBDTF. Het idee hierachter is heel gaaf, maar doet me altijd denken aan een treinramp. De eerste minuut zingt Kanye eigenlijk alleen maar (nutteloos), en vals ook nog eens. Als TNGHT's R U Ready erin knalt is er even sprake van magie. Daarna raakt het hele wezen de draad kwijt. De drums verdwijnen, de trap verdwijnt, de piano komt naar voren en Kanye blijft maar fucking doorzingen. De drums en trap keren ineens weer terug en verdwijnen snel weer na een genante impersonatie van C-Murder. Als er eindelijk gerapt wordt stelt het niks voor: dat is ook moeilijk als het hele verhaal van het nummer verwarrend en oninteressant is. De laatste minuut van zang is wederom compleet doelloos en zelfs irritant als Kanye iets teveel in zichzelf begint te geloven. Ik heb het idee dat hier veel te lang over is nagedacht: Kanye lijkt op teveel te mikken en daarom geen enkel doelwit te raken. Als een ontspoorde trein, zo voelt dit.

Guilt Trip is gelukkig weer echt een lekker nummer: de Blocka-sample, de piano, de terugkerende geluidjes, zelfs Kanye's zang: alles klopt. Perfectie wordt benaderd, maar niet behaald en daar kunnen we Kid Cudi de schuld van geven. Zijn stuk duurt te lang en is bij de uithalen ronduit vals ("Let me goOoOoOoOoO.....").

Ik fuck niet met Send it Up: er is niet echt sprake van een ritme (laat staan een melodie) en de outro verandert daar weinig aan. Ik kan zeuren over de weinig tekstuele King L, maar laten we eerlijk zijn: is hij veel slechter dan meneer West?

Bound 2 wordt haast vereerd omdat de sound doet denken aan de College Dropout-dagen maar ik kan hier niets mee. Kanye zit alweer te zaniken over vrouwen in de club, strooit met vreselijke punchlines ('Brad reputation'?) en heeft een volstrekt irritante flow. Props voor het refrein, maar de sample doet me niets.

Als je dit hebt gelezen (en zo ja, respect. Maar heb je niks anders te doen?) zou je denken dat ik hier niks aan vond maar dat is niet waar. Er is genoeg te ontdekken: er zijn een boel kleine details te ontdekken, waardoor dit een prettig album is. Maar er zijn genoeg bezwaren tegen de stans in te brengen.

Yeezy season approaching
Fuck whatever y'all been hearing
Fuck what, fuck whatever y'all been wearing
The monster about to come alive again

Kanye West staat bekend door de veranderingen die hij per plaat maakt, vaak ook positieve veranderingen. Zo ook op Yeezus, het poppy geluid maar toch weer typisch Kanye van My Beautiful Dark Twisted Fantasy maakt plaats voor een bij vlagen erg minimaal en industrieel geluid.

On Sight trapt af met een ranzige toch koude synthesizer. Draai dit op een hoog volume en je huis is klaar om te beven, Kanye rapt heerlijk, zijn ego van MBDTF trekt hij door maar nu heeft het haast iets gestoords. Meneer West is origineler en gestoorder dan ooit, fantastische instrumentale stukken zoals in het begin van New Slaves wisselen zich af met bangende rapstukken. In Blood On The Leaves weet West bijvoorbeeld perfect het evenwicht te vinden tussen een gevoelige sample van Nina Simone met bangende blazers van TNGHT, als Kanye dan nog eens op niveau zit heb je al makkelijk één van de betere Kanye West nummers ooit.

Dat West een meester blijft in gastartiesten te selecteren is ook op Yeezus weer te horen.
Justin Vernon zorgt voor een prachtig gevoelig stuk in Hold My Liquor ook op I'm In It komt hij geweldig. Maar de beste gastverse komt toch van: Agent Sasco op I'm In It.

Kanye's lyrics mogen dan nooit erg diepgaan, hij weet toch vaak erg amusante lines neer te pennen. Voorbeelden:

You see it's leaders and there's followers
But I'd rather be a dick than a swallower (New Slaves)

She say "Can you get my friends in the club?"
I say "Can you get my Benz in the club?"
If not, treat your friends like my Benz
Park they ass outside 'til the evening end (Send It Up)

Leave a pretty girl sad reputation
Start a Fight Club, Brad reputation (Bound 2)

Kortom: Yeezus heeft 10 fantastische beats, met geweldige gastartiesten en ook Kanye komt erg goed, waarom heb ik dan Yeezus verlaagd naar een 4,5? Guilt Trip mag dan ook wel erg goed zijn, maar is volgens mij niet goed als de rest en houdt me van 5 sterren weg.

1e luisterbeurt vond ik het niks. Kanye is helemaal de weg kwijt, dacht ik even. Toen ik begon met luisteren kreeg ik last van m'n oren bij on sight, serieus.

Toch af en toe een nummer van opgezet en begon het steeds meer te waarderen.In het begin vooral Blood on the leaves(meest toegankelijke track ook). Heb dit album inmiddels helemaal kapotgeluisterd. Tering, wat een plaat. Alle tracks zijn hard, producties zijn mijn inziens perfect. My beautiful dark twisted fantasy blijft mijn favo Kanye album, maar ook Yeezus verdient 5 sterren.

Het is geniaal maar op een andere manier als MBDTF. Diverser, meer gewaagd. Meer Kanye ook, trouwens. Minder featurings die tevens minder dominant aanwezig zijn als op MBDTF. Op zich niet verkeerd maar Kanye's beats zijn zo gruwelijk dat ik ook graag andere mensen er een verse op hoor droppen. Jammer, maar ook weer niet. Kanye doet 't zelf namelijk ook fenomenaal.

Enige minpuntje is voor mij het idiote gebruik van autotune in de laatste minuut van Blood on the leaves, ging stuk toen ik dat voor het eerst hoorde. Het is hem vergeven, de andere 39 minuten zijn puur genieten.

Ik ben absoluut geen hip-hop liefhebber maar na alle stukken die ik hierover heb gelezen was ik wel benieuwd.
En ik moet zeggen dat ik dit album zeker niet slecht vind, ik beoordeel dit album dan ook met een 8 gelet op eerdere ervaringen met hip-hop. Daarbij ligt dit album veel prettiger in het gehoor. Zal ook wel voor een groter publiek zijn bedoeld denk ik, maar het is een geheel dat prettig wegluisterd.

Wie vorig jaar had bedacht dat ik een album van Kanye West zou beluisteren had ik toen voor gek verklaart, maar zo kan er in een jaar tijd veel veranderen.

Als men het over een producer heeft is er een verschil tussen hip-hop en andere genres. Kanye West lijkt echter meer en meer te werken vanuit de klassieke betekenis van het woord. Hij is eigenlijk al sinds Late Registration niet meer de producer die simpelweg de beat maakt en mixt met de vocalen, maar pas bij My Beautiful Dark Twisted Fantasy leek de componist in hem zich pas echt te ontwaken. De vele namen op de productielijst vormden het bewijs. Zo ook bij Yeezus.

Aangevoerd door Kanye West en Rick Rubin is een leger aan producers - van Daft Punk tot aan veteraan Mike Dean en nieuweling Evian Christ - verantwoordelijk voor de productie van Yeezus. Mijn eerste indruk was verrast. Kille, electronische Daft Punk-beats. Geen koortjes, achtergrondzang o.i.d. zoals op alle voorgaande albums van Kanye. Geen franje, alleen kale beats. Mijn verrassing werd alleen maar groter wanneer de typische warme, emotionele momenten terugkwamen in de muziek. Niet zoals voorheen, met subtiele overgangen en perfect afgestemd op de muziek, maar keihard. De samples en zang worden er letterlijk tussen geflikkerd. Perfect getimed, dat wel, maar nog steeds schokkend. Zeker de eerste keer.

Deze mix van kale, afgekapte beats in combinatie gevoelige zang en samples in de productie vormen een perfecte bodem voor de emotie van Kanye West. Emotie die ik niet eerder gehoord heb van hem. Woede, verdriet, borstklopperij en dat alles keer tien. Alles wordt sterk overdreven, wat misschien ten koste gaat van de realiteit, maar niet van de puurheid van zijn emotie. Voor mij is het één en al genieten van lines als "She say: Can you get my friends in the club? I say: Can you get my Benz in the club? If not, treat your friends like my Benz. Park they ass outside 'til the evenin' end!" - Send It Up en van een nummer als I Am A God. Het enige waar ik mij echt dood aan erger is die 300 fout. Zo'n enorm team en niemand die zegt: 'Ehm Ye, 300 gaat over Spartanen en niet over Romeinen...'. Gelukkig maakte hij dit een beetje goed door zelf New Slaves te nomineren voor 'Beste Hip-Hop Verse Ever'.

De verrassing blijft groeien bij het zien van de gastartiesten en dan met name de combinaties. Eigenlijk zou het mij niet eens meer moeten verbazen, maar Chief Keef en Bon Iver op één track? Geweldige combo uiteindelijk, één van mijn favoriete nummers. Zoals altijd weet meneer West het maximale uit zijn gasten te halen en ze op de juiste plek neer te zetten. Ik weet niet of mensen het verhaal van Assassin hebben gelezen/gehoord, maar dat vat samenwerken met Kanye volgens mij wel goed samen. Er kwamen mensen bij hem om wat op te nemen voor het nieuwe album van Kanye West. Sindsdien hoorde hij er niets meer van totdat een vriend hem op de hoogte van zijn verse op Yeezus. Iets wat voor hem een even grote verrassing was als voor zijn omgeving. Zijn bijdrage is zo'n voorbeeld van een perfect getimede/geplaatste 'sample'. Wat een energie!

Ondanks dat ik weet dat Kanye West experimenteert en zich op elk album weer opnieuw uitvindt, blijft dit zijn grootste verrassing. De plotselinge release, de aparte productiestijl, de ongetemperde emotie en bijzondere combinatie van gastartiesten. Alles bij elkaar maakt Yeezus tot een briljant album. Ik vind de eerste helft net iets beter dan de tweede (al vind ik elk individueel nummer dan wel weer geweldig) en dat maakt dat ik hier net niet de maximale score voor ga geven.

Zoals volgens mij bij de meesten het geval is, moest ook ik dit album echt een aantal keer goed luisteren om het goed te kunnen waarderen. Ik weet nog goed hoe On Sight mij bij de eerste luisterbeurt al enorm liet schrikken; totaal niet wat we van Kanye gewend zijn. Uiteindelijk is dit echter waar de kracht van deze plaat in zit, je kunt zeggen wat je wilt over Kanye (wat betreft zijn houding bijvoorbeeld, waar ik zelf zeker geen fan van ben), maar hiermee zet hij wel echt een heel vernieuwend project neer. Met Yeezus gaat hij echt tegen alle hip-hop standaarden in en daar moet je respect voor hebben. Zo erg als ik On Sight niet kon waarderen toen ik het voor de eerste keer hoorde, zo veel kan ik er nu van genieten; vooral de onderbreking na de eerste verse, waar de hectische, elektronische en extreem minimalistische beat plaatsmaakt voor een langzame, melodieuze sample, die vervolgens al snel weer wordt vervangen voor de eerdere beat. Totale tegenstelling; geniaal. Black Skinhead heeft een lekker ritme maar toch kan ik dit nummer niet zo waarderen als de vorige; om een of andere reden voelt dit toch net even te eentonig aan en kan het niet tippen aan de live-versie van dit nummer die wij eerder te horen kregen, nog voor de release van het album. I Am A God vind ik vervolgens weer geniaal; de sfeer die met dit nummer wordt gezet is ongeëvenaard; precies het gevoel dat je zou verwachten bij een nummer met zo'n titel. De melodie die aan het eind van New Slaves wordt ingezet maakt het nummer voor mij om een of andere reden helemaal af; een beetje hetzelfde effect als bij de sample op On Sight. Op Hold My Liquor vind ik de opbouw echt super en vind ik Chief Keef zelfs toegevoegde waarde hebben (misschien nog wel grootste verrassing van het album). De beat op I'm In It en de gastbijdrage van Agent Sasco maken ook dat nummer zeer goed te doen, al behoort dit nummer zeker niet tot mijn favorieten van Yeezus. Guilt Trip vind ik echter wel enorm geslaagd, en dit nummer had zomaar op 808's & Heartbreak kunnen staan; in mijn mening had dit nummer dan zelfs tot de beste tracks van dat album behoord. Ik hoor iedereen over Blood On The Leaves zeggen dat dit nummer over het algemeen als het meest toegankelijke van het album wordt gezien, waar ik me zeker in kan vinden, maar dit nummer behoort samen met Bound 2 in mijn mening toch echt tot de mindere nummers van de LP. Met de sample van Strange Fruit begint het zeker goed, maar verder vind ik het nummer te eentonig. Send It Up vind ik daarentegen weer een echte knaller. Bound 2 vind ik het minste nummer op het album; ja de sample is leuk en het refrein is ook catchy, maar hier doen de zeer middelmatige teksten de track voor mij toch echt de das om. De teksten is dan ook waar in mijn mening de zwakte van dit album in zit. Uiteraard, Yeezus is om minimalisme heengebouwd en wat dat betreft vallen de teksten niet buiten de boot, maar toch kan niemand ontkennen dat we van Kanye eigenlijk gewoon sterkere teksten verwachten; we weten dat hij het kan. Ik denk hier bijvoorbeeld aan quotes als: I just talked to Jesus
He said, "What up, Yeezus?"
I said, "Shit I'm chillin'
Tryna stack these millions" van I Am A God; en I wanna fuck you hard on the sink
After that, give you somethin' to drink van Bound 2. Dit zijn echter maar enkele voorbeelden en op sommige nummers is de middelmatigheid van de teksten 'hinderlijker' dan op andere. Het is vooral de gedachte dat dergelijke teksten nooit op bijvoorbeeld Graduation of MBDTF hadden kunnen staan. Voor de unieke, vernieuwende sfeer die meneer West met Yeezus neerzet krijgt dit album van mij echter toch een dikke 4 sterren.

On Sight 0,5 * Afschuwelijke intro
Black Skinhead 2* Lo-fi ruis op de drums verpest een matig nummer
I Am A God 2,5* Vette beginbass, domme ongeïnspireerde raps erover.
New slaves 2,5* Simpele maar fijne venijnige beat, opnieuw redelijk ongeïnspireerd gewauwel erover en wanneer de inspiratie echt op is plak er dan nog een dwaze outro aan vast, klaar
Hold my liquor 0,5* - Emo-rommel met donald duck en andere autotune ongein. Dat refrein met die gitaartjes, nee dit is de bodem. Nog slechter? Moeilijk
I’m in it 1* - rasta man, auto-alarm, voetbaltrompet, nummer half af. Wordt nadien niet meer rechtgetrokken.
Blood on the leaves 1,5* - Doen we er nog eens autotune over, krijgen we van die leutige stemmetjes, Kim Kay deed het indertijd ook. Jammer voor de behoorlijk vette beat in dit nummer.
Guilt trip 1* - Onvoldoende autotune? Hier nog eentje. With lasershooting.
Send it up 2,5* Matig nummer, maar komt toch als een opluchting na veel voorgaande troep.
Bound 2 1* - Dit is wel héél willekeurig gesampled, nee, echt niet.


=> 1,5

Het is alweer zes jaar geleden dat Kanye's Yeezus het levenslicht zag. Ik weet nog wel dat de eerste reacties vrij wisselend waren. Ik zelf was in het begin ook sceptisch maar al gauw viel het kwartje en inmiddels is dit album mijn favoriet van de man en überhaupt een van mijn favoriete hiphopplaten ooit.

Kanye staat er wel om bekend elk album te verrassen, maar op dit album (en 808's & Heartbreak) gooit hij het toch echt wel rigoureus om. Dat is al gelijk te horen op On Sight. Ik vind het niet gelijk het beste nummer van de plaat, maar het zet wel gelijk de toon. De opgefokte, soms manische, raps van de heer West over deze toch wel kille electronische producties gaan geweldig samen. Pas met Hold My Liquor wordt het gas wat teruggenomen. I'm In It vervolgens is dan weer een sprekend voorbeeld van hoe eclectisch dit album ook is. In een tijdsbestek minder dan vier minuten gebeurt veel qua songstructuur.

Het hoogtepunt van het album is echter Blood On The Leaves. Heerlijk ook dat moment als die beat (klinkt als een bewerking van een nummer van Master P of zo'n andere No Limit-artiest) invalt. Nummer met Kid Cudi past ook uitstekend in het geheel en Send It Up is een simpele maar erg lekkere banger. Afsluiter Bound 2 is eigenlijk een vreemde eend in de bijt, maar voldoet wel, Beetje corny wel en wat mij betreft het minste nummer van de plaat.

Het knappe aan het hele geheel vind ik dat het ook wel iets ongrijpbaars heeft. Het is moeilijk in een hokje te plaatsten. Puur qua inhoud valt er vast het een en ander aan te maken op de teksten, maar tezamen met de gehele muzikale omlijsting maakt het wel impact. Yeezus is niet een album waarbij je achterover kan leunen, maar biedt wel een intense luisterervaring.

4,5 ster

Het begin van het einde.

Met zijn zesde soloalbum wou deze superproducer het minimalistisch aanpakken. Hij zette zich af tegenover de grote bedrijven dat deze wereld kent en zijn controversiële mening over slavernij, "modern" en die van vroeger, deed veel wenkbrauwen oprijzen. Toen vond ik het al ontzettend tegenstrijdig dat hij zich zo anti de corporaties opstelde maar als promotie voor Yeezus wel grootste livescreenings deed op gebouwen verspreid over heel de wereld, iets wat hij absoluut niet kan (zeker toen nog niet) zonder "de machthebbers". Wat een volslagen idioot is het toch geworden, een rondlopende contradictie (dit was echter niets nieuws).

Geen albumcover en zelfs de fysieke albums zijn van niets voorzien uitgezonderd van een rode sticker. De muziek moest voor zich spreken... dat heeft hij voor mij part gedaan. Vanaf deze LP was het duidelijk dat zijn ego het overgenomen heeft van zijn artistieke genialiteit. Op MBDTF was er een perfect huwelijk tussen die twee kanten van Kanye maar hier ging hij de mist in naar mijn mening. Het succes was naar zijn hoofd gestegen en waande zichzelf meer dan hij eigenlijk is. Het lijkt wel of hij de stempel artistiek genie kreeg en dacht dat zijn volgers daarmee alles zouden slikken.

Het komt misschien zo niet meteen over maar er staan echt wel nummers op deze plaat waar ik ten volle van kan genieten. Black Skinhead, New Slaves (teksten daargelaten), Blood on the Leaves en Bound 2 zijn niets minder dan heerlijk. De enige nummers die ik nog geregeld draai.
Hold My Liquor heeft nog een fijn refrein van Chief Keef en Justin Vernon van Bon Iver levert een goede bijdrage op I'm In It, maar daar stopt het dan ook.

De rest vind ik gewoon slecht. On Sight geeft me al meteen zin om dit album weer af te zetten. I Am a God laat zien dat deze man gewoon professionele hulp nodig heeft. Niet alleen kijkende naar de titel (dat hij waarschijnlijk echt geloofd) maar wat is dat met dat geschreeuw in dat nummer?
Wat moet Send It Up in godsnaam voorstellen?
De overige nummers zijn ook niet veel soeps, waar de producties meestal de moeite zijn op albums van de gastheer vind ik het op Yeezus een vette teleurstelling.

Vanaf dit album heb je grote Kanye West voorstanders en tegenstanders, een middenweg lijkt er amper nog te zijn. Ik neig meer naar de laatste groep, doodzonde. Zoals ik al zei, voor mij was dit studioalbum het begin van het einde.
Zijn laatste als artiest van Roc-a-Fella, niet de zwanenzang dat zijn carrière op dat label verdiende naar mijn mening.

Geweldig dat mensen hier zo van kunnen genieten maar mij lukt het oprecht niet, uitgezonderd van de 4 genoemde toppers. Voornamelijk door die nummers voorkomt het een buis.

2,5*

Top album, overduidelijk geïnspireerd door het eerste studio album van death grips, the money store.

Alhoewel ik het meeste heel goed vindt zijn nummers zoals send it up toch wel echt een let down, vooral de productie, wat best gek is als je kijkt naar door wie het geproduceerd is, producers zoals Arca, Mike Dean en daft punk, maar dan nog steeds een nummer met waarschijnlijk het slechtste productie werk op het hele album.

Maar dan nog steeds heeft het geweldige nummers zoals on sight, black skinhead, bound 2 en hold my liquor, waarbij hold my liquor waarschijnlijk het beste nummer van het album is met geweldige productie.
Black skinhead heeft dan waarschijnlijk wel Kanye's beste beat, daarbij is de invloed van Death Grips al helemaal goed te horen.

Over het algemeen een tof album die dit soort muziek meer de mainstream in heeft gebracht!

8/10