R.E.M. - Automatic for the People (1992)

Heel erg goed album. Wat moet je over zo'n album-kassieker zeggen? Een overtuigende recensie neerzetten hoeft natuurlijk niet.
Wel vraag ik me heel sterk af waarom iedereen het nummer "Nightswimming" nou zo mooi vindt, ik vind dit namelijk het zwakste nummer van het album. Constant het zelfde piano-riffje, dan kan de tekst wel 'heel erg mooi' zijn, maar in tegenstelling tot de andere nummers laat dit nummer mij helemaal koud ...

Heel mooi album inderdaad. Drive en Man on the Moon zijn echt heel erg mooi. Vier sterren.

Enige goede REM album voor mij, de andere CD's kunnen mij nauwelijks boeien. Wat de nummers betreft ben ik het volledig met nalsir eens.

Dit album staat voor Out of Time in de top 100, dat vind ik een beetje jammer, volgens mij is Out of Time nog een grotere klassieker.
'Up' vind ik ook heel sterk, al is die niet altijd bewierookt geworden. Wat vinden jullie van 'Up'?

Een beetje te lang, al zou ik niet weten welke nummers ze hadden moeten weglaten. Overigens vind ik Automatic een tijdlozere plaat dan Out Of Time, dat zichzelf een beetje de das omdoet door dat nummer met die rapper (ben zijn naam even kwijt) en relatieve niemendalletjes als Endgame.

Ik vind Up hun beste album. Een stuk experimenteler en verfrissender dan we van de gewend zijn, maar toch ook weer heel erg R.E.M.

OK. Ik weet niet wat ik hun beste album vind... Of Automatic of Green of Lifes Pageant of Document. Of misschien toch nog Monster (alhoewel daar wat missers op staan, maken Bang And Blame en Let Me In wel veel goed).

Leuk te lezen day er nog mensen zijn die Up zo sterk vinden. Ik vind het ook een zeer boeiend album.

Buiten blaft een hond verbeten z'n ziel uit zijn vege lijf - daardoor kan ik me verdomme niet concentreren op m'n tekst.

Dus dacht ik: "Laat ik even nagaan bij mezelf waarom ik "Automatic for the People" de volle 5* geef - ben ik lekker constructief de samenleving aan het helpen "

Het vreemde begon al bij de aankoop: mijn nicht, neef & ik kochten 'em alledrie op krèk dezelfde dag zonder dat te weten van mekaar.

Toen ik de eerste draaibeurt gaf had ik zo'n gevoel van: "dit gaat mee voor het leven". De songs voelden meteen vertrouwd aan.

Alhoewel de plaat een zware hang heeft naar fundamentele eenzaamheid (da's natuurlijk een persoonlijke interpretatie ), overheerst er een ongelooflijk warm gevoel nadat je "Automatic ..." beluisterd hebt.

't Is ook een soort universele plaat, vind ik. Ondanks dat "grote" gevoel in de plaat, voelt ze helemaal niet bombastisch aan. Eerder een "klein, gezellig plaatje".

Dit werk associeer ik altijd met het laagje stof over mijn favoriete boeken. Wachten, wachten - om te lezen omdat je ergens weet dat het alweer een klein feestje wordt

Ben ik de enige die in Nightswimming de tune van Leisure Suit Larry hoort?

.... Ehhhhhh .... Jordy, hoeveel heb je gedronken???

Goed dan moet ik maar even mp3-sampletjes gaan maken om m'n gelijk te halen

Hey kids rock and roll

En je zou kunnen zeggen dat dat wel het laatste is wat er gebeurd op deze plaat. Rock and roll lijkt ver te zoeken. Met de nadruk op lijkt.

Is rock and roll ten slotte ook niet melancholie? En ademt deze plaat niet melancholie uit in elke noot? Ik vind van wel.
Rock and roll is verzet en vrijheid en tegerlijkertijd het besef dat verzet niet altijd vrijheid oplevert en dat vrijheid je alleen maar voor meer keuzes stelt. Vaak te veel keuzes waardoor het vinden van de juiste weg moeilijker en, soms, onmogelijk wordt.

I have got to find the river
De rivier van het leven? Water als de bron van al het leven?
Of begrijpen dat je gewoon de stroming moet volgen en hopen dat de plek waar je uitkomt ook de plek is waar je naar toe wilde.

Alle liedjes tussen deze twee uitersten, zoeken naar meer en door hebben dat meer niet altijd ook meer is, beschrijven de emotionele reis. En niet met bombastische orkesten, schreeuwen en gillende gitaren, maar met berusting. Ze beschrijven de onafwendbaarheid van het lot in de keuzes die je maakt.
Ik vind het een prachtplaat en 1 van de weinige platen waar tekst en emotie zo naaldloos samen gaan met muziek.
Klasse!

Alleraardigst REM album. Er staan enkele juweeltjes van nummers op zoals 'Man On The Moon', maar er zitten ook een paar tracks bij die mij helemaal koud lieten. Volgens velen is dit REM's beste album, dus ik denk dat ik de rest dan maar mooi aan me voorbij laat gaan. Ik twijfel een beetje tussen een 3,5 en een 4..... Ik maak er 4* van.

Zou ik niet meteen doen, gemaster... de rest van de platen van R.E.M. aan je voorbij laten gaan. Out of Time is bijvoorbeeld helemaal anders van toon dan deze ietwat zwaarmoedige plaat. Monster is R.E.M. door een distortion-molen gehaald, ook dat levert aardige resulaten op. En volgens sommigen is (waaronder mij ) is 'Up' zeker ook niet te versmaden... Om dan nog maar over de vele andere sterke albums te zwijgen. Wou dat gewoon even meegeven als R.E.M-fan

Dit album is supergoed! En de nieuwe albums zijn ook erg goed! Around The Sun, het nieuwste album vind ik erg mooi! Ben 3 februari naar R.E.M in Ahoy geweest, en het was echt genieten geblazen! Prachtig!

met dit album heb ik een haat-liefde verhouding. de drie laatste nummers zijn volgens mij de mooiste die R.E.M. heeft gemaakt ( Manon the moon, find the river, nightswimming), maar met de rest heb ik niet zoveel.
als enorme fan blijf ik toch hun beginperiode ( vooral Reckoning en Fables) het mooiste vinden

Starend naar mijn toetsenbord, luisterend naar Automatic for the People, komen er zoveel gedachtes bij me op, die allemaal hun weg naar buiten willen vinden, richting de aandachtige lezers van MusicMeter. Gedachtes aan de schoonheid ende troost, zoals Wim Kayzer het zou zeggen. Herinneringen aan vroeger, aan mijn jeugd, en met name de jaren van mijn middelbare schooltijd. Een tijd waarmee 'Automatic' verweven is, als Yin en Yang, als Lennon en McCartney, als Adam en Eva. Het is, kortom, één van die albums waar ik gedeeltelijk mijn identiteit aan ontleen (wat wel erg serieus klinkt), maar ik bedoel daarmee: een album waarmee ik vergroeid ben, waarvan ik niet zou weten hoe het zou zijn als het er *niet* zou zijn. Volgt u mij nog?

De fascinatie begint in de zomer van 1993. We staan als familie (pa, ma, 2 zussen en ik) op het punt naar Frankrijk af te reizen, als ik om de reis wat aangenamer te maken voor mezelf een tapeje maak van wat top 40 nummers van het moment. Eén van die nummers is Everybody Hurts, destijds een hit, en een nummer dat me wel aanstaat. Als dit mijn zus ter ore komt, vertelt ze me dat Everybody Hurts eigenlijk het slechtste nummer van Automatic is, en dat ze wel de hele cd voor mij op een tapeje wil zetten (op de B-kant, met als A-kant Out of Time. Ik moet hem nog wel ergens hebben).

Enfin, zo ontstaat, u raadt het al, de liefde voor de heren uit Athens, GA. En het blijkt een heftige liefde te zijn, waarin niets te dol is. Zo is bij Monster te lezen dat het mijn eerste gekochte plaat ooit is, wordt Nevermind schaamteloos aangeschaft omdat het enigzins met REM te maken heeft (Let Me In...), komen er boeken, posters en zelfs petten (!) in huis en wordt uiteindelijk, voor het niet te onderschatten bedrag van 70 gulden, de limited edition (met het houten doosje) van Automatic For The People gekocht. In 2003 ten slotte, nadat de liefde nog wel aanwezig, maar toch zeker enigzins bekoeld is (daarover later meer), wordt de ultieme stap gezet: Op naar Georgia, op naar Athens, alwaar het onooglijke tentje van de inmiddels legendarische titelspreuk en weggestolen 'Pointy Thingy' wordt bezocht en op de foto wordt gezet. Het is mooi geweest zo.

Maar eerst terug naar de muziek. Automatic start met het bloedmooie Drive, dat zo ingetogen en tegelijkertijd zo scherp is, daar gaat mijn haar ook nu nog recht van overeind staan. Koude rillingen moment nummer 1. Prachtige clip ook! Een hoogtepunt in de REM geschiedenis.

Try Not To Breathe lijkt door de prachtige harmonie tussen Mills en Stipe zo van Out Of Time getrokken, maar is stiekem veel beter dan Half A World Away en Near Wild Heaven bij elkaar. Fascinerende tekst.

The Sidewinder Sleeps Tonite gaat vrolijk door op de ingezette weg. Een enigzins nerveus zingende Stipe met één van de leukste refreintjes die ze ooit hebben gemaakt.

Everybody Hurts dan. Ergens had mijn zus wel gelijk: dit is niet het beste wat de plaat te bieden heeft. Het slechtste vind ik dan weer te ver gaan. Heeft me op sommige momenten er wel degelijk doorheen gesleept, terwijl het op andere momenten weer cliche klinkt. Raar toch.

Het instrumentale tussendoortje is nog prima te pruimen, maar elke verstokte fan van deze plaat zal moeten toegeven dat het niveau dan wat daalt.

Sweetness Follows is wel lekker loom en wat triestig op een mooie melancholische manier, maar kan de vergelijking met de eerste paar nummers niet aan.

Monty is dan wel weer ergens een geheim favorietje van me. The movies had that movie thing heb ik altijd een mooie zin gevonden, en dat 'Chinese' riedeltje is wel leuk bedacht.

Ignoreland komt rechtstreeks van Document/Green gespat en is goed in zijn opzet, maar doet wat passé aan op de een of andere manier.

Star Me Kitten is verreweg mijn minst favoriete nummer van het stel. Het moet qua sfeeropbouw misschien iets hebben van Belong, maar ik vind er niet veul aan, om het zo maar eens te zeggen.

Wie echter denkt dat de plaat als een nachtkaars uitgaat, komt bedrogen uit. Wat nog volgt is namelijk het beste trio nummers dat ooit achter elkaar op plaat is gezet (is mijn mening dan). Man on the Moon is als een vriendelijke man die de deur voor je open houdt, als een warm bad waar je je helemaal in kan laten zakken. Het is voor mij onmogelijk de 5 minuten zonder geweldige smile op mijn gezicht door te komen. Yeah yeah yeah yeah!

Brrr Nightswimming. Koude rillingen moment nummer 2. Elk woordje is goed aan de tekst van Stipe, een emotioneel hoogtepunt. Een nummer dat me op mijn 14e al geweldig aansprak, en ik ben alleen maar ouder geworden.

Als de klanken van Find the River zich door de lucht richting mijn oren penetreren, wordt het me weer bijna teveel. Koude rillingen moment nummer 3. Zo is het, zo hoort het, zo moet een plaat eindigen. Find the River, nog altijd mijn favorietje REM liedje, hoezeer Kenneth en zijn maatjes het ook proberen.

Enfin, gedachtes als bovenstaande spookten jaren door mijn hoofd, totdat eind jaren 90 er een soort omslag kwam. In 1997 kwam een zeker ander plaatje uit dat me wel kon bekoren (ahum, daar een recensie bij schrijven wordt weer zo'n levenswerk ) van een geinig bandje uit Oxford, in '98 kwam er een teleurstellende REM plaat overheen, en in '99 had ik de kans om REM live te bekijken. Hoe mooi en indrukwekkend dat ook was, het was als het ware een afsluiting van een hoofdstuk in mijn leven. Zoals ik schreef: het was mooi zo.

De afgelopen jaren ben ik mijn liefde voor die rare mannetjes uit het zuiden van de VS echter nooit helemaal kwijt geraakt, en zo soms, als ik mezelf het plezier en de timewarp die Automatic heet, gun, ja, is het weer even helemaal goed. Hoe pathetisch het ook moge klinken: bedankt, heren Berry, Buck, Mills en Stipe, voor de mooie momenten die we samen hebben doorgebracht. Lest we forget.

5*.

All of this is coming your way.

Dit vind ik ongetwijfelt de beste cd van R.E.M., samen met die andere, "Document".

Zeker de beste cd van R.E.M. Hoewel ik Around the Sun ook een verschrikkelijk goed album vind.

Around the sun?? Erg matig in vergelijking tot hun eerdere werk. Top band, dat bijft REM wel!

Dit is een van mijn twee favoriete REM-albums (samen met Green). De rest draai ik al jaren niet meer. Op de een of andere manier trek ik de rest van de albums niet (meer), hoewel ik sommige losse nummers erg kan waarderen (Finest Worksong! Wake-Up Bomb! Sad Professor!).

Maar op dit album wemelt het van de briljante songs, met voor mij als hoogtepunten Sweetness Follows, Nightswimming en Find The River. Het enige smetje is Everybody Hurts, dat is gewoon kapotgedraaid door de radiozenders.

is idd kapot gedraaid
het is echter geen smetje, het blijft een wereldnummer, toch?

Klassieker en geniaal met Night Swimming als absolute no1 lekker mee bleren!

Grijsgedraaid of niet, Everybody hurts blijft een van mijn favoriete nummers allertijden, een aanduiding die overigens ook Drive ten deel valt. Sowieso is de hele plaat top, maar ook daarbinnen zijn toch twee platen die echt de buitencategorie vormen. 5*

Wat mij betreft het beste album wat ze ooit gemaakt hebben. Andere albums hebben ook mooie nummers maar deze plaat en dan vooral nightswimming, find the river en try not to breathe springen eruit. Everybody hurts was ook mooi toen de plaat uit kwam maar nu toch echt iets te vaak voorbij horen komen op de radio. Topplaat.

Het album Automatic For the People.


In dit album is de realiteit echt te vinden. Als je de teksten gaat beluisteren , daar kun je al genoeg uit opmaken dat het echt gevoel is. En daarom ook een absolute topper.

En zelf vind ik het mooiste nummer wat erop staat Everybody hurts. Ook om de tekst maar vooral de stem de klank wisselingen die je vooral hoort in Everybody Hurts

buy it!

man on the moon : kippevel

Drive is absoluut het beste nummer!! Rest van het album is ook goed natuurlijk, REM is sowieso een van mijn favoriete bands.

Voor mij de fijnste REM plaat!
Heerlijke meezinger!

Try not to breathe, Man on the moon, Nightswimming, Find the river: geweldig!!