Ian Dury - New Boots and Panties!! (1977)

Ja, Ian Dury (R.I.P.) and the Blockheads. Kwam met de punkgolf mee naar boven drijven, maar had daar natuurlijk niets mee te maken. Humoristische popmuziek met theatrale elementen en scherpe teksten in sappig Londens dialect gedeclameerd. Zie hem nog staan op het podium altijd druk in de weer met sjaaltjes. In 1981 nog gezien op Pinkpop. Deze elpee van de week nog eens opgezet en vond het vooral jeugdsentiment en gedateerd klinken. Daarom nog maar eens opgezet en nu valt alles al weer wat beter op zijn plaats.
Wake Up And Make Love With Me staat nog steeds als een huis. Ook de 2 ingetogen nummers My Old Man en Clevor Trevor mag ik nog graag horen. Verder het hilarische Plaistow Patricia (met een van de mooiste openingszinnen ooit) en het heerlijke herrienummer Blockheads (met synthesizerscheten). Billericay Dickie en I'm Partial To Your Abracadabra krijgen me ook nog wel aan het glimlachen.
Heeft na deze plaat nog een paar leuke albums gemaakt die echter lang niet meer zo veel succes kenden als deze.
Ik heb de originele elpee nog, dus zonder Sex&Drugs&Rock&Roll.
Maar gewoon nog steeds 4 sterren dus.

There's Nothing Wrong With It!!!

In februari 1978 maakte ik als jonge tiener kennis met Sex & Drugs & Rock 'n' Roll. Het haalde (meen ik) #5 in mijn persoonlijke top 15, die ik wekelijks noteerde. In de Nationale Hitparade werd het #11 in maart, in Vlaanderen #12. Opgenomen van de radio, zorgde ik ervoor dat ik het bandje niet afspeelde in bijzijn van mijn ouders...
Ik wist niet dat Ian Dury al in 1975 een plaat uitbracht onder de naam Kilburn & the High Roads; wel vertelden de dj's van Hilversum 3 ons dat de hit in de ban was gedaan door de BBC, zodat het bij de Britten geen hit werd. Ook wist ik niet dat de single oorspronkelijk ontbrak op de 1977-versie van New Boots and Panties!!, wat in de 1978-persing werd "gecorrigeerd" door het de B-kant te laten aftrappen.
Mij eveneens onbekend was dat Dury met een andere non-albumsingle wel in het Verenigd Koninkrijk scoorde: What a Waste werd er in mei #9, de hoogst genoteerde single van het Stifflabel ooit.
In juli 1978 haalde albumopener Wake up and Make Love with Me als single nog eens #32 bij de NOS en #26 bij de BRT.

Hitsingles waren mijn voornaamste gids in het land van popmuziek. Maar New Boots and Panties!! is een gevarieerd en bij vlagen sterk album, waarbij de pubrocker naadloos wist aan te sluiten bij de new wave die in de slipstream van punk steeds nadrukkelijker de kop opstak.
Na Kilburn was hij nog even actief als Ian Dury & The Kilburns, waarvan werk op de 2004/2cd-versie van dit New Boots is te horen. Twee jaar na Kilburn blijkt zijn muziek een duidelijke ontwikkeling te hebben gemaakt, mede dankzij begeleidingsgroep The Blockheads, dan nog in wording. Zo schreef toetsenist-gitarist Chaz Jankel mee aan bijna alle nummers en klinkt dankzij drummer Charley Charles en bassist Norman Watt-Roy een lenige band, perfect voor Dury's originele en expressieve zang. Verdwenen zijn de West-Indische en jaren '50 jazzinvloeden van Kilburn en evenmin klinkt de groep als pubrockers die hun muziek in blues doopten.
Tegelijkertijd zet Jankel zijn synthesizer en piano even frequent in als zijn gitaar, anders dan Britse new wave in 1977 deed, The Stranglers uitgezonderd. Zoals in het dansbare Wake up, dat een eigen geluid kent. Conservatiever is Sweet Gene Vincent, een knipoog naar jaren '50 rock 'n' roll.
I'm Partial to Your Abracadabra is eveneens swingend met een rockende gitaarpartij, de herinneringen van My Old Man bevatten een lichte reggae-invloed met sterk basspel. De A-kant besluit met Billaricay Dickie, dat met zijn vaudeville-achtige aanpak teruggrijpt op Kilburn.

Clevor Trever was oorspronkelijk geschreven voor Dury's maatje Wreckless Eric, maar blijkt met zijn funk zeer passend bij deze vernieuwde Dury; in de brug wordt bijna gerapt. If I Was with a Woman lijkt een vervolg op de albumopener en Blockheads is de rocker waar Dury het schuurpapier in zijn stembanden opzoekt.
Plaistow Patricia is nog een nummer dat alleen al vanwege de scheldwoorden in de opening niet bij de BBC kon worden gedraaid, met bovendien een dansende en scheurende saxpartij van Davey Payne. Met afsluiter Blackmail Man laten Dury en zijn groep horen dat zij op de hoogte waren van de punkrevolte; dit met een gemeen knallend nummer van slechts 135 seconden.

Niet alles is even pakkend. Mijn voorkeur ligt bij de nummers waar toetsen en groove de boventoon voeren. Qua teksten is duidelijk dat Dury een uniek persoon was, de juiste man om te profiteren van hernieuwde aandacht voor kortere nummers en taal van de straat, met dichterlijk talent.

Mijn reis door punk en new wave kwam vanaf punkgroep The Boys en vervolgt in oktober '77, als het golfje punk- en waveplaten aanhoudt: op naar New York en de punk van een voormalige glamrocker: Johnny Thunders.

1977 was een fantastisch popjaar dat mogelijk meer popalbumklassiekers leverde dan welk ander jaar dan ook en welk jaar de cruciale cesuur in de popmuziek markeerde: na de wending van The Beatles' met hun Sgt. Peppers-album was pop volwassen geworden met toenemende complexiteit en even veel pretenties waarop een 'primitivistische' tegenreactie kwam in de vorm van punk. In die storm kan zelfs een klassieker als deze plaat wat ondergesneeuwd raken, temeer nu het niet echt punk is. Maar tegelijk is Ian Dury ultieme punk: de single 'Sex & Drugs & Rock & Roll' werd de ultieme punk anthem terwijl het eigenlijk een nogal soft jazzy nummer is hetgeen kenmerkend is voor de onorthodoxe stijl van Ian Dury die uniek is en subtieler dan punk maar wel de ruige uitstraling van punk heeft.

In retrorspectief doet Ian Dury - en dit is zijn beste album - me wat denken aan Beck en daarmee aan postmodernisme: het is een potpourri van stijlen (ook tekstueel lijkt het vaak een bijeen gooien van woorden) en wordt geleverd met een dikke ironische knipoog maar ondertussen is het geniaal. Daar kom je achter als je de plaat na al die jaren nog eens beluisterd en elk nummer nog steeds blijkt te staan als een huis.