Steely Dan - The Royal Scam (1976)

Teveel storm en drank ? Het laatste ( de drank dus ) is bij ook al jaren geleden gesneuveld maar ophouden met spelen in bands is mij nog steeds niet gelukt ..........

Ooit wel bezig geweest met Haitian Divorce maar het heeft de setlist nooit gehaald. Rikki wel ........

Ben ook nog aktief ( drums)

Rikki en Pretzel Logic ooit op setlijst gehad.

My god, wat is de titelsong toch geweldig. Als er 1 nummer is waarin het welbekende perfectionisme van dhr. Fagen en consorten duidelijk naar voren komt, dan is het deze wel.

Hier vanochtend blind uit mijn platenkast getrokken en op de draaitafel gelegd. Wederom ontzettend genoten van een band die als geen ander al die prachtige instrumenten en stijlen wist samen te smeden tot een coherent geheel. Vakmanschap, zorg en liefde voor de muziek spat ervan af. Voel een Steely Dan weekend aankomen

Hé Broem, mag ik zeggen dat jouw waardering voor dit top(!) product nog wat magertjes uitvalt?

Wat een belachelijk goed album is dit toch. Muziek zo lekker, zo slim, zo funky, het zou gewoon verboden moeten worden.

15 januari een Ned. Tribute Band die The Royal Scam speelt in de Boerderij. Ben benieuwd of het klinkt

Steely Dan was een fijne a-typische rockband. Men deed niet (openlijk) aan rock and roll clichés als zuipen, snuiven en gedoe met chickies maar hield heel intellectueel het koppie erbij en kwam dus met intelligente muziek (en dito teksten). Muziek waar -en dat vond ik uniek- vanuit de rock werd gereikt naar de Jazz (waar anderen als Weather report en Miles Davis vanuit de Jazz reikten naar de rock). De opvolger 'Aja' zou daarin nog wat verder gaan. Voor mij als pop-, rock- en bluesman met enige interesse voor de Jazz was dit de ideale invalshoek. Toch vind ik dat Steely Dan net iets minder dan andere grootheden uit de seventies als 'the Band' of 'Little feat' de tand des tijds heeft doorstaan. Dat heeft denk ik toch te maken met het hoog verstandelijke gehalte van de Dan, in vergelijking met de andere genoemde namen. Toch kom ik dankzij alle overige kwaliteiten welke op dit album tot uitdrukking komen nog steeds tot een respectabele 4,5 sterren.

De volle mep voor dit meesterwerk. Ook gelijk een plekje in mijn top 10. Ook de gastbijdrage van Larry Carlton mag er zeker zijn. En dan heb ik het vooral over zijn bijdrage op Don't Take Me Alive, wat een manier om een nummer te beginnen zeg. Het enige nummer waar ik wat minder mee heb is Green Earrings, tot 2:07 dan. Een nagenoeg foutloos album.

"Het funkalbum" van Steely Dan. Heel raak.
Wel een stukje gelikter dan het voorgaande werk, maar een kwalitatief heel constante plaat.
Carlton top idd.

Zo zou je het inderdaad kunnen noemen. Heeft verder ook bijna niets weg van zijn opvolger Aja. Wat voor mij niet erg is, ik vind daar alleen de A-kant interessant.

EDIT:
En nu ik dat heb gezegd besef ik dat de B-kant ook gewoon goed moet zijn.

De solo op Josie ( Aja) is ook van Larry Carlton, dacht ik. Graag geziene gast bij Steely Dan.

Ja, de crème de la crème van de studiomuzikanten haalden ze erbij, dat was hun aanpak. En dat hoor je gelukkig ook terug, in die zin dat het niet zouteloos of routineus wordt - zoals wel eens het geval wil zijn bij sessiemuzikanten - maar dat Fagen en Becker hen tot topprestaties wisten te inspireren.

Aja zal altijd wel mijn favoriete Steely Dan-album blijven, maar mijn tweede keus wisselt nog wel eens: soms geef ik de voorkeur aan het debuut, dan weer aan Gaucho en vrij vaak ook aan dit album. Heeft vrijwel uitsluitend topnummers, die bovendien bij elke draaibeurt weer nieuwe geheimpjes prijs lijken te geven. Want de muziek heeft zoveel lagen en zit zo vernuftig in elkaar dat je elke keer weer nieuwe dingen hoort.

Toppers op dit album: Green earrings, Kid charlemagne, The caves of Altamira, Haitian divorce en de titeltrack. Dan heb ik al vijf vijfsterrennummers genoemd, maar de rest doet er nauwelijks voor onder. Alleen The fez vind ik wat minder; een commerciele, disco-achtige toegift. Bovendien de plaat met de mooiste hoes uit de catalogus van The Dan (al zegt dat weinig ).

Erg goed. En die teksten: in een woord geweldig!

Eerst en vooral een goede plaat. Maar wel een kleine kanttekening, hoewel de hele tijd smetteloos wordt gespeeld krijg ik soms het onbehaaglijke gevoel zoals bij een nummer als Green Earrings vergelijkbaar met de blonde overjaarse bimbo in café De Natte Dweil die zich tegen elke willekeurige tooghanger aanschuurt; ze proberen te hard en ik krijg er een onbehaaglijk gevoel bij. Ook bij The Fez heb ik dat gevoel. Het klinkt funky op een manier die ik niet altijd helemaal geloof, perfect gemusiceerd maar volgens het boekje. Misschien dat het voor mij hier en daar en ginder wat te braaf klinkt. Daar tegenover staan dan wel nummers die gewoon raak zijn zoals Kid Charlemagne of The Royal Scam.

En vergeet Haitian Divorce niet.

Ik zou de muziek eerder vergelijken met de mooie groene gazonnetjes in de films van David Lynch. Als je erop inzoomt vind je misschien wel een afgesneden oor dat naar allerlei duistere geheimen leidt.

Onlangs verscheen The Royal Scam in de Musicmeter album top 1000. Toen kwam deze band weer bij mij in zicht. Later die week vond ik Pretzel Logic op vinyl, direct maar aangeschaft. Dat is nog steeds mijn favoriet, maar The Royal Scam is mijn voorlopige tweede. Ook hier is elke song raak, met die typische combinatie van een zwoele sound, een ongelofelijk oog voor detail, en fascinerende teksten (met waarschijnlijk vele diepe lagen die ik nog niet aangeboord heb). Wat een melancholie schuilt er ook onder, ik besef steeds meer wat een unieke band dit was.

Ik snap wat je bedoelt. Steely Dan is niet "echt" funky zoals de Motown-artiesten dat waren. Misschien kun je het conservatoriumfunk noemen... Perfect ingespeeld, en precies dat haalt de angel eruit. Maar er zit dan wel weer tien meter muzikale diepgang achter, en dat is wél weer interessant om te horen.

Wat meer funk in hun sound - goed bekeken want anno 1976 was funk in - maar hun sound blijft intact: gelaagde jazzy pop met veel vakmanschap en diepgang. Het lijkt mij een album dat je als één geheel moet beluisteren al zijn de songs afzonderlijk sterk genoeg.

Een prima schijf met uiterst verzorgde nummers. De combinatie van funk, jazz en pop levert een veelzijdige schijf op. Er valt eigenlijk weinig af te dingen op de kwaliteit en het gebodene. De klik met Steely Dan wil echter maar niet komen, heeft het te maken met de wat anonieme zang (althans zo komt Fagen op mij over) die wat droog en zielloos overkomt, is het de neiging van de heren om te streven naar perfectie die het maakt dat de songs maar weinig emotie bij mij oproepen. Ik snap dat veel liefhebbers de platen van Steely Dan appreciëren, maar het is mij te steriel, de grenzen die heren opzoeken worden voor mijn gevoel ook niet verlegd. Het lijkt wel of de kaders die de heren creëren tegelijk de veiligheid biedt om uiterst keurige songs te componeren maar geen ruimte bieden voor een uitspatting, een moment van gecontroleerde gekte of een onverwachte gitaarsolo. Steely Dan is daar ook echter de band niet naar, dat is ook niet erg maar de platen zullen bij mij geen rondjes gaan draaien in huis. De klasse en vakmanschap (h)erken ik daarentegen wel.

Heerlijk en toegankelijk album. Samen met Aja en Gauchio, het beste van Steely Dan in mijn ogen.

Staat geen slecht nummer op. Hoogtepunt is het nummer "The Royal Scam".

Ben weer eens begonnen aan het herbeluisteren van de eerste zeven albums van de Steely Dan catalogus (de twee 'nakomertjes' zijn zeker niet slecht maar omdat ze toch een heel stuk minder zijn laat ik ze hier buiten beschouwing). Eens kijken of mijn beeld hetzelfde is als in mijn herinnering. In die herinnering ontlopen de eerste zeven albums elkaar niet veel in kwaliteit, hoewel ik toch zo mijn voorkeuren had.

En over The Royal Scam ben ik in de loop van de tijd wat minder enthousiast geworden. Dit album is wat gladder, ook wat minder gelaagd. Bij de vorige drie albums hoorde ik bij het opnieuw beluisteren telkens weer iets meer. Bij dit album heb ik dat niet. Het is wat gemakkelijker in het gehoor liggend. Niet gek dat The Fez vaak op de radio te horen was en dat Haitian Divorce zelfs een bescheiden hit werd.

Blijft natuurlijk toch een goed album, maar ik geef de voorkeur aan het afwisselde Pretzel Logic en de wat ' moeilijker' Countdown to Ecstasy en Katy Lied. Halfje eraf, dus.

mooi dat smaken verschillen, toch. Van mij krijgt ook dit album het volle pond

Lang niet gedraaid deze. Het is weer tijd

Dit is ook mijn favo album van the Dan. Perfect in elk opzicht. 5 sterren

Zag deze hier voorbij komen. Staat nu ook weer op. Zeer gedreven en fris album. De "goesting" ( zoals ze in Vlaanderen zeggen ) , spat er vanaf. Het lijkt Steely Dan allemaal zo gemakkelijk af te gaan. Maar ik ben een zeer bescheiden hobby gitarist en ik sta hier toch elke keer weer versteld van hoe goed deze band wel is .

verhoog deze met een halfje naar 4.5 *