En toen waren ze weer met zijn vijven, want (wijselijk) gaf gitarist Geoff Thorpe de microfoon door aan nieuweling Brian O'Connor (later bij Consfearacy en Deadlands). Een wereldzanger is hij niet maar hij is een lichte verbetering tegenover Geoff Thorpe.
De desolate snellere nummers met veel gitaarwerk dragen mijn aarzelende goedkeuring weg, maar daar tegenover staat weer heel wat inwisselbaar leeggoed. Meer groove, heel wat minder flitsend dan hun meesterwerk uit 1988.
Die jaren negentig blijven voor mij een half enigma qua Metal. Ik bedoel, zelden of nooit ervaar ik speelplezier in albums van dat tijdvak, in tegenstelling tot de albums van de jaren tachtig. Betere muzikanten, betere technieken, maar alles beter? Ik krijg veel goesting om mijn vinylleke van Digital Dictator op de draaitafel te mikken. Een mens zou voor minder.