Arctic Monkeys - Whatever People Say I Am, That's What I'm Not (2006)

Hmmm, dit debuut ging er bij mij tot voor kort toch 'n pak moeilijker in dan hun fenomenale "tweede", maar hoe meer ik Whatever People Say I Am luister, hoe beter ik de charme ervan inzie. Iets onbesuisder maar toch ook lekker veelgelaagd en bol van de topmelodieën moet deze niet te veel meer onderdoen voor Favourite Worst Nightmare. Vol jeugdige fun ook, zonder dat het oppervlakkig of banaal wordt. Jammer genoeg vind ik dat een darteler Alex Turner vocaal minder weet te beklijven dan op de tweede Monkeysplaat.

Maar de sound die deze groep van mindere goden onderscheidt valt hier ook al in vol ornaat te bewonderen. In zo'n nummer als Red Light Indicates Doors Are Secured hoor je deze band toch zoals je ze fookin' wilt horen: groovy, wispelturig en bijna constant gejaagd als een bevertje dat de laatste hand legt aan z'n dam.

Ook de eerste drie songs geven dit album de droomstart die het verdient: het is nooit zomaar als een razende idioot in alle richtingen lawaai zitten maken, neenee, deze band verliest nergens de pedaaltjes. Telkens als Turner er even de pees op legt, wordt de uithaal op gepaste wijze binnen het geheel gepuzzeld.

Een ander moment van pure magie vinden we terug in Perhaps Vampires Is A Bit Strong But...: de muziek lijkt stil te vallen, maar dan roept Alex, alsof ie in z'n repetitiekot staat te hannessen, "All you people are vampires" en scheuren ze er weer vandoor.

Diezelfde wispelturigheid is waarneembaar in het razend populaire When The Sun Goes Down, dat gevolgd wordt door het naar mijn gevoel nog betere From The Ritz To The Rubble, een akelig intense song die tegelijkertijd verdomd catchy blijft.

Voor ontroering is het hier inderdaad zoeken naar een parel als 505, maar het aan Only Ones Who Know verwante Riot Van is toch ook geen mis rustpuntje, met opnieuw die retrofeel die 't hem doet.

Je hoort duidelijk dat Arctic Monkeys hier nog jonger en speelser zijn, en de evolutie de ze hebben doorgemaakt om tot Favourite Worst Nightmare te komen is indrukwekkend. Ik hoop dan ook dat ze die ontwikkeling verder zetten en met het derde album hun definitieve meesterwerk op de mensheid loslaten. Tot dan blijft het genieten van Whatever People Say I Am, That's What I'm Not.

De Britse hype van 2006.

En het bewijs dat de muziekindustrie anno nu op z'n kop staat. Doorgebroken via internet, binnengehaald door Domino en omarmd door de media en het publiek nog voordat er één noot op de plaat stond.

Dat laatste is niet helemaal waar, want I Bet You Look Good On The Dance Floor kwam in 2005 op nummer 1 van de UK Singles Chart. De band had toen al een mega live reputatie en weigerde de ene na de andere platenmaatschappij. Uiteindelijk zwichtten ze alsnog voor de charmes van het do it yourself label Domino.

En toen kwam de plaat. Whatever People Say I Am, That's What I'm Not. Die titel. Die vreselijke hoesfoto. Het past allemaal precies. De Artic Monkeys hebben schijt aan alles en doen alleen maar wat ze zelf willen. En geef ze eens ongelijk.

Niet dat ze echt iets nieuws doen overigens, The Jam, The Clash , The Strokes, The Libertines en zelfs The Sex Pistols zijn nooit ver weg. Maar het klinkt allemaal zo weergaloos strak, zo onmetelijk catchy en zo ontzettend puur dat ik daar geen problemen mee heb.

The View Of The Afternoon is misschien wel het strakste nummer van de plaat. Boordevol ijzersterke rifjes, tempowisselingen en kwajongensachtige zang van Alex Turner.

I Bet You Look Good On The Dance Floor, die eerste grote hit, lijkt wel een staaf dynamiet. Zo explosief.

Fake Tales From San Francisco laat de andere kant van de Monkeys horen, heerlijk laid back, groovy en een vleugje disco. En, alsof ze het niet kunnen laten, een knallende finale met raggende gitaren.

Andere hoogtepunten zijn het vrolijk beukende Still Take You Home en het jazzy Riot Van -een welkome adempauze - waarin Turner bewijst behalve heel veel energie ook heel veel gevoel in zijn zang te kunnen leggen en het

Red Light Indicates Doors Are Secured en Mardy Bum drijven op Franz Ferdinand- achtige rifjes (de hype van een jaar eerder), maar met name het laatste nummer is zo catchy dat je ze deze na aperij (hoe schrijf je dat?) makkelijk vergeeft.

Het grandioos swingende When The Sun Goes Down werd de tweede UK nummer 1 hit en A Certain Romance speelt met afwisselend met frivole riedeltjes en moddervette licks.

Een bijzonder debuutalbum. Niet verrassend (we hebben dit allemaal al eens eerder gehoord) maar wel avontuurlijk, energiek en enthousiast. Minpuntje is dat niet alle albumtracks (de hier niet genoemde) aan die beschrijving voldoen. Hoe strak ze het ook brengen, soms lijkt het allemaal net iets te veel op elkaar. Hadden ze maar een paar nummers geskipt, dan was het een meesterwerk.

Favourite Worst Nightmare en Humbug zijn geweldige albums. Zo geweldig dat ik bijna zeker wist dat hun debuut een tegenvaller zou zijn. Maar toch heb ik hem maar aangeschaft. Ik kende de helft van de nummers, de meeste waren wel goed, maar niet van het hoge niveau van Favourite Worst Nightmare. Maar de nummers die ik niet kende zorge hier voor de grote verrassing. Na een stuk of 5 keer luiteren ben ik best verbaasd... dit album is misschien wel beter dan het geweldige Favourite Worst Nightmare! (al scheelt dat dan niet heel veel) De Arctic Monkeys zijn hier op hun best, de nummers zijn erg lekker en erg energiek. Dit is ook hun 'uitbundigste' album.

-The View from the Afternoon: Met twee raggende gitaren en Helders die losgaat op de drums is de toon voor het album meteen gezet. De jongens leven zich lekker uit op hun instrumenten en dus kun je 40 minuten heerlijke rock 'n roll verwachten. Dit nummer klinkt erg goed, is lekker ruig en heeft zo'n lekker riffje waar twee gitaren elkaar steeds afwisselen. Geweldig is dat het nummer op een gegeven moment 'afloopt'... en dan weer verder gaat. Heerlijk! Fijne opener. 4*/4,5*
-I Bet You Look Good on the Dancefloor: En na The View from the Afternoon gaan we gewoon weer genieten van een uitbundig en flink distorted nummer. Deze keer hebben we een gitaar die de akkoordjes doet (erg aanstekelijk deuntje) en de gitaar die op een paar momenten de hele gitaarhals verkent (in het begin bijvoorbeeld). 4*
-Fake Tales from San Francisco: Jammer, we hebben net mee kunnen schreeuwen en luchtgitaren op de eerste twee nummers. Vol verwachting wacht je op de derde knaller, maar het derde nummer is geen knaller. Het is niet slecht, maar doet zeker onder aan de vorige nummers. 3*
-Dancing Shoes: Dit had het derde nummer op het album moeten zijn, deze rockt weer lekker. Het begint al goed met een fijne basslijn. Daarna komen de gitaren in actie en ook hier weer een erg lekker riffje. De tekst van dit nummer vind ik erg mooi en je kan ook heerlijk meezingen. "The only reason that you came..." Tenslotte nog een heerlijke solo en Alex die de longen uit zijn lijf schreeuwt, wat wil je nog meer? 4*
-You Probably Couldn't See for the Lights, But You Were Looking Straight at Me: Leuke titel. Ik wordt een beetje eentonig... dit nummer rockt ook gewoon. Gitaren spelen opnieuw een erg lekker riffje, maar vooral de samenzang is erg leuk (Alex en Helders en Jamie?) 4*
-Still Take You Home: Zucht... hetzelfde verhaal als bij vier van de vorige nummers. Alle instrumenten geven weer volle bak en zorgen voor een geweldig nummer. Sterk deuntje en een erg fijne solo. 4*/4,5*
-Riot Van: 'Pfeeeew... even een pauze tussen al dat gitaargeweld door'. Zouden de toen pas 18 jarige jongens dat gedacht hebben? Ik in ieder geval wel. Tot nu toe is het album geweldig, maar even lekker rustig met je voet mee tikken op de maat in plaats van meedreunen met je hoofd en trommelen met je vingers is ook lekker. Een rustig nummer met goede zang van Alex. 3,5*
-Red Light Indicates Doors Are Secured: Weer een swingend nummer met een simpel, maar pakkend deuntje. Erg goede solo ook. 4*
-Mardy Bum: Dit is een minder ruig nummer. Best wel een verrassing, maar geen teleurstelling. De gitaren spelen een heerlijk deuntje en Alex zingt prachtig. De tekst is zoals die eigenlijk altijd van Alex is: Prachtig. De bridge is opeens iets heftiger waarna we overschakelen naar een heerlijke solo. Dit nummer kan blijven luisteren. 4,5*/5*.
-Perhaps Vampires Is a Bit Strong But...: Begint ook erg rustig... zijn de Monkeys nu dan moe geworden van al die lekkere nummers in het begin? Nee! Na een paar seconden gaan ze er weer tegenaan. Fantastisch! Ik kan er gewoon van genieten hoe ze tekeergaan op die instrumenten, zo energiek, zo heerlijk om naar te luisteren. Jammer genoeg is de bridge een beetje saai en de solo valt ook een beetje tegen. Jammer dat het zo eindigt... maar dan schreeuwt Alex: "All you people are vampires!" en sluiten we het nummer op een goede manier af. 4*
-When the Sun Goes Down: Jajaja, dit is toch wel dé topper van het album. Het begin is heel goed, leuk om op mee te zingen en dan. "He's a scumbag don't you know". Power chords en Alex die de snaren mute en daarna gaan we over op dat geniale riffje. Dit is zo'n machtig moment, die overgang van rustig naar heftiger. De zang van Alex is erg goed, de drums en de bass zijn in topvorm en de gitaren spelen dat heerlijke riffje waar ik geen genoeg van kan krijgn. Daarna even bekomen van die sublimiteit die we over ons heen kregen door af te sluiten zoals we begonnen. Fantastisch nummer, misschien wel het beste nummer van de Monkeys. 5*
-From the Ritz to the Rubble: Lekker nummer, maar toch vind ik hem wat minder dan de andere nummers, weet niet waarom. 3,5*
-A Certain Romance: Een geweldige afsluiter, iets wat ik niet had verwacht na Favourite Worst Nightmare en Humbug. De afsluiters op deze albums (505 en The Jeweller's Hands) vielen enorm tegen. Het enige nadeel van dit nummer is dat het intro en de solo te geweldig zijn. Het intro (flink gitaargeweld gevolgd door een lief riedeltje) is fantastisch. De solo is geniaal. Alles wat hier tussen in zit is zeker niet slecht, maar steekt af bij deze twee stukken. Daarom vind ik het nummer een beetje inkakken. De bass is trouwens enorm goed en Helders levert ons weer uitstekend drumwerk (vooral dat intro ) 4,5*.

Wat een geweldig album en vooral een fantastisch debuut. Deze zal vaak in mijn cd speler te vinden zijn!

4,5*.

Het accent van Alex Turner valt bij geen enkele AM/LSP te missen, maar op dit schijfje springt het er toch echt uit, in positieve zin. Een fijn Brits knullen stemmetje maar toch rauw en krachtig.
En dit is zeker niet het enige positieve aan dit album, de nummers zijn van grote kwaliteit. Luistert makkelijk weg, zonder commercieel te zijn. Ook weet WPSIATWIN (heerlijke afkorting) mij telkens weer te trekken, elk moment van de dag, elke emotie die ik voel: het heeft het allemaal. Maar natuurlijk is niet alles zonneschijn en rozenblaadjes.
Zo ook niet het sterke debuut van de Monkeys. Je merkt nog heel erg dat het jonge mannetjes zijn die van muziek weten, maar het rammelt aan alle kanten. Het is niet mooi op één lijn opgenomen lijkt het, en dat blijft mij enigszins irriteren. Ook vind ik de solo aan het begin van I Bet That You Look Good On The Dancefloor hoogst ergerlijk. Het hele nummer bevalt mij over het algemeen niet helemaal, maar het kan af en toe lekker zijn.
Ook het zoete gedeelte valt mij een beetje tegen, als Mardy Bum en A Certain Romance, maar god, wat weten ze er weer van te maken. Bij Mardy Bum is de brug een hoogtepunt van het album voor mij en A Certain Romance heeft een prachtig einde.

Goed, het zijn misschien nog kereltjes hier, en daarom vind ik Humbug ook beter dan deze, als je ziet dat ze echt zijn opgegroeid sinds nu, maar toch blijft deze cd een heerlijke plaat!
4*

Al een hype voordat het debuutalbum verscheen.
Hoe moeilijk kun je het hebben als beginnende band.
Werden de verwachtingen ingelost?
Blijkbaar wel.
Whatever People Say I Am, That's What I'm Not werd vooral in Engeland een succes.
Terecht?
Die vraag laat ik open.

Zo origineel zijn ze ook weer niet.
Opener The View From The Afternoon lijkt muzikaal wel veel op Song 2 van Blur.
Maar het is wel weer retestrak.
En zo gaan we door.
Al blijft het teveel Damon Albarn met een hogere snelheid.
Waarschijnlijk is de behoefte aan deze band aanwezig.
Het jonge verworven publiek vind het geweldig.
Bij The Last Shadow Puppets gaat het tempo daadwerkelijk omlaag.
Maar hier is de chemie een stuk minder.

Zie je dan live opnames.
Dan is het effect wel voelbaar.
Alex Turner weet op het juiste moment stiltes te creëren.
Om vervolgens te knallen.
Duidelijk een frontman.
Onder zijn Beatlehaar bekijkt hij het publiek.
Schat ze juist in.
De touwtjes in handen.

Ik onderneem maar een poging om het te verklaren.
Hoe het komt dat deze band via internet omarmt werd.
Erg ver kom ik hier niet in.
De juiste band, op het juiste moment?
Vast wel.

Toch zet ik tekens weer dit album op.
Laat me verleiden door de sound.
Swingend door de huiskamer rennen.
Elk nummer proberen mee te zingen.
Volumeknop een stukje harder te zetten.
Hoe zou het toch komen?

Natuurlijk waren de bekende nummers van dit album mij al bekend. Maar met het uitkomen van een nieuwe cd, en een bijbehorend optreden op Rock Werchter, ben ik toch maar een begonnen aan het oeuvre van Arctic Monkeys. De eerste kennismaking is in ieder geval uitermate goed geslaagd. 13 relatief beknopte nummers vol energie, zonder negatieve uitschieters, zorgen ervoor dat ik dit album zeer kan waarderen.

De meest opvallende ontdekking, die hier niet heel erg gewaardeerd wordt, is Still Take You Home. Met name het einde van dit nummer is geniaal. Het is natuurlijk fantastisch dat je op dit album constant verrast wordt, en dat elk nummer in potentie een hoogtepunt kan zijn. Arctic Monkeys weten in ieder hoe zij de nummers op het album het beste kunnen ordenen, maar dat wordt natuurlijk ook makkelijker wanneer je zoveel goede nummers tot je beschikking hebt.

De hoogst mogelijke waardering blijft uit, omdat er geen nummer op staat die ik zonder twijfel zou plaatsen tussen mijn meest favoriete nummers. Wanneer ik de vergelijking maak met het eerste album van Interpol, staat daar wel een nummer als Leif Erikson op, dat mij daadwerkelijk weet te raken. Op dit album staat een dergelijk nummer niet. Riot Van is daarvoor te zwak, en in feite komt alleen A Certain Romance in de buurt. Niettemin een zeer geslaagd en veelbelovend debuut.

Arctic Monkeys - Whatever People Say I Am, That's What I'm Not

Je nummer 1 recenseren is erg moeilijk, vaak is het lastig om onder woorden te brengen wat er zo goed aan is. Het kan ook makkelijk door een stuk tekst te quoten en dan er een -tekentje achter te zetten. Maar dat is niet de bedoeling van mijn recensie, sommige stukken heb ik gequote, maar het overgrote deel heb ik geprobeerd met gewoon woorden te bespreken. Anders dan een nummerbespreking lukte het mij niet om dit album te bespreken. Want over elk nummer is genoeg mooist te verellen.

Het eerste nummer op het album heet View From the Afternoon. De Arctic Monkeys beginnen meteen met een beukend ritme op dit nummer. Het test de luisteraar. Als dit meteen te hard gaat voor je kan je maar beter de eerste 5 nummers overslaan. Is het niet te hard voor je hoor je daarna een couplet die zo pakkend is dat het het refrein had kunnen zijn, het refrein daarna klinkt hoe een refrein moet klinken. Er zit ook nog een tweede test in het nummer. Met deze test kunnen ze meteen de echte fans tijdens een concert er uit pakken. De wannabe-fans gaan aan het einde klappen, als echte fan weet je natuurlijk dat dit zalige nummer nog even een minuutje door gaat, het fijne couplet en refreintje worden nog eens even overgedaan en nu is het dan echt klappen geblazen, want dat is zeker terecht na zo'n opener.

De grootste hit van dit album is I Bet You Look Good on the Dancefloor, het tweede nummer van de plaat. Dit nummer gaat al even hard als de vorige. Het nummer start met een beukend ritme die daarna plaats maakt voor een meer melodieuzer ritme. Toch blijft het hard gaan, een echte dansvloerkraker is dit, helaas heb ik het nog nooit gehoord in een club. In tegenstelling tot de soms hersenloze danshitjes die ze daar draaien is dit nummer in alle opzichten geweldig geniaal. Het eerste couplet is erg fijn. Vooral de drummer die er door heen zingt met 'Cold As the Night' en 'Can't Dynamite' zijn erg fijne stukken. Wat daarna volgt is het refrein, 'Dancing to electro-pop like a robot from 1984', en zo ervaar ik het refrein ook, het laatste zinnetje van het couplet klinkt al een beetje robotachtig en de rest van het refrein ook een beetje, een beetje inderdaad, want de gitaarsound blijft gewoon stevig overeind. De singles zijn niet vaak mijn favorieten van een album, ook dit nummer zal dat niet zo snel worden, maar dit nummer is net als het hele album extreem hoog niveau en extreem lekker.

Het volgende nummer is Fake Tales of San Fransisco, net als I Bet You Look Good On the Dancefloor gaat dit ook weer vrij hard, maar minder hard als de vorige nummers. Het start namelijk ook met een vrolijke riff, daar worden al snel mooie zanglijnen over heen gegooid. Het wordt allemaal alleen maar beter met het 'Kick Out' stukje dat tweestemmig wordt gezongen. Het hele nummer is erg dromerig tot aan de climax, voordat die climax komt, volgt eerst nog even het fijnste gedeelte van het hele nummer, deze is zeker het citeren waard:
Yeah but his bird thinks it's amazing, though so all that's left, is the proof that love's not only blind but deaf.
Hoe hij dit zingt hoort gewoon bij de beste momenten van het album en gezien mijn waardering voor dit album zit je dan al bij 'buitenaards goed'. Na dit stukje gaat de knop op energie en wordt het nummer hard maar erg goed uitgespeeld.

Dancing Shoes begint met een leuk zanglijntje die altijd luidkeels door mij wordt meegezongen. Daarna, na zo'n 25 seconden, gaat het op eens hard. Hoewel dat stukje ook kan worden meegezongen wordt dat stukje altijd geheadbangt bij mij. Die omzetting van rustig naar opeens zo keihard is één van die punten die zo geniaal zijn uitgevoerd bij dit album.
Bij Dancing Shoes is het alsof je bij het begin van het nummer het rotje al hebt aangestoken, maar toch komt die knal, die energie onverwacht. Na die uitbarsting gaat het weer wat rustiger, het volgende rotje is al aangestoken en daar komt dat harde stukje weer, 'the only reason that you came! Dat harde stukje in combinatie met meezingen maakt dit nummer ontzettend verslavend.
En alsof dat nog niet genoeg is wordt het nummer hervat met een zinnetje dat ongelooflijk lekker klinkt: 'Get on your dancing shoes, Your sexy little swine', na dat zinnetje volgt een klein climaxje en is dit waanzinnige nummer afgelopen. Al deze geniale stukjes verpakt in een song van 2 minuten en 23 seconden. Klasse!

You Probably Couldn't See for the Lights But You Were Staring Straight at Me, de langste titel van het album, langer dan de albumtitel. Deze titel onthoud ik dan ook maar voor helft, na Lights vergeet ik het meestal. Is dit nummer dan niet zo bijzonder? Nee hoor, bijzonder is het zeker, het valt alleen niet zo op. Daarmee is het echter niet een van de mindere nummers. In dit nummer zijn weer genoeg verassende en fijne passages te vinden. Veel tongbrekers ook in dit nummer, maar na oneindig vaak luisteren krijg je zelfs die zinnetjes onder de knie. Leuke zinnetjes vind ik: Back up to their brains to form expressions on their stupid faces, dat vind ik ook meteen het meest fantastische stukje van het hele nummer. Lekker aggressief gezongen en omdat het een erg langgerekte zin is klinkt dit zeer fijn.
And I'm talking gibberish, Tip of the tongue but I can't deliver it..., It's slightly easier to think what to say. Veel meer dan zeggen dat dit ook al zo'n meesterlijk nummer is kan ik niet doen. Een geweldige rocksong, wederom. En verslavend ook, want als het nummer een keer opvalt zet ik dit nummer zeker een paar keer extra op.

Still Take You Home mag het eerste deel van dit album afsluiten, zo ervaar ik het tenminste. Het eerste deel wordt afgesloten met misschien wel het beste nummer van het hele album. Ik heb het in ieder geval aangevinkt als favoriet. Waarom deze song zo goed is. De bridge in dit nummer komt van een andere planeet, zo geweldig. Eerst is er een fantastisch gitaarstukje, dat zich in mijn hoofd heeft genesteld en dat gitaarstukje zit gevangen in mijn hoofd en zal daar nooit meer uitgaan. Daarna in de bridge wordt er eerst eenstemmig whoo, whoo, whoo en daarna meerstemmig 'da ba da dab da' gezongen, zo simpel, maar juist dit deel van de bridge vind ik schitterend.
En dan heb je ook nog het nummer zelf. Het nummer is toch behoorlijk energiek, met als enige rustpuntje de net besproken bridge. De bridge die de ultieme tegenstelling biedt, van energiek naar hemels. In dit nummer probeert Alex Turner iemand te verleiden, althans, dat haal ik uit de tekst. Een aparte manier van flirten heeft hij wel als je de tekst leest. Maar wie verleidt hij dan eigenlijk? Een meisje, ja, dat ook. Maar het is ook de luisteraar die hij verleidt. Het duurt even, maar hoe je je ook verzet, met genoeg luisteren geef je je toch over aan dit nummer. Verleidend, dat is het perfecte woord voor deze perfecte poprocksong.

Met Riot Van wordt het tweede deel van het album geopend. Riot Van voelt voor mij aan als het kortste nummer van het album. Toch is dit nummer tot 2.13 gerekt, voor mij voelt het aan als een minuutje. Dit nummer is melancholisch en de zang heeft een grote emotionele lading. Het nummer is een rustpauze, net als The Only Ones Who Knows op het volgende album. Dit nummer is wel even een aantal niveautjes hoger als Only Ones Who Knows.
In dit nummer wordt een probleem met de politie bezongen. Het nummer zit vol emotie en daarom wordt het ook klein gehouden. Hiermee bewijzen de Monkeys voor het eerst op dit album dat rustige nummers ze ook erg goed afgaan. Het hoogtepunt van dit nummer zijn de laatste regels, deze regels vind ik confronterend en daarom erg mooi.

Thrown in the riot van,
and all the coppers kicked him in,
and there was no way he could win,
just had to take it on the chin.


Waar Riot Van erg rustig eindigt gaat Red Light Indicates Doors Are Secured gelukkig niet meteen beukend van start. Sterker nog, het nummer begint met een erg relaxed ritme, het tempo wordt steeds een heel klein beetje opgeschroefd. In het refrein gaat het dan op full-speed. Als ik auto mocht rijden en deze cd zou meehebben dan zit ik denk ik zelf ook wel op full-speed. Na dit full-speed refrein gaan ze verder met een fijn klinkende bridge. Daarna wordt het tempo weer opgevoerd. Het lijkt een soort climax te worden, maar waar je denkt dat het nummer ontploft wordt ervoor gekozen om het nummer rustig uit te spelen. Aan de ene kant jammer dat er niet nog een soort van refrein komt, maar aan de andere kant is het zó Arctic Monkeys om weer een verrassende wending in het nummer te stoppen. Ik zie het daarom zeker niet als minpunt, juist dat einde maakt dit nummer voor mij zo memorabel. En dan nog even een quotebaar stuk tekst, want o, wat zingt Alex deze regels zalig:

Didn't ya see she were gorgeous, she was beyond belief
But this lad at the side drinking a Smirnoff ice came and paid for her tropical Reef


Mardy Bum is een nummer dat meer neigt naar een popnummer. Pop kan, mits goed uitgevoerd, prachtig zijn. De meesten zullen perfecte popnummers van Johan, Midlake of Elbow wel kennen. Met Mardy Bum kunnen de Arctic Monkeys zeker meeconcurreren met de topnummers van voorgenoemde. Het nummer leunt al op een redelijk geniaal te noemen riff. Als de drums er in komen kan je de riff, tsja hoe zeg je dat, meeneuriën, voor degenen die niet begrijpen wat ik bedoel, hier de liveversie van Glastonbury. En dat terwijl er helemaal niet in wordt geneuried door de band zelf en dat is wel heel knap. Daarna komt de lieflijke en breekbare zang, de tekst is weer precies in de goede dienst van het liedje geschreven en daardoor wordt dit nummer zo pakkend. De veranderingen in de zang, van lieflijk naar breekbaar naar een versterking in de stem maken van dit nummer een topnummer. Daarnaast worden deze stukken ook nog uitstekend ondersteund door de drums die steeds op het goede moment de zang ondersteuning biedt.
Na een tijdje komt er nog een versnelling in dit nummer en dat is waarom dit nummer toch ook als een rocknummer aanvoelt. Die versnelling is briljant. Zanger Alex Turner zing wat wanhopiger en de instrumentatie is ineens een stuk dreigender en daarna wordt, zoals in veel nummers van dit album het nummer uitgeblazen. Net zoals bij When the Sun Goes Down, die qua melancholiek en structuur het meest vergelijkbaar is met dit nummer. De zoektocht van de Arctic Monkeys naar het perfecte popnummer is geslaagd met het maken van Mardy Bum.

Perhaps Vampires Is a Bit Strong But... is het op één na langste nummer van de plaat. Dit nummer is een vuige rocker. Vooral op het laatst lijkt deze song helemaal te ontsporen. Ook in dit nummer is er weer een contrast tussen melodieus en energieke rock. De melodieuze gitaarriff in het begin en die op het einde terugkomt is fantastisch. Daarnaast biedt dit nummer een grote variatie in zang en instrumentatie. In het ene stuk zingt Alex Turner verhalend en in het andere stuk zingt de zanger gewoon catchy, het refrein dus. Het refrein bestaat uit onder andere het zinnetje All you people are vampires, een zinnetje dat bij mij bij de eerste luisterbeurt al in mijn hoofd bleef hangen. Daarna leek het of deze song niet meegroeide met de rest van de nummers. Maar nu, met het schrijven van deze recensie, realiseer ik me weer hoe goed dit nummer is. De variatie in dit nummer viel me nog niet op, nu wel.
Voordat ik het vergeet nog even een fijn stuk noemen, want deze song is natuurlijk typisch Arctic Monkeys met de stilte waarbij je denkt dat het afgelopen is. Maar nee, de Arctic Monkeys plakken er nog een stukje genialiteit achteraan.

When the Sun Goes Down is een godsgeschenk. Alex Turner bezingt op hemelse manier het probleem van de prostitutie in Sheffield. Het nummer begint rustig met alleen Alex Turner op de gitaar, Alex Turner zingt met volle emotie over de 'girls' van de 'Red Light'. Dit stuk eindigt met 'Cause he's a scumbag, don't you know'. Dan wordt het zinnetje nog een keer herhaalt en dan is daar weer die plotselinge verandering van rustig naar energiek. Die overgang gaat natuurlijk vlekkeloos, de drums wekken spanning op en huppa, daar komt de gitaar erin en nog een keer huppa, Alex Turner begint te zingen. Dit stuk van het nummer is heel anders maar zeker niet minder mooi als het begin. Alex Turner's tekst is zeer indrukwekkend. Het is een mooie emotioneel geladen tekst maar toch is de tekst helemaal in dienst van het liedje geschreven. Zeer knap.
In het refrein zingt Alex dat de situatie in Sheffield verandert als de zon ondergaat. Het advies dat Alex je na al dat elektrische gitaar en drum-geweld meegeeft is 'I Hope You're Not Involved at All' en hiermee eindigt dit fantastische nummer dat zo opvalt door de mooie compositie en de aparte structuur. Met als pluspunt het onderwerp van dit nummer.

Het einde van de cd nadert, het een na laatste nummer is From the Ritz to the Rubble. Alex Turner begint alvast te zingen voordat de instrumentatie begonnen is. Hierna bouwt het nummer zich mooi op. Alex gaat steeds krachtiger zingen en ook de instrumentatie wordt krachtiger. Even later, na 23 seconden om precies te zijn, komt er erg mooi gitaarspel in, daarna volgt het ontzettend krachtige refrein, niet een van de beste refreinen van dit album maar nog steeds erg fijn. Wat na het refrein komt is eigenlijk veel leuker, waar ze zingen 'that girl's a different girl today' en zo nog wat variaties op dat zinnetje. Daarna volgt nog een keer het refrein en daarop volgt de climax, die zich opbouwt met eerst stevige instrumentatie en daarna komt er weer een leuk gitaardeuntje in. Het laatste stuk van het nummer is weer rustig en het nummer wordt met een basdeuntje uitgespeeld. Wederom een vrijwel perfect nummer met een mooie opbouw en fijne instrumentatie.

Volgens het hoesje van de cd hoort A Certain Romance niet bij het tweede deel en vormt het nummer in zijn eentje het derde deel. Ik kan daar wel inkomen. Niet dat dit nummer anders is dan de rest, maar het is een nummer van vijf minuten dat toch een iets ander sfeertje heeft. Het nummer begint rockend, maar van deze rock blijft enkel een aanstekelijk riffje over. Misschien moet ik hier al gaan praten over het beste riffje van het album. Het riffje is ontzettend aanstekelijk, een luchtig riffje die je helemaal vrolijk maakt.
Van de rock is niets meer over, het nummer neigt nu meer naar pop, zoals die in Mardy Bum. Na even van het losse riffje te genieten begint Turner te zingen. Hij zingt op een verhalende manier, met af en toe een uitspattinkje in het zingen. Alex Turner laat je wegdromen op het laatste nummer, er heerst een erg dromerig sfeertje op dit nummer waar Alex' zang ook aan meewerkt. Dit nummer laat je zweven. Het voelt episch aan, en zeker voor Arctic Monkeys begrippen is dit een erg lang nummer. Langer hebben ze nummers volgens mij niet gemaakt.
Het nummer eindigt fenomenaal. En dat begint eigenlijk al met de pauze in Turners tekst. In deze pauze is er plaats vooor een fijne bridge gevolgt door een opbouw naar de climax. Die opbouw wordt nog met zang gedaan. De climax is enkel ontzettend fijn gitaarspel. En dan is het weer afgelopen. Weer een draaibeurt erbij voor dit album. Een van de honderden, want van zulke aantallen kan ik nu al spreken.

De Arctic Monkeys zijn na dit album, heel begrijpelijk nooit meer op dit niveau geweest. Zelfs op nummergebied niet. Fluorescent Adolescent kan misschien met de minste nummers hier mee concurreren. En dat zegt wat, aangezien ik een Teddy Picker, een 505 en een Crying Lightning ook geweldige nummers vind.
Dit album is van buitenaards niveau. Beste album ooit gemaakt voor mij.

Bedankt voor de aandacht.

Arctic Monkeys - Whatever People Say I Am, That's What I'm Not

Op deze plaat klonken ze nog erg jong en rebels. Schitterende rifjes en sterke baslijnen kwamen door je speakers. De energie kan je haast voelen. Jammer dat ze deze lijn niet hebben doorgetrokken.

The View from the Afternoon is al een goed voorbeeld van wat je allemaal kunt verwachten van deze plaat. Sterke rifs, erg sterk gedrum en je kan wel eens op het verkeerde been gezet worden.
Zo stopt deze song na ongeveer 2 minuten en na een paar seconden begint de rif opnieuw.

Ook Turner is erg goed op deze plaat, hij zingt erg goed en gaat van de snelle zang van de opener naar de trage zang op Riot Van. Mijn favoriet is Perhaps Vampires Is a Bit Strong But...
de rifs zijn fantastisch het basspel is erg goed. Ook hier word je op het verkeerde been gezet ook hier stopt de song na een aantal minuten en schreeuwt Alex het bekende zinnetje: Cause all you people are vampires!

Erg sterke plaat dus van Arctic Monkeys, het basspel en gitaarwerk klinkt erg goed en de refreinen zijn echte meezingers. Zo staan er hier op hun erg sterke debuut 13 songs die je de eerste dagen en weken niet uit je hoofd krijgt.

Ik vond de hype destijds rondom de Arctic Monkeys wat overtrokken. Ik schonk er niet zoveel aandacht aan. Ik heb de singles wel gehoord en vond het alleraardigst klinken, maar ik was er nu niet direct van ondersteboven geblazen. Op de een of andere reden vond ik hun tweede album "Favourite Worst Nightmare" wel direct raak. En ook het zompige "Humbug" liep ik mee weg. Maar nu ook met terugwerkende kracht naar "Whatever People Say I Am, That's What I'm Not" luister vind ik mijn te snelle conclusie destijds onterecht. Dit debuut is fris, energiek, slim en uiterst aanstekelijk. De riffs en hooks nestelen zich direct in je hoofd en de teksten van Alex Turner zijn grappig, scherp en intelligent tegelijk. Ook bassist Andy Nicholson maakt indruk met heerlijke funky baslijnen. Hoogtepunten te over. Ik raak in een flow als ik naar dit album luister, maar als ik er een paar mag noemen, dan behoren "Fake Tales of San Francisco", "Still Take You Home", "Red Light Indicates Doors Are Secured", "When The Sun Goes Down" en de afsluiter "A Certain Romance" tot mijn favorieten. "Whatever People Say I Am, That's What I'm Not" is niet alleen overdonderend, maar ook nog eens verdomd lekker.

Luistert lekker weg... Mijn bovenbuurman stipt aan dat de band tijdens de maak van dit album nog echt bestaat uit "jongens", dat ben ik roerend met hem eens. Vooral in de zang (zowel lead als achtergrond) hoor je dat terug. Dat maakt de muziek natuurlijk verder niet minder goed...
Sterk debuut met korte maar ijzersterke nummers!

Favorieten van deze plaat zijn "I Bet You Look Good On The Dancefloor", "Dancing Shoes", "Red Light Indicates Doors Are Secured" en "Mardy Bum"...

Ik ben ook om. Iedere keer als ik deze plaat opzet is het weer een feestje. Ja, de heren zijn nog jong, ja, dat is te merken aan de onderwerpen van de teksten. Het creatieve taalgebruik van Turner doet dat overigens allemaal vergeten.

Maar wat maakt het uit? De onbevangenheid van een groep jongens die met dit energieke album de basis leggen voor het veroveren van de wereld is een genot om naar te luisteren. Dit album heeft definitief een plekje in mijn top10 verdiend.

Pas in 2013 raakte ik in de ban van de Artic Monkeys met het album 'AM'. Voor de rest heb ik nooit de moeite genomen om verder te luisteren, behalve dan het nummer 'Fluorescent Adolescent' die ook heerlijk weg luisterde. Nu, 4 jaar later ben ik even teruggegaan naar de Artic Monkeys en wat is 'Whatever People Say I'm That's What I'm Not' heerlijk. Ben vooral fan van het tweede gedeelte van het album, iets minder hard en iets meer verhaal. Hoop dat ze dit jaar op Lowlands staan met hun nieuwe album.

Het overdonderende debuut van een band die in de afgelopen 12 jaar is uitgegroeid tot de meest interessante nieuwe band van deze eeuw. Ook ik heb de plaat niet heel veel gedraaid de afgelopen jaren, maar sinds ik hem op vinyl had aangeschaft, komt hij weer voorbij en eigenlijk is de impact op mij niet veranderd. Met een groot verschil: ik vind het midden stuk van de plaat nu een enorm stuk beter dan in 2006. FWN heb ik altijd hoger aangeslagen, maar dat is nog maar de vraag anno laat in 2018.

De energie die uit deze plaat knalt, is fenomenaal. De muziek slaag continue hard in het gezicht, laat geen moment los en verdient in de beste nummers geen 5* maar 10*. 'Dancefloor', 'The View', 'Faketales', 'Dancing Shoes', 'Sun Goes Down', zijn allemaal fenomenaal.

In de jaren daarvoor was ik al weggeblazen door Franz Ferdinand en Kaizers Orchestra en daar kwam AM even moeiteloos overheen. Daarna is er geen band meer geweest die in dit genre een dergelijke impact heeft gehad. Misschien word ik oud, omdat het nu bands zijn in het "mid-tempo" segment die mij diep raken. TMGS, The LVE, Maggie Brown en Elene May. Misschien daarom dat alles na 'Humbug' (het minste album voor mij) het ook zo goed doet op mijn lijstjes?

Dat neemt niet weg dat 'Whatever' nog steeds fantastisch is. Daarom denk ik dat er daarna nooit meer een dergelijk goed album is gemaakt, m.u.v. FWN, met de power, energie en kunde die AM hier uitstraalt.