Arctic Monkeys - Whatever People Say I Am, That's What I'm Not (2006)

Dat bijdehante toontje is nergens voor nodig hoor. En zonder toelichting kan ik hier weinig mee, de betekenis van hype is prima dekkend.

En ik heb er nog wel een knipoogje achter gezet.

Dat de plaat uitkwam (of zelfs daarvoor al) was er veel interesse voor de aapjes. Ik heb destijds echter in een openbare ruimte nooit ook maar één nummer voorbij horen komen van dit album. De videoclips heb ik net zelfs voor het eerst bekeken. Vond het toen al flauw om van een hype te spreken en inmiddels kunnen we toch wel zeggen dat de aapjes een blijvertje zijn en dit album is uitgegroeid tot een 'moderne klassieker'.

Dan heb je destijds waarschijnlijk nooit 3FM opgezet en waarschijnlijk ook nooit MTV/TMF/The box gekeken. Werd echt kapot gedraaid hoor en je kon wel degelijk van een hype spreken bij de serieuze muziekpers, en zeker in Engeland waar dit gewoon nog steeds de snelst verkopende rockplaat aller tijden is. Daarnaast kwam deze plaat sowieso in een golf van nieuwe bandjes (Bloc Party, Franz Ferdinand, etc) mee waar toch echt veel aandacht voor was. Ik weet niet hoe oud je bent? Maar als je die tijd bewust hebt meegemaakt moet je toch concluderen dat er een zekere hype voor deze band was in Europa. Vanuit het niets headliner op de grote festivals moet ergens vandaan komen.

De waarheid ligt in het midden, maar ik kan angelin wel volgen in zijn redenering. Die nummers die we vandaag als vanzelfsprekende klassiekers zien, ik noem een I bet you look good maar even goed een Mr. Brightside waren destijds in onze contreien geen hits, zelfs niet in de wat meer alternatieve hitlijsten genre Afrekening. Dat is allemaal later gekomen. Black Eyed Peas bijvoorbeeld, dat was pas een enorme hype bij pers en publiek anno 2005. Anderzijds is het wel zo dat AM één van de vooraanstaande bands was in de indie revival midden vorig decennium, en vooral in de muziekpers was er best wat aandacht voor deze band.

Dat ze vanuit het niets headliners waren op grote festivals is ook wat overdreven, Check voor de aardigheid eens de Werchter affiche van 2006 en zie Arctic Monkeys ergens staan tussen Calexico, Arsenal en Goldfrapp om maar wat te noemen.

Ik heb de periode niet bewust meegemaakt, maar volgens mij kan je wel degelijk spreken van een hype rond de periode dat dit album uitkwam. Volgens mij waren je tickets voor een hun optredens in die periode goud waard. In Nederland en Belgie was het misschien wat minder dan in de UK waar het natuurlijk het grootst was.

Ze waren in 2007 al headliner op Glastonbury.

Aangezien dit album 13 jaar later nog in de top 250 staat vind ik niet echt dat het een hype was, maar gewoon een heel goed album die terecht daardoor veel aandacht kreeg... een hype insinueert iets anders.

Onderscheid tussen hype (hoeft niet per sé van voorbijgaande, vluchtige aard te zijn) en eendagsvlieg is lastig. AM was simpelweg een hype die wist te bevestigen.

Ik heb Arctic Monkeys nota bene via MTV ontdekt met de video van The View From the Afternoon. Voor de periode dat ik me daadwerkelijk ging verdiepen in muziek en ook het internet hiervoor ging afstruinen. Arctic Monkeys is wel altijd een beetje het startschot hiervoor geweest (en de golf bandjes waar zij in zaten). Je kon in die tijd in ieder geval lastig om deze band heen als je wel eens radio luisterde of MTV/TMF keek.

Maar daarna met het huidige oeuvre natuurlijk wel bewezen een vaste waarde te zijn in het muzieklandschap vandaag de dag.

Een hype hoeft toch niet te betekenen dat het onterecht veel aandacht was? Er was ook een hype om The Beatles, Nirvana en Outkast, ook niet bepaald groepjes die uiteindelijk waardeloos zijn gebleken.

Volgens mij is dat juist de definitie van een hype heur. Althans dat krijg ik als ik het woord google

Bovenmatig ja, onterecht hoeft niet. Dat kan je achteraf pas bepalen en er wordt in de regel al van een hype gerept als deze nog volop bezig is.

Eens in de zoveel tijd luister ik bepaalde bands weer erg veel. Op dit moment is dat Arctic Monkeys. Hierboven de mooie discussie of het wel of niet een hype was: neem van mij aan dat ze destijds in het indie circuit aardig gehyped werden in de media. Toch zijn ze nooit echt doorgebroken in de reguliere hitparades, thank god.
Nog steeds vind ik Arctic Monkeys een zeer overtuigende band, elk album is vernieuwend in mijn ogen maar toch wijken ze niet teveel van hun sound en energie af.
Maar Whatever people say i am thats what i'm not is toch wel 1 van de beste debuut albums die ik ooit gehoord heb. Ik kan geen slecht nummer aanwijzen op dit album. En het beste nummer is natuurlijk I bet that you look good on the dancefloor.

Dit ontkent niemand. Het is een semantische discussie. Is de definitie van hype dat het om een kortstondige populariteit gaat, of kan iets een hype zijn en meer dan tien jaar later nog steeds erg geliefd?

Een hype en blijvend succes voor een band hoeft elkaar niet uit te sluiten, toch?

Ik had het best willen meemaken die tijd in het VK, volgens mij is dit een album van een generatie, zeker voor de degenen die toen jong waren.
Ik heb de release zelf helaas niet bewust meegemaakt, maar voor mij is dit sinds ik me inschreef bij Musicmeter 10 jaar geleden altijd mijn favoriete album geweest. En dat werd de laatste week weer eens bevestigd toen ik na zoveel tijd eindelijk From the Ritz to the Rubble echt op waarde schatte. Voor mij na When the Sun Goes Down altijd een opstapje geweest naar het eindschot A Certain Romance.

Vorige week viel er ineens een kwartje, alsof dat kwartje tien jaar lang zweefde voor het op de grond viel. Je hoeft niet per se over een droevig liefdesverhaal te zingen om de luisteraar te raken. Dat kan ook door te zingen over geweigerd worden door een uitsmijter van een club. Voor mij kan ik me daar evengoed aan relateren. Ik denk dat iedereen die regelmatig uit gaat dat heeft meegemaakt. De onrecht en machteloosheid van zo'n situatie weet Turner hier haarfijn te schetsen. Het beste wat je kan doen in zo'n situatie is ergens anders je energie aan kwijraken. Aan een geweldige energieke climax van From a Ritz to Rubble bijvoorbeeld...

Nou, omdat je zo aandringt. Halfje erbij.

Een heel goede plaat van een heel goede band.

Toch lief dat je het 10 jaar na dato het nog even laat weten. In 2050 staat ie dan op 4,5*. Ik heb geduld.

Omdat ik hier toch ben nu, kennen jullie deze versie al van From the Ritz to the Rubble? Pffff....

Arctic Monkeys TRNSMT Live - From the Ritz to the Rubble
Ik mag Schotten wel.

Tijdje niet gedraaid, de CD was helemaal grijs van jaren terug. En wat een feest blijft het: maar weer wat hoger in mijn top 10 gezet.

heerlijk debuutalbum!

Kan me nog herinneren dat er een enorme massa-hype was ontstaan ten tijde van release van dit album én de volgende... Ze traden veel op bij festivals met bijna hysterisch uitzinnig publiek die hun muziek op handen droegen alsof dit DE BAND to be zou zijn.... Hetzelfde gold 10 jaar eerder voor Oasis. How come? Iedere nieuwe generatie van tieners hebben blijkbaar helden met muziek die voor hen nieuw, origineel én baanbrekend is.
Zo heeft ieder decennium zijn band die een ander soort wiel hebben uitgevonden... Jaren 60 The Beatles was DE meest baanbrekende band. Van de jaren 70, 80 en 90 is het lastig er één op te dissen die er net zo bovenuit steeg als de Beatles in de 60's. Maar wat wel geschiedde waren het ontstaan van nieuwe genre's, behoorlijk zelfs.
Oasis en Arctic Monkeys waren beslist niet vernieuwend en/of baanbrekend, gewoon nieuwe wielen met een ander design. Maar voor degenen die in de 90's en 00's nog niet behept waren met muziek uit oudere tijden, waren O en AM de bands die furore maakten in hun beleving. Prima toch.
Ik persoonlijk vind Oasis én Artic Monkeys overrated - ik heb betere soortgelijke muziek eerder gehoord.
Vandaar dat ik dit album en het vervolg slechts 2.5☆ toebedeel. Wel buiten kijf staat de kwaliteit van het enthousiasme waarmee gemusiceerd wordt door de indertijd jonge Engelse honden.
Geef mij maar Suck It And See en Humbug. Én vooruit: AM mag er ook zijn. Hierna is het worstelen geblazen om iets aansprekends te produceren.

Het enthousiasme spat eraf. Maar When the Sun Goes Down is eigenlijk het enige nummer dat echt beklijft en zich onderscheidt. De meeste andere nummers zijn minder geslaagde variaties daarop. Steeds hetzelfde melodietje keert terug, in een net ander jasje. Vooruit, From the Ritz to the Bubble mag er ook nog zijn en is wel een beetje anders. Maar voor de rest - hoewel ik het album inmiddels al vrij vaak gehoord heb: zet een willekeurige track op en ik zou je niet kunnen zeggen welke het is, zoveel lijkt het allemaal op elkaar. Het latere werk is veel beter.

Ik weet niet of ik ooit een recensie heb gelezen waar ik het minder mee eens was dan deze, vooral die laatste zin

Ik begrijp ook niet waarom dit debuut als meesterwerk wordt bestempeld en de veel betere volgende twee albums niet. Het enthousiasme spat er inderdaad vanaf maar de songs lijken teveel op elkaar en niet alle nummers weten te overtuigen. De zang van Alex Turner is hier ook vrij vlak en wat afstandelijk. Alle volgende albums van Arctic Monkeys vind ik beter dan het debuut.

Maar het is beter niet te sterk te debuteren en nadien te groeien waardoor Arctic Monkeys nog steeds overeind blijft. Dit in tegenstelling tot bands als bv. Kaiser Chiefs, The Kooks, The Vaccins en The Strokes die sterk debuteerden en een degelijke opvolger uitbrachten om nadien weg te zakken. Debuteren met een meesterwerk blijkt eerder een vloek dan een zegen (denk aan Meatloaf bv.).

Het debuutalbum van bv. Radiohead en gevestigde namen als Bob Dylan en Neil Young vind ik ook niet bijzonder maar nadien hebben ze tal van meesterwerken uitgebracht

De hoge klassering in de top 250 heeft mij bij dit album gebracht. Dit album valt echter tegen. Na twee luisterbeurten blijft het voor mij onduidelijk wat dit album nou zo speciaal maakt waardoor het op plek 30 staat. Ik hoor een hoop harde gitaren en ik mis creativiteit. Het klinkt vaak rechttoe rechtaan. Toch klinkt I Bet You Look Good on the Dancefloor wel leuk en Riot Van brengt halverwege de zo broodnodige rust.

Ik vond dit debuut ook een stuk minder dan de opvolgers. Neemt niet weg dat het wel leuk is om erbij te hebben ,maar ik hoor niet de genialiteit die dit album wordt toegedicht door menigeen. Gewoon een degelijk rock album met leuke liedjes. Meer hoeft het soms ook niet te zijn. 3 sterren volstaan hier.

Mokervette plaat natuurlijk, al ligt eenvormigheid op de loer. Veertig minuten aarsvuige riffs en een brutaal spervuur aan knappe teksten. Toch wel een van de bepalende platen van mijn generatie.

Arctic Monkeys heeft hun top bereikt op hun eerste album, dit is echt meesterlijk goed.