Anthrax - Spreading the Disease (1985)

Andere overigens uitstekende zanger in de persoon van Joey Belladonna en andere bassist in de persoon van Frank Bello. Zij kwamen in de plaats van respectievelijk Neil Turbin en Dan Lilker, ik durf zeggen dat dit met voorsprong mijn favoriete album van Anthrax is gebleven na al die jaren.

Na een mooi debuut hoor je duidelijk de vooruitgang in de nummers en dit energiek album kwam netjes uit tussen twee albums van groot voorbeeld Metallica die in 1985 geen album uitbracht. Het is een kraker met een ongelooflijk goede strakke drummer en fantastische staccato riffs. Charlie Benante is een fantastische drummer. Ook durfden ze het aan om het album niet te openen met de obligate snelheidsduivel, ze houden ze iets langer achter de hand. Het klinkt nog altijd geweldig en pure klassiekers staan hierop met de razendsnelle S.S.C. / Stand or Fall, Aftershock en het verrukkelijke Gung-Ho. Ik heb zelden een sterkere verzameling gitaarriffs gehoord dan op dit album en een Medusa boort zich onmiddellijk een vaste plaats in de hersencellen. Crimineel goed en nefast voor de geteisterde nekspieren, ik noem het “het Benante syndroom”.

De productie van dit album werd gedaan door Carl Canedy, drummer bij The Rods. Toen al durfde men klagen over het totaalgeluid, ik klaag niet want de kwaliteit van dit album overstijgt het zogezegd mindere geluid. Laat het maar rauw zoals het is, het zijn tenslotte geen slaapliedjes. Album om te koesteren.

Wat productie technisch wat te kort schiet wordt ruimschoots goedgemaakt met geweldig songmateriaal. Ik vond de new-yorkers indertijd wat weggedrukt door de vele bay area thrashers. Maar het enthousiasme voor de band heb ik later wel ingehaald, gelukkig.
Joey is nog een echte zanger en geen "schreeuwer" zoals bij collega thrashers nogal eens voorkomt. Niet dat dit per definitie beter of slechter is maar het is wel typerend voor Anthrax.
En dat komt vooral op dit album goed tot uiting.

Het enige album van Anthrax dat bij mij de draaitafel nog haalt. De latere jolige sfeer trek ik slecht. Dit album is raak van A-Z.

Heerlijk tweede album van de heren bij Anthrax, en dat zeker na een erg sterk debuut. Dit album knalt lekker door, prima riffs en solos en een heerlijke zang. Thrashmetal op zijn beste, zeker onder de naam van 'Anthrax'.

De album haalt in mijn ogen nét de volle vijf sterren niet, en dit komt inderdaad door de onderdrukte productie waar ook ik de basgitaar maar niet kon opmerken, hier was een mooi voorbeeld voor en dan moet je het nummer 'Lone Justice' pakken die opent met een solotje van Frank Bello en daarna word de rest opgepakt en ben ik al vrij snel het basgeluid kwijt. Voor de rest klinkt het prima, de zang is goed en inderdaad nergens op een échte constante schreeuw niveau wat je wel vaker mee maakt bij sommige zangers, Joey Belladonna is zeker een goeie!

Er zaten aardig wat toffe nummers op, het album begint erg hard met 'A.I.R.', 'Lone Justice' en 'Madhouse' waarna het album goed door knalt door onder andere 'Aftershock' en één van mijn persoonlijke favorieten 'Medusa'. Ook 'Gung-Ho' is zeker niet verkeerd en zo heb je al gauw een ijzersterk album neergelegd. Yes, dit was zeker een héél tof album! Hij haalt nu nog een 4.5* maar met een betere productie was dit gewoon vijf volle sterren geweest.

Voorlopige tussenstand:
01. Spreading the Disease
02. Fistful of Metal

Laat ik ook eens een marathon doen. Deze tweede plaat heb ik op lp altijd best goed gevonden, dan heeft hij iets meer body, en valt de gebrekkige productie niet zo op. Nu ik de plaat digitaal heb geluisterd, valt me als eerste op hoe rete strak deze band wel niet is, indrukwekkend!
Ik stoor me alleen gigantisch aan de bass-loze productie, dat in combinatie met schreeuwlelijk belladonna maakt dat ik deze echt minder vind dan het debuut. Zeker geen slechte plaat hoor, daarvoor zijn nummers als A.I.R, Madhouse en zeker The Enemy gewoon te goed, en speelt Anthrax gewoon te strak! Gaaf om te horen hoe ze op hun tweede plaat al loskomen van de standaard speedmetal, en hier, met wat hardcore invloeden, hun eigen draai aan geven.

01. Fistfull of metal
02. Spreading the Disease

Als een poseur kwam Beladonna op het allerlaatste moment auditie doen met songs van Journey en Deep Purple want van Anthrax of ieder ander thrash metal bandje had hij nog nooit gehoord. Ze hebben hem voor moeten doen hoe je die woorden in een zin gepropt krijgt. Je hoort ook duidelijk dat de zanger zijn hoge uithalen aan de glamscene nog haalt. Arend and Dangerous begint zelfs met een inleidende oooeeehh over een akoestische gitaar, atypisch voor de thrash scène. Bello en Ian verzorgen het achtergrondgeblaf zodat het vocaal toch nog een rauw randje meekrijgt. Daarnaast is het gitaarwerk van Spitz om van te smullen. Hierna werd de versimpeling naar echte thrashbeukers ingezet maar op deze plaat kan ook een black n blue fan so to speak nog genieten van een song als Medusa, bijvoorbeeld.
Het venijn zit m hier in de staart met de drie geweldige afsluiters.

Nice , gigage .

Ik heb het tijd niet afgespeeld , maar ik leg deze vast klaar. . Ik denk ook dat dit nog steeds mijn favoriete Anthrax album is.

Dankzij gigage heb ik dit album de afgelopen weken weer vaker geluisterd. Blijft het opus magnum van Anthrax wat mij betreft. Het optreden tijdens de Aardschokdag staat in mijn geheugen gegrift. Top dit.

BTW, die overgang in het intro van The Enemy......

Aardschokdag 1987 met o.a Metallica??
Wow, daar had ik graag bij willen zijn, helaas was ik te jong. Moet een mooi feest geweest zijn.

Die ja ? en Celtic Frost, Crimson Glory etc. (Metallica met Cliff) Zucht jeugdsentiment.

Metallica met Cliff in 1987? Lijkt mij onmogelijk ?

Auw, ja ik haal 2 optredens door elkaar. I stand corrected.

Nadat ik eerder vandaag met moeite het debuut nog helemaal had beluisterd was ik aangenaam verrast dat ik nog wel kon genieten van deze plaat. Lekker energiek met als hoogtepunt afsluiter Gung-Ho. Jammer van de grappig bedoelde mars die ze op het einde daarvan nog inzetten.

Een van de eerste albums die ik ooit kocht van Anthrax was dit plaatje, destijds ook veel gedraaid. Belladonna maakte zijn intrede in de band als vervanger van Turbin en ofschoon Joey technisch gezien een betere zanger is dan Turbin heb ik nooit een klik gekregen met Belladonna, Turbin klinkt wat eigenzinniger voor mijn gevoel. Dan de plaat; A.I.R. schiet uit de startblokken, een degelijke song, echter wat aan de lange kant. Lone Justice wederom degelijk maar haalt mij niet over de streep. Madhouse vind ik wat sterker, zijn opvolger is ook prima. Ian schiet de solo's vanuit zijn heup op je af en het refrein is charmant. The Enemy vormt voor mij de beste song op de schijf, midtempo, een fraaie groove en een kamerbreed refrein. Aftershock dendert door heeft mij nooit kunnen overtuigen, Armed and Dangerous weer wel, een van de meest veelzijde tracks. Medusa vormt ook een knaller, het tempo ligt weer iets lager en dat bevalt mij prima. Gung-Ho, wat een snelheid, ik kan er weinig mee, hoewel het technisch gezien knap is wat de mannen doen in dit nummer, vind ik het staccato ritme vervelend overkomen. Hoewel deze plaat volwassener oogt en klinkt, de songs gerijpter zijn in vergelijking met de eersteling wint het debuut het nipt op punten. Die schijf vind ik net wat meer charme hebben en nog wat authentieker klinken. Desalniettemin vormt Spreading the Disease een degelijke opvolger van Fistful of Metal.

1. Fistful of Metal
2. Spreading the Disease

Vanaf het eerste nummer klinkt het voor mij als de typische Anthrax sound, het speelplezier spat er vanaf.
Ik ga niet zeggen dat Belladonna nou zoveel beter is dan Turbin, maar snap zeker dat ze gewisseld hebben. Joey klinkt wat gladder en ik denk dat ze daardoor ook gewoon iets succesvoller zijn geworden.
Veel ontdekkingen ook, kende alleen klassiekertje Madhouse. A.I.R., Medusa en Gung-Ho behoren vanaf nu zeker tot Anthrax favorieten.

1. Spreading the Disease
2. Fistful of Metal

Voor mij is dit een hele verbetering tav hun debut. Hun puberale agressiviteit lijkt wat te zijn verdampt en hier is een volwassener songwriting te horen. Vooral de toevoeging van Belladonna is een hele verbetering in mijn oren. Het klinkt als een combinatie van AOR zang boven thrash metal instrumentatie.

Ik vind het debuut echt niet slecht , maar belladonna is en hele waardevolle toevoeging. En de nummers zijn completer en staan stuk voor stuk als en huis. Belladonna laat hier gelijk ook zien wat hij in z’n mars heeft. Maar ook kwa muzikaal, is dit geweldig.Dit album heeft heavy/speed en thrash metal. Voor mij staat er geen verkeerd nummer op. Mooie is dat Medusa meer naar heavy metal neigt . En dan met het laatste nummer :Gung ho nog even alles uit de kast getrokken word. Waarom dan geen 5 sterren? Dat komt omdat ik de drums wat beroerd uit verf vind komen hier en daar. Maar verder : Geweldig!!

Matige productie waar de zang wel heel ver vooraan in de mix zit. Nou is de zang wel buitengewoon goed, zeker voor een thrash band. Het album opent sterk en heeft met Gung-Ho het beste nummer dat aan het eind verpest wordt door meligheid.
Verder vind ik het een goed album, maar niet meer dan dat.

Een heel degelijk thrash album waarbij men in de persoon van Belladonna een zanger heeft die meer regulier zingt dan schreeuwt, brult of blaft. Joey vult het aardig in en zingt zeker niet slecht. Het is alleen wel een zanger die mij niet zo ligt, iets met klankkleur of smaak. Zijn opvolger Bush vond en vind ik een geweldenaar maar past voor mijn gevoel beter bij zijn oorspronkelijke broodheer. Blijft over een leuk plaatje met een rits lekkere riffs en gitaarsolo's. Of de zang buitengewoon goed is laat ik in het midden.

Het is hier allemaal iets verfijnder, strakker en netter dan bij de voorganger. De zang is hier ook iets beter, hoewel dit wel wat rauwheid mist ten opzichte van de voorgaande plaat. Productie mist wel wat punch waardoor het niet overal even lekker binnenkomt. Ze weten ook hier weer veel plezier in de muziek te laten doorklinken. Dat werkt bij mij ook het Heavy metal gevoel veel in de hand merk ik. Vermakelijke opvolger van het debut, maar niet zo'n grote stap voorwaarts als wat de andere drie concullega's voor elkaar wisten te boxen.
Het slot met Gung-Ho is wel echt een enorme miskleun trouwens. Zo'n heerlijk knallend nummer op zo'n slappe onnodige manier afsluiten doet afbreuk aan de kwaliteit.