Cheap Trick - At Budokan (1979)

Tsja zo zie je maar weer dat smaken verschillen. Ik vind het debuut namelijk helemaal niet zo bijzonder. Dan vind ik Heaven tonight (de 3e inderdaad) en Dream police toch heel wat betere albums.

Ik ga me zeker nog verder in deze band verdiepen. Voorlopig heb ik Rockford aangeschaft, uit 2006, en ik ben aangenaam verrast. Overigens ben ik op het spoor van Cheap Trick gekomen door de nieuwe band van (ex-Badlands en ex-Ozzy Osbourne) gitarist Jake E. Lee: Red Dragon Cartel. Robin Zander zingt daar het geweldige nummer Feeder.

Met Rockford heb je wel gelijk één van hun beste albums in huis vind ik. Zo niet dé beste.

Toch maar eens een halfje erbij. Vier sterren voor dit zeer sympatieke en aanstekelijke live album.

Geweldig album dit! Goh, was 'm eigenlijk een beetje vergeten om eerlijk te zijn. Zometeen maar eens opzetten.

Wat een heerlijk live album is dit! Een lekker enthousiaste en energieke band, spelend in een zo te horen volle zaal met een publiek die uit hun dak gaan.
Een fijne herintroductie met het materiaal van deze band.

jeetje, dit is pas lang geleden. Zware jeugdsentiment. De band kwam met een zeer enthousiaste uitstraling de Nederlandse Top 40 binnen. Een neef van mij had het cassettebandje van dit album.

Op bed liggen en mee gitaar spelen !

Voor mij springt nog altijd het zeer Beatles-achtige nummer 'Come on, Come on' er uit ! Als ik dit nummer nu weer opzet word ik helemaal vrolijk !!

Ja, ook jeugdsentiment....ik heb op mijn vaders werkkamer/zolder nog een soort triplex gitaar nagemaakt á la die gele van Rick Nielsen op de hoes van dit live-album en op de lagere school daarop I Want You To Want Me geplay-backt.,... .

Vanmorgen effen weer afgespeeld n.a.v. That 70's Show weekend op Comedy Central, waarin de openingstune me deed denken aan Cheap Trick en het het klopte, hoewel ik later las dat het origineel van Big Star is ; Cheap Tricks versie vind ik echter een stuk beter en goed passend bij hen.

Dit live - album heeft een heerlijke feel, waarin de tracks veel meer spetteren dan de studio-versies (neem bijv. I Want You To Want Me en het en het verschil met de matte versie op In Color). Een meesterwerk vind ik het echter niet, want daarvoor vind ik over de hele plaat de composities wat aan de magere kant. Een heel aardige, onderhoudende live-album met mijn persoonlijke favorieten Surrender en Need Your Love.

Van Cheap Trick ken ik eigenlijk alleen deze live lp. Ik vind het een erg leuke plaat. De band speelt lekker enthousiast en de nummers klinken aanstekelijk. Heerlijke live plaat.

Surrender blijft toch een favoriet.
Staat me iets van bij dat dit populair was toen ook Kiss zo populair was.
Die hele 'rockfeel' van Cheap Trick intrigeerde me enorm.
Mijn eerste spijkerjack met opgenaaide emblemen van bandnamen was in de maak.

Dan heb je eigenlijk ook gelijk het beste van ze wel te pakken denk ik. Al zijn de studio albums Dream police, Heaven tonight maar ook het wat recentere Rockford alleraardigst!

Glamrock pakjes, een gitarist in een soort van AC/DC schooluniform, een langharige blonde goed uitziende zanger en de energie van Ramones, veel meer is het eigenlijk niet.
Net wat minder suffig als REO Speedwagon en Styx, maar weer minder krachtig als Boston en Van Halen.
Veel meer is het eigenlijk niet; ja toch wel; twee mooie hits; I Want You To Want Me en Surrender.
Gooi die op een live album in een toch wel spetterende uitvoering, die veel beter klinkt als de studioversies, en presenteer ze als een superband die al jaren actief zijn.
In Nederland trapten we er in ieder geval goed in, en stond At Budokan 2 weken op de eerste plaats.
Ook I Want You To Want Me bereikte die plek.
Verder nooit meer wat van gehoord, maar ik hoorde laatst opnames van Surrender uit 2016, en ze zijn qua sound en zang er niet op achteruit gegaan.

Gek genoeg nooit in zijn geheel gehoord.
Ik had de twee hitjes op "45" maar knapte later wat af op I Want You To Want Me.
Of het nu door het zo horend vele damespubliek kwam die lekker aanhaakt, geen idee meer.
In "82" sloop If You Want My Love de tipparade binnen en dat vind ik nog altijd een killersong, maar geen hit.
The Flame werd vooral in thuisland USA een joekel van een hit. Dit was eind jaren 80.

Recentelijk nog een opname gezien op YT van de band in Daryll 's House.
Een soort docu waar Daryll Hall ( wel bekend neem ik aan.) artiesten of bands uitnodigd in zijn huis om zijn songs en van de act in kwestie te spelen.
Dat schopt echt kont hoor.
Gewoon een fijne rockband die The Beatles als grootste inspiratiebron zien.
George Martin werkte zelfs nog met hen.
Pet Rick Nielsen speelt de pannen van het dak en Robin Zander zingt nog altijd fantastisch.

Zal ik deze dan toch maar eens..........

Bij cheap trick moet ik altijd denken aan de song 'whatever you want' van status quo. Ik heb niks met status quo, maar het begin van dat nummer is gewoon tijdloos lekker.
Ik word dan vrolijk en heb zin om (denkbeeldig) mee te spelen. Ideale concertmuziek zoals ook bijvoorbeeld Rammstein, waarbij het sterrengehalte toch wat lager blijft.
Daar is de muzikaliteit gewoon te mager voor.

On topic: dit album is vooral lekker vanwege de vibe. Het was duidelijk dat de jongens er erg veel zin in hadden en dat hoor je terug en dat is gewoon aanstekelijk. Op het album 'dream police' staan ook nog een aantal songs die ik de moeite waard vind.

Iedereen mist zoals het lijkt de laatste paar voortreffelijke albums. Deels ook logisch aangezien deze band al jaren niet meer in de spotlights staat. Daarom wil ik langs deze weg toch een lans voor ze breken. Luister de laatste albums (Rockford, The latest en Bang, zoom, crazy....hello!) eens. Zijn echt alle drie stuk voor stuk (meer dan) de moeite waard! Kunnen zich moeiteloos meten met hun betere 70's albums als Dream police en Heaven tonight wat mij betreft.

Heerlijke tijdloze band. Dat heb ik van Cheap Trick altijd gevonden. Hun nummers maar ook de sound is niet typisch jaren 70/80/90/00's het is zo'n band die van alle tijden is.

[quote]deric raven schreef:
Glamrock pakjes, een gitarist in een soort van AC/DC schooluniform, een langharige blonde goed uitziende zanger en de energie van Ramones,

Nou de energie van de Ramones kunnen ze nooit aan tippen, alhoewel Johnny nou ook geen stage tijger was, de gitarist is daarentegen wel erg goed.
Luister m nu weer een keer, kant 2 is veel beter dan kant 1, die is erg dun

Surrender vind ik aardig richting Ramones gaan, I Want You to Want Me is in deze versie ook beter en sneller dan de studioversie.

Ik moet wel toegeven dat bij Ramones de speeltijd van dit livealbum 12:36 minuten zou zijn geweest en niet zoals hier 41:54 minuten.

Welke band breekt nou door met een live single, al helemaal in Nederland. Dit kwam toch gewoon uit de lucht vallen want nog nooit van gehoord. Ter illustratie: toen I Want you to want me (live) hier op 1 stond werd de top 10 aangevuld door Luv (NL), Boney M(DU), Racey(ENG) Eruption (DU), Milk &Honey(ISR), Bob Marley (JAM), Clout, Village People, Gloria Gaynor en daarna vele Nederlandse producten. In ieder geval geen rock songs. Zelfs Running with the Devil van Van Halen moest nog op single verschijnen.
Werd dit nou zo geplugd of hoe was dit anderszins in vredesnaam mogelijk?

In mijn herinnering waren het gewoon de song en de performance die het hem deden. Je hebt gelijk: Cheap Trick kwam temidden van al dat popgeweld uit de lucht vallen, want voor die tijd hadden de meeste mensen in Nederland nog nooit van deze band gehoord.

Ik herinner me zelf dat ik als tiener het nummer voor het eerst hoorde in een platenzaak en meteen dacht: die moet ik hebben. De hoge meezingbaarheid, de energie en de aanstekelijke performance, inclusief al die gillende Japanse meisjes, dat deed het hem.

Toegegeven, voor de hitparade van die tijd was het een behoorlijk hard nummer, en de opvolger Surrender al helemaal. Maar 'we' - het platenkopend publiek in Nederland - weken wel vaker af van de gangbare norm van pulp, easy listening, MOR en disco. Whole lotta Rosie was een jaar eerder ook een enorme hit en paste ook niet bepaald binnen het kader van het gangbare hitparadewerk. Meat Loaf idem dito, hoewel daar het veel vertoonde promo-filmpje wel een belangrijke rol speelde.
En in die tijd floreerde het live-circuit nog heel behoorlijk - om een jaar later stevig in te zakken overigens. Dus er was op zijn tijd best ruimte voor 'alternatieve' grote hits.

We hadden zeker een aantal vaste (hard-)rockbands in de hitlijsten, zoals Status Quo.

Voor een band als Cheap Trick, net als AC//DC een jaar daarvoor, kan het heel goed het juiste nummer op het juiste tijdstip zijn geweest.
Uiteindelijk zou Kiss met I was made for lovin' you eindigen als nummer 1 van 1979.
In alle gevallen hadden genoemde bands nog een paar opvolgers die de Top 40 halen, maar in rap tempo was de hitparade belangstelling vrij snel afgelopen.

Wat er in de Top 10 gebeurde is inderdaad meestal niet hoogdravend. Maar er verschenen best interessante singles in 1979. Die dan weliswaar de Top 10 niet halen, waardoor er wellicht een scheef beeld ontstaat. Maar 1979 was het jaar van de opkomst van Madness, Toto, The Police en er was wave van Joe Jackson, Patti Smith, Ian Dury, Gruppo Sportivo, Nina Hagen en Herman Brood.

In de basis was het best een interessant jaar. Maar qua hoge noteringen zie je dat de trend, zoals ingezet aan het begin van de jaren '70, namelijk het verregaande onderscheid tussen album-bands en single artiesten, steeds verder toeneemt. Uiteindelijk zou het de overheersende factor worden in de Top '40, voor mij uiteindelijk aanleiding het volgen van hitparades meer en meer links te laten liggen. Maar dat was ten tijde van Cheap Trick zeker nog niet het geval.

Geweldig album zonder echt zwakkere songs!.Klassiekertje.....

Lekker Live album...met voor mij als uitschieters Surrender en I want you to want me...

Op lp verpakt in een mooie klaphoes...

Och jeugdsentiment meer is het niet, wel leuk.

Ik koop graag 2e hands live albums op vinyl. Dan heb je tenminste geen hinderlijke overgangen. Zag ik in menig top 25 live albums op internet dit album op een hoge notering. Voor 8 euro meegenomen en Wat een berg enthousiasme bleek dit bandje te bezitten. En top stuk en ooit grote hit natuurlijk i want you… maar hoe dan maar zo n lage gemiddelde score. Ik zet hem maar weer eens op!

Idd. Seventies. Top Pop. Blonde Robin. Populair in Japan. Vandaag dit album voor het eerst beluisterd. Toendertijd vond ik niet de drang om de LP aan te schaffen.

Dat hardrock een groeiende groep fans trok, had Alfred Lagarde al gemerkt aan het succes van zijn Betonuur op de dinsdagmiddag. Ik was één van die jonge puberjongetjes die tot zijn blijde verrassing in mei-juni 1979 meemaakte dat in de Nationale Hitparade I Want You to Want Me van deze At Budokan maar liefst vijf weken #2 en drie weken #1 stond, gevolgd door Surrender (#9 in juli) en een cover van Fat's Domino's Ain't that a Shame (#25 in september).
Die zomer was dus van Cheap Trick, waarover vervolgens regelmatig was te lezen in Muziek Expres, dat behalve aan de fotogenieke frontman Robin Zander en bassist Tom Petersson ook aandacht besteedde aan de maffe truien en dito gitaren van gitarist Rick Nielsen, alsmede drummer Ben E. Carlos (die naam!), de a-typische drummer die oogde als een licht-mollig ex-lid van het studentencorps en veteraan van vele ontgroeningen.
Een jaar later bleek een neef van me de elpee te hebben, die hij op zijn grote stereo-installatie mét equalizer afspeelde. Dat was nog wel eens wat anders dan mijn radio-cassettespeler! Nog sterker werd ik omver geblazen, hoe jammer was het dat we weer naar huis moesten!

Inmiddels heb ik 'm op tweedehands vinyl. De vorige eigenaar heeft in het fraaie, twaalf pagina's tellende albumboekje geschreven. Bij Big Eyes staat "Goed Ruig", bij Ain't that a Shame "Goed Ruig Begin Verder erg goed" en bij I Want You to Want Me "erg goed".

Toen ik enkele jaren geleden een afspeellijst van hun beste nummers maakte, viel op dat de albums vaak niet sterk zijn, maar dat er minimaal één heel sterk nummer op iedere plaat staat; bovendien merkte ik dat ze qua muziek aanvankelijk nogal door Britse glamrock uit de eerste helft van de jaren '70 waren beïnvloed.
Dat laatste is op de A-kant te merken met bijvoorbeeld Hello There, dat qua muziek weg heeft van The Sweet of T-Rex. De warm-romantische stem van Zander komt echter pas goed uit de plooi aan het einde van de eerste helft in het slepende Need Your Love, dat na enige tijd versnelt waarbij de gitarist Nielsen ruimte krijgt voor improvisatie. Dat Zander ook gitaar speelde, maakt dat geluid vol is, veel steviger dan tevoren op hun studiowerk.

De B-kant is mijn favoriete. De drie hitsingles komen als eersten aan bod, waarbij in het eerste deel van Ain't that a Shame wederom stevig wordt geïmproviseerd door Nielsen. Vooral Surrender is een machtig nummer gebleven met dat massieve gitaargeluid en die heerlijke melodie, geknipt voor mooie jongen Zander. Maar ook Goodnight Now en toegift Clock Strikes Ten knallen de speakers uit. Het rockt stevig en tegelijk klinkt het als Paul McCartney in zijn stevige muziek met Wings; maar dan als vette Amerikaanse hardrock 'n' roll.

Het is een heerlijke avond, ik zit in de tuin en met dit album wordt het zomergevoel nog eens verdubbeld. Uiteraard is dit geen briljante liveplaat en evenmin is Cheap Trick de beste hardrockgroep ooit. Maar het enthousiasme spat uit de groeven en diverse liedjes blijven heerlijk.
In 1993 verscheen Budokan II, die ik online voor een prikkie tegenkwam en inmiddels naar me onderweg is. Ook verschenen de twee in 1998 als één album.

Hoop ik volgende week op terug te komen. En misschien ook eens hun discografie gaan doorploegen om die afspeellijst uit te breiden.

Zijn naam (uiteraard niet zijn echte) is nog leuker dan je dacht: het is Bun E. Carlos, uit te spreken als Bunny. Voor de rest kan ik me goed vinden in je verhaal, zowel het verleden als het heden zijn herkenbaar. Ik zit ook in de zon, al beginnen de stralen hun kracht te verliezen. Wellicht verhuis ik straks naar mijn muziekkamer en zet ik m'n originele LP weer eens op. Ook ik heb het bijbehorende boekje nog. Onbeschreven...

De enkele CD heb ik trouwens ook nog, evenals die dubbelaar. Plus de drie originele singles. Overbodig te zeggen dat het album indruk op me gemaakt heeft. Al draai ik het eigenlijk zelden meer. Toch iets te vaak gehoord, ben ik bang…

Ik weet zeker dat je de nodige interessante nummers tegen gaat komen en die playlist behoorlijk uit gaat breiden