Damien Rice - O (2002)

Damien Rice verveelt niet

Soms is singer-songwriter-muziek bloedsaai. Een eenzame man die een beetje op zijn gitaar pingelt. Soms klinkt het eerste liedje als het tweede als het derde enzovoort. Maar Damien Rice is een verrassende uitzondering. Zijn debuut O is al van 2003, maar ik had ‘m tot voor kort nog nooit gehoord, terwijl zijn naam al enige tijd ergens in mijn gedachten rondwaarde.

Damien Rice is een Ierse zanger die heel intieme en betoverende liedjes maakt. Hij weet te boeien met heel erg weinig middelen. Én, hij blijft afwisselend. Wat daarbij overigens helpt is dat er af en toe violen worden ingezet en soms ook een zangeres. Maar Damien en zijn gitaar spelen wel de centrale rol op deze plaat. Vreemde eend in de bijt is wel Eskimo waarop zelfs operazang te horen is. Als experiment wel aardig, maar na een paar keer draaien is de nieuwigheid eraf.

Dat geldt niet voor al die andere liedjes. Die kan ik voorlopig wel blijven horen. Allmusic.com vergelijkt Damien Rice met Bright eyes en Tom McRae. Daar kan ik me redelijk in vinden, al zijn dat nou precies voorbeelden van singer-songwriters die mij níet blijven boeien. Waarom Rice dan wel? Moeilijk te omschrijven. Er is een soort emotionele klik en die emotie mis ik bij onder andere deze twee eenzame zangers.

Zoals zo vaak heeft de site van 3 voor 12 geluidsfragmenten.

Wie de top 25 van Ierland bekijkt, vindt niet minder dan 14 platen van U2. Op 1 staat echter deze plaat, en dat is niet zo verwonderlijk.

Damien Rice heeft namelijk een verzameling 'mooie liedjes' op deze plaat gezet (bijvoorbeeld Volcano of Older Chests), en heeft een erg prettige stem om naar te luisteren.

Maar toch ben ik blij dat Rice nog wat stapjes verder gaat op de laatste 2 tracks van het album, anders ben ik bang dat ik het album als 'voortkabbelend' had bestempelt, om er vervolgens niet meer naar om te kijken.

Maar ai, wat een einde wordt er aan gebreid! I Remember klinkt al alsof het ergens heel diep vandaan is gehaald, maar helemaal los gaat Rice op het prachtige Eskimo, ik noemde het in mijn vorige postje al.

In het 2e refreintje komt er wel zo'n allemachtige uithaal, dat doet wat met een mens hoor... en dan moet het opera gedeelte nog komen... alsof de hemelpoorten opengaan, anders kan ik niet omschrijven.

Voor 'O': 3,5*.

Pffff... wat wordt ik enorm chagrijnig van deze plaat. Wat een nepemotie allemaal. Ik geloof dit niet. Cannonball en The Blowers Daughter zijn nog enigszins om aan te horen. Maar zoiets als Cheers Darlin' (waarom darlin' en niet darling? Je bent geen rapper, Damien...) is werkelijk tenenkrommend slecht.
Damien Rice is ongetwijfeld een capabel musicus, maar de manier waarop dit soort (al dan niet quasi) breekbare muziek wordt uitgevoerd is zo enorm belangrijk. Als je dan eerder op de dag een paar keer naar The Songs of Leonard Cohen hebt geluisterd, besef je al snel hoe enorm veel minder dit is. Aan 9 zal ik maar niet beginnen...
Nee, ik ga heel erg streng, edoch rechtvaardig zijn. Naar de 1,5 hiermee

Damien Rice - O (2003)

Vandaag is de dag dat ik het album “O” van Damien Rice eens ga bespreken.
Na eerst het album “9” geprobeert te hebben en dat mij vervolgens goed beviel, ben ik toch eens aan dit album begonnen. Dit soort rustige muziek sprak mij een tijdje terug zeer veel aan. Artiesten en bands als Death Cab For Cutie, Snow Patrol, en Van Morrison kon ik goed verteren en uiteindelijk kwam dit album in het oog. Onder andere door de vrij hoge positie in de top-250 en het mooie stemgemiddelde werd ik aangespoord om dit mooie album eens te beluisteren.
Na eerst The Blowers Daughter eens aangehoord te hebben begon ik maar bij het begin; namelijk Delicate. Delicate is een vrij rustig nummer. Het rockt niet zoals je sommige nummers op 9 wel zou kunnen noemen maar blijft lekker kalm en de prachtige stem van meneer Rice treed zeer op de voorgrond. De kalmte en beheersing stralen er vanaf. Ondanks dit alles is dit een nummer wat me niet meteen naar de keel grijpt. Het blijft altijd kalm. Daar zit ook de kracht in.
Volcano volgt hierna met een dweperige viool en een slepende zang van Rice maar blijft een beetje saai in het begin. Tot het lijkt alsof er iets moois lijkt te komen. Dat valt dik tegen. Er komt een saai refrein met weinig variatie. De stem van Lisa Hannigan brengt daarna toch wel wat leven in het liedje en het wordt toch nog mooi. Lijkt het. En dan uiteindelijk!! EINDELIJK KOMT DAN HET MOOIE! Heerlijk. Prachtig. Maar de afbouw van het nummer is weer net zo saai als het begin. Bij dit nummer krijg ik zeer tweestrijdige gevoelens merken jullie wel, maar dat is ook knap volgens mij.
Gelukkig (of toch niet) is Volcano dan eindelijk afgelopen en krijg je de eerste echt volledig mooie song. The Blowers Daughter. De ingehouden climax, de zang, af en toe een beetje dissonant klinkend, de cello. De gitaar, zeer bescheiden voegt zich hierbij, Rice begint over koud water te zingen en dat hij zijn ogen niet van “The Blowers Daughter” af kan houden. Zeer mooi. Als je dan later denkt dat het mooiste is geweest komt die breekbare stem van Hannigan (volgens mij) weer terug en geeft het nummer nog een kleine boost waarna het weer net zo rustig afbouwt als dat het begon. Cannonball is dan weer zo’n lekker simpel gitaarliedje met een leuke verstaanbare tekst, simpel refreintje. Voor mij is dit een van de kenmerkende nummers van “O”. Niet te hard, gewoon lekker rustig. Niet zomers, niet winters, niet lente, niet herfst, je kunt er eigenlijk ieder seizoen van genieten.
Older Chest is weer net zo’n nummer als het voorgaande, rustig voortkabbelend, zeer mooi en vrij simpel. Toch heeft dit nummer toch iets meer de “X”- Factor voor mij… De cello’s laten het iets dieper klinken en Lisa Hannigan werkt hier ook aan mee, volgens mij (“Volgens mij” omdat Rice soms de stem van Hannigan lijkt te immiteren).
Dan, denk ik het mooiste nummer van deze CD. Amie. Ik kan er weinig over vertellen, dat is een nummer dat je zeker moet luisteren. Ik denk dat dit nummer wel kans maakt op een plekje in mijn top 10 favoriete nummers. Violen, akoestische gitaar, Rice. De beste combinatie die je op dat moment maar kan wensen.

Amie come sit on my wall and read me a story of all
tell it like you still believe that the end of the century
brings a change for you and me.

Dat was een stukje waar ik het hele nummer naar uitkeek. Als dat voorbij komt heb je gelijk een van de mooiste stukken van de CD gehoord. Een van de, omdat een stuk al geweest is en het derde stuk nog moet komen(!).
Cheers Darling hierna is voor mij dan toch echt het minste nummer. Het lijk haast wel of Rice hier echt dronken was. Tegen dit gejank kan ik echt niet goed. De stem is dan nog wel goed, zoals altijd, maar de instrumentatie… Het klinkt vals en doet af en toe serieus pijn aan mijn oren. Voor andere mensen zal dit waarschijnlijk gewoon als “kunst” worden ervaren, maar daar ben ik het hierin totaal niet mee eens. De instrumentatie in dit nummer is ronduit bagger naar mijn mening. Het enige wat het nog een beetje omhoog helpt is het BEGINstukje van de cello’s. Na een tijdje wordt zelfs dat herrie. Hoe gevoelig die cello ook inzet, het wordt gewoon te schel.
Het begin van Cold Water, die piano, mooi. Het allereerste begin lijkt het net of Lisa Hannigan begint met zingen, maar in werkelijkheid is het toch echt Damien Rice zelf die begint te zingen. Dit wordt pas echt duidelijk als Lisa zelf inzet. Het enige stukje in dit nummer wat ik niet helemaal begrijp is het mannenkoor dat een beetje onbegrijpelijk begint te murmelen… Het is op zich wel mooi, maar het echte gevoel komt daarna pas weer terug.
Cold Water was de soundtrack van mijn vakantie. Niet omdat het heel erg koud was op mijn vakantie, maar de douches waren niet warm en het meer waar we op surften bestond uit smeltwater uit de Alpen. Tegelijkertijd heb ik dit nummer zeer vaak gedraaid. Mijn vakantie was weliswaar nog mooier dan dit nummer, maar het is toch een zeer schoon liedeke.
I Remember is dan weer zo’n nummer als Cannonball. Zeer kenmerkend voor het album, alleen dan voor een groter deel gezongen door Lisa Hannigan. Zeer beheerst, blijft rustig, heerlijk melodieus en niet te moeilijk. Lijkt het. Uiteindelijk wordt het het hardste nummer, de zang van Rice mond uit in een soortement melodieus schreeuwen en met
“I Remember December”
wordt het hardste stuk van de CD ingeluid. Weer een andere kant van Damien Rice gezien. Weer een geweldig mooi nummer. Het kan niet op!
Uiteindelijk belanden we toch bij Eskimo. Na al het geweld en de vrede van de voorgaande nummers lijkt dit toch weer een zeer simpel nummertje te zijn, maar zoals wel meer op deze CD zonder verrassingen, ook hier wordt het weer beeldschoon. Ik zei al eerder dat er nog een derde stuk moest komen bij Amie, nou, hier is ie dan! Het refrein van Eskimo. De rustige opbouw kijkend naar zijn Eskimovriend, mond uit in een vulkaan van geluid en een stem van een operazangeres die alles wat Damien zelf had gezongen nog eens lekker na begint te zingen. Jawel mensen, een stukje klassiek op deze geluidsdrager . Het past allemaal precies. De violen, de stem en natuurlijk de tweede stem! Hoe iemand zo’n simpele tekst zo interessant kan maken. Met een simpel hooglaagje in Friend weet ik dat het mooiste stuk van het nummer is gekomen. Zo mooi, zo hoog, zo schoon.

Net bekomen van de schrik van zo’n mooie CD, werp je een blik op je Cd-speler en zie je dat het nummer nu wel erg lang duurt. Jaja, er zijn nog 2 (!) extra tracks aan Eskimo toegevoegd! Hier weet ik echter de namen allebei niet van, en het is nou ook niet zo dat ik het nou geweldige nummers vind. Maar ’t is natuurlijk ook moeilijk om een paar van de voorgaande nummers te overtreffen.
Even alles op een rijtje:
Favoriete Tracks: 1. Amie 2. Eskimo 3. The Blowers Daughter 4. Elk nummer behalve Cheers Darling. 5. Cheers Darling.

Nu over mijn beoordeling: Dit album is wat mij betreft ongeveer gelijkwaardig aan “9” echter, er staan hier toch nummer op die me net iets meer doen dan bij dat album. Daarom heb ik beide albums een 4,5* waardering gegeven, maar komt deze op nummertje tien in mijn top 10!
Ik hoop dat Damien Rice ooit nog eens een dergelijk album uitbrengt dat nog meer in de smaak valt dan deze.

Met zijn breekbare songs dreigt Damien Rice in mijn ogen al eens te vervallen in goedkope sentimentaliteit, maar meestal houdt hij zich op aan de juiste kant van de pathos, waar de ontroerende liedjes voor het grijpen liggen.
Opener Delicate begint mooi met ingetogen gitaargetokkel. Wanneer de cello zijn intrede doet, vrees ik eventjes voor het ergste, maar gelukkig wordt de bombast vermeden. De stem van Rice smaakt zoetjes, maar karikaturaal wordt het nergens.
Ook gedoseerde strijkers in Volcano, dat me minder doet dan Delicate, God weet om welke reden. Niet dat Rice hier zwaar de mist ingaat, maar ik vind het gewoon ietsjes zwakker.
Geef me dan maar The Blower's Daughter, toch ook niet van enige dramatiek gespeend. Deze voltreffer wordt overigens mooi gebruikt in de film Closer. (Ik denk: ik vermeld het maar eventjes. Doe er uw voordeel mee!)
Cannonball is bijna tenenkrullend teder, maar boogt op een mooie melodie en weet me -mits de juiste stemming- toch te raken.
Older Chests dan, waarin de zanger opvallend berustend klinkt. Mede om die reden is dit één van mijn grote favorieten van O. Het is daarnaast natuurlijk ook een bloedstollend mooie song.
De gelatenheid moet jammer genoeg plaats maken voor de bombast in Amie: zeker geen verkeerd lied, maar té gezwollen voor mij persoonlijk.
In Cheers Darling komt Rice zwoel voor de dag en dit resulteert in 'n soort van broeierigheid die bijzonder welkom is na de kilo's suiker van de eerste zes nummers.
Het verstilde Cold Water is een nieuw hoogtepunt dat in het tweede deel nog bijna uit de bocht gaat.
I remember begint prachtig ingetogen, maar kiest halfweg een andere richting. Net voor Lisa Hannigan mijn aandacht dreigt te verliezen, legt Damien Rice er nog even het mes op. Met succes!
Het sprookjesachtige, maar té barokke Eskimo is niet onvergetelijk, maar werkt me evenmin op de zenuwen. Ook de hidden track, die toch iets scherper klinkt, weet ik best te smaken. Het a capella gebrachte Silent Night is een extraatje, maar ook niks meer dan dat.
Tekstueel vind ik deze Damien Rice zeker geen uitblinker: een erg persoonlijke tekst over liefde koester ik. Als je hierin echter overdrijft, verzandt het al vlug in gejammer wat mij betreft. Beter één goedgeplaatste, ontwapenend eerlijke oneliner dan eindeloos, klef gemekker.
Veel kritiek dus voor deze debuutplaat, maar toch staan hier een aantal bloedmooie songs op, die mij diep weten te ontroeren als ik in de juiste bui ben.

Rock and Blues. Dat is zo ongeveer waar ik uit besta. Toch gaat een man daar uit eindelijk om vervelen en zoekt mogelijkheden om zijn horizon te verbreden. Mijn dronken buurman zei daarom twee jaar geleden dat ik maar een keer Damien Rice moest gaan beluisteren. Hij dwong mij om met zijn nieuwe stereo wat voorproefklanken te laten horen en ik vond het verschrikkelijk. Een half jaar geleden was ik eindelijk volwassen en vond het daarom nodig om deze artiest nog eens te proberen. En!? Verslavend! Geniaal!

Delicate: Ah, heerlijk. Moet ik meer zeggen? Paar simpele akkoordjes en iemand die met een accent zingt over ons, lekker alleen wij en niemand anders. Heel kinds, heel spannend. Hij durft bijvoorbeeld niet luidt te spreken wanneer hij fluistert: “We might make love”. We dromen vijf minuten lang tot meneer Rice opeens zijn stem verheft om zijn frustratie te uiten wat niet echt overkomt maar juist past in een dromerige climax. Samenvattend: Ah, heerlijk.

Volcano: Plots worden we overvallen door strijkers. Wat is dit? Terwijl Damien weder een verhaal ophangt over liefde of zoiets onbelangrijks verbaas ik mij de voor mij nieuwe soort productie. Ik moet toch besluiten dat het nummer wel redelijk goed grooved, dus we accepteren het. Ook worden we nog lekker getrakteerd op het gehijg van een vrouwelijke zangeres, wat nooit weg is. Vooral het einde van dit nummer is enigszins verslavend op een ondefinieerbare wijze.

The Blower's Daughter: Ah, heerlijk. Ik denk wel het beste nummer van het album. Vooral de manier waarop ie zingt dat hij verslaafd is aan het kijken naar vrouwen voelt heel oprecht. De strijkers passen hier wel goed en zijn (zowaar!) een aanvulling. Beetje rare dynamiek, maar ook iets dat op een rare manier 'klopt'. Alleen het stukje van Lisa is een beetje een mislukte “stoplap” om naar een hogere toonsoort te kunnen gaan zodat Rice beter kan hijgen.

Cannonbal: Een heerlijke overgang naar dit nummer. Gelijk worden we omringd door een fijn gitaarrifje waarop weer mooi overheen gehijgd kan worden. “There's still a bit of your taste, in my mouth.” Beetje creepy, toch heel mooi. Toch benauwd de productie hier mij een beetje. Het lijken een stuk of 3, 4 acoustische gitaren allemaal een net ander riffje te spelen, waar ik genialiteit moeilijk van kan inzien.

Older Chests: Elke keer als dit nummer begint is het net alsof ik wakker wordt, het klinkt opeens fris en helemaal klaar om te gaan. Toch is dit wel het punt op het album waarop ik genoeg krijg van de acoustische gitaren en vooral van de strijkers. En vooral in dit nummer passen de strijkers en echt voor geen meter bij. Ze zorgen ervoor dat dit hele album een beetje droog gevoel krijgt, en naar meel gaat smaken. Ik krijg hier echt behoefte aan een lekker sappige piano die wat noten speelt of wat akkoorden neerlegt.

Amie: Heerlijk nummer dit. Ik ga hier geen kritiek geven aan de strijkers (want die zijn hier nog redelijk aan te horen) maar aan de irritante geluidseffecten. Nutteloos en verkrachten hier het gevoel van het nummer. Oh, en dat eind duurt echt 3x te kort!!

Cheers Darlin': Ah, heerlijk! Nog een nummer met 'het-beste-nummer-van-het-album' potentie. Rustig begin met het vreselijke ongeloof. Waarom trouwt ze met haar? Weet ze wel wat ze me aandoet? Hoe kan ze dit zo gemakkelijk vergeten? Het was zo speciaal wat wij hadden! Het was ongeëvenaard. Die ene zomer, die ene nacht. Hoe kan ze dan zomaar daar staan, met die glimlach, als wij.. Als wij... Ben ik nog wel wat tot haar? Wat betekende die nacht nu voor jou? Lag het aan mij? “I should have kissed you, when we were running in the rain.” “I should have kissed you, when we were alone.” Dronken, doodongelukkig, schreeuwend en suïcidaal zwalkend over straat om het lege huis te vinden waar je vandaan kwam.
Oh, en ik krijg elke keer een zieke aandrang om te roken bij de zin: “You gave me three cigarettes to smoke my tears away.” Is dat erg raar?

Cold Water: Krijg ik eindelijk mijn zin en gebruiken ze een piano, is het een kutnummer. Het begint met wat redelijk potentie, maar het lijkt alsof Damien echt geen zin meer had om het nummer fatsoenlijk af te sluiten.

I Remember: Ah, heerlijk. Er zitten twee kanten aan dit verhaal. Lisa zit in haar appartement en denkt over de tijden dat hij nog wel eens langs kwamen. Vage herinneren over door de regen heen met de taxi, op weg naar een dampende kroeg waar hij speelde. Zij had de hele avond achterin gezeten en naar hem gekeken, hoe hij met finesse en gevoel maar toch met kracht zijn gitaar zat te bespelen. Zij was na het optreden direct weggegaan, omdat ze hem niet aan durfde te spreken. Nu zit ze hier in dit appartement, nog steeds dampend van eeuwige regen, erop te wachten, erop te hopen dat hij nog eens langs komt.
Damien zit in de kroeg waar hij heeft gespeeld die avond. Iedereen is al weg, en de barman vraagt of hij nog een laatste drankje moet. Hij kijkt naar achter, waar zij die hele avond zat, waar hij de hele avond naar gekeken heeft, en voor gespeeld heeft. Weet ze dan niet, dat het allemaal voor haar was? Waarom ontliep ze mij? Wat wil ze nu? Hij weet het niet meer. Nog een borrel. Nog meer frustratie.

Eskimo: Eigenlijk een heel doorsnee “O” nummer. Het heeft het gehijg, de acoutische gitaren en de strijkers. Het nummer doet mij daarom niet zo heel veel, maar is daarom zeker niet onaardig.

Dan komt er nog een heel erg slecht nummer waarvan ik maar doe alsof ik het niet gehoord heb om dit album zijn welverdiende 4,5 ster te behouden. Het sluit af met een alternatieve versie van Silent Night. Ik ben zo lui, dat ik nog nooit hier goed op de tekst het gelet, maar het is muzikaal een fijne afsluiter, mede vanwege de geweldige stem van mevrouw Hinnigan.

Het eindoordeel is dat ik van al die droge strijkers echt ontzettende dorst heb gekregen en nu even een dikke bluesy piano solo nodig heb, om dit weg te krijgen. Is het dan zo slecht? Nee, integendeel! De nummers zijn op zichzelf echt geniaal, alleen omdat het hele album sterk dezelfde sound heeft, is het soms wat lastig om je aandacht erbij te houden.

Dit debuut van Damien Rice geniet een aparte status binnen mijn collectie. Zelden heeft een zanger mij zo kunnen raken met nummers als Delicate, Cannonball en Eskimo. Het is daarom ook jammer dat Rice soms wat doorschiet, en onnodig risico neemt met een nummer als Cheers Darlin’. Wat mij betreft verpest dit nummer elke luisterbeurt. Zeer spijtig dat dit nummer in het midden van het album geplaatst is. Voor de rest niets dan lof, waarbij ook de prachtige samenzang met Lisa Hannigan niet vergeten mag worden.

Prachtige muziek. Mooi folky.
Die 'heart touching' stem van hem
en die additionele instrumenten die op precies de juiste momenten inkicken.
Sommige nummers weten echter niet helemaal mijn aandacht te pakken en het oversturen van de stem op Prague vind ik niet helemaal super. Hoewel het effect dat hij ermee creeërt wel heel mooi is.

Ik geef deze even 4.5 ster.
Favorieten: Amy, The Blower's Daughter, Eskimo en Volcano.
niet per se in die volgorde.

Enerzijds wordt Damien Rice geregeld aangehaald als voorbeeld van een erg gladde singer-songwriter, anderzijds wordt hij vaak erg emotionerend en authentiek genoemd. O valt voor mij ergens tussen twee polen, want de eerste helft van het album is toch echt te gepolijst en soms zelfs een beetje generiek. ‘The Blower’s Daughter’ en ‘Cannonball’ zijn toch twee vrij generieke nummers waarin zeker tekstuele scherpte ontbreekt. ‘A stone told me to fly’ is nog een mooie vondst, maar ‘Love told me to lie / Life told me to die’ zijn toch echt wel heel flauw. Eenzelfde vlieger gaat ook op voor ‘Older Chests’, want de flauwe algemene wijsheden in het refrein contrasteren erg onprettig met de interessante coupletten.

De eerste helft is gelukkig zeker niet geheel verwaarloosbaar, want ‘Delicate’ trekt de luisteraar langzaam, maar dwingend het album in en ‘Volcano’ is wat mij betreft na ‘The Animals Were Gone’ Damiens mooiste nummer. De prominente strijkers hadden soms wel wat minder gemogen, zeker in een verder mooi liedje als ‘Amie’ waarin het liedje volgehangen wordt met vreemde sfeergeluiden (gitaarfeedback?), maar in de refreinen weer een zoete wolk strijkers over het nummer komt hangen. Na ‘Amie’ volgt echter het heel sterke, enigszins Waitsiaanse ‘Cheers Darlin’’, waarin Damien zich van een wat excentriekere kant toont. Het dronken walsje komt heerlijk traag op gang, om naar een climax te werken. Hier stapt Damien erg mooi van het geijkte singer-songwriterpad af, net als in de andere nummers op de tweede helft.

O bevalt me ook stukken beter als Damien zijn buitenissigere kant laat zien. Ofschoon ik weinig van de bombast bent en zeker niet als het op singer-songwriters aankomt, zijn het koor in ‘Cold Water’ en de operazangeres in ‘Eskimo’ gouden vondsten. Na ‘Eskimo’ volgen maar liefst drie(!) verborgen tracks, die erg sterk zijn. ‘Prague’ is dreigend georkestreerd en daarna wordt ‘Silent Night’ omgebouwd tot een weerbarstig liefdesliedje. ‘Woman Like a Man’ is echter de sterkste verborgen track: een schuimbekkende Damien Rice heeft het over ‘You wanna get fucked inside out’. Het is een dergelijke intensiteit die op de eerste helft vaak ontbreekt, maar hier voor een geweldige uitsmijter zorgt.

Muziek hoeft niet ingewikkeld zijn om te boeien, te roeren of te intrigeren. Damien Rice laat op "O" met beperkte middelen horen dat hij prachtige, serene en spannende muziek kan maken. Eenvoudige instrumentatie in combinatie met zijn mooie stem, hartverscheurende teksten en af en toe ondersteund door de mooie vocalen van Lisa Hannigan zijn voldoende om me geboeid te houden. Vaak lukt het me wel om naar muziek te luisteren die op de achtergrond draait, gewoon om wat afleiding te hebben. Maar "O" is zo'n plaat waar je in moet investeren, je moet luisteren naar de teksten en melodieën. Pas dan raakt het me echt. De muziek en de teksten pakken me bij mijn lurven en dwingen me geconcentreerd te zijn. Alsof Rice wil zeggen: dit is mijn muziek, dit is mijn boodschap, dit is mijn bloed, mijn zweet en mijn tranen, en nu luisteren. Zijn passie is aanstekelijk en dat maakt "O" tot een prachtig singer/songwriter album.

Ik ken deze cd al zo'n tijd en nog luister ik er af en toe naar, vooral omdat er na "9" maar niks meer uitkwam, op 2 hele goede live-cd's en The B-Sides na dan. Maar dat is lang geleden, wat ik erg jammer vond want ik ben gek op Damien Rice (vooral samen met Lisa) en zijn deprimerende en tragi-romantische teksten en de muziek, ah, opzwepende violen, Vivian op de cello, Damien op zijn gitaar en Lisa als 2de stem, prachtig. Ik ga niet zeggen dat ik 1 nr. beter vond dan de andere, tuurlijk zit er verschil tussen de nrs en dan is toch I remember mijn favoriet. Daarbij, het is mooier als één geheel, niet bedoelt om ze los van elkaar te luisteren lijkt wel, dan is het 't mooist, vind ik dan. Nog steeds zijn beste cd als 1 geheel, ook al staan zijn beste nrs. niet eens op deze cd. Blij dat hij nu ook met zijn nieuwe cd weer terug is en ook die is prachtig. Genieten man.....

Mooi debuut van Damien Rice met gevoelige, pakkende songs die over het algemeen heerlijk wegluisteren. Zeker op de eerste helft van de cd (t/m Amie) is het genieten geblazen. Ik vond de wat meer bombastische stukken in het tweede gedeelte totaal niet passend (in I Remember en Prague). Daarnaast vind ik deze songs en Cheers Darlin' ook een stuk minder dan de andere nummers op het album. Als geheel vind ik O daardoor iets minder dan My Favourite Faded Fantasy, waarop ik ieder nummer sterk tot geweldig vond. Verder heb ik op O niets aan te merken; Rice weet met zijn mooie stem een aantal prachtige songs neer te zetten. Ook de samenwerkingen met Lisa Hannigan kan ik erg goed waarderen. Ruim 4*

N.a.v dit topic beluisterde ik dit album.

Ik ken de plaat wel, maar zo lang geleden dat ik het beluisterd heb.
Naar mijn idee is Damien Rice er één met een hoog haat-liefde gehalte. Zelf vind ik het nogal mooie, breekbare muziek. Niet iets wat ik vaak op zou zetten, maar wel iets wat de toon zet. Er zit enorm veel gevoel in de zang en het soms triestige karakter maakt het een sfeermaker. Rustig genieten is aanbevolen.

Gister naar zijn concert in Carré geweest. Betoverend mooi. Hij was erg goed gemutst, grappig en veel aan het vertellen. Hij vertolkte een groot deel van zijn debuut. Nu samen met Sílvia Pérez Cruz, een dame die met het voorprogramma het hele publiek al op de hand had. Fantastisch, staat hoog in het lijstje favoriete concerten.