Ray Wilson - The Next Best Thing (2004)

Hele aangename Solo cd van voormalig Stiltskin en Genises zanger Ray Wilson. Zijn iewat hese rauwe grunge stem komt op deze cd heel warm en aangenaam over. Hoogtepunten voor mij zijn Ever the Reason, Alone en The Actor.

Adolescent Breakdown, de nieuwe versie van Inside en These are the Changes hebben voor mij weinig toegevoegde waarde en zijn de belangrijkste reden waarom deze cd niet de maximale score krijgt.

Elke voormalige grunge liefhebber of mensen die bekend zijn met het werk dat Wilson met zijn oude bands afleverde zou dit eens moeten proberen. Over het geheel genomen is het allemaal erg smaakvol gemaakt.

Prima album. Ik vind niet dat het een heel bijzonder album is, maar hij ligt prima in het gehoor en ga hem zeker nog regelmatig draaien. Een heel degelijk album.

Overigens, ik vind het jammer dat Inside erin staat. Dat nummer is uitgebracht op het eerste album van Stiltskin en nu is er een bewerkte versie van. Vind ik jammer. Het origineel is echt beter.
How High vind ik ook matig. Daarna begint de cd wel te lopen en zitten er toch zeer mooie nummers op.

Na zijn vertrek uit Stiltskin en Genesis bouwde Wilson zorgvuldig aan zijn solo-carrière. Het grote publiek zat en zit alleen niet te wachten op de zorgvuldig en ambachtelijk gemaakte platen van Wilson.
Een grote doorbraak zal er wel nooit meer van komen, maar dat hoeft ook helemaal niet.
The Next Big Thing is man's tweede soloworp en vormt een blauwdruk voor alles wat hierna zou komen. Dat kan voor een misschien een aanbeveling zijn, de wat meer avontuurlijker ingestelde muziekliefhebber zal wellicht afhaken.
Wilson is een romanticus en een ambachtsman. Geen enkele plaat van deze Schot scoort een onvoldoende, maar eerlijk is eerlijk; je wordt ook nooit omver geblazen door het muzikaal gebodene.
Ray gaat voor degelijkheid, de arrangementen zorgen hier en daar voor enkele fraaie schetsen, de strijkinstrumenten vullen hier en daar een nummer mooi aan maar zijn nooit zwanger van hoogspanning.
The Next Big Thing komt maar moeizaam op gang bij mij, daar is ook de vervelende en herhalende opener debet aan.
Halverwege de plaat komt het album tot leven; hoewel rustig van aard is Alone een fraai melancholisch werkje.
The Actor is volgende prijspakker; creatieve zanglijnen, en een melodie als een oorwurm.
Hetzelfde kan gezegd worden van Ever the Reason, ook al zo'n schoonheid van een song om bij weg te dromen.
Op dit soort momenten merk je dat Wilson wel degelijk de gave heeft om bloedmooie songs te componeren.
Het is jammer dat de eerste helft enigszins gezapig aanvoelt en de plaat pas halverwege tot leven komt. Dat maakt The Next Big Thing een aardige opvolger van Change, telt de schijf een aantal prima songs, maar net te vaak zoekt Wilson de luwte op. Bij dergelijke momenten ebt de spanning te vaak weg en dat is jammer.