Fugazi - Repeater (1990)

Werkelijk een prachtalbum. Waarschijnlijk de beste ritmesectie ter wereld - er staat geen noot te veel op dit album. "Merchandise" is trouwens een leuk nummer om coveren (vroeger - ik zou het fysiek niet meer aankunnen nu).

Ik heb deze in de oorspronkelijk versie toegevoegd. Op cd is het album samengevoegd met de EP 3 songs.

Bijzondere plaat, maar ik blijf End hits toch beter vinden.

Alle albums van Fugazi zijn te gek maar Repeater is echt een klassieker. Nummers als Merchendise en Blueprint zijn echt juweeltjes.

Een van mijn favoriete albums.

Fugazi rules! Dit is één brok energie. Hun beste en in mijn top 50.

ik hoor het niet

Volumeknop omhoog dan!

hij staat op 10
en ik hoor het geweldige eraan helemaal niet.
ik vind het nogal
lompe muziek
beetje brullen door de microfoon
beetje gitaren
alleen de drumpartijen zijn leuk
mja.. met de rest van de muziek erbij is dat ook niks

Deze plaat is ook super inderdaad! stuk beter dan het andere spul dat ik van ze ken, van begin tot einde sterke nummers!

Fugazi (een acroniem uit de Vietnamoorlog: Fucked Up, Got Ambushed, Zipped In) ontstond uit de overblijfselen van Minor threat (Ian McKaye) en Rites of spring (Guy Picciotto en Brendan Canty), twee legendarische underground-hardcorebands. Het charisma en de gedrevenheid van de 2 frontmannen (McKaye en Picciotto) zou gedurende hun carrière garant staan voor geweldig geïnspireerde punkrock.

Na eerst twee uitstekende EP's te hebben uitgebracht (s/t en Margin walker, later samengevoegd op 13 songs), volgde in 1990 hun eerste volledige album, Repeater. Het album is een gepassioneerd manifest tegen de consumptiemaatschappij (teksten als"Never mind what's been selling, it's what you're buying" en "You are not what you own" en songtitels als Merchandise en Greed), een overrompelend, van energie overlopende hardcoremonument, dat als inspiratie zou dienen voor talloze hardcorebands van de jaren '90.

Het hele album heeft een bijzonder dramatische, serieuze spanning, neergezet door de catastrofale riffs, furieuze vocalen (Een mooi voorbeeld van verschil in opvatting over de kunst van het zingen: velen zeggen dat deze heren niet kunnen zingen en pak 'm beet Celine Dion wel, ik zeg dat ze Celine Dion van de kaart vegen) en een feilloze ritmesectie (bassist Joe Lally en drummer Brendan Canty). Deze jongens hebben blijkbaar iets belangrijks te vertellen, iets dat niet verzwegen mag blijven. Er is dan ook geen greintje humor terug te vinden op deze plaat.

Slechte nummers kan ik niet vinden op dit album. Enkel hoogtepunten: Turnover, de perfecte opener, Repeater, met een briljant basloopje en heerlijke schurende gitaren, Brendan #1, toepasselijk genoemd naar de drummer, Merchandise, ergens tussen metal en reggae, Blueprint, met dat schitterende, melancholische intro, Sieve-fisted find, het korte Greed, met haast hondsdolle vocalen, Styrofoam, een furieus nummer met de toepasselijke tekst "So filled with hatred!", en de verrassend rustige afsluiter Shut the door, haast 5 minuten lang, vrij exceptioneel voor de band.

Op de CD-uitvoering is ook de EP 3 songs toegevoegd.

Repeater is van voor tot achter een adembenemende rit en ongetwijfeld één van de hoogtepunten uit de hardcore-scene. 5/5

Hé, dat wist ik niet. Weer iets bijgeleerd.
Repeater is ook mijn favoriete Fugazi-plaat.

Dit is hun beste? Ik hoor veelal de woorden klassieker!Dan kan ik niet anders dan dit snel opzoeken.

Klassieker absoluut.

Jammer dat er bij de meeste andere platen van Fugazi geen berichten staan; alleen stemmen zegt ook niet zo veel.
Ben namelijk wel benieuwd welke andere de moeite van het beluisteren of aanschaffen waard zijn.

Vrijwel allemaal, Oldfart. Met name 13 songs, die verzamelt de eerste 2 EP's, Steady diet of nothing en Red medicine.

Dat is nou net de andere die ik heb.
En die is inderdaad helemaal geweldig.

Ik quote even Paalhaas (hallo, trouwens - Paalhaas ) omdat hij beter weet te omschrijven dan mij wat deze langspeler zo'n urgentie schenkt.

Af en toe werd hun gebrek aan humor hen euvel geduidt, terwijl ik totaal niet de noodzaak van "geconstrueerde" humor niet inzie bij muziek. Was Helmet grappig dan? Is Alicia Keys grappig? Néé toch - waarom wordt Fugazi dat dan zo zwaar doorgerekend? Zou het te maken hebben met het ietwat militante karakter van hun lyrics? Ik vraag het me zo maar af.

De laatste maanden beluisterde ik sporadisch opnieuw dit werk. Wat me vooral in het oor springt, is het totale gebrek aan overbodige nummers. Ze schenken de luisteraar werkelijk waar voor hun geld. Het klinkt - na al die jaren - nog steeds alsof ze het méénden. Dat beginselvast musiceren lijkt me de reden waarom Fugazi zulke krachtige muziek wist te produceren (denk ik).

Fugazi nam ook nooit zijn toevlucht tot Rage Against The Machine-achtige publiciteitsstunts. Te weten: een sweatshop aanklagen ter gelegenheid van hun nieuwe album (à la "The people have to work here like dogs - by the way: we have a new album"). Neen, hun engagement hoor je in hun werk.

Je zou ze de priester-arbeiders van de rock kunnen noemen, maar daarmee doe ik hen te kort. En ik kan me niet één priester herinneren die me de volumeknop richting tien liet draaien

Dag Karel.

*pakt nog een pilsje uit de koelkast, het is immers weer weekend*

Doe dat

Ik haal er even mijn mok tomatensoep bij

klassieker, hoewel hun allerbeste song toch the waiting room van 13 songs is....

Inderdaad een erg lekker album. Het is allemaal zeer strak gespeeld en je hoort dat de mannen van Fugazi het menen. Toch ga ik niet helemaal mee in het totale enthousiasme van de mensen voor me. Het is erg goed, maar een meesterwerk, nou nee. Daarvoor zijn de nummers gewoonweg niet goed genoeg. Maar goed zijn ze wel.

4*

Intenser kan muziek niet gemaakt worden.

Dit is mijn absolute nummer één. Het is pure en goudeerlijke muziek.

Het laatste halfje erbij dan voor deze wereldplaat.

5/5

Overdonderend album. Zoals eerder al gezegd: die ritmesectie Ik begin op 4,5*, maar ga er van uit dat het laatste halfje erbij nog wel gaat komen.

Ja, het meeste is hier al wel gezegd. Enorme muzikaliteit gecombineerd met de ongekende passie die ik al gewend was van Minor Threat en Rites of Spring Ik ben echt gigantisch onder de indruk. Ook echt elk nummer is vol in de roos. Gauw wat meer van deze groep leren kennen

Jongens, we moeten eens praten: hier moet toch gewoon het predicaat 'punk' bij?

Dit is echt muziek om een keiharde moshpit op te starten.

Een ronduit heerlijke beukplaat. De zang/schreeuwstem van de zanger verhoogt het adrenalinepijl. . De ritmesectie is echt feilloos.

Boem klets, geen compassie, de volle mep!