Tom Waits - The Heart of Saturday Night (1974)

Ik vind deze ook niet zo erg goed eigenlijk. Ik vermoed dat het een cd is die beter wordt als je vaker (en aandachtiger) luistert, maar voorlopig vind ik het nogal eentonig en weinig verrassend. Het blijft natuurlijk Tom Waits, dus slecht is het niet, maar ik vind het een van zijn mindere albums.

Ik kan deze juist wel waarderen. Ik zie dit album als een mooi vervolg op "Closing time". Ook hier komt het schuurpapier-geluid van Waits nog niet echt goed naar boven (dat begon pas op de opvolger van dit album), maar saai is het allerminst. Wel is het zo dat dit album ook nog wel als achtergrondmuziek gebruikt zou kunnen worden, en dat gaat voor de latere albums absoluut niet meer op. Maar of dit dan eentonig is ? Nee, voor mij niet.

Herluistering is gebeurd, inderdaad met positief resultaat

New Coat of Pain is een swingend nummer, met een grote hoeveelheid coolness erin (4,5)

San Diego Serenade doet me wel erg denken aan Better of without a Wife, maar ik vind de tekst erg charmant, bovendien is er niets mis met Better of without a Wife (4)

Semi Suite is mooi maar mist een beetje eigen karakter (3)

Shiver me Timbers doet me nog meer denken aan Better of without a Wife (dat is wel het nummer dat ik het meest gespeeld heb uit Waits' beginperiode, vandaar) bovendien zegt dit me niet zo erg veel (2.5)

Diamonds on my Windshield heeft natuurlijk die geniale muzikale begeleiding, met de tekst is ook zeker niks mis (4.5)

The Heart of Saturday Night is een prachtig liedje dat een geweldige sfeer uitstraalt (4.5)

Fumblin' with the Blues swingt ook echt (dat is een idiote uitdrukking, maar ik kan het niet beter zeggen vrees ik) de melodie is ook wat toegankelijker (4.5)

Please Call me Baby vind ik maar niks, ik denk dat het vooral die strijkers zijn die hem dat doen, maar ook vocaal vind ik het niet erg bijzonder (1.5)

Depot Depot is dan weer terug super, misschien wel het beste nummer van de cd (5)

Drunk on the Moon is gewoon een erg mooi liedje, gevoelig en dat werkt ook (4)

The Ghosts of Saturday Night is ook gewoon mooi, piano is ook erg goed (4)

en dus kruipt het totaal geleidelijk omhoog tot 4, maar ik maak er 4.5 van omdat het album zo'n mooi geheel vormt (die eentonigheid van hierboven zal daar wel mee te maken hebben) en zoveel sfeer uitstraalt.

Ja heerlijk hé ?

In mijn kleine muziekwereldje is "The Heart of Saturday Night" de ultieme Voorpretplaat; hét album om af te spelen als voorbereiding op een lang avondje stappen met vrienden

Ik wordt er zo "mellow" als een theedoek van. En het is niet eens schadelijk voor de gezondheid !

Tell me is it the crack of the poolballs, neon buzzin'?
Telephone's ringin'; it's your second cousin
Is it the barmaid that's smilin' from the corner of her eye?
Magic of the melancholy tear in your eye.

Simpelweg genieten

Zo mogelijk NOG beter dan "Closing Time", Waits' indrukwekkende debuut. Het is nog steeds zeer toegankelijke muziek, maar nummers als 'Diamonds On My Windshield' neigen al naar de latere Waits muziek. Mijn favoriete songs zijn 'New Coat Of Paint', 'Semi Suite', 'The Heart Of Saturday Night' en 'Please Call Me, Baby'. Deze plaat klinkt, zoals zijn voorganger en latere albums als "Blue Valentine" en "Small Change", het best midden in de nacht met een rum cola erbij

Een waardige opvolger van 'Closing Time', en misschien inderdaad zelfs beter. Jazzy-invloeden zijn prominenter aanwezig en de pianopartij is nog lyrischer. Erg mooi allemaal (enkel Diamonds on My Windshield vind ik iets minder).
4*

Leuk plaatje, werkt ontspannend na een drukke dag. Een goed slaapmutsje. De composities zijn meestal uitstekend maar soms wat eentonig.

3*

Dit is overigens de enige plaat van Waits die ik ken, naargelang ik de reacties lees is dit niet de sound die hij in volgende albums ook gebruikt ?

Ik heb allessinds interesse.

Allemachtig, dit vind ik ook al zo steengoed! Nu wil ik echt alles van deze man leren kennen. Heerlijke sfeermuziek dit! 4,5*

Het titelnummer behoort toch wel tot zijn beste nummers aller tijden nietwaar ?

Davez (en anderen): Tom Waits heeft zich in zijn loopbaan nogal ontwikkeld. Grofweg is zijn werk in 3 delen te hakken: vroeg, midden (ruig) en later. Ga door naar Raindogs. Als dit je niet aantrekt, keep faith en neem vervolgens als overgangsfase Small changes. Je kunt er in ieder geval van uit gaan dat deze meester de meeste tijd heel heel mooi werk aflevert.

Heerlijke plaat dit! Mooi vervolg op Closing Time. Tom Waits richt zich hier duidelijk meer op jazz en blues dan op het vorige album. Goede muziek om 's avonds even tot jezelf te komen. Maar eigenlijk kan ik dit altijd wel luisteren.

Wat is dit toch een ontzettend mooi album. Het tweede album van Waits en het laatste met zijn "normale" stem.

Voorganger Closing Time (een prima album overigens) liet nog een wat gefragmenteerde indruk achter, deze daarentegen vormt een prachtig geheel. Geholpen door de prachtige productie van Bones Howe slaagt Waits erin het melancholische hoogtepunt van zijn carriere te bereiken.

Het album heeft geen slechte of matige tracks. New coat of paint en Fumblin' with the blues zijn de wat meer uptempo tracks. The heart of saturday night is het nummer wat Bruce Springsteen altijd heeft proberen te schrijven. Shiver me timbers en Please call me baby zijn twee van de mooiste ballads ooit gemaakt en het album sluit perfect met het low-key The ghost of saturday night.

Mocht bij de latere Tom Waits albums zijn stem je tegenstaan probeer dan dit album. Het is een absolute aanwinst voor je collectie.

Mooi 'vervolg' op het ijzersterke debuut. Hier wordt nog ongeveer dezelfde stijl behouden als op Closing Time hoewel de jazzy-sound hier iets meer aanwezig is. Dit is ook Waits laatste met de 'normale' stem, hierna begint de schuurpapier periode die we tot op heden kennen.
Toch hou ik het op een 4 * en dit omdat ik het debuut al vaker gehoord heb en (voorlopig althans) beter vindt.
Met deze plaat op zie ik altijd het beeld voor mij van een donkere bar, vol rook en drank zoals whisky en rhum. Klanten aan de toog en hier en daar enkele tafeltjes gevuld met klanten; voornamelijk koppels of man en minnares of andersom. Daarnaast 1 man op het podium die met behulp van deze muziek de aandacht weet te trekken van een groot deel van die aanwezigen en die voor de anderen als gezellige, sfeervolle, melancholische achtergrondmuziek wordt beschouwd.

een zeer sterk en mooi album.

Het mooiste nummer voor mij is de titel track. Persoonlijk vind ik deze "beter" dan het debut. Maar heeft deze man ooit een slecht album gemaakt. Het lijkt net een virus, alleen maar goede albums te maken.

Persoonlijk vind ik deze iets minder dan 'Closing Time' maar ook deze mag er zijn.

Mee eens. 'Please call me, baby' is een van m'n favorieten.

Voor mij is de opener het prijskonijn.

De opener vind ik ook de knaller van de hele cd. Deze cd vind ik sowieso een van de beste Waits platen.

"Yooou wear a dress, baby
I'll wear a tie
We'll laugh at that old bloodshot moon
In that burgundy sky"

Heerlijk nummer inderdaad Ook mijn favoriet.

De tweede plaat van Tom Waits. Een plaat die niet het niveau van zijn voorganger haalt, maar dat is allerminst beschamend. Het is nog altijd ettelijke malen beter dan het gros van het materiaal dat vandaag de dag door de luidsprekers schalt.

De opener, 'New Coat Of Paint' is verrassend swingend. Waits bespeelt de piano en de luisteraar. Knap nummer, ook tekstueel vrij sterk.

Het tweede nummer, 'San Diego Serenade' is een heel ander type song dan zijn voorganger.Het is een ballad die evengoed op 'Closing Time' zou kunnen staan. Waits zingt hier over hoe blind de mensen zijn, en dat men het pas inziet als het te laat is.

Op 'Semi Suite' wordt de saxofoon geïntroduceerd. Verder is het een song met knappe compositie, tekstueel gaat het over een trucker en zijn vriendin, vanuit het standpunt van de vriendin. Zij haat zijn beroep, maar zal er toch altijd voor hem zijn ("But when you hear his engines, you're looking through the window in the kitchen and you know, you're always gonna be there when he calls.").

In 'Shiver Me Timbers' zingt Waits dat hij er niet met z'n gedachten bij is ("My body's at home, but my heart's in the wind"). Iemand moet hem attent maken op de werkelijkheid, anders zou het kunnen uitdraaien op een drama. Tekstueel één van de sterkste nummers, vind ik.

Het vijfde nummer, 'Diamonds On My Wingshield', is ook zo'n tekstueel pareltje. Begeleid door saxofoon en drums probeert Waits thuis te geraken, en dat lukt uiteindelijk. Maar toch is er de eeuwige twijfel. Dit nummer leunt qua compositie al meer aan bij 'Swordfishtrombones'.

Het titelnummer, '(Lookin' For) The Heart Of Saturday Night', is tekstueel ook weer erg sterk. Het gaat over het zoeken naar perfectie, en hoe men tijdens die zoektocht op een muur botst.

'Fumlbin' With The Blues' heeft een erg jazzy en warm sfeertje. Het sluit goed aan op het titelnummer, Waits zingt dat hij de Man wil zijn ("Come and whisper tell me I am the one").

In 'Please Call Me, Baby' wil Waits het uitpraten met zijn geliefde. Waits weet het allemaal niet goed, laat hij uitschijnen. Hij haalt uit naar zichzelf ("I'm selfish and I'm cruel and I'm blind") en wordt verscheurd door het dilemma of hij wil blijven waar hij is of wil verdergaan ("I wish to God you'd leave me, I wish to God you'd stay").

De saxofoon zet 'Depot, Depot' in, en daarmee is de song vertrokken. Waits is in de war; hij weet niet wat hij doet ("What am I doing here?"). Degelijke compositie, opgesmukt met de saxofoon.

'Drunk On The Moon', nummer 10 van deze plaat, is het langste nummer. We betreden Waits' droomwereld, en hij beschrijft die op poëtische wijze. Na ongeveer 3 minuten verandert het tempo van de song, we krijgen een sneller sax-intermezzo, door een provocerende Waits ("It's way wilder down the street"). Waits dacht dat hij een saxofoon hoorde, en dat had ie goed.

De afsluiter van deze plaat is 'The Ghosts Of Saturday Night', een song met enkele mooie oneliners, zoals "Fill 'er up and check that oil; you know it could be a distributor and it could be a coil" en "Adam and Eve on a log, you can sink 'em damn straight". Het thema van de song is dat alles z'n prijs heeft: liefde, diensten, de krant...

Eindconclusie. Met 'The Heart Of Saturday Night' levert Waits een oerdegelijke opvolger van 'Closing Time' af; de mooiste nummers zijn de vrolijke opener, het tekstuele juweeltje 'Shiver Me Timbers' en afsluiter 'The Ghost Of Saturday Night'. Slechte nummers staan er niet op, maar even harmonieus als zijn debuut vind ik het niet.

4 sterren

Wat een heerlijk album, op dit album kwam ik erachter dat Tom ook daadwerkelijk kan "zingen", en mooi! Een aangename verrassing, aangezien ik het gebrul van Swordfishtrombones en Rain dogs gewend ben.

Ow hij groeit, gister gekocht en puur genieten.

Niet zo goed als Closing Time, maar dit is ook weer heel, heel mooi.

Moet er nauwelijks voor onderdoen. Laat ons zeggen; "De eerste kus, kun je ook maar één keer van iemand krijgen" iets van die srekking, er is maar één debuutplaat, Closing Time, maar deze is echt van dezelfde grandeur, vind ik toch.

Tja, Closing Time is voor mij het mooiste van het mooiste. Deze plaat kan er niet aan tippen, maar deze is ook ontzettend mooi. Hoe vaker ik 'm luister, hoe meer geneigd ik ben om 'm nog wat te verhogen.

Ben het hier bijna mee eens...vind deze toch iets beter dan Closing Time....

Wat een geweldige plaat weer zeg van meneer Waits. Ik dacht er eens over na, maar Waits is in zijn werk behoorlijk meer constant dan bijvoorbeeld Neil Young of Bob Dylan die toch wel wat flaters in hun oeuvre hebben.

Enderzijds heeft dat er natuurlijk mee te maken dat Young en Dylan op sommige albums gingen experimenteren, anderzijds deed Waits dat natuurlijk ook behoorlijk met Swordfishtrombones en zijn latere eigenzinnige stijl van obscure manier van verhalen.

Never heard a melody
till I needed a song

4.5*

Het tweede album van Waits mag er zeker ook wezen en doet niet veel onder voor Closing Time.
Voor mij is het nummer Drunk on the moon het hoogtepunt van deze plaat. Wat is dat een prima nummer!
Het latere werk kan ik nog niet zo waarderen maar het kan ook zijn dat ik daar eerst aan moet wennen, in ieder geval aan zijn stem.

Opmerkelijk dat in de top 500 van beste albums aller tijden van rolling stone, deze als beste Waits album gewaardeerd word, en Rain Dogs en Mule Variations staan er ook nog in.

Daar had ik eerder het debuut verwacht, en niet deze.

Dat is idd. erg verassend. Niet eens 'Small Change.' Ben het wel helemaal eens met RD en MV, mijn twee favoriete platen van Waits.