Ik kende vrijwel niets van Bram Vermeulen tot ik deze verzamelaar kreeg van de Lieve Goede Sint. De eerste c.d. (1 t/m 20) vind ik persoonlijk de minste. Sommige teksten spreken mij niet aan. Een tekst als Bont en blauw vind ik net iets te theatraal. De schaamte voor de buren is wel een goede vondst, maar het refrein is me net iets te theatraal. Echter zijn onderwerpen als huiselijk geweld erg moeilijk om te verwoorden. Harrie Jekkers heeft er in Nooit meer terug ook al grote moeite mee en besluit ten einde raad maar om in het laatste couplet ietwat flauwe woordgrappen te maken. Bram Vermeulen schuwt dergelijke onderwerpen niet. In veel van zijn liedjes behandelt hij treurige onderwerpen, en de ene keer weet hij het beter te verwoorden dan de andere keer. Voor mij balanceert hij net op het randje van overdreven aangezet drama. Liedjes als Maria vind ik persoonlijk niks. Meneer Van de Velde vind ik daarentegen wel mooi. Soms schreeuwt Vermeulen mij ook net iets te hard, maar ook dat kan ik in het ene lied beter hebben dan in het andere.
Bram Vermeulen is een minder ambachtelijke tekstschrijver dan andere cabaretiers, maar ik denk dat hij niet zo zeer cabaretier is, maar meer muzikant en denker. Vermeulens teksten rijmen vaak half en hebben geen vast metrum, waardoor zijn teksten op papier minder goed werken. Bij zijn teksten moet je echt de muziek erbij hebben, vind ik.
Zijn muziek is bij bijna alle liederen prima in orde. Het is een prima muzikant en componist.
De voorgedragen gedichten op c.d. 1 hadden van mij niet gehoeven.
Kortom: soms is Bram Vermeulen mij bij sommige liedjes iets te theatraal, en er zitten nummers bij waar ik niet veel mee kan. Echter staan er zo veel pareltjes op, dat deze verzamelaar een erg goede verzamelaar is.