Mike Oldfield - The Songs of Distant Earth (1994)

en hij heeft tussendoor natuurlijk nog wel oudere albums opnieuw in de mix gedaan.

Dit vind ik het allerbeste album van Mike Oldfield, vooral het op uiterst subtiele wijze gebrachte keybord werk is echt geweldig. Deze waardeer ik nog meer dan de eerste 4 top albums van Oldfield, en die waren al erg goed.

Dit album ben ik de laatste weken echt grijs aan het draaien in de auto. Gewoon een buitenaards goed album die er altijd ingaat. Het ene nummer klinkt nog beter dan het andere nummer. Met recht het beste album van Mike Oldfield voor mij.

5*****

Jammer dat er maar zo weinig belangstelling is voor deze machtige plaat.

Dat zou natuurlijk onterecht zijn voor zo'n wereldplaat als dit. Ik weet namelijk zeker dat er genoeg mensen zijn die dit bloedmooi zullen vinden, Oldfield-liefhebber of niet.
Overigens staat deze in mijn ultieme Oldfield-top 3, tw:

1.) Amarok
2.) The Songs of Distant Earth (jaja , daar is 'tie dan!)
3.) Ommadawn

Bij mij staat hij ook op 2, enkel dan achter Hergest Ridge

Bij mij deze op 1.

Op 2 Incantations, en op 3 Amarok, en pas op 4 heb ik Ommadawn staan. Dan Tubular Bells en op 6 Hergest Ridge. Met die 6 platen heb je het beste van Oldfield ook wel in huis denk ik.

Zijn albums met zang erin vind ik beduidend minder. Al vind ik Shadow On The Wall nog een erg lekker wegluisterend nummer.

herstel nu op 1 en ook mijn top 10 binnen gelopen.

Mijn eerste bericht hier! Net deze site ontdekt (was al gebruiker van moviemeter). Ik ben een echte Oldfield-fan. En hoewel ik alles eigenlijk goed vind, veranderd op basis van mijn stemming de favorieten wel eens in volgorde. Echter TSODE zoals het wel eens genoemd wordt. Blijft een fantastisch album. Overigens is het boek waarop het is gebaseerd van Arthur C Clarke ook een aanrader.

Let There Be Light is een goed nummer. Gelet op de positieve waardering en berichten hier had ik van dit album meer verwacht maar vind het helaas toch wat te slapjes en voorspelbaar allemaal.

Dit album wordt veelal geprezen, maar bij mij komt het niet echt binnen als een klassieker. Sterker nog het is het begin van een new age reis die Oldfield een jaar of 10 zou bezighouden.
Dit is atmosfeer boven melodie en daar moet je denk ik van houden.

Mike Oldfield, A Shadow of The Man he Used To Be...
nee, dit is het niet, de keren dat ik naar dit album luister is op een hand te tellen....
Dan ga ik liever voor de echte new-age muziek van bijvoorbeeld Brian Eno of Harold Budd.
En behalve dat, het album komt gewoon niet bij mij over, ik weet niet wat het is.

De afgelopen maanden, tijdens het schrijven van mijn scriptie, heb ik dit album leren kennen en zeer vaak gedraaid. Er staat eigenlijk maar één nummer op dat ik écht goed vind en dat is Hibernaculum. De andere nummers stellen op zichzelf niet zoveel voor, maar Oldfield heeft er toch een heel bijzonder geheel van gemaakt. Totaal anders natuurlijk dan zijn werk uit de jaren zeventig maar voor mij net zo goed. Verder ben ik ook helemaal niet zo into new-age muziek, dus als iemand nog tips voor mij heeft dan zijn die welkom. Het laatste nummer is overigens wat teveel gedreutel, Ascension is een prima einde voor mij waar alles samenkomt.

Nou, ik vind Let There Be Light en Only Time Will Tell als nummers toch ook op eigen benen staan.

Wel bijzonder dat je toch een erg hoge score geeft.

Ik ben ook niet thuis in het genre, maar Enigma is ongetwijfeld een link waard.
Enigma - Return To Innocence - YouTube

Ja, gezien het aantal luisterbeurten dat deze cd reeds bij mij heeft gehad en het feit dat ik er nog steeds veel van geniet maakt 4* wat weinig. Let There Be Light en Tubular World vind ik verder ook wel prima nummers, om er eens twee te noemen. Maar die draai ik dan eigenlijk nooit los of in een shuffle van goede nummers en Hibernaculum wel.

Verder bedankt voor je link, maar helaas doet ook deze van Enigma me weinig. Wel wat beter dan wat mijn oom me lang geleden aanraade - het album Voyageur kwam bij mij niet boven de twee sterren omdat het voor mij nogal nep en kitscherig klonk.

Fraaie sfeervolle plaat die soms doet denken aan "Gandalf" (wat mij betreft de beste artiest als het om sfeer creëren gaat) maar dan met de typische Mike Oldfield gitaarklanken. Vier sterren voor deze CD

Met dit album bewijst Mike maar weer eens dat de muziek achter het gebied van de noten zit. Dat noten geen doel, maar een middel zijn. De zeggingskracht per tijdseenheid is hier zo hoog dat het me wel 5 luisterbeurten heeft gekost voor de intensheid van het verhaal was gelandt. Waar de meeste gerenommeerde muzikanten slechts liedjesschrijvers zijn is Oldfield de enige, naast Cretu, die erin slaagt fabelachtige verhalen te vertellen. Hitjes kun je er niet vanaf plukken, het is een coherent geheel. Een symfonie zonder dissonanten. Een reis om niet vergeten.

Het wordt vechten met Amarok, Ommadawn, Return to Ommadawn, eerste 12 minuten Hergest ridge, tubular bells 2 en 3 en Music of the Spheres voor een plek in mijn top 5.

Dit is duidelijk andere koek dan Moonlight Shadow al heeft het er zijdelings mee te maken. Mooi album ik heb ademloos zitten luisteren. Dat ik dit nog kan tikken mag een wonder heten..

En dan zijn er nog drie b-kantjes die je ergens in de songcyclus zou moeten inschuiven.
Mike Oldfield - Let There Be Light (CD) at Discogs
Mike Oldfield - Hibernaculum (CD) at Discogs

Gewoon een ultieme cd met een hartslag. . aorta . . die alles zo mooi bij elkaar houdt.
Een cd die standaard in de cd wisselaar zit.

geloof me, dit is geen Mike Oldfield (bij wijze van spreken dan)...wat een eenheidsworst, nietszeggende muziek.
Hij zal wel een moment van verstandsverbijstering hebben gehad...

Nou nee dat geloof ik niet...

Een album van Mike Oldfield dat ik te lang heb ondergewaardeerd. Een heerlijke zweverige trip. Wellicht wat eenvoudiger dan ander werk van deze muzikant, maar zeker erg sterk. Het gitaarspel van Mike blijft prachtig, al ligt het accent hier meer op de toetsen.

Na het beluisteren van Tubular Bells 3 vandaag heb ik deze plaat eindelijk eens onder de aandacht gebracht, want deze van Oldfield is voor mij nog een onbekende, ik ging er ook meteen zonder reviews te lezen eerst eens aandachtig voor achterover zitten, niet wetende wat voor muziek de man mij nu weer zal benieuwen (of niet, maar dat denk ik dus van niet niet) want 'The songs of distant earth' is ook weer een prachtig gemaakt album van Oldfield, de opening is zonder teveel woorden betoverend, alle nummers eerlijk gezegd brengen deze ambient sfeer gedurende het hele album door de speakers, het gitaarwerk is weer eens erg mooi, dat bewijst weer eens wat voor talent de man heeft, vond dat ook erg goed bij Tubular bells 2 die Oldfield live deed, wat ook een favoriet is. Dit is zeker een album die ik vaker zal gaan draaien, erg goed weer Mr. Mike

Loftrompetten worden hier versleten maar ik hoor het er niet van af, maar slecht is het ook niet.
Die Oldfield heeft betere en veel betere albums uitgebracht ook heb ik wel eens leukere new-age gehoord .
Ik waardeer dit op 3* en dat is een voldoende maar om me zelf of een luisteraar even te verwennen kost het weinig verbeeldingskracht om wat anders te draaien.

Geen Ommadawn, geen Hergest Ridge, geen Incantations , geen Tubular Bells, geen Amarok, geen Return to Ommadown en in mijn geval ook geen Crisis, maar een prima New Age achtige plaat.
Had deze al een hele tijd niet gehoord maar dankzij het boek(je) Mike Oldfield On track weer eens in de speler gehad. Niets iets dat echt blijft hangen maar voor de late avond goed te doen. Heb wel wat minder werk van hem..

Alles gelezen en ik ga 'm vanavond beluisteren want via MP gekocht. Ben geen die hard Oldfield fan maar als er een cd voor weinig mijn pad kruist dan laat ik die niet lopen. Als hij binnen is gaat hij eerst via de koptelefoon met beentjes gestrekt op de bank.

Ik heb vele albums van Mike Oldfield in bezit, heel mooi 'aangestoken' door mijn ouders. Deze 'Songs of Distant Earth' is geen baanbrekend album. Dat hoeft ook niet. Wat het zeker wel is, is een mooi ontspannen, bijna volledig instrumentaal New Age achtig album. Het is een album die ik in een jaar regelmatig opzet, wanneer ik voor mijn werk rustigere, ontspannen muziek op de achtergrond kan gebruiken. Dat sommigen dit album hoog aanschrijven, kan ik best begrijpen.

De muziek: Binnen de 'mellow'-sfeer is er toch de nodige variatie. Zelfs Schotse doedelzakken komen er in terug, direct gevolgd door een zachtere pianomelodielijn. Het luistert ontspannen weg, heeft mooie overgangen, zoals bijvoorbeeld de brug naar het fijne Only Time will Tell. De korte afsluiter vind ik heerlijke: Met Afrikaanse samenzang wordt het album optimistisch afgesloten.

Persoonlijk beschouw ik Mike Oldfield als een van de ultieme modern-klassiek componisten. Ondanks het ontbreken van een orkest op dit album, past het album mooi in het rijtje.

Bijzonder sfeervol album van Mike Oldfield. Maak niet de fout deze te vergelijken met zijn premium albums zoals Tubular Bells, Ommadawn of Amarok. Nee, dit is heel andere koek. En het kan haast niet anders dat Mike Oldfield goed heeft geluisterd naar The Cross Of Changes van Enigma. Met The Songs Of Distant Earth is het heerlijk wegdromen en dat doe ik met enige regelmaat. Op cd en via Qobuz.

Geen slecht album, maar niet alle nummers vind ik geslaagd.
Bij vlagen briljant en ook soms wat saai.

Ik vind dit wel een klassieker. Beresterke plaat van Oldfield met een groot aantal prima melodieën , prachtige SF achtige sfeer incl dito artwork, mooi geproduceerd en met een zalige flow die een topalbum kenmerkt. Het is idd geen moeilijke muziek , wat sommigen hier blijkbaar een minpunt vinden, maar wel zeer melodieus, luisterbaar en toegankelijk. Het is zelfs vind ik een soort tribute album van Mike aan zichzelf. Topalbum! 5 sterren