Kevin Ayers - The Confessions of Dr. Dream and Other Stories (1974)

Het 18 minuten durende titelnummer is wel een klein meesterwerk. Ook wel opmerkelijk dat Nico in het eerste deel daarvan ineens de vocalen doet. De rest van het album is niet zo de moeite, vandaar dat er niet meer in zit dan een krap 3.5je.

Nr's 1-6 zijn bij jou 1 track?

Nee, hoezo?

Ik dacht gewoon dat dit één nummer was:

Ah zo. Nee, het 'titelnummer' bestaat in dit geval uit de nummers 7 t/m 10

Ik zat even fout, nrs.7-10 vormen natuurlijk het titelnummer .

ik vind het titelnummer prachtig , de rest is maar van halfslachtig gedoe

Het titelnummer Confessions is een boeiend meesterwerk, maar ook de rest van deze plaat kent enige bijzondere nummers. Met fijne gitaarbijdragen van o.a. Mike Oldfield. Zo kan ik het niet eens zijn met medebezokers van deze site als ze het hebben over halfslachtigheid: zowel Why are we sleeping, als Didn't feel lonely en Everybody's sometimes and some people's all the time blues zijn hele mooie en sfeervolle pareltjes uit deze vroege zeventiger jaren.
Jammer zijn, beter gesteld, zonde van het vinyl, of afbreuk doen: de Ballbearing blues, Day by day, See you later en Two goed into four.
Daarom scoort Bananamour bij mij hoger, het heeft minder missers.

Uitstekend album, waarvan kant A een brug slaat tussen de eerdere albums van Kev' en de overduidelijk donkerdere kant B. Nummers 1 t/m 4 zijn best aardig, maar springen er niet echt uit. It begins with a blessing etc. is een bewerking van Why are we sleeping een oud nummer van Ayers dat goed aansluit op de duistere sfeer van kant B. Het niemendalletje Ballbearing Blues geeft nog even lucht voordat je als luisteraar in de Doctor Dream nachtmerrie wordt gezogen. De sfeer is adembenemend in de letterlijke zin van het woord. Toch laat Ayers ons niet achter in vertwijfeling en angst en met Two goes into four breekt de zon weer door.
En de luisteraar is weer klaar voor een nieuwe draaibeurt.

Ik vind dit inderdaa best een sterke plaat.
Hij opend heel leuk en ook die nummers vind ik vrij goed.
De nieuwe versie van 'Why Are We Sleeping?' heeft ook wat fris en het titel nummer is ook erg goed.

It Begins with a Blessing is echt een fantastische track, een van de ruigste/hardste dingen die hij ooit opgenomen heeft. Vreemd genoeg staat hier dat het lied 3.08 duurt maar volgens mijn (geremasterde) exemplaar is dat 8:18

It begins with a blessing and Why are we sleeping waren ook van zijn hand op het allereerste album van The Soft Machine. Niks mis mee overigens.

Van het vierluik The Confessions of Doctor Dream vind ik deel 1 het sterkst. Ook een mooie bijdrage van Nico. Alleen daarom al top. Ook deel 4 klinkt erg prettig.
It Begins with a Blessing / Once I Awakened / But It Ends with a Curse is eveneens fraai.
Samen met voorganger Bananamour het beste wat Kevin Ayers solo heeft gemaakt. Ook dit album is goed voor 3,5*

Ik ben het eens met de teneur van enkele eerdere posts. Het album bevat 2 absolute topnummers: allereerst het dreigende en beklemmende It Begins with a Blessing / Once I Awakened / But It Ends with a Curse. Het nummer lijkt eerder een minuut of 8 te duren dan de feitelijke 3 minuten. En nog fraaier is het titelstuk van zo'n 18 minuten.

Tja, en bij zoveel moois steken de overige, wat gewone nummers al snel een beetje bleekjes af. Toch verhindert mij dit niet om het hele album regelmatig te draaien.

Toendertijd zeer positief ontvangen dit album van Kevin Ayers.
Het album draait met name om het indrukwekkende vierluik wat dezelfde titel draagt als het album.
Een erg sterk uitgewerkt epic waar psycheldelia, prog en vleugjes jazz zich openbaren.
Vrij donker, vervormde stemmen/ effecten, ja Kevin Ayers kon wel wat. Het is zonder meer creatief, maar tevens nogal horrorachtig.
Voordat zulks fraais voorbij komt is de start van het album tevens vrij sterk.Opener Day by Day is een soort van gospelrock achtige song met veel ballen en blijkt gewoon dat deze man vooral heel veelzijdig is en zich tot dan toe nooit op één stijl concentreerd.
Gortdroge kolderieke ultrakorte liedjes als See you Later zijn een soort van handelsmerk en het vervolg voordat het vierluik zich aandiend, is ook prima te behappen. De Sterke bluesrock en vernufte gitaarpartijen zijn ook uitstekend en Nico en Mike Oldfield doen ook nog een duit in het zakje.
Wel een typisch mid 70's produkt, maar het luisterplezier is daar niet minder om.
Ik begin deze man, die helaas in 2013 overleed, steeds meer gaan waarderen.
Hoog tijd om het debuut en het 2e album eens onder de loep te nemen.

Van Kevin Ayers bezat ik allang een compilatie maar een aantal reguliere albums heb ik onlangs aangeschaft en beluisterd.
Eigenzinnige singer-songwriter die stoeit met progrock, psychedelica, blues en jazz. Klinkt hierdoor wat fragmentarisch en ook donker maar zeker een boeiend album.
Overigens valt het mij op dat in de jaren '70 veel avontuurlijke of experimentele albums verschenen. Ik hou van experimenten als die tot een goed resultaat leiden zoals hier.

Het 5e album van Kevin Ayers. Voor mij is het het na het allereerste album van Kevin Ayers 'Joy Of A Toy' en dan is het toch wel even schakelen. En naar het blijkt niet alleen bij mij , het album wordt toch wel wisselend beoordeeld. Dat kan ik wel begrijpen. Kevin Ayers heeft op voorgaande albums zelf sterk de regie gevoerd en dat zorgde voor zeer originele, soms excentrieke albumsongs vol met verrassingen. Dat bezorgde hem een kleine schare liefhebbers die bepaalde tekortkomingen voor lief namen. Maar het grote publiek liet het afweten. Terwijl zijn vriend Mike Oldfield intussen miljoenen verdiende met zijn muziek, was dat bij Kevin toch wel anders.
Vandaar dat Kevin van platenmaatschappij veranderde en bij Island terechtkwam, een label wat bekend stond dat ze veel voor hun artiesten deden qua promotie. Enkel zat daar wel één voorwaarde bij, dat je een stuk zelfstandigheid en eigenheid inleverde. Kevin die zijn eigen platen produceerde moest dat aan iemand over laten Rupert Hine, die voor een commerciëler geluid zou zorgen.
Ergens voel je al aan, dit kan nooit goed gaan. Dat Island er voor ging bleek wel aan alle artiesten die meee wilden werken aan dit commercieel succes voor Kevin, die intussen 27/28 jaar oud was, lukte het nu niet dan nooit. Nico, Mike Oldfield, Mike Ratledge (van de Soft Machine), Michael , Geoff Richardson (van Caravan), verder speelt Mike Giles (ex King Crimson) drums, John Gustaphon van Caravan op bas, Ollie Halshall van Patto gitaar (hij zou op bijna alle andere albums van Kevin ook spelen) en vele anderen stonden klaar om hun vriend net dat zetje te geven. Een droomscenario zou je denken.
Bij kant 1 schrik je eigenlijk wel 'day by day': is dat een nummer van Kevin Ayers, Zo'n soul/funk nummer en dat dames achtergrond koor is dat nou wel zo'n goed idee ? De hele A kant werkt verwarrend, zonder meer door dat soul/funk koortje dat ook nog later een paar keer opduikt, maar waar is het psychedelische gebleven ? Het is duidelijk dat Rupert Hine daar niet zo veel mee heeft. Pas bij het 4e nummer, met een weergaloze gitaarsolo van Mike Oldfield herken je weer wat van de 'oude' Kevin. Nummer 5 met wel een achterlijk lange titel (dat past dan wel weer helemaal bij Kevin Ayers) hoor je ook weer wat terug van de oude Kevin Ayers, naar ik begreep is het een bewerking van een Soft Machine nummer van de eerste plaat. Kant A is is dus verwarrend, misschien ook wat teleurstellend.
Maar dan komt kant B en daar wordt toch wel heel veel goed gemaakt. Hoe psychedelisch wil je het hebben ? Een duistere suite (dat woord zal wel weer door Rupert Hine bedacht zijn, dat was toen erg in de mode), maar waarschijnlijk lukte het hem niet meer om Kevin hier nog in bedwang te houden. Het sinistere gezang van Nico (vergelijk dat eens met het gezang bij 'Day by Day' , een fiks horror gehalte. 4 stukken die ergens een geheel moeten zijn, maar ook afzonderlijk bestaansrecht zouden hebben.
Volgens ProgArchives is dit het album het meest prog achtige van Kevin Ayers. Ik ken ze niet allemaal maar ik geloof het graag.
De suite van 'The confessions of doctor dream' redt het album en het laatste nummer is nog een mooi liedje na de duistere soms sinistere suite. Als je daarna de cd weer opzet met 'day by day' snap je niet dat dit op hetzelfde album staat.
Dit blijft ook op de volgende albums die ongelijker en inconsistenter worden, steeds fragmentarischer, wat best jammer is als je de talenten van Kevin Ayers kent, maar ook als je weet dat hij de gemakkelijke kant van het leven kiest,op naar Ibiza.
Het werd dus niet de mijoenenklapper waarop men hoopte en Kevin bleek dus een artiest die de belofte niet waar maakte qua commercie. Of dat zo erg was weet ik niet, wel dat hij soms wat kansen heeft laten liggen. Aangezien ik kant b weergaloos vindt toch 4 sterren.

Rupert Hine wordt in de jaren zeventig ook tot de Canterbury Scene gerekend (hij speelde al eens mee op een Caravan-plaat en had ook de Canterbury-band Quantum Jump, waarmee hij twee platen afleverde). Ik maak me over hem dan ook niet zo een zorgen.

Dit lijkt mij in elk geval wel een plaat die ik ook zo moeten uitproberen.

Imo zijn beste werk, mooie bijdrage van Nico.

Een paar keer per jaar draai ik de jaren '70-albums van de wat excentriek, en een tikkeltje luie Kevin Ayers. En het liefst achter elkaar, en in chronologische volgorde.

Net zoals bij Bananamour passeren ook op deze The Confessions of Dr. Dream and Other Stories allerlei stijlen de revu. Ik snap dat sommigen dit niet kunnen pruimen, maar mij bevalt dat prima.

Op It Begins with a Blessing / Once I Awakened / But It Ends with a Curse en de Dr.Dream-suite wordt wel heel erg geëxperimenteerd. Voor mij is dat Ayers op zijn best.