Keith Moon - Two Sides of the Moon (1975)

Niemand wil dit album gewoon kopen

geef eens een reden waarom ik het wel zou moeten kopen?

Staan hier drumsolo's op?

Goeie vraag .

liever niet, want als iets boring is zijn het wel drumsolos

(tenzij je bill brufford heet )

nee,dit is gewoon een album met covers gezongen door de héérlijke (ahum) stem van mr. Moon

Do Me Good

ik denk dat Keith dit project zelf niet serieus heef genomen. Mischien "Just for fun" en daar is er ook niets mis mee. Het album gewint wel een beetje door de bonus tracks 11 t/m 18 die iets serieuser over komen

Move over mr L heeft John Lennon speciaal voor deze plaat van Keith Moon geschreven, hoewel de uitvoering van Lennon zelf, op de B-kant van de single Stand by me, stukker beter is.
Keith Moon nam het zelf allemaal niet zo serieus, en dat is te horen. Hij begon in deze tijd eigenlijk al een behoorlijke trieste door drank aangetaste man te worden wiens verstandelijke vermogens al aangetast waren, en dat hoor je aan deze erg slechte plaat af.

Nam hij iets wél serieus dan?

Keith Moon nam idd niet echt iets serieus, maar dat typeerde dan weer zijn manier van drummen. Deze plaat heb ik nog niet gehoord maar blijkbaar mis ik niets door hem niet te beluisteren...

OMG...

Voor de kritische luisteraars zal dit coversalbum zeker bagger zijn.
Als drummer was Keith Moon gewoon beter dan zanger. De magie zat in zijn drummen. Naast de drummer was Moon ook de grapjas (de nar) van de band. Bij The Beatles was dat ook al zo, maar Moon ging nogal een aantal tandjes verder dan Ringo Starr.
Op het 2e Who-album A quick one uit 1966 hoor je Moon zijn eigen compositie I need you zingen en je denkt meteen bij het beluisteren laat dat zingen en schrijven maar aan die andere Who-leden over.
Daltrey was geen sterke songschrijver, maar de manier waarop hij het werk van anderen bracht en het gevoel waarmee hij het zong/zingt was/is echt indrukwekkend.
Dit was gewoon even een grappig Who-tussendoortje (het eerste solo-avontuurtje voor Moon) en de andere bandleden waren ook al bezig (geweest) met solo-dingen waarbij Roger Daltrey solo het meeste succes behaalde.
Two sides of the Moon laat gewoon een andere kant van Keith Moon zien (horen) en is aardig als bijlage voor iedere echte Who-fan die niet zo kritisch naar muziek luistert.

I Need You vind ik juist een van de hoogtepunten op dat nogal middelmatig tweede Who-album...

nee nee nee nee
tenzij je de 20 minuut lange John Bonham soloos bedoelt

De enige muzikanten die kunnen soleren zijn gitaristen en jazzmuzikanten.

Wat denk je van zangers en bassisten: Daltrey, Entwistle, maar ook Ozzy en Geezer. En ik weet nog een drummer met een goede solo cariere: Bill Ward, van Black Sabbath!

Van welke planeet kom jij?

Een goed gecomponeerde drumsolo is allesbehalve saai.

Wist niet dat ie een solo album had, maar aan de stemmen te zien had ie dat beter kunnen laten.

Hmm ja, bij nader inzien was m'n opmerking wat arrogant.

Ik vind alleen wel dat een drumsolo niet langer dan bv. een minuutje moet duren, dan is het mooi geweest.
Wat langere solo's betreft komt Deep Purple's The Mule (live van Made In Japan) een heel end, maar bij alle andere solo's lijken de minuten tweemaal langer te duren.

Ik heb laatst overigens nog een documentaire over de laatste uren voor Keith's dood gezien, daaruit leer je dat het een aan ADHD lijdende aandachtsjunkie was die een slachtoffer werd van z'n eigen gedrag en dat hij drugs en/of alcohol (in zeer extreme mate) nodig had om op feestjes de party animal te worden, anders voelde hij zich zielsalleen. Uiterlijk het feestbeest avant la lettre, innerlijk een zeer fragiele, onzekere ziel die moeilijkheden had om een normaal leven te kunnen leiden. Het rock 'n roll-leven is al vanaf een vroeg stadium parten gaan spelen in z'n persoonlijke leven.

Moon was zonder middelen inderdaad een man die niet gelukkig was. Altijd het idee dat hij als een soort joker door het leven moest gaan.
Thuis met vrouw en kind kon hij zijn draai niet vinden en dat liep ook helemaal stuk.

Inderdaad een treurig verhaal van een man die het in de showbizz had gemaakt. Een unieke drummer die veel waardering kreeg, maar er als mens een zooitje van gemaakt heeft.
Met de dramatische dood tot gevolg.

Duidelijk iemand wiens reputatie hem vooruitgesneld was.
De joker had hij nodig om zich zeker te voelen, een puur geval van bravoure.

Een vreselijk incident met z'n chauffeur in 1970 maakte hem geestelijk kapot. Voor de band en de buitenwacht was het waarschijnlijk grotendeels all smiles, maar hij belandde in een diepe depressie en de verslavingen liepen vanaf dat punt volkomen uit de hand.

Mensen veranderen en Keith deed dat dus ook, maar hij liet zichzelf niet toe zichzelf te zijn.
Moon The Loon, het werd een rol. Een stigma die hij vanaf pakweg z'n vijfentwintigste alleen met de verkeerde middelen kon verwezenlijken.

Heb dit album ooit van de bibliotheek geleend en kan me herinneren dat ik zeer teleurgesteld was. Na een tweede luisterbeurt ben ik weer op de fiets gestapt en heb 'm teruggebracht.
Was wel erg luxe verpakt. In klaphoes.
Deden erg veel beroemde muzikanten op mee maar het resultaat was er niet naar. Dat gebeurde wel vaker in de zeventiger jaren. Op alleen de herinnering ga ik 'm niet beoordelen. Daarvoor is het te lang geleden. Misschien valt mijn oordeel wel wat milder uit nu ik wat ouder ben.

Deze eens de revue laten passeren. Ik zag dat Moon 23 Aug 72 jaar geworden zou zijn. Ik ben die datum ook jarig en ben ook drummer.
Ik heb inmiddels de 50 aangetikt en Moon werd niet ouder dan 32 jaar. Maar dat terzijde.
Dit is een heel vrijblijvende plaat zonder echte pretenties.
Moon zong en acteerde graag en die kans greep hij dan ook rond deze periode.
Hij was een groot Beach Boys fan en Barbara Ann bijv. deed The Who wel eens live. Keith mocht dan de leadkopstem doen.
Hij moet zelf ook wel geweten hebben dat zijn talent vooral zat in zijn explosieve drumstijl, die hij vooral had afgekeken van Gene Krupa.
Maar hij wilde zo graag ook andere dingen doen en ik denk door de gunfactor dat hij daar de kans voor kreeg.
Two Sides Of The Moon is best wel sympathiek. Geen afgang of bar slecht, maar verre van memorabel. Eigenlijk een beetje het zelfde verhaal als Ringo Starr.
Geen hoogvliegerij, maar een drummer die probeert iets anders te doen, zonder daar echt talent voor te hebben.
By the way: Moon haatte drumsolo's. Deed liever Uncle Ernie tijdens een Who concert.

Sympathieke plaat.
Ik heb veel slechter gehoord.
'Do Me Good' is zelfs een heerlijk britpopliedje.

Mssr Renard schreef:

Do Me Good is een heerlijk britpopliedje.

Maar dat is een bonustrack die bij een veel latere CD uitgave is toegevoegd.