AC/DC - Blow Up Your Video (1988)

Waar ik "Back in Black" een geslaagde comeback (na de dood van Bon Scott) vind en het een mooie introductie was voor Brian Johnson, ben ik de platen na "Back in Black" toch minder gaan waarderen. En zo ook deze "Blow Up Your Video". De eerste twee tracks zijn AC/DC klassiekers, maar de daaropvolgende nummers zijn matig tot zwak. Ik heb Brian Johnson altijd een mindere zanger gevonden dan Bon Scott en dat gevoel sijpelt toch weer door alle nummers heen als ik ernaar luister. De riffs zijn best aanstekelijk, maar in de meeste gevallen blijken de songs wel erg inwisselbaar.

Tussen het teleurstellende en doffe Fly on the Wall in 1985 en deze Blow Up Your Video in 1988 verscheen ter gelegenheid van de film Maximum Overdrive in 1986 de verzamelaar Blow Up Your Video. Een pauze van drie jaar tel ik dus tussen de twee reguliere albums, niet moeilijk vermits hun toers niet van de poes zijn.

Er wordt teruggegrepen naar het producersduo Harry Vanda & George Young en je merkt duidelijk het verschil, veel beter en veel helderder van geluid. De stem van Brian Johnson gaat verder achteruit maar hier vind ik hem wel goed zingen. Misschien is deze plaat beter verteerbaar dan Fly on the Wall door de “hit” Heatseeker en nummer twee That's the Way I Wanna Rock & Roll: no nonsens AC/DC met tempo. Het laatste woord van de vorige zin zit niet in de volgende matige drie nummers. Dan is gelukkig Nick of Time veel beter dankzij het iets hoger tempo. De volgende twee nummers zijn opnieuw verre van onvergetelijk maar er volgen nog twee leuke songs met Two's Up en This Means War.

Conclusie? Welgekomen terugkeer van Vanda & Young die ook al de nieuwe nummers hadden geproduceerd op Blow Up Your Video en een album met een aantal goeie nummers, het is te zeggen de iets snellere nummers, maar het blijft smachtend verlangen naar oersterke toekomstige klassiekers.

Waar het AC/DC van de jaren '70 steeds beter werd met de kenmerkende stem van Bon Scott, kwam in de jaren '80 met de beperktere capaciteiten van Brian Johnson enige wisselvalligheid. Al zat die 'm dan niet in diens stem maar in zwakker liedmateriaal. Voor mij zijn For Those About to Rock en Fly on the Wall te mager. Waar Scotts humor en stem die albums iets hadden kunnen verbeteren, lukte dat Johnson niet.
Met de teruggehaalde producers Harry Vanda & George Young is echter ook weer de glans terug. Opgenomen in Studio Miraval in Frankrijk, tegenwoordig in bezit van Brad Pitt, is een evenwichtig en vaak uptempo Blow Up Your Video het resultaat.

Het eerste wat opvalt is hoe swingend drummer Simon Wright plotseling klinkt: het maakt het toch al sterke Heatseeker extra lekker. De invloed van Vanda & Young?
Met That's the Way I Wanna Rock 'n' Roll worden de wortels onderstreept, waarna Meanstreak verrassenderwijs funkinvloeden bevat: wie durft te beweren dat AC/DC altijd hetzelfde doet vergist zich en zal later op dit album nogmaals verbaasd zijn. Go Zone is okay en in het stap voor stap steviger wordende Kissin' Dynamite is de groep in topvorm, zeker met die baslijn die ouderwets lang op één noot blijft hangen.

Op kant 2 gaan de vijf fel uit de startblokken met Nick of Time, waarna Some Sin for Nuthin' verdienstelijk volgt, net als Ruff Stuff. Ronduit verrassend is Two's Up met een ongewoon melodieuze gitaarriff die de groep knap laat klinken als... zichzelf. Ook fijn is dat Johnson hier zijn stem even laat zakken. Het spuitende This Means War zou je met zijn hamerende gitaarlijn als een voorstudie van Thunderstruck van twee jaar later kunnen beluisteren.

Ik durfde er met alle aandacht van de groep voor videoclips niet op te hopen, maar AC/DC keerde hier overtuigend terug naar het ene ding wat ze goed kunnen: geïnspireerde hardrock 'n' roll, als waren ze zonen van Chuck Berry. Met in één nummer funk en in een ander melodie als verstopte pareltjes.