Elvis Presley - Fun in Acapulco (1963)

zeer bovengemiddelde soundtrack van een redelijke film, waarbij deze keer de bonustracks (12 en 13) het albumniveau eerder doen dalen
beetje Mexicaans getint met een zanger in goede doen
(hoewel "There's no room to thumba in a sportscar" anders doet vermoeden)

In deze soundtrack ging Elvis op de Mexicaanse tour en de sfeer zit er volop in, vocaal was Elvis weer top. Niet alle songs vind ik goed ("(There's) No Room to Rhumba in a Sports Car" bv.), maar globaal is dit een aanvaardbaar album van Elvis, al kan het niet tippen aan zijn jaren '50-werk.

Ik wil het best willen, maar het lukt me niet. Ik kan niets, maar dan ook niets met Vino, Dinero Y Amor, Mexico, El Toro, The Bullfighter Was a Lady, Guadalajara en de al reeds bovengenoemde. Deze nummers zijn toch echt geen Elvis nummers en de toegevoegde bonusnummers zijn wellicht ook niet grandioos, maar in ieder geval heeft Slowly but surely een fijn gitaargeluid en is Love me tonight best mooi. In ieder geval mooier dan You can't so no in Acapulco. Want ik zeg toch echt; nee.

Als Elvis in Nashville opnam dan was ie gemotiveerd.
Dan was er goed materiaal.
En een gemotiveerde Elvis met goed materiaal is goud.

"Elvis is Back", "Pot Luck", "His Hand in Mine"en "How Great Thou Art" zijn het beste bewijs dat een goeie, gemotiveerde Elvis tussen comeback (dienst) en comeback ('68 en later het briljante "From Elvis in Memphis") meer dan uitstekende albums kon leveren.

Als Elvis in Hollywood opnam dan was er zelden goed materiaal.
Vaak moest een bepaald nummer de situatie uit de film schetsen.
Uiteraard, meestal flut.

Een gemotiveerde Elvis die in Hollywood nummers opnam was een zeldzaamheid.
Een uitzondering.
Zoals "Fun in Acapulco".

En de beste bonusnummers staan op "Spinout", "Clambake" en "Speedway".
Waarom?
Simpelweg omdat er geen studioalbum tussen "How Great Thou Art" ('66) en "From Elvis in Memphis" ('69) gemaakt werden, maar wel degelijk goed materiaal is opgenomen.

De mindere bonusnummers staan op eerdere soundtracks.
De beste nummers van die sessies kwamen op de studioalbums of op single, de 'mindere' nummers werden bonusnummers op soundtracks.
Bijvoorbeeld "Slowly But surely".
Deze komt toch echt van dezelfde sessie van 26 en 27 mei '64, wat toch ook nummers als "Devil in Disguise", "Please Don't Drag That String Around", "Witchcraft", "Memphis Tennessee" en "Ask Me" opleverde.


"You Can't Say No...
...In Acapulco"

O, wat heb ik een hekel aan deze zogenaamde nep-Mexicaanse muziek. Alleen Bossa Nova Baby vind ik een goed nummer, en de titeltrack kan er nog (net) mee door.

Met de helft van dit album kan ik weinig maar Bossa Nova Baby vind ik ook erg goed.

dit album klinkt als geen ander elvis album door het vele gebruik van trompetten en elvis die in het spaans zingt(ik .heb gelezen dat ie dat heelgoed deed) .ik hoor elvis gewoon heelgraag zingen, al is het in een sportscar.

Voor mij 1 van de mindere. De 2,5* is ruim bemeten, en zou nog voor gewetenswroeging kunnen zorgen... Met de Mexicaanse Elvis heb ik duidelijk niets, en dat hoeft voor alle duidelijk niet te betekenen dat ik niets met Mexicaanse muziek heb.
Het laatste nummer maakt overigens wel wat goed...

Er doen daadwerkelijk Mexicanen mee aan deze soundtrack. Dat is op Guadalajara dan ook duidelijk te horen. Wat kon onze man goed zingen. Zelfs op ondermaats materiaal.

Album van uitschieters. Er staan zeer aanstekelijke nummers op, maar ook nummers die Elvis totaal geen recht doen. Top voor mij zijn Mexico, Bossa Nova Baby en vooral Marguerita (deze kan rustig op de repeat). Ook Fun In Acapulco is nog goed en I Think I'm Gonna Like Here heeft nog meest het Elvisgeluid. Zwak zijn vooral El Toro, Vino Dinero Y Amor en de herbewerking van Guadalajara.

Dankzij Spotify maak ik kennis met de soundtrackalbums van Elvis, want ik wil zelf ontdekken of die nu echt zo pover zijn. Ik heb deze vanaf 1960 tot 'Fun in Acapulco' nu meermaals beluisterd en stel vast dat ze inderdaad matig materiaal bevatten. Af en toe een goed nummer, maar de meerderheid is echt wel zwak. Voor 'Marguerita' heb ik wel een zwak.

Hier staan een paar stinkers op maar over het algemeen vind ik dit op een lollige manier wel genietbaar. Wetende dat het een score is en ik in plaats van de film te bekijken de muziek tot mijn verbeelding laat spreken.

Fun in Acapulco was overduidelijk geen Oscar materiaal, maar ik heb het altijd wel een vrolijke film gevonden. De soundtrack is evenmin een hoogvlieger en toch betrap ik me er op dat ik het altijd geinig vind om naar te luisteren. Beetje een zogenaamde guilty pleasure.

Don't feel guilty! Enjoy!

Deze zomer naar een festival geweest in Gierle, België waar een metal band uit Scandinavië met trompetten Marguerita speelde. Klonk erg leuk, al duurde het even voordat ik het herkende.