Jenny Hval - Innocence Is Kinky (2013)

Laat ik er geen doekjes om winden: ik heb reikhalzend uitgekeken naar de nieuwe LP van Jenny Hval sinds ik er kort geleden voor het eerst over hoorde,

Gisteren lag "Innocence is kinky" dan op de deurmat en ik kan niet anders zeggen dat het in mijn top10 van 2013 zal verschijnen. Het is geen tweede Viscera, maar wel een uitstekende, bevreemde popplaat met een avantgardisch karakter. Dat laatste komt tot uiting in het gebruik van haar stemgeluid, de bijzondere manier van het gebruik van poëzie, filosofie en feminisme, maar ook in de muziek door het gebruik van zaag, wijnglazen, variophon en iPad(!), viool en sax. Wat dat betreft is dit een echte Rune Grammofon release.

De eerste indruk is in ieder geval positief. Of het Viscera zal overstijgen zal de tijd uitwijzen.

Toen ik Mephisto in the Water hoorde was ik helemaal weggeblazen, wat een prachtig nummer is dat en Jenny Hval laat in dat nummer prachtig haar stem horen.

Toen ik dat nummer hoorde besloot ik dit album een kans te geven, alleen is het toch niet helemaal voor mij weggelegd. Ik vind dat ze haar stem nog wel vaak mooi gebruikt, alleen vind ik het muziek net iets te experimenteel naar mijn smaak.

Dit is helemaal niks voor mij, maar blijf toch geobsedeerd hangen... dat is op zich wel interessant. Hele intrigerende plaat.

Jenny Hval vind ik een geweldige artieste en dit haar beste plaat (al komt de laatste angstvallig dichtbij). Zeker één van de meest inventieve en intrigerende artiesten van de laatste jaren. Met haar schitterende, folky stem zou zij er voor kunnen kiezen slechts te behagen en soms doet ze dat ook, zoals in het sprookjesachtige Mephisto In the Water. Maar ze schuwt het experiment niet, dit is een wezenlijk onderdeel van haar muziek. Noise, spoken word, het komt óók langs. De muziek is een perfecte hybride tussen electronica en akoestische instrumenten.
uitdagende plaat, net als haar andere releases.