Ray Wilson - Chasing Rainbows (2013)

Deze moet ik toch dringend eens gaan bestellen op zijn website. Ben erg benieuw. Het zal waarschijnlijk wat rustiger uitvallen dan zijn werk met Stiltskin. She's a queen is in ieder geval een lekker nummer.

Lekkere plaat man.

Dat openingsnummer alleen al

De drie voorgaande berichten getuigen alledrie van enthousiasme, maar treden verder niet in details en zeggen ook niets over wat er nou zo mooi is aan dit album. En ik kan me daar wel wat bij voorstellen, want de muziek hierop zit best goed in elkaar, de smaakvolle strijkers dragen echt wat aan de arrangementen bij, de refreinen zijn vaak pakkend en Ray Wilson heeft een fraaie "gebronsde" stem. Daar staat echter tegenover dat alles overal beschaaf blijft, dat de gitaarsolo's nergens de spanning opvoeren, dat de saxsolo's absoluut niet bij het geluidsplaatje passen, dat de strijkers dan wel smaakvol klinken maar toch ook wel erg vaak erg aanwezig zijn, en dat een groot deel van de plaat in een beschaafd mid-tempo blijft hangen waardoor eigenlijk alles nogal eentonig en kleurloos klinkt, zodat ik me zelfs afvraag of de eerste helft van het album nou echt de beste nummers bevat of dat dat alleen maar zo lijkt omdat ik halverwege al mijn verzadigingspunt heb bereikt. In mijn oren uiteindelijk gewoon niet bijzonder genoeg.

Ben het grotendeels wel eens met BoyOnHeavenHill en zijn beschrijving van deze plaat.
Ray Wilson heeft een prima stem, en met de nummers is an sich niks mis. Wat ik echter wel vaker heb met de albums van Wilson; het blijft allemaal zo veilig en mild. Nu leent de muziek zich dan ook niet direct voor het grote avontuur want de beste man wil dicht tegen het singer songwriter en AOR genre aankruipen. En daar is niks mis mee, maar ik mis creatieve overgangen, onverwachte wendingen of simpelweg eens een ferme rocker. Het geheel sleept daarmee veel te lang aan. Zeker niet slecht maar zijn platen moet je echt doseren.

En dan ben je een klein jaar verder en kom je tot de ontdekking dat Chasing Rainbows aan een herwaardering toe is.
Waar ik nog steeds vind dat Wilson wel eens wat meer de grenzen mag opzoeken, steekt het songmateriaal toch wel fraai in elkaar.
Wilson heeft een goed oor en oog voor melodie, de arrangementen vullen de songs mooi aan en de beste man heeft een prima stem.
Soms schurkt hij tegen het AOR of het progrock genre aan, maar de meeste songs zijn te conventioneel en niet avontuurlijk genoeg om een dergelijk predikaat op zijn muziek te plakken.
Blijft over; een degelijke plaat van Wilson, volwassen en gerijpt waarbij met name 'de stem' een centrale positie inneemt.