Bruce Springsteen - Nebraska (1982)

Met enige argwaan begon ik aan dit album. Ik heb namelijk nooit ook maar enige klik gevoeld met Bruce Springsteen. Niet dat ik veel muziek van hem kende, maar de nummers die ik kende (als 'Born in the USA'), vond, maar ook vind, ik verschrikkelijk.
Misschien heb ik wel een beetje hetzelfde als jkbb, ik ken deze kant van de beste man namelijk totaal niet!

De plaat begint met Nebraska, een prachtige ballad. Zo zouden ze er meer mogen maken. Het typische is, dat ik, zodra ik deze plaat aanzet en dus dit nummer begint te spelen, ik meteen aan Neil Young moet denken. Het enige verschil is, dat deze man wél kan zingen

Daarna flippert het een beetje van leuke nummers, naar niet zo leuke nummers.
Zo vind ik Atlantic City niets, en de tekst begint me op een gegeven moment zelfs te irriteren. Daarna komt Man on the Hill, waarbij er bij mij, geheel in tegenstelling met de titel, het beeld van een auto rijdend door de woestijn opkomt. Erg mooi nummer.
Johnny 99 is dan weer minder. Ik vind het te gehaast, denk ik. Wat er precies aan het nummer schort kan ik niet echt zeggen, het raakt me gewoon niet.
Highway Patrolman daarentegen weer zeer zeker. Dit vind ik dan ook het beste nummer van het album. Erg mooi!
State Trooper is een redelijk duister nummer vind ik. Het kabbelt echter een beetje door en voor ik het weet is het nummer weer afgelopen. Jammer.
Ditzelfde heb ik bij Used Cars. Het begint me stilaan allemaal een beetje te vervelen, en ik krijg de neiging om de plaat af te zetten.
Maar gelukkig is er dan net op tijd het prachtige Open All Night, dat weer een beetje leven in de brouwerij brengt. Het blijft allemaal heel rustig, maar toch zit er iets meer snelheid in.
De laatste twee nummers zijn ook erg de moeite waard, maar ik merk dat ik begin in te dommelen. Misschien is dat ook wel de bedoeling, in de zin van: luister het s' avonds laat voor het slapen gaan, om volledig tot rust te komen. Maar goed, ik moet zometeen nog het café in om de plaatselijke Limburgse tradities in stand te houden, dus dan komt dat minder goed uit...

Maar goed, al met al is het een verrassing voor mij. Ik had nooit verwacht dat een artiest als Bruce Springsteen, zo een album zou kunnen maken. Het is érg geslaagd vind ik, hoewel het nooit mijn favoriet zal worden.

3,5*

Bruce Springsteen - Nebraska

Voorheen kende ik Bruce Springsteen alleen van de meer rockende nummers en albums. Aardig, soms interessant, maar het gaf nooit enige uitnodiging om verder in deze op en top Amerikaan te verdiepen. Tot het moment dat ik bij toeval Tunnel of Love hoorde, en zo ook in aanraking met Nebraska kwam. Tunnel of Love vond ik al erg mooi, maar Nebraska heeft me gegrepen vanaf het begin.

Een akoestische gitaar en een mondharmonica, voeg daarbij de warme stem van Springsteen bij en voilá: de ingrediënten voor dit kleine meesterwerkje. Nebraska is een donkere, intrigerende, persoonlijke en warme plaat geworden zonder enige poespas, het kan zelfs kaal klinken, maar het heeft een zo'n enorme persoonlijke sfeer over zich. Alsof Bruce het hele verhaal tegen jou alleen aan het vertellen is. Vanaf het eerste nummer Nebraska weet je dat dit een andere kant van The Boss is, van wat hij tot dan toe heeft laten zien. Geen echte rockende nummers, geen scheurende gitaren en geen uithalen. Hier geldt: less is more.

De titeltrack vertelt het verhaal van een man die enkele levens om het leven heeft gebracht, maar ook te kampen heeft met psychologische problemen. Antwoord op de waarom-vraag kan hij niet geven.Een prachtige opener om vervolgens bij Atlantic City bij een van de hoogtepunten te belanden. Luister en ervaar de drang om te blijven hopen, ook al zit je diep in de put. Meteen de rode draad van het album te pakken, namelijk hoop. Mansion on the Hill is een intiem, rustig nummer met een gepassioneerde Bruce die nostalgisch terug denkt aan zijn jeugd.

Johnny 99 begint met een zenuwachtig, of beter, een wanhopig gitaarriffje. Het komt gehaast over en valt uit de toon op het album. Tot dat je de teksten er bij pakt en alles op zijn plaats valt. Johnny99 gaat over een man die veroordeeld wordt, maar waar geen enkele rekening wordt gehouden met de omstandigheden (And if you can take a man's life for the thoughts that's in his head). Een pijnlijke confrontatie met het rechtssysteem, waarbij hijzelf en familie wanhopig zijn dat hij van het leven wordt beroofd.

Met Highway Patrolman bereikt hij voor mij het absolute hoogtepunt. Als eerste is het de tekst (alweer) die zo persoonlijk en intiem zijn waar geen ontkomen aan is. Hij beschrijft letterlijk een verhaal over broederliefde en toewijding voor elkaar('Well i fit was any other man, I'd put him straight away. But when it's our brother sometimes you look in the other way') Bruce neemt je mee in het verhaal, je voelt de pijn van Joe en Franky. Onvoorstelbaar mooi. Als tweede de minimale, maar erg effectieve muzikale begeleiding waardoor het een perfecte song geworden die emoties weet los te krijgen bij de luisteraar. Hulde.

State Trooper is het vervolg van Highway Patrolman. Wederom erg sober, maar het weet mij niet te raken zoals enkele minuten eerder wel gebeurde. Al blijft het een mooi nummer die wederom terug valt naar de rode draad, met een kwinkslag naar de harde kant van het leven.

Used Cars is een persoonlijk nummer over een jeugd waar hard werken centraal stond en waar ze het niet even breed hadden. Ook hier weer is het thema 'hoop'. Hoop op een betere toekomst, om ooit niet meer in een tweede hands karretje te hoeven rijden. Ah, dan toch nog een rockend nummer. Open All Night zorgt voor de nodige afwisseling. Blijkbaar heeft Bruce een sterke drang om jeugdherinneringen op te halen. Nu ook weer bij het nummer My Father's House.

De afsluiter is ééntje zoals een afsluiter hoort te zijn. Reason to Believe is de essentie waar het album om draait in feite. Altijd hoop blijven houden en positieve dingen blijven zien, ook al zit je diep in shit. De tekst slaat de spijker op zijn kop:

'She waitsdown at the end of that dirt rorad for Young Johnny to come back
Struck my kinda funny funny yea indeed
How at the end of every hard earned day
you can find some reason to believe'

Met Nebraska heeft Bruce Springsteen een meesterwerk afgeleverd. Ik kan het me voorstellen dat het op een eerste gehoor niet erg interessant is en zelfs saai kan overkomen. Voor degenen die dit hebben, zet deze plaat eens op in een rustige omgeving, verdiep in je de teksten en probeer je te verplaatsen in de personen. Dan blijkt dat het een ongekende schoonheid kent in intieme liedjes met een boodschap voor iedereen.

In eerste instanties nam Springsteen demos voor dit album thuis op met een 4-sporen casetterecorder. Deze waren sober van aard met enkel Bruce die zelf alle instrumenten inspeelde en de songs van zang voorzag. Het doel was om dit materiaal uiteindelijk ook met The E Street Band op te nemen maar het rauwe beklemmende folk karakter van de demos ging verloren tijdens de bandsessies waarna Bruce in overleg met producers en engineers besloot om de demos als een album te releasen. Met hulp van allerlei voorhande technieken werd de ruis gereduceerd en het volume naar acceptabele maatstaven gebracht.

Het is de vraag of Electric Nebraska zoals het onder de harde kern Bruce liefhebbers bekend staat ooit het levenslicht zal zien. Opvallend genoeg bevatte deze demos van de thuissessie ook al versies van Born in the U.S.A en Working on the Highway.

Nebraska wat in 1982 het grijze levenslicht zag brengt een sinister karakter met zich mee. Er hangt een sfeer van moord en wanhoop om dit album heen. Dat begint al met de huiveringwekkende harmonica klanken van het titelnummer tesamen met de tekst.

From the town of Lincoln Nebraska with a sawed off .410 on my lap
Through to the badlands of Wyoming I killed everything in my path.

Vervolgens komt één van mijn favoriete songs van Bruce te weten Atlantic City aan bod.
Now I been lookin' for a job but it's hard to find
Down here it's just winners and losers and don't get caught on the wrong side of that line

Ik ken weinig songs die zo scherp de barricades van het leven weten te schetsen.

Well they blew up the chicken man in Philly last night now they blew up his house too.

De openingregels in deze song handelen over het oplaaiende maffia geweld in Philadelphia. In maart 1981 kwam Philip Testa een maffia baas genaamd "The chicken man" om het leven door een bom die was gëinstalleerd bij zijn huis.

Johnny 99, het aangrijpende verhaal van een werkloze automonteur die een winkelbediende doodschiet en veroordeeld wordt tot 99 jaar durende gevangenisstraf maar daarentegen vraagt om gëexecuteerd te worden.

Je kan nog meer over Nebraska zeggen maar ik verkies het luisteren. Met extra aandacht voor State Trooper die wat mij betreft 2 a 3 minuten te kort duurt. Die kreten van wanhoop die Bruce in die song slaakt mogen van mij ellenlang duren.

"Nebraska" is het Bruce Springsteen album waarop zijn allergrootste talent tot wasdom komt. Het vertellen van verhalen. Het geluid op "Nebraska" is minimalistisch, niks geen bombastische rocksound van de E Street Band, maar gewoon een akoestische gitaar, her en der een harmonica en de stem van The Boss zelf. Meer heeft Springsteen niet nodig om zijn verhaal te vertellen. Als ik naar "Nebraska" luister vormen zich direct beelden bij de teksten van Springsteen. Hij weet de zinnen zodanig te brengen dat je er direct een voorstelling van kan maken. Dit geldt zeker voor de liedjes die vanuit de ik-persoon zijn geschreven. Door het minimalistische geluid doet de sfeer desolaat aan, maar ook dreigend en wanhopig. Ook de hoes draagt bij aan die sfeer, je ziet de stilte, de eenzaamheid en het niets. Hierdoor is "Nebraska" voor mij een intense maar fantastische luisterervaring. Zelden een album gehoord die met zo weinig middelen zoveel emotie teweeg kan brengen. Daarom is "Nebraska" mijn favoriete album van Bruce Springsteen en tevens een van mijn favoriete albums in het algemeen. Tijdloze klasse!

Deze plaat is ook heel geschikt voor een donkergrijze herfstdag, zoals vandaag. De rust, de schoonheid, de donkerte, de diepte van muziek en teksten raken je dan helemaal vol. Op dit prachtige Nebraska horen we de singer-songwriter Bruce Springsteen, gewapend met een akoestische gitaar en soms een harmonica, de ene na de andere fraaie song over ons heen strooien. Met de teksten vertelt hij ons zijn verhalen, waarbij je zelf de plaatjes mag verzinnen. Een historisch document.

Met zo weinig instrumenten, zo een geweldig album kunnen maken. Chapeau, mr. Springsteen!

Er zijn hier al veel mooie recensies geschreven over deze plaat en ik zal mijn best doen om mijn ervaringen met deze plaat met jullie te delen. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik ben opgegroeid in een omgeving waar de muziek van Bruce Springsteen een belangrijke rol speelde. Mijn pa had diverse albums van The Boss in zijn bezit, wat er voor zorgde ik dat ik al vroeg een liefhebber ben geworden van zijn muziek. Gek genoeg ontbrak Nebraska in zijn collectie en heb ik deze plaat pas veel later leren kennen dan andere meesterwerken van Springsteen zoals Born to Run en Darkness on the Edge of Town. Ik had nooit gedacht dat er ooit nog een album van zijn hand kwam dat ik nog beter zou vinden dan Born to Run, maar het is toch gelukt.

Ik moest in eerste instantie echter een beetje wennen aan Nebraska, een nogal sober album zonder de begeleiding van de E-Street Band. Ik kende van deze plaat alleen Atlantic City, wat ik overigens altijd een fantastisch nummer heb gevonden. Een intiem nummer met een tragische ondertoon dat prima past op dit sfeervolle album.

Wat Springsteen op Nebraska presteert met enkel een gitaar en een mondharmonica, is bijzonder indrukwekkend. Veel van de songs stralen een sfeer uit van desolatie, nostalgie of onvervuld verlangen. De ontroerende verhalen over bijvoorbeeld broederschap in Highway Patrolman of jeugdherinneren in Mansion On the Hill maken dit in tekstueel opzicht zonder meer een van Springsteen’s beste albums. Dan vergeet ik nog het prachtige, melancholische Used Cars (Bruce wil geen tweedehands auto meer rijden) en het verhaal van een man die doordraait en iemand vermoordt nadat hij zijn baan verliest in Johnny 99.

Dat Nebraska in de top 250 staat is naar mijn mening zeer terecht. Ieder nummer is een hoogtepunt op zichzelf, wat resulteert in een beoordeling die recht doet aan de klasse van dit album: 5* en een top-10 notering.

Als onderdeel van dit topic beluisterde ik dit album.

Ik kan me niet echt herinneren dat ik dit album van Bruce ook eerder hoorde. Met een vader als Bruce liefhebber, maar twijfel er aan of dit in zijn kast staat. Mooie plaat toch wel, de titeltrack is bijvoorbeeld al erg mooi, maar zo zijn er wel meer te vinden op dit album. Ook die meer rustige nummers van Bruce doen mij meer plezier dan het opgehitste gerock. Daarmee zit ik met dit album toch al snel op de goede weg. Qua lengte ook prima dit album. Dat werkt soms zo, dat de duur van de plaat er verantwoordelijk voor is of iets wel of niet blijft boeien. In dit geval dus ten bate.

De eerste platen die ik in bezit kreeg was de oude collectie van mijn oom. Dat was vooral heel erg veel new wave en synthpop uit de jaren tachtig (niet geheel toevallig begon het graven in het muzikale verleden ook bij de jaren tachtig voor mij), maar er waren ook enkele verdwaalde prog-, soul-, metal- en singer-songwriterplaten in die verzameling te vinden. Zo ook wat werk van Bruce Springsteen, en dan natuurlijk die albums die uit waren gekomen in de jaren tachtig.

Het wat meer extraverte Born in the USA (1984) en het meer sobere en ingetogen Nebraska (1982) stonden gebroederlijk naast elkaar in die supermarktkrat en ik ontwikkelde al snel een grote voorkeur voor die laatste. Nu kan ik mezelf absoluut geen Springsteen-volgeling noemen, sterker nog: ik ken naast deze twee albums vooral de liedjes van hem die in de top2000 staan en die hebben me nooit dusdanig weten te prikkelen om nog dieper het oeuvre van de beste man in te duiken.

Curiosum
Nebraska klonk me altijd, vergeleken bij de voorganger en met de grote hits die ik kende, als een vreemd curiosum in de oren. De muzikale omlijsting is vrij kaal, de algehele sfeer kil en troosteloos en daarmee compleet anders dan de krachtige stadionrock waarmee hij tienduizenden mensen tegelijkertijd weet te hypnotiseren. Ik echter word juist gegrepen door de desolaatheid die dit album uitstraalt.

Op tekstueel vlak horen we verhalen over mensen die op het verkeerde pad zijn beland, mensen die dromen van een beter leven zonder armoede, familieleden die vervreemd zijn geraakt van elkaar, die voor moeilijke keuzes komen te staan of mensen die tegen beter weten in op hun geliefde blijven wachten. Je luistert dit zeker niet om op te vrolijken, en pas op het laatste nummer – wanneer Springsteen zingt: “Still at the end of every hard earned day people find some reason to believe” – schijnt er een heel klein sprankje hoop door alle rampspoed heen.

Verhalenverteller
Best wel een downer dus, dat Nebraska, maar wat me telkens weer naar dit album toe trekt is het feit dat Springsteen een zeer begaafd verhalenverteller is – iedere songtekst kent wel een interessante wending of beschrijft een situatie die me beroert – en dat de minimale muzikale middelen waar hij zich van bedient het effect van deze verhalen alleen maar versterken. De wat kale muzikale begeleiding en teksten werken constant samen om je een absolute droefheid tot in het merg van je botten te laten voelen.

Want hoe Springsteen bijvoorbeeld gebruik maakt van de mondharmonica, en dat hoor je nu uit de mond van een fervent mondharmonica-hater. Het instrument wordt op Nebraska redelijk spaarzaam gebruikt, maar er gaat telkens een ongekende tristesse vanuit wanneer we hem horen. Sowieso weet Springsteen met een verfijnde mix van onder andere gitaar, mondharmonica, mandoline, synthesizer en glockenspiel een sfeer te creëren waarbij je je de laatste persoon op deze aardbol waant en je je volkomen op jezelf teruggeworpen voelt.

Atlantic City
Als geheel is Nebraska prachtig en er is absoluut geen minder nummer op dit album te vinden. Toch steekt ‘Atlantic City’ er voor mij met kop en schouders bovenuit en deze staat hoog in mijn lijst met favoriete nummers ooit. De treurige mondharmonica, Springsteens intense vocalen op de achtergrond, het prachtige verhaal over iemand die moet vechten om zijn hoofd boven water te houden, ik kan dit nummer eindeloos vaak achter elkaar horen en na al die jaren wordt-ie nog steeds mooier.

Nebraska is in de uitzichtloosheid die ze overbrengt groots en zo’n achttien jaar nadat ik die plaat in dat klapkratje tegenkwam luister ik er nog altijd met veel plezier naar. En toch voel ik nog steeds niet erg de behoefte om dieper in het werk van Bruce Springsteen te duiken. Ik heb ook de komende jaren nog meer dan genoeg aan Nebraska.

Blogpost

Geschreven in de album top 100 van...:

Mogelijk een vreemde eend in de bijt in deze top 100 (alhoewel, we kwamen de Stones eerder ook al tegen). Als ik aan de beurt in "artiesten top 100 van..." (hopelijk niet al te snel!) zal ik wel vertellen over mijn haat-liefde verhouding met De Baas, maar nu ga ik gewoon de loftrompet schallen over zijn lofi murder-ballads plaat Nebraska, en toen deze plaat uitkwam was dit dan weer de vreemde eend in het Baas-repertoire. Er is ook een versie opgenomen met de E street band, maar ik kan me niet voorstellen dat die beter is dan deze naakte plaat. Wat ik waardeer in Springsteen is dat hij het vermogen heeft om in een paar zinnen een heel verhaal te vertellen. Meerdere van zijn songteksten zouden kunnen dienen als filmscript, en vooral deze plaat staat er vol mee. Bij de sterkste zinnen zie ik helemaal voor me hoe ik ze zou filmen, zoals de openingszinnen van de plaat ("I saw her standing on her front lawn just twirling her baton"): vanuit een rijdende auto, raam aan de passagierskant als kader, in slow-motion, met meedraaiende camera).
Voor het maken van deze plaat kwam Springsteen de band Suicide tegen in de studio, en dat maakte indruk die hoorbaar is op State Trooper. Dit is toch wel een opzichtige poging een Suicide-song te schrijven en zowaar, het is gelukt (veel later coverde Bruce nog hun Dream Baby Dream). Elk nummer op deze plaat is meer dan geslaagd en indringend. Een koortsdroom, met dan met veel meer trekken van een nachtmerrie dan van een mooie droom.

Aangekruist als favoriet:
1. Reason To Believe
2. Nebraska