Buddy Guy - Damn Right I've Got the Blues (1991)

Mooi blues album van een van de beste gitaristen die er is.

Five long years en Black night zijn de mooiste

Vooral het eerste gedeelte is mooi, en natuurlijk het laatste nummer, zeer macho maar wel mooi.

Leuk, zijn ode aan de betreurde Stevie Ray Vaughan!

Alleen voor de titel zou ik hier al achteraan gaan
Heel binnenkort eens luisteren Wat een showbeest, en dat op die leeftijd..
Respect.

Dexter, gezien jouw top-10 (en nr.1 vooral), is dit vast wel een album wat in jouw straatje past. Mijn predicted rating for you: 4/4.5

Sterk bluesalbum, mijn kennismaking met Buddy Guy (die ik alleen pas van naam kende). De eerste 3 nummers zijn ijzersterk. Daarna komen er wat meer blazers bij, dat ligt mij wat minder. Too Broke To Spend The Night is dan weer een bluesnummer van de bovenste plank! Met Black Night gaat hij op de slepende tour, erg mooi nummer. Let Me Love You is een heerlijk opgewekt nummer. Een mooie ode aan Stevie sluit de plaat vervolgens af.

Schitterend gitaarwerk siert deze plaat. Naast Buddy Guy spelen namelijk ook Mark Knopfler, Jeff Beck en Eric Clapton nog even mee.

Buddy Guy maakt de titel in ieder geval waar!

Buddy Guy is samen met B.B. King een van de laatst levende blueslegenden. Deze plaat uit 1991 betekende ondanks zijn rijke oeuvre en status bij de blueskenners pas zijn echte grote doorbraak bij het grote publiek. Het titelnummer "Damn Right I've Got the Blues" genoot internationale bekendheid. Guy maake echter geen knieval naar de commercie want "Damn Right I've Got the Blues" is echte bluesplaat. Tuurlijk is het productietechnisch allemaal prima in orde en het echte rauwe randje van authentieke blues ontbreekt, maar dat is op geen enkel moment bezwaarlijk. Guy's stem en en gedreven gitaarspel dragen de plaat. Daarnaast is de band uitermate vakkundig en door het toevoegen van een blazerssectie is er genoeg dynamiek om te voorkomen dat het te voorspelbaar wordt. Het enige waar Guy voor op moet passen is dat hij niet teveel over de top gaat met zijn zang en gitaarspel. Soms gaat het iets teveel op een act gaat lijken. Aan de andere kant als je zo kan gitaarspelen en op deze manier de blues beleeft, dan heb ik eigenlijk geen recht van spreken. "Damn Right I've Got the Blues een een moderne bluesklassieker uit de jaren 90.

Lekker bluesje. De productie is misschien wat mat en saai, maar de sfeer die gecreëerd wordt hiermee is verder wel prima. Iets minder een B.B. King geluid, iets meer Albert King, zou ik fijjn vinden. Maartoch, Me Like!

De man met de messcherpe gitaarklanken. Werkelijk fantastisch. Helaas is zijn stem wat over de top en is een langzaam nummer als Black Night toch echt te lang om te boeien. De drummer is Richie Hayward. The Memphis Horns blazen en gitaristen Eric Clapton, Jeff Beck en Mark Knopfler vervullen gastrollen. Maar het is het gitaarwerk van Guy zelf dat het meeste boeit. De hoes doet trouwens wat goedkoop aan.

Damn Right I've Got The Blues klopt als een bus en is het album wat Buddy Guy een verrassende comeback opleverde met nog vele mooie albums die volgden, ook dit jaar nog. In 2018 komt er wat sleet op zijn stem, wat juist ook mooi klinkt, in 1991 was Buddy Guy zeker nog steeds in blakende vorm. Zeker ook als gitarist, wat kan deze man de gitaar toch mooi en indringend laten klinken: het kan soms dwars door je ziel heen snijden. Het album is soms een beetje gladjes geproduceerd, soms met een onnodig koortje hier en daar, maar klinkt alles bij elkaar toch goed.

En niet bepaald onbelangrijk zijn de vele goede tot erg goede songs die hierop staan. Hoogtepunten genoeg: allereerst de ijzersterke titelsong, genieten geblazen als Buddy Guy dit uitschreeuwt. Echt fantastische blues is te horen in Five Long Years, zowel muzikaal als in tekst. De langzamere blues in Black Night is echt wonderschoon en het instrumentale slotnummer - een eerbetoon aan Stevie Ray Vaughan - is van grote klasse. Een prachtalbum van Buddy Guy.

Dit is een mooi stukje over Buddy Guy die Stevie Ray Vaughan niet alleen herdenkt op de slotsong van dit album, maar ook in zijn autobiografie:

Buddy Guy Remembers Stevie Ray Vaughan | The Official Stevie Ray Vaughan Site - srvofficial.com

Mijn favoriete Buddy Guy album. zelfs na al die jaren luisteren gaat dit niet vervelen. En die schreeuwstrot blijft legendarisch.

Een album dat met het verstrijken der jaren in mijn beleving alleen maar beter wordt. Kennelijk is het waar dat gevoel voor de blues en het winnen van jaren (eufemisme voor ouder worden) met elkaar samenhangt? In iedere geval nu een half puntje er bovenop gegooid. Sluit niet uit dat de volle 5 nog eens gehaald gaat worden (lol).