Fear Factory - Digimortal (2001)

Dit vind ik toch 1 van de meest ondergewaardeerde albums van Fear Factory.
Er is een grote verandering als je het vergelijkt met vorige platen en hij kan niet tippen aan een plaat zoals Archetype, maar deze plaat laat zich ook gelden.

Vooral nummers als Damaged, Digimortal, Linchpin, Back The Fuck Up en de outro Full Metal Contact raken mij heel diep, en die doen me helemaal meegaan.

Ik geef dit een dikke 4.5 *.

Hmmm bennerd, ik ben blij dat jij dit album nog weet te waarderen. Ik zelf ben er wat minder blij mee. Mij te Nu-metal achtig denk ik.
Ik zou het de enige echte kutplaat van FF willen noemen. Maar misschien moet ik hem nog een keer opzetten om hem een kans te geven.

Bij het horen van Demanufacture of Obsolete moet ik denken aan een uitstekende metalband met industrial-invloeden en het juiste gevoel voor drama en dynamiek.
Bij het horen van deze plaat moet ik denken aan Soulfly en andere vergelijkbare ongein en lopen de kriebels over m'n rug van pure ellende .

2,5, omdat er toch een paar nummertjes op staan die het daglicht redelijk kunnen verdragen.

Ik herzie mijn mening toch, het is de minst Fear Factory-klinkende plaat van allemaal. Er staan sterke nummers op, zoals Damaged en Back The Fuck Up, maar helaas veel te veel missers.

3*

Back the Fuck up hoort natuurlijk niet bij de beste nummer van Digimortal!

Dit is een leuk album om mee te spelen op de gitaar en dat zijn eigenlijk de enige keren dat ik de plaat hoor.

De bonus track zijn de sterkste nummers van het album maar Damaged, Digimortal en Acres of Skin houden het album zeker overeind. Linchpin blijft ook gewoon een lekker lomp nummer!

Ondergewaardeerde FFplaat, *4

Afgezien van Linchpin en Full Metal Contact (wat een moddervette drums!!!) vind ik dit album behoorlijk matig en de slechtste van FF. *2.

Ben zeker een FF liefhebber, maar deze valt inderdaad nogal tegen.
Veel nummers blijven niet hangen en hebben net niet. Helaas een nogal koude douche na geweldige albums als Obsolete, Demanufacture en Soul of a new Machine.

Deze haalt het niet bij het beste werk van Fear Factory. De CD is daarvoor net iets te wisselvallig. Op die momenten is de inspiratie er niet en komt er een ingedut nummer langs. Gelukkig is niet de hele CD zo.

Dit is echt een futuristisch metalalbum. Dit komt vooral door de productie, vooral de drums lijken net machinegeweren af en toe. Maar het is zeker niet emotieloos, er komen prachtige nummers langs zoals Invisible Wounds (Dark Bodies). Ook Burton C. Bell zingt heel goed op dit album en gebruikt vooral het middengebied.

Het onderwerp digitale onsterfelijkheid vond ik ook wel interessant. Ik heb het zelfs kunnen gebruiken voor een soort van essay die over het eeuwige leven moest gaan. Fear Factory als inspiratie voor schoolwerk, wie had dat gedacht?

Bij mij heeft het album niet als schoolwerk gediend, het was voor mij altijd wel een perfecte soundtrack voor Unreal Tournament.

Haalt het niet bij de ijzersterke voorgangers Demanufacture en Obsolete, maar dit is al met al geen verkeerd album. Het is alleen jammer dat het geluid ditmaal minder overweldigend is en de songs regelmatig stilvallen, wat de vaart en de energie behoorlijk uit de plaat haalt. De band klinkt hier enigszins voorspelbaar en opereert een beetje op de automatische piloot. Weinig verrassingen derhalve. Afgezien daarvan is het songmateriaal degelijk genoeg om de volle lengte te blijven boeien.

‘Back The Fuck Up’… Nu-metal in een notedop.
Gelukkig was het maar een fase.