Pavlov's Dog - At the Sound of the Bell (1976)

Tot mijn grote frustratie had ik zojuist een stuk geschreven bij dit album (heb er een half uur op gezeten) en ik kon concluderen dat het een alleraardigst schriftelijk werkje was.
Open nooit een tweede keer deze site, want plaats je bericht en je krijgt de mededeling niet ingelogd te zijn en dan blijkt dat stuk niet geplaatst te zijn en kan je het wel uitschreeuwen van pure frustratie!
Voorheen was dit nooit een probleem, maar dat doet er nu allemaal niet meer toe alhoewel ik het fijn zou vinden als Jordy er eens naar ging kijken en dat ik zijn bekende 'gaat op de lijst' zie staan;-)
Toch kies ik er voor om gewoon een tweede keer aan de slag te gaan.
Is het album dan zo goed? Is het het waard? Als ik een plaats wel (niet stiekem naar beneden scrollen nu).
Genoeg omschrijving van mijn persoonlijke musicmeter-leed. Gewoon nog een keer opzetten en poging nummer 2 ondernemen.

Alle ellende raak ik al snel kwijt bij opener She Came Shining. Heerlijke pop-rock waar we de markante stem van zanger David Surkamp natuurlijk gelijk als eerste opmerken. Maar wat ik ook opmerk is het wat luchtiger karakter van dit nummer. Minder epische rock, meer compacte pop, maar wel weer voorzien van vette orgelpartijen en rollende drums. Tot slot een gitaarsolo die het afmaakt. Hey, dat is toch weer lekker binnenkomen, zelfs na het voorgaande debacle. Het is in elk geval geen straf om het voor een tweede keer achter elkaar te beluisteren.
Standing Here with You (Megan's Song) is ook wat relaxter dan we gewend zijn. Wat zoeter (de strijkers zijn er mede-verantwoordelijk voor). Hierdoor ontaardt het in een zeer mooi pop-nummer, want dit wil ik haast geen rock meer noemen. Maar dat het evenwel erg goed is is voor mij een feit.
Mersey is zo mogelijk nog meer pop. Heel compact zit dit in elkaar en het lijkt haast achteloos de boxen uitgeslingerd te worden. Hierdoor lijkt het ook alsof de stem minder extreem overkomt, of ik ben er inmiddels gewoon aan gewend geraakt, dat kan natuurlijk ook. Het relaxte toontje spreekt me in elk geval wel aan. Heel achteloos komt er dan ook nog eens een saxofoon-solo voorbij en eer je in de gaten hebt dat er zo'n solo is is het al weer voorbij.
Valkerie opent majestueus op piano en dan valt de orgel al snel bij. Het theatrale in de muziek van Pavlov's Dog keer terug in dit nummer. En wat hou ik daar toch van. Het nummer krijgt snel heel even maar een dreigend, spannend sfeertje en daarna lijkt het wel of Tim DeLaughter van The Polyphonic Spree zeer goed naar deze band en dan met name dit nummer heeft geluisterd. Er hangt eenzelfde soort hallelujah-sfeertje in dit nummer en daar is met name de gospelachtige achtergrondzang aan het einde de oorzaak van.
Absoluut een prijsnummer van dit album als je het mij vraagt.
Try to Hang On heeft door zijn hoge poppy karakter ook wel wat happy joy joy-feel in zich. Dat klinkt wat vies, maar is het zeker niet. Wie hier niet vrolijk van kan worden heeft echt een vreselijke dag achter de rug, dat kan haast niet anders. Ook hier valt de zang met al zijn extreme kanten veel minder erg op.
Gold Nuggets is weer wat sprookjesachtig en geeft het nummer een extra bijzondere glans. Prachtige arrangementen en heerlijke instrumentatie. Absoluut een nummer om je vingers bij af te likken. Het sleept je mee in een heerlijke sfeer die helemaal af wordt gemaakt als de drums duidelijk de opmaat geven voor een spannend stukje muziek (let vooral op de mandoline die zo op de achtergrond wel degelijk een korte hoofdrol krijgt).
Kort is een term die op dit hele album van toepassing is: de nummers zijn telkens kort maar krachtig. Ik vind dat eerlijk gezegd wel spijtig.
Je voeten stilhouden op She Breaks Like a Morning Sky is haast onmogelijk: het swingt de tent uit en het karakter van dit nummer is ook weer meer pop dan rock. Luchtig maar zeker niet plat. Teven een grote rol voor de sax, maar die domineert dan weer niet op ergerlijke wijze. Gewoon lekker, verder niet moeilijk over doen.
Early Morning On opent episch en valt dan snel weer terug in een mooi pop-rock nummer met subtiele begeleiding van de strijkers. Dat valt me sowieso op op dit album: het is allemaal mooi in balans. Nergens wordt het kitsch of gaat het echt finaal over de top heen. Wat mooi is ook dat engelen-stukje na nog geen anderhalve minuut. En dan is het ook even schrikken: is dit nummer echt nog maar zo kort aan de gang? Hoe presteren ze het. Van mij had het veel langer mogen duren, maar aan de andere kant rekken ze het nummer nergens uit m.b.v. eindeloze solo's.
En dan het slotnummer Did You See Him Cry. Laten we hier eens een hemels nummer vol bombast van gaan maken, nee toch maar niet want al na 13 minuten veranderen ze radicaal van koers: een schitterende piano-ballad moet het zijn. Al snel raak je bedwelmd door het mooie pianospel, maar dan besluiten ze om er een symfo-achtig stuk van te maken vol met vette orgels en al. Nee, toch ook niet, we kunnen maar niet beslissen; laten we de synths het werk doen. Vet dwarrelend en dik besmerend met drums, bas en gitaar. o ja, er was ook nog een zanger. Vooruit die mag ook meedoen. Eindelijk lijken ze hun draai gevonden te hebben. Besef wel dat we op nog maar een dikke twee minuten zitten. Toch is het inmiddels wel een schitterend nummer dat voor mij een hoogtepunt van het album is geworden. Het gaat vervolgens nog alle kanten op en het is heerlijk om mee te drijven op al deze kleuren van de regenboog. Neem er op plaats en laat je er vanaf glijden onderwijl genietend van alle kleuren die het je te bieden heeft. Jammer alleen van dat ietwat abrupte einde.
Daarmee heb ik nu dus 2 keer een stuk geschreven over dit album (ik geef toe: mijn eerste stuk was echt veel beter dan dit, maar de vermoeidheid is toe gaan slaan).
Was het het waard om dit te doen voor deze band, voor dit album?
Daarmee kan ik terugkeren naar mijn eerder opmerking.

Nou, kan die????

Het ontleden van 'At the Sound of the Bell' van Pavlov’s Dog, gedistilleerd uit 1976, ontsluit een auditieve reis die balanceert op de scheidingslijn tussen Rock en Progrock – ik neig naar de laatste interpretatie. Deze sonische verkenning is compact doch diepgaand, samengeperst in een labyrint van negen tracks binnen een tijdsbestek van iets meer dan een half uur. Een vluchtige eerste luisterervaring brengt vooral 'Early Morning On' naar voren, een nummer dat onmiddellijk beklijft, gevolgd door de emotionele climax van 'Did You See Him Cry'.

De odyssee begint echter met 'She Came Shining', een track die zich ontpopt van een subtiele introductie tot een theatrale apotheose. Vervolgens voert 'Standing Here with You (Megan's Song)' de intensiteit op met een nog meeslepender melodie. In tegenstelling hiermee is 'Nersey'. Dat doet enigszins onder in aanwezigheid, neigend naar een meer pop-georiënteerde sound. 'Valkerie' daarentegen heeft wat meer lengte en duikt dieper in de kern van wat het album zo actueel maakt – een nostalgische oproep naar vervlogen tijden, gewikkeld in een subliem progrock epos.

'Try to Hang on' vormt helaas de dissonant binnen deze verzameling, het voelt als de buitenstaander, het zwarte schaap van het album. Maar dan herwint 'Gold Nuggets' de verloren glorie met een beloftevol begin dat zijn allure vasthoudt tot het einde. 'She Breaks Like a Morning Sky' ondergaat een lichte terugval, maar dit wordt snel rechtgezet door de twee reeds aangehaalde afsluitende nummers.

Afsluitend, het vergt een moment van aanpassing aan de kenmerkende stem van de zanger, maar eenmaal gewend, verandert de initiële onwennigheid in waardering. 'At the Sound of the Bell' manifesteert zich als een prijzenswaardig muzikaal stuk, waar de eigenaardigheid van de vocalen juist bijdraagt aan de charme.

Eerder verschenen op www-jorros-muziekkeuze.nl