The Alan Parsons Project - Eye in the Sky (1982)

Steely Dan maakt ook hele verzorgde rustige muziek, maar het gaat dat iets verfijnder aan toe waardoor het juist weer een bite krijgt en dat mis ik bij Alan Parsons zijn projecten met enige regelmaat.

De vergelijking met Steely Dan mis ik een beetje. De overeenkomst is het streven naar perfectie en productionele eenheid. Het is beide albumrock, voor de volwassen generatie, maar bij Steely Dan is het typisch Amerikaans, met duidelijke mix van westcoast rock en jazz, de invloed van de metropool, tekstueel intellectueel en niet zelden wrang en sarcastisch.

Alan Parsons Project maakt poprock in een typisch Britse, terughoudende stijl. Conceptmatig, soms maatschappijkritisch, maar nooit snijdend cynisch of sarcastisch. Inderdaad, Snakeskin, de 'bite' mis je bij Alan Parsons. Het is uit een ander soort hout gesneden. En het bedient dan ook een ander publiek. Generaliserend: Steely Dan is voor de kritische intellectueel, Alan Parsons Project verantwoorde ontspanning voor de middenklasse.

Wij zijn het eens. Wat ik eigenlijk wil aangeven is dat het er bij de projecten van Alan Parsons onnodig braaf aan toe gaat, daar waar er mogelijkheden te over waren om één en ander iets meer pit mee te geven. Ik vind uw reactie een prachtige uiteenzetting.

Met daarbij de aantekening, dat het wel kán, iets minder braaf bij The Alan Parsons Project.
Het spannende debuut "Tales of Mystery and imagination by Edgar Allan Poe" is in dat kader natuurlijk onovertroffen en voor het vergelijk verplichte kost.
The System of doctor Tarr and professor Fether

Wandelaar schreef; Alan Parsons is verantwoorde ontspanning voor de middenklasse. Wat een onzin zeg. Ik hou van Metallica , Iron Maiden en Motörhead. Maar Alan Parson vind ik ook wonderschone muziek. Die zogenaamde hokjesgeest heb ik nooit begrepen. Ik vreet eigenlijk bijna alles. Als het goed is is het goed. Maakt me dangeen reet uit wat voor genre het is.Dit album is ook gewoon klasse.

Inderdaad, sinds wanneer mag de middenklasse ontspannen?

mooi album met voor mij de uitschieters Sirius, Eye in the sky, Silence and I en in iets mindere mate Old and wise. De rest ook een dikke voldoende, behalve dan Gemini. Dat nummer sla ik graag over. Alles bij elkaar een nette 4 sterren.

Eye In The Sky was mijn eerste Alan Parsons Project cd in de kast (buiten een kopie van Ammonia Avenue, maar dat is veeeeeeel langer geleden en die heb ik snel weggedaan) en ergens verwachtte ik ook dat deze best nog wel eens hoge ogen zou kunnen gooien door een aantal zeer geliefde tracks. Maar goed, nu ik de gruwelen van You're Gonna Get Your Fingers Burned en Step By Step tot me heb laten doordringen, merk ik toch wel dat het eindcijfer lager uitvalt. Niet veel, maar genoeg, want deze twee songs doen het hem helemaal niet voor mij. De zang komt niet goed tot uiting en het geheel is me veel te poppy en glad zonder enige diepgang.

Maar gelukkig valt er nog een hoop te genieten. Opener Sirius/Eye In The Sky is fenomenaal, Silence And I heeft zo'n glorieus orkestraal middenstuk waar ik altijd blij van word, Psychobabble heeft een hele aanstekelijke baslijn en weer wat meer agressieve zang, instrumentaaltje Mammagamma blijft altijd aantrekkelijk en Old And Wise is een van mijn favoriete ballads ooit. Toen ik Alan Parsons en band eind 2017 live zag heb ik tijdens de uitvoering van deze track tranen gelaten. Blunstone's breekbare zang en de hartverscheurende tekst raken me altijd.

Voorlopige tussenstand:
1. Pyramid
2. Tales Of Mystery And Imagination - Edgar Allan Poe
3. The Turn Of A Friendly Card
4. I Robot
5. Eye In The Sky
6. Eve

Een tikje spannender dan The Turn Of A Friendly Card en daarmee ook net wat beter. Dit album is een kleine terugkeer naar het oude geluid, maar aanbeland in de jaren tachtig, is de pop nooit ver weg. Dat is overigens niet erg. Het maakt het album toegankelijker en makkelijker te behappen. Daarbij is Eye In The Sky vol met knappe liedjes. Het geluid van de band is altijd vrij ingetogen en dat maakt de grens tussen mooi en kitsch hier toch best fragiel. Old And Wise is een mooie ballad, maar You're Gonna Get Your fingers burned en Psychobabble zijn best vervelend. Ook al heeft die laatste best leuke toetspartijen. Dit album heeft een handvol prachtige nummers, zoals de titeltrack en daardoor is het toch wel de moeite waard. Mammagamma is de vertrouwde instrumental. Ook wel iets te vertrouwd, want voor mijn gevoel verschilt het weinig met de intermezzo instrumentals die je op de voorgaande albums hoorde.



Tussenstand:
1. Pyramid
2. I Robot
3. Tales Of Mystery And Imagination - Edger Allan Poe
4. Eye In The Sky
5. The Turn Of A Friendly Card
6. Eve

Ik vind Children of the moon en Gemini vooral nog wel apart het vermelden waard.
Het album gaat behoorlijk hopeloos ten onder bij de oorspronkelijke kant 2, You're gonna get your fingers burned, Psychobabble en Step by Step.

Foei, zijn me dat miskleunen, het APP onwaardig. Ik geef toe, ga er maar eens aan staan, elk jaar een album graag met nieuwe ideeën.

Maar van mij had Eric Woolfson nog iets langer op nieuwe creatieve oprispingen mogen wachten. Zo'n man heeft toch het absolute APP gehoor, hij heeft het nota bene uitgevonden. Hij had kunnen weten (en hij wist het ongetwijfeld ook) dat hij betere nummers heeft geschreven.

Schitterende nummers afgewisseld door 'meh' is een beetje het motto van APP. Ik kan er te weinig mee, ik denk dat er een 'best of' playlist moet komen.

Album gaat uitstekend van start met het tweeluik Sirius/Eye in The Sky. Child of The Moon en Gemini doen het bij mij ook erg goed. Silence and I is best een aardig nummer op het refrein na. De b-kant is niet spannend meer, prachtige afluister dat wel.

Platen kunnen soms zo maar een kant opvallen in de kast en Eye In The Sky staarde mij zo al een aantal dagen aan. Wanner heb ik de plaat voor het laatst gespeeld? IK heb werkelijk geen idee. Lang geleden. Opvallend is hoeveel van de nummers gewoon nog in mijn hoofd bleken te zitten en, in ieder geval deels, meegezongen konden worden.

Meteen bij het begin hoorde ik wel hoe goed Alan Parsons Project opgedane invloeden kan verwerken in de muziek. Het is niet bepaald origineel te noemen. Pink Floyd ('Dark Side Of The Moon') en 'Baba O'Reilly' streden om aandacht in mijn hoofd en dat waren pas de eerste maten van de plaat. Ik merkte ook dat helemaal niet erg te vinden. 'Sirius' is een prima opener, die direct over gaat in een van de hoogtepunten van de plaat. Heel kant 1 is zo sterk, met het lange laatste nummer als echt hoogtepunt.

Kant 2 is iets minder sterk, maar kent een paar echt goede songs, met natuurlijk het door Colin Blunstone gezongen 'Old And Wise' als prachtig einde.

Is het allemaal behoorlijk zoetsappig? Ja, dat is het, maar ook gewoon heel erg goed. In mijn ogen de beste plaat van Alan Parson en vrienden en die Eric Woolfson heeft een heel prettige, wat zalvende stem.

Herken me in het bovenstaande; bij mij staat hij ook in de kast, zonder echt veel gedraaid te worden. Deze week maar eens verandering in gebracht. Meer dan aangenaam plaatje voor de thuiswerker. Echt spannend ook niet; maar het vakmanschap is niet te ontkennen. De recensies destijds liepen ook nogal uiteen heb ik gezien; vond wel een 'grappige' die vernietigend was; die ik met jullie wil delen: Clipping from The Philadelphia Inquirer - Newspapers.com

Even een shoutout naar Ian Bairnson voor zijn geweldige gitaarsolo's op dit album. Een gitarist die vaak totaal over het hoofd gezien wordt, maar een prachtige sound heeft en schitterende melodieën speelt.

De eerste CD die ik kocht in een ver verleden van APP.

Het album zit goed en degelijk in elkaar en is het strak geproduceerd.
Vooral "Silence and I" en "Old and Wise" zijn voor mij de hoogtepunten van het album.

Een erg knap geproduceerd album. Naast de immer prachtig gezongen nummers Eye in the Sky en Old and Wise, kan ik ook erg genieten van Sirius en Mammagamma. Sowieso zijn die instrumentale stukjes kenmerkend geweest voor Alan Parsons Project-albums, denk aan Hyper Gamma Spaces van Pyramid (1978). Sirius is voor mij zelfs een van de beste openers aller tijden. Wat een kracht straalt dat nummer uit!

Vrijwel alle nummers van het album klinken individueel erg goed, maar de nummers lopen ook mooi in elkaar over.

Een geweldig album.

Voor mij is dan weer Silence and I het absolute prijsnummer. Een waardige(r) albumafsluiter.

Een plaat met twee gezichten zoals al eerder gememoreerd. Kant A opent glorieus met Sirius/ Eye in The Sky (waarbij ik Sirius misschien nog wel mooier vind dan eye in The Sky) en heeft een heerlijke afsluiter in Silence and I ( bombastisch en episch) . Kant 2 begint afschuwelijk en wordt tot Old and Wise niet veel beter. Kant A een 9 Kant B een 4 zoiets. Doen we een 3.5 want de hoogtepunten zijn ook wel echt toppers uit het oeuvre van APP

Als instapper is Eye In The Sky wellicht de beste album om kennis te maken met de APP. Ik heb sinds 1981 dit album zo vaak gehoord dat het nauwelijks nog aan bod komt. Maar kwalitatief gewoon een ijzersterk album die tot het beste werk van Alan Parsons en Eric Woolfson gerekend mag worden. En ik blijf het zeggen, met subliem gitaarspel van Ian Bairnson.

Ja, kant 1 geweldig. De titelsong misschien wat saai.
De opening en Gemini hadden nog wat langer gemogen.
Children of the moon heb ik ook altijd een geweldige song gevonden.

Maar dan kant twee.
Het instrumentale Mammagamma gaat dan nog. Old and wise blijft een memorabele afsluiter.
Is er nog vals te spelen? Ja, door tracks 6, 7 en 9 te vervangen door de paar betere songs van Ammonia avenue, dat album werd feitelijk in dezelfde tijd zo'n beetje opgenomen.

Voor de liefhebbers van deze plaat kan ik de uitgave van Mobile Fidelity warm aanbevelen. Hun remaster haalt echt het beste uit deze plaat naar boven. Zeer dynamisch en open geluid en kraakhelder gemixt. Echt een genot om naar deze toch al zo goede plaat op deze manier te kunnen luisteren.