The Dillinger Escape Plan - One of Us Is the Killer (2013)

Kannie wachten !!!!!
Zet em vast op 4*. Moet gek lopen wil dat nie meer worden.

Stem en zooi berichten over die stem verwijderd. In de gedragsregels staat duidelijk hoe we hier stemmen op de site, niet nodig daar domme vragen over te stellen.
Gedragsregels - MusicMeterWiki - wiki.musicmeter.nl

En nu graag verder over de muziek.

Over de muziek is niet veel te praten. Hij is nog niet gelekt

Twee nummers zijn al te beluisteren, namelijk de eerste twee. Prancer voelt aan als een terugkeer naar de sound van Calculating Infinity met de ambitie van de latere albums en When I Lost My Bet moet bij mij nog even binnenkomen. Maar dat is altijd bij de muziek van The Dillinger Escape Plan.

Ik heb net de titeltrack en Nothing's Funny gehoord. Voor de titeltrack moet je echt nu naar deze link gaan, je hebt namelijk nog maar 17 minuten om hem te horen. Lekkere duistere track met een jazzy sfeertje. Nothing's Funny is weer melodieus voor Dillinger-begrippen. Die is nog een week te beluisteren.

Ook deze keer levert Dillinger kwaliteit! Geweldig album, en het zal nog wel groeien neem ik aan. De grote uitschieter is voorlopig het titelnummer.

Dat is zeker de grote uitschieter!!!

Na drie luisterbeurten is het tijd voor de eerste indrukken. One Of Us Is The Killer is een stuk toegankelijker geworden dan zijn voorganger, al staan er paar fragmentatiebommen op a la Calculating Infinity. De invloeden van bands als Faith No More en Nine Inch Nails zijn nu nog beter te horen in de muziek. Het gaspedaal wordt op een aantal nummers losgelaten en dan heeft de muziek een vrij duister en vooral jazzy sfeertje. Met een beoordeling kom ik later wel, albums van deze band hebben de tijd nodig.

Ik vind Crossburner vooral de grote uitschieter. Dillinger die een sludge draai eraan geeft.. dat had ik niet verwacht.

Eerste indruk leert dat ik met Don mee kan gaan. Er zijn wat toegankelijke zeurstukken ala enkele nummers op Ire Works en af en toe lekker eigenzinnige brokken graniet zoals op Calculating Infinity. Mooi zijn de geheinzinnige tussenstukjes die links en rechts opduiken. Verder weet ik nog niet goed wat ik er precies van vind.

Geweldige plaat weer hoor. Na het briljante Calculating Infinity werd het iets minder vond ik, soms wat zeurderig en teveel vullers op de platen. Maar na Option Paralysis en deze plaat ben ik weer enorme fan! Wat een knaller, instrumentatie is weer om van te smullen en stuk voor stuk geweldig boeiende nummers die weer lekker eigenzinnig zijn, en die ook niet snel gaan vervelen denk ik.

Ik ben iets minder enthousiast. Het is een uitstekend album, maar het is me op sommige momenten net iets te rechtlijnig allemaal. En ik hoor gewoon Faith No More in die fragmenten terug. Ook Nine Inch Nails komen erg dichtbij. Wat ik wel heel tof vind zijn de sinistere interludes die soms opduiken. Geeft wat sfeer aan de plaat. Ik hoop dat de band zijn eigenzinnige smoelwerk blijft behouden, maar het lijkt erop alsof het net wat naar de verkeerde kant gaat overhellen.

Toch maar weer naar 4,5. Kan niet wachten om voor de 7e (en wellicht 8e) keer live te zien.

Netjes, ik heb ze pas 1 keer gezien in de tijd dat Miss Machine net uit kwam ( in de Vera ). Nog steeds 1 van de beste shows die ik ooit gezien heb, zo fakking strak en overweldigend dat ik na het concert buiten nog steeds stond te trillen op m'n benen.

Kan ik inkomen. Zelden een band gezien met zoveel energie en agressie live. Geniaal vermaak.

ik zou ze wel eens een keer een gevoelige ballad willen horen doen.....:)

The Dillinger Escape Plan heeft zich op nummers als Widower en Mouth Of Ghosts al van zijn rustige kant laten horen, maar inderdaad nooit een ballad geschreven.

Ik kan me vaak niet van de indruk ontdoen dat ik naar een herhalingsoefening van OP zit te luisteren. Pas op he Threat Posed by Nuclear Weapons hoor ik nieuwsoortige gensters...

Niet slecht allemaal natuurlijk, maar had toch wat meer lef verwacht....

Was weer even genieten met deze plaat net. Nog even een aanbeveling Botch - We Are the Romans (2000). Botch kwam met We Are The Romans hetzelfde jaar uit als Calculating Infinity. Helaas hier niet zo bekend maar is een hele grote naam in het genre.

One Of Us Is The Killer is de nieuwste plaat van de Mathcore band The Dillinger Escape Plan. Mathcore, ook wel eens avant-garde metal genoemd, is een genre dat op sublieme wijze verschillende muziekstijlen probeert te combineren. Bij The Dillinger Escape Plan wordt vooral gebruik gemaakt van Grindcore, Hardcore, Metal en af en toe een vleugje Jazz, een ideale combinatie voor de muzikale veelvraat dus.

One Of Us Is The Killer begint direct met twee luide knallen namelijk Prancer en One Of Us Is The Killer. Het zijn twee nummers met een bijzonder strak doch snel tempo waardoor het een compleet feestje wordt in uw hoofd. De songs bevatten ook complete mindfucks door het gebruiken van zeer onverwachte breakdowns of zelfs stiltes die worden opgevolgd door sublieme combanitie van technische screams van zanger Greg Puciato en aan de onmogelijkheid grenzen gitaarstukken van Ben Weiman en Jeff Tuttle. Zoals bij eerdere albums van de band beginnen ze hun plaat dus met heerlijke hevigheid waarvan de meeste tienjarigen in hun bed zouden plassen.

When I Lost My Bet begint dan weer een pak rustiger met merkbare invloeden van Jazz. Het blijft echter wel verbazen hoeveel de band je hersenen blijft stimuleren met hun muziek. Het blijft spelen met elke prikkelvezel in je brein door op geheel onverwachte momenten compleet over te schakelen naar veel ruigere stukken, heerlijk gewoon.

lees meer :

The Dillinger Escape Plan ? One Of Us Is The Killer - Snoozecontrol.be

Het begin van de plaat verschilt geeneens zo heel veel van de vorige platen en dat is in dit geval een goed ding. Het gaat weer hard, snel en barstend van de energie en dan plots is daar het titelnummer waar men het gas terug neemt maar alsnog erg bruut klinkt. De tweede helft van de cd is wat meer verschillend van het oude werk en daarom is 'one of us is the killer' meer dan een goede aanwinst van het DEP oeuvre. Aan het einde wordt je echt verwend met tracks als paranoia shields (wat een refrein), Crossburner (een soort industriële kant van DEP) en mijn persoonlijke favoriet 'the threat posed by nuclear weapons' wat klinkt als een kampeersessie in Tsjernobyl en je trakteert op een heerlijke riff. Ik was al fan van het vorige album van DEP maar deze knalt daar wat mij betreft nog even dik overheen. Op naar het concert!

Hoes lijkt op SYL:
Strapping Young Lad - SYL (2003)
zijn er nog meer van dat soort hoesjes?

Hier is een hoop over te doen geweest las ik.

The Ghost Inside - Dear Youth (2014)

GothicBowie: Hoewel ik het met u eens ben dat Jeff Tuttle een begenadigd gitarist is en puik werk heeft geleverd voor deze monsterlijk vette band, klopt het niet dat u hem in verband brengt met dit album. Tuttle verliet de band in 2012, voor de start van de opnames van dit album. Verder een prima recensie!