Iommi - Fused (2005)

Was er een single bij dit album?

Was er een single bij dit album?

Fused laat horen dat Black Sabbath iemand als Ozzy Osbourne beslist niet nodig heeft. Weliswaar draagt Fused niet de banier van Black Sabbath is Fused een op en top Sabbath album. De riffs van Iommi zijn omnipresent. De logge tempo's accentueren dat belangrijke aspect de volle vijftig minuten Niemand minder dan Glenn Hughes kleurt het vocale plaatje op schitterend in. Dat deed ie al op de Dep Sessions uit 96, maar dit is nog een tik beter.

Over de dwarsdoorsnede gezien is Fused zoals het een Sabbathplaat betaamt lekker log en knipoogt het regelmatig naar de doom. Anderszijds zeker een afwisselend geheel geworden. In Dopamine groovet het duo als een tiet en in What Your Living For maakt men weer een wat meer gejaagde indruk. De rest van de nummers zit er lekker tussen in. Glenn Hughes voelt zich als een vis in het water in het donkerrealistische beeld dat Iommi tracht te schetsen. Vooral het geschifte I Go Insane is niet inleven haast onmogelijk. Fused krijgt wat mij betreft net wat te weinig aandacht..

Op "Fused" laat Tommi Iommi horen waarom hij de meester is van de hardrock riff. Zijn riffs klinken, net als bij Black Sabbath, zwaar, log, maar tegelijk erg ritmisch en aanstekelijk. Maar op de een of andere manier klinkt zijn gitaar stukken beter met een echt goede zanger aan boord. Op "Fused" neemt Glenn Hughes de vocalen voor zijn rekening en dat klinkt toch echt een stuk beter dan Ozzy Osbourne. Iommi's spel komt nog beter tot zijn recht. Onder die zware logge riffs zit toch ook behoorlijk wat melodieus gitaarspel verborgen. Iommi laat een mooie gelaagdheid aan gitaarspel horen. Hoogtepunt is het afsluitende "Go Insane" dat opent met een blues intro en zich ontwikkelt tot een stevige hard rock song met stuwende riffs, mooie refreinen en een fantastische blues georiënteerde solo. "Fused" is een sterke plaat en doet me in ieder geval terugverlangen naar het debuut van Black Sabbath. En dat bedoel ik als compliment.

Is deze niet uitgebracht onder de naam Iommi-Hughes. Zo lijkt het een solo schijf van Iommi.
Let it down easy is wel de beste track.

Het samenwerkingsproject heet 'Iommi', zoals ook midden op de hoes staat. Als je de cd hebt is het nog duidelijker. Op de zijkant staat namelijk: IOMMI - Fused.

Ik heb deze nog niet zo lang. Iemand (weet niet meer wie) tipte het ergens (weet niet meer waar). Een goede tip, want dit is echt een vet album

De samenwerking was er al in de vorm van de medewerking van Glenn Hughes op een album van Black Sabbath. Deze wordt voortgezet en mondt uit in een heerlijk vet album

En op "The 1996 Dep Sessions", die ik beter vind al deze.

Helaas de laatste "solo" plaat van Tony Iommi. Helaas, want lag de kwaliteit al hoog op het voorgaande 1996 DEP sessions album, nu ligt de lat nog iets hoger. Tjonge, wat een prachtige songs komen hier voorbij drijven. Voor mij zijn de hoogtepunten Dopamine, Resolution Song (hoezo melangoliek geluid...) , Grace, I Go Insane en Let it Down Easy. De laatste twee nummers kan ik niet over oordelen want die ken ik niet. Op de cd die ik heb staat ook geen Let it down easy, maar ik ken het nummer van het Who Cares project met Ian Gillan. Onbegrijpelijk dat dat nummer niet op de originele cd staat. De rest van de songs zijn ook van hoge kwaliteit, enkel Deep Inside A Shell vind ik wat minder. 4,5 ster (ter vergelijking: Iommi-Iommi gaf ik 3,5 en DEP Sessions gaf ik 4).

Wat minder zwaar dan Iommi's werk voor Black Sabbath, mede door de zang van Glenn Hughes, wiens stem overigens goed bij het songmateriaal past. De songs liggen prettig in het gehoor en Iommi's gitaarwerk is (natuurlijk) weer van niveau. Wel jammer dat echt sterke songs ontbreken, waardoor dit soloalbum uiteindelijk niet meer is dan best oké.

Werd Hughes op Seventh Star nog geprezen om zijn soulvolle stem, waar ik het mee eens ben, op dit album klinkt de man toch behoorlijk nasaal. Er lijkt ook een desperate poging te zijn gedaan om eigentijds te klinken. Iommi's gitaar is vaak in te ruilen voor dat van elk ander nu-metal gitarist. En ook de nummers klinken niet tijdloos. Op Grace is Hughes stem irritant vervormd, om maar modern te klinken. Helemaal afschrijven kan ik dit album niet, daar heeft Iommi teveel klasse voor, maar een Seventh Star is het helaas niet geworden.

The Dep Sessions uit 2004 is redelijk maar Fused vind ik toch wat sterker. De eerste 3 songs hakken er direct in. De nummers zijn heavy (wellicht een van de hardste albums waar Hughes op zingt) en zwaar. Dopamine is een heerlijke opener, wat een lekkere riff tovert Iommi weer uit zijn gitaar. Wasted Again en Saviour of the Real doen hier al niet voor onder. Het trage Resolution Song ademt doom en zou ook Dio goed gepast hebben. Van Grace ben ik niet zo onder de indruk, de ballad Deep Inside a Shell kan mij dan wel weer bekoren. What You're Living For is een redelijk nummer die waarschijnlijk live beter uit de verf zou komen.
Face Your Fear is weer lekker zwaar, echter waarom I Go Insane zo lang moet duren is mij een raadsel. Zo kan dit plaatje mijn goedkeuring wel wegdragen, Heavy, zwaar, melodieus en een Hughes in topvorm. De eerste 4 trekken je over de streep, het overige materiaal is goed maar kan hier net niet aan tippen.

Fused mocht van mij ook rustig de Black Sabbathbanier dragen. De logge metal is er goed genoeg voor. Ook deze gaat samen met de 1996 DEP Sessions in oktober opnieuw uitgebracht worden met 3 bonustracks.