McAuley Schenker Group - Perfect Timing (1987)

M.S.G. is de afkorting van Michael Schenker Group, of in dit geval McAuley Schenker Group, want de zanger heet Robin McAuley. Hij heeft aan drie albums mogen meedoen: Perfect Timing, Save Yourself en MSG. Bij mij staat hij minzaam bekend als de man met het nekmatje op het voorhoofd. Zijn zangwerk is ok maar ook niet meer dan dat. Het kan me eigenlijk ook niet zo veel schelen, ik luister voornamelijk naar het meer dan voortreffelijk gitaarwerk van Mr. Michael Schenker. Ik zeg “Mr.” want ik heb meer dan een boontje voor het prachtige gitaarspel van hem: een solo is een verhaal met begin, midden en einde. De songs zijn tamelijk opgewekt en commercieel van aard, maar dat gitaarwerk maakt weer meer dan het verschil in mijn zeer bescheiden mening. Ik geniet bijzonder van Gimme Your Love, No Time for Losers (ik stoor me wel enorm aan die fade-out), Get Out en Love Is Not a Game. Velen van dat jong geweld kunnen iets leren van Michael Schenker en ik krik dat gemiddelde iets omhoog.

Leuk dat je deze even bespreekt Sir. Ik heb 'm een tijd geleden op lp gekocht voor een eurootje en zal er nog eens nader naar luisteren. Wellicht gaat dat gemiddelde dan nog wat omhoog.

Prima album! De zang van McAuley bevalt me uitstekend en ik reken de albums met hem op zang tot de betere uit Schenker's impossante loopbaan! Het is inderdaad wat meer commercieel dan de albums voor hij bij de band kwam maar ja, vanaf midden jaren 80 gingen veel meer bands voor de bijl. Dat betekend trouwens niet automatisch dat het dan slechter wordt!
Dit album bevat enkele sterke songs in de vorm van Gimme your love, Here today gone tomorrow, Don't stop me now, Follow the night, Love is not a game, Time en Rock til your crazy. De rest is wat minder maar verre van slecht.

Redelijk album. Het doet me zijn eerdere albums niet vergeten maar er staan enkele nummers op die mijn goedkeuring verdragen, namelijk Gimme Your Love, No Time for Losers en Get Out, de rest valt wel aan te horen.

Echt slecht is het nergens, toch merk ik dat het album af en toe irritatie bij me oproept. Omdat ik het niet goed kan plaatsen, ging ik op zoek naar recensies op andere platforms. Op Rate Your Music vond ik een review by DarthKarl die goed aansluit bij mijn beleving:

'This is a significant step down from any MSG album (...) Most of the real, raw Metal of the old MSG is gone here in favor of loads of commercialism. (...) I can call it listenable, but no more.'

Binnen een kwartier na het luisteren van deze LP, zat er tijdens het ophangen van de was spontaan een Bon Jovi nummer in mijjn hoofd. Dat ervaar ik niet als een goed teken. Deze verdwijnt - samen met McAuley Schenker Group - Save Yourself (1989) - in mijn Hnzm For Sale at Discogs Marketplace.

Vrij aardig album, met inderdaad de knal producties (drums) die bij commerciëlere Hard Rock van de jaren 80 hoorde. De opener is nog altijd heerlijk, het volgende "Here Today - Gone Tomorrow" is ook best aardig, net zoals het meer mysterieuze/gedragen "Follow The Night". De hardere Hard Rock nummers komen te gemaakt over, zoals "Get Out", ik, ga dan meer voor de pracht ballad "Time" en het sublieme "I Don't Wanna Lose". Met name bij dat laatste nummer vliegen de solo's je om de oren... en elke noot is er geen één te veel, het klopt-veegt-en zuigt fantastisch.
Enige andere nummer wat ik echt te gek vind is dan wel een serieuze rocker, de afsluiter "Rock 'Til You're Crazy"... deden meer nummers dat maar. Aardige plaat, met uitschieters die me toch naar meer doen snakken, in dit geval omdat te weinig nummers mij dat hier laten doen.

Toch grappig, voor mij begint met dit album de serie beste albums van Der Michael. De albums die hiervoor zitten zijn ook goed tot prima daar niet van. Maar met McAuley had ie eindelijk een écht goede zanger in de band.

Ik las ooit nog in een interview niet heel lang na de McAuley periode dat Schenker zelf vond dat dit zijn beste periode was en dat de mensen daar later hopelijk ook achter zouden komen. Is mij nog niet gelukt, maar ook Schenker moet bekennen dat smaken verschillen. Frappante is dan ook dat hij eerder weer old school Hard Rock maakt dan dat 'ie terugkeert naar de stijl van hier.
Wel jammer btw dat hij amper nog nummers speelt uit deze tijd, ook in Amsterdam geen enkel nummer, had wel gehoopt op "Save Yourself" ofzo. McAuley zong alleen maar UFO nummers meen ik, wel raar... terwijl de andere zangers allemaal uit zijn hun periode nummers mochten zingen.

Oké gelukkig dat ik niet ben gegaan dan. Zat erg te twijfelen toen ik las dat McAuley mee zou gaan op tour. Had zeker verwacht dat ze een aantal nummers uit 'zijn tijd' zouden doen. Dat deden ze met het Schenker Fest gebeuren namelijk wel. Ach ja...

Oh dat bedoelde ik ook namelijk, de laaste tour niet gezien. Het Schenker Fest feest, geen enkel McAuley nummer in Amsterdam. Met de laatste tour kon zijn huidige zanger niet, toen nam hij het ook inderdaad over.

Een prima album, en eigenlijk wel wat meer dan dat.
Er staat niet echt een slecht nummer op, al is de ene natuurlijk wel beter dan de ander.
Goede nummers zijn : Gimme' Your Love, Here Today--Gone Tomorrow, Follow the Night, Rock 'Til You're Crazy en dan is er nog "Time"
Die laatste is toch wel erg speciaal, wat een song! Geen joelende gitaren, spannende zanglijnen ..... neen, ergens is het maar een redelijk saai simpel nummer, maar toch, het klopt gewoon perfect!
Time steekt er met kop en schouder bovenuit.

4*

De bijdragen bij de nieuwe Robin McAuley - Soulbound waren voor mij aanzet om te vervolgen met de carrière van Michael Schenker - plus eens het werk van McAuley te tsjekken.
In 1987 volgde ik vooral de speed- en thrashmetal, waar de ontwikkelingen over elkaar heen buitelden. Toen keerde een oude held terug. Dat de M in MSG plotseling stond voor de onbekende McAuley vond ik be-la-che-lijk: dit is de groep van Der Michael, ex-Scorpions, ex-UFO, één van de beste sologitaristen ter wereld en bovendien uit duizenden herkenbaar met zijn eigen stijl en geluid. De commerciëlere koers vond ik eveneens niks. Veel aandacht heb ik hier dan ook niet aan besteed.

38 jaar later toch maar eens met frisse oren geluisterd en dat verschillende malen. Kan u melden dat het prima arbeidsvitaminen zijn bij het voorjaarsklaar maken van de tuin. Wat opvalt is dat de productie in orde is, wat bij zijn eerste twee soloplaten niet het geval was. Hier echter een vol geluid dankzij veteraan Andy Johns, waarbij ik me niet stoor aan het typische jaren '80-(drums)geluid.
De eerste drie nummers zijn mid- tot bescheiden-uptempo en radiovriendelijk, in mijn oren gericht op de Amerikaanse markt van toen. Ik hoor in de muziek én zangstijl overeenkomsten met Def Leppard en Ratt: McAuleys rauwe stem is alleen net wat lager dan die van Joe Elliott en Stephen Pearcy. Andere associatie: de groep Whitecross met zanger Scott Wenzel, dat in 1987 debuteerde met een titelloos album, hier te horen. Schenker speelt uiteraard prachtige solo's, maar het is te dicht bij de radio- of zelfs glammetal van toen.

Met het vierde nummer van kant 1 No Time for Losers (nee, geen poëzieprijs voor de lyrieken) klinkt echter de wildere kant van Schenker met een riff die zo bij UFO had kunnen worden gespeeld. Na een keer of wat draaien viel op dat de coupletten van Follow the Night in 7/4-maat zijn. Opnieuw iets wat hij in zijn UFO-dagen kon doen: een "rare" maatsoort inzetten.
Met Get Out de tweede knaller op z'n New wave of British heavy metals, wat ik dus liever heb dan de nummers in de stijl van Def Ratt. Love Is Not a Game is dan weer op z'n Amerikaans maar wél met een sterke melodie en Time een ballade met akoestische gitaar, alsof het Scorpions zijn.
Meer akoestische gitaar en echo's van de Scorpions in I Don't Wanna Lose, dat met z'n opbouw mijn vierde favoriet van het album is. Met Rock 'til You're Crazy is daar een vierkant rockende afsluiter, prima op z'n plek.

Maatje Edo is tien jaar jonger dan ik en maakte via dit album kennis met Michael Schenker. Ik snapte zijn enthousiasme nooit, maar dat is veranderd. Valt het me mee? Jazeker. Meer dan dat. Een 7,5 als schoolcijfer.

Het eerste, daar kon ik me destijds ook helemaal in vinden. Wat zullen we nou krijgen? Michael Schenker die de initialen van zijn groepsnaam inzet door een andere zanger op de voorgrond te plaatsen (letterlijk, ook op de hoesfoto)? Ik vond het een vreemde move, temeer daar de man in kwestie bij mij tot dat moment voornamelijk bekend was van die Stairway to heaven-cover. Die is trouwens redelijk geslaagd vond, al blijft het een hallucinerende gewaarwording om halverwege dat nummer opeens Boney M's Bobby Farrell te horen opduiken...

Dat de 'nieuwe' MSG een commerciëlere weg insloeg vond ik dan wel weer begrijpelijk, gezien het tijdsbeeld. Bovendien resulteerde het in een alleraardigst album, dat echter wel wat afweek van wat we tot dusver gewend waren van Der Michael. Minder hard rockend, maar meer midtempo en radiovriendelijk, al staan er nog steeds wel een paar aardige rockers op. De ballad Time heb ik regelmatig gedraaid in mijn toenmalige radioprogramma.
Toch is het per saldo een wat karige plaat, omdat de uptempo rockers niet het niveau halen van eerder MSG-werk. Niet alleen qua heftige uitvoering, maar ook compositorisch. De meeste nummers zijn me wat doordeweeks. Dat ik de LP nooit heb vervangen door een CD-exemplaar is bij mij een teken aan de wand. Aardig genoeg om op LP in de collectie te houden, maar ik vind het geen uitschieter.

Het probleem van Schenker wordt hier nog maar eens duidelijk: een goede zanger vinden is voor hem heel moeilijk gebleken gedurende zijn gehele carriere. De ene is wat zwakker dan de andere, maar een echt goede zanger die ook nog bij zijn muziek past, is hem eigenlijk nooit gelukt, ondanks zijn sterrenstatus (zeker in de jaren 80).

Dat de nieuwe zanger een naam heeft die ook met een M begint kwam natuurlijk prima uit. Ze konden zo onder de reeds gevestigde MSG naam verder. Qua marketing en PR uitermate welkom (denk ik).

Haha, inderdaad. Nou maar hopen dat Michael niet met dat vooropgezette idee - z'n achternaam moet wel met een M beginnen - op zoek gegaan is naar een capabele zanger...

Doet me ook wel een beetje denken aan deze eendagsvlieg.

Ja klopt

Volgens mij had dat toen ook te maken dat het zakelijk 50/50 was geregeld tussen die twee. Maar met name voor McAuley denk ik toen een flinke boost in naamsbekendheid.