Savatage - Ghost in the Ruins (1995)

Ons aller Criss Oliva zou vandaag 50 zijn geworden.
Speciaal voor hem deze magistrale liveplaat er nog eens op. Ik ken weinig liveplaten waarop zulk fantastisch gitaarwerk op te horen is, wat een klasse!

Ik blijf soms toch wat moeite houden met de rafelige stem van Jon. Bij de hogere uithalen haalt hij toch niet het niveau van Axl Rose. En bij de lage toonsoorten niet de impact van Blackie Lawless.(wasp) Nou lijkt het wisselen tussen die twee hem zonder enige moeite af te gaan, dat dan weer wel. Het zal wel aan mij liggen.

Dat kan ik mij voorstellen, zijn stem werd met de jaren ook steeds wat grofkorreliger. Typisch een stem waar je van moet houden. Waar ik echter Jon prima aan kan horen is dat bij Axl totaal niet meer het geval, daarnaast heeft Jon (voor mijn gevoel) meer power en een groter bereik dan onze wapenbroeder.

Ik hoor vooral veel emotie bij Jon. Op deze live release is lang niet alles even goed. De ad libs in Strange Wings zijn verschrikkelijk bijvoorbeeld. Maar hij maakt het goed door helemaal in de songs te kruipen. Vooral Hounds is haunting tot en met. They got you in their sight...

Je slaat de spijker op zijn kop, hij ploegt zich door Strange Wings heen en dat is geen groot succes. Als ik Jon echter hierna Hall of the Mountain King hoor zingen of de wijze waarop hij Sirens voor het voetlicht brengt dan mag Jon zich wat mij betreft nog wel enkele keren vergalopperen. Er zijn voor mij weinig andere zangers binnen hetzelfde genre die zoveel power en intensiteit kunnen koppelen aan melodie en gevoel. Hounds is daarvan een mooi voorbeeld.

Axl heeft (Of had tenminste) een vocal range van bijna 6 octaven en staat bovenin de lijst (Mike patton on top). Dus of je gevoel klopt niet of Jon hebben ze niet meegenomen in de meting

Oliva blijft steken op een magere 4 octaven in zijn hoogtijdagen. Who cares? Het gaat niet om het zingen; het gaat om bet beleven. Waarvan akte.

Precies, en Freddy Mercury en Ronnie James Dio deden het ook met ‘slechts’ 4 octaven ?.

Ja, maar dat staat los van de bewering. Just a fun fact. Axl s eigen reactie daarop is eender als hierboven.

Ik weet niet zo goed waarom maar Chriss Oliva vind ik altijd een beetje de Jimmy Page van de Heavy Metal en dit album is zo verschrikkelijk goed dat hij zich inderdaad kan meten met live albums van Zep, Deep Purple en Maiden bijvoorbeeld.

Gewoon even keihard luisteren, bij voorkeur met koptelefoon voor de ultieme ervaring, met name de eerste paar nummers openen het album dermate sterk dat ik omver geblazen werd bij de eerste luisterbeurten.

Dit is Heavy Metal zoals het bedoelt is; spetterende solo's, riffs om je vingers bij af te likken en een unieke sound; het gaat nergens vervelen.

Avontuurlijk dat ook en daarom voelt dit album een beetje aan als een wilde achtbaanrit in een attractiepark, wat ik positief bedoel.

De openingstrack is zo sterk dat hij zich kan meten met nummers als Hall of the Mountain King en Streets bijvoorbeeld, ongeëvenaarde klasse dat Savatage!

5 *

axl en blackie mogen nog niet zijn microfoon vasthouden jon oliva heeft de krachtigste stem in zijn genre.

Hij kan er niet bij? Vreemde gewaarwording, in zijn genre? Anders niet?

City Beneath The Surface is in zijn studio-uitvoering welhaast een niemandalletje vergeleken bij de maniakale uitvoering die we hier horen. Zonde eigenlijk dat dit de enige fatsoenlijke liverelease is die Savatage in de klassieke bezetting op ons afvuurde.

En daarbij is het eigenlijk ook nog eens een compilatieplaat en geen liveshow.
In hetzelfde jaar (ongeveer) kwam er ook een VHS en livecd uit met een wat tamme show met Oliva op toetsen en Skolnick op gitaar.

Dan heb ik deze toch wel echt helemaal stuk gedraaid. Jammer alleen van al dat geblér van Jon door de solo's van Criss (ik noem Hounds), maar dat is een ergernis waar ik niets mee kan, want iedereen doet dat. Het schijnt zo te horen bij rock/metal.

Desalniettemin zijn de Hall of the Mountain King-songs erg sterk en rauw op deze plaat, en When the Crowds are Gone is echt kippenvel.

In 1995 stond het live album Live Devastation klaar om uitgebracht te worden. Deze release is helaas last minute afgeblazen, er zijn wel promo exemplaren in omloop.

Savatage Live Devastation - YouTube

Daar stond me wel vaag iets van bij, ja. Nooit meer aan gedacht. Bedankt voor de tip. Op Metal Archives wordt ie ook genoemd. De betonnen tracklist belooft wat. Geen emotionele toestanden daar, haha. Hoezeer de musicalperiode mij ook na aan het hart ligt, heeft die oude US powermetal wel een streepje voor bij mij.

Dit vind ik zo fijn aan dit forum, albums die je niet kent ontdekken. Savatage was wel een beetje klaar bij mij na Gutter Ballet, dus deze is volledig aan mij voorbij gegaan. Snel luisteren dus....

Vorig jaar is er op de streamingplatforms ook een liveregistratie uitgebracht van een concert uit 1990 (Hollywood Babylon). Helaas is de audiokwaliteit niet top, maar de energie is voelbaar.

Dan moet je als je dat al niet hebt gedaan zeker ook eens Doctor Butcher uit 94' proberen, min of meer een voortzetting (helaas eenmalig) van Savatage met enkele leden van de band in de gelederen. Jon Oliva is op deze schijf de grote blikvanger. Onvervalste en uitermate sterke power metal plaat minus de theatrale kenmerken (die overigens erg sterk zijn) van Gutter Ballet.

Oei, ik dacht dit maar eens proberen, maar dit is echt exact de bombastische 'metal' die ik heel slecht trek.
Snel overslaan maar.

Als je Gutterballet en Hall of the Mountain King kende, had je het kunnen weten.

Vraagje: waarom zet je metal tussen aanhalingstekens? Om deze reactie van mij op te wekken?

Nee die kende ik niet. En ik vind het idd meer een soort hardrock. Wat jij daar verder mee te maken zou moeten hebben ontgaat me.

Overigens zijn het wel meer dan prima muzikanten wat ik zo hoorde.

Waar trek jij de grens tussen hardrock en metal? Ik vind dit wel echt 100% heavy metal. Volgens mij valt Savatage zelfs onder de US Power Metal, maar ik kan me vergissen.

Ik vind met name Criss Oliva een prima muzikant. Ik vind Doc Wacholz een beetje een rommelige drummer en Jon Oliva een wat beperkte zanger en toetsenist.

Volgens mij is juist de kracht van deze band de rauwheid waarmee deze muziek wordt gebracht. Ik snap daarom ook nooit wanneer mensen dit progmetal noemen (en dat wordt gedaan)

Dat progmetal komt wellicht vooral doordat de band in de periode na Criss Oliva meer de symfonische kant op ging, compleet met allerlei instrumentaal vuurwerk en complete conceptalbums e.d. In het oudere werk hoor ik hier en daar wel wat symfonische trekjes, zoals bij nummers als Gutter Ballet, maar prog metal zou ik het toch ook niet gauw noemen.

Metal is het natuurlijk wel, dat is vanaf de ronkende opener al wel duidelijk toch.

Je vergeet metal tussen aanhalingstekens te zetten.

Al met al gewoon metal.

Prog is het nooit geweest. Wel kwamen er vanaf Streets (nog altijd met Criss Oliva) welnde nodige symfonische tierlantijenen en musicalinvloeden het geluid binnengeslopen. Maar ook dat is gewoon metal wat mij betreft.

Was me ontgaan dus bedankt voor de tip! Zat net even de nummers te bekijken maar helaas niks van Streets. Al bedenk ik me net dat die pas in 1991 op de markt kwam dus dat maakt het ook wel weer wat logischer.

Fijne ontdekking dit, niet uit mijn streaming apparaat te branden de laatste weken!

Wat blijft dit toch een lekkere live registratie. Hoewel het een allegaartje betreft van liveopnamen van verschillende concerten doet dat niets af aan de geluidskwaliteit.
Jon schreeuwt, kermt, gilt, brult, maar zingt ook fantastisch. Gillende zangers kan ik over het algemeen niet zo appreciëren, maar van Jon kan ik veel hebben.
De gekte, de waanzin, de over the top benadering, ik vind het heerlijk.
Broer Criss doet daar al niet voor onder. Een geweldige gitarist die het geluid van de band zo mede heeft bepaald.
Het valt mij op dat enkele songs qua geluid wat energieker uit de verf komen in vergelijking met de studio versie. Strange Wings, Legions maar ook City Beneath The Surface; ze knallen uit de boxen.
Ooit nog eens in de jaren 90 naar een concert van Savatage in de Melkweg geweest.
Een grijnzende maar zeer corpulente Oliva achter zijn keyboard en Zak nam de honneurs waar op vocaal gebied. Hoewel een goed concert met een prima zingende Stevens, miste ik net de vonk die tijdens een optreden kan ontstaan tussen band en publiek.