The Allman Brothers Band - Shades of Two Worlds (1991)

Niet echt een verassende plaat. Niet slecht niet goed. Mij doet het niet zoveel, maar ABB kan weinig fout doen bij mij.

Niet helemaal hetzelfde verhaal als voorgaande plaat.

Qua energie en productie (Tom Dowd) wordt de lijn doorgetrokken.
Echter, daar waar voorgaande plaat echt de nadruk op de bluesrock lag, experimenteert de band hier met wat meer stijlen als jazzfusion (Kind of Bird) en wat psychedelica. De nummers zijn ook weer wat langer.

Johnny Neel is niet aanwezig op deze plaat. Duw we hebben hier te maken met het zes-tal Betts/Allman/Trucks/Jaimoe/Haynes/Woody.

Dit is uiteindelijk weer een ijzersterke plaat waarvan de songs veelvuldig in de sets van Gov't Mule, Warren Haynes en The Allman Brothers terug komen.

Wisselvallig album, maar wel met 1 van de beste nummers van The Allman Brothers.
Het geweldige Nobody Knows.

In 2012 schreef ik:

Hier sta ik nog pal achter. Eén van de beste post- reünie platen van the Brothers, met een sterke Allman en sterk gitaarspel van Haynes/Betts. Lekkere southern bluesrock met een moddervette productie.

Ik heb deze overigens op vinyl, en dat vergroot het retro-gevoel, al is dit wel typisch jaren 90 bluesrock/southern rock.

Met End of the Line en Midnight Man staan er 2 lekkere Rhythm & Blues songs op, met name de uithaal van Allman bij het refrein van de eerste song gaat erin als koek. Voor het overige is de schijf zoals hierboven ook al staat aangegeven op zijn minst wisselvallig te noemen. De vorige plaat; Seven Turns was een stuk sterker, desalniettemin een genietbaar album maar ook niet meer dan dat.

Heerlijk “later” album van de Allman’s. Een band die ik al volg sinds het geweldige Fillmore live album. Op de een of andere manier geeft deze muziek mij een lekkere vibe, een positief gevoel.

Opener End of the Line zet gelijk de toon. BAM we zijn binnen, lekker nummer met een goed zingende Gregg . Bij het derde nummer Nobody Knows hebben we gelijk al een classic Allman’s te pakken. Tien minuten puur genieten in een lekker lang uitgesponnen nummer met spetterend gitaarwerk. Na Desert Blues dient het volgende hoogtepunt zich aan in de vorm van een prachtige Slow Blues (Get on with your Life). Ogen dicht en wegdromen maar. En oké rond de vijfde minuut even de luchtgitaar mag. En dan krijgen we nog het 8 minuten klokkende King of Bird, dat samenspel van toetsen en gitaar heerlijk. Mooi instrumentaal nummer. We besluiten rustig met het akoestische met Come on in my Kitchen en dan is het weer over.

De band heeft het weer geflikt om een topalbum af te leveren. In mijn verzameling op vinyl want dat klinkt zo lekker.

Zo mag ik het graag lezen!

Zo start je een Allman plaat; een heavy riff, een fijne groove, prima gitaarsolo's en daar overheen de schuurpapieren stem van Gregg. End of the Line vormt wat mij betreft 1 van de beste songs in het oeuvre van TABB. Opvolger Bad Rain is van hetzelfde stramien, is echter net wat vlotter maar bevat net wat minder spannende overgangen. Nobody Knows vormt een energiek geheel, veel solo's, de ritmesectie die overuren draait om vervolgens alleen in het middenstuk tot rust te komen. De wil om te 'jammen' en vervolgens deze stukken op plaat te knallen heeft er altijd al ingezeten bij de heren, het heeft echter wat mij betreft niet altijd geresulteerd in prachtige songs. Hoewel Nobody Knows inventief in elkaar steekt is het mij een raadsel waarom deze track 11 minuten moet duren, wat mij betreft een minuut of 6 te lang. Desert Blues scoort een voldoende, weinig mis mee hoewel Gregg de song beter had kunnen inzingen. Dat doet hij wel op Get On with Your Life, een slow blues ballad, degelijk en goed gedaan. Het volgende hoogtepunt; Midnight Man, van dezelfde signatuur als opener End of the Line, lekker rauw en ongepolijst, heerlijk. Kind of Bird heeft een beetje dezelfde functie als True Gravity had op voorganger Seven Turns, proggy elementen, bluesy en rijk gearrangeerd. Afsluiter en cover Come On in My Kitchen van Robert Johnson vormt onvervalste blues uit het Zuiden van de Verenigde Staten, waarbij met name de gospelachtige samenzang op subtiele wijze in het nummer is geïmplementeerd. Voorganger Seven Turns vind ik over hele linie genomen iets evenwichtiger maar deze plaat doet er bijna niet voor onder, met name omdat het stilistisch gezien direct in het verlengde ligt van Seven Turns.

Tussenstand:

1. The Allman Brothers Band
2. Idlewild South
3. Seven Turns
4. Shades of Two Worlds
5. Enlightened Rogues
6. Win, Lose or Draw
7. Eat a Peach
8. Brothers of the Road
9. Brothers and Sisters
10. Reach for the Sky

Grappig hoe ieder iets ander ervaart. Nobody Knows had van mij een hele kant mogen beslaan en een paar mindere nummers dan maar skippen

Ben het album nu aan het draaien en nummers als Nobody Knows is precies waarom in ook de mindere ABB albums de moeite vind.

Nobody Knows is van een ongekende klasse. Hetzelfde geldt voor het titelnummer van Where It All Begins.

Er zijn maar weinig '90s en moderne bands die dat nog aandurven. Lekker 11 minuten aan het rocken en jammen.

The Allman Betts Band (met de zonen van) hebben ook van die lekker lange songs.

Deze plaat lijdt wel een beetje aan te volle productie. In de jaren 90 moest alles zo nodig voller en luider. Het zorgt er voor dat een plaat wat vermoeiender is om naar te luisteren dan de wat kalmere en 'legere' platen van de jaren 60 en 70. Dat geldt met name voor dit genre.

Toen ik jong was leerde ik dit genre (southern rock) kennen via de jaren 90-platen. Daardoor voelen de platen wel nostalgisch aan. Vanaf mijn 17de of 18de was ik echt volledig in de ban van deze soort muziek. Als ik dit zo terug luister en ook wat kritisch ben, is het songmatig dik in orde. Qua productie is het behoorlijk krachtig en is er zeker een punch, waardoor deze plaat zich prima kan meten met de bekende bands uit deze tijd. het klinkt zeker niet belegen of oubollig.

Als ik naar mezelf kijk en wat ik het liefst heb, vind ik die oudere platen veel prettiger klinken. Maar ja, daar staan deze songs niet op, die toch ook ijzersterk zijn. Wat een dilemma. Maar er is een manier: gewoon het volumeknopje naar beneden draaien bij die nieuwere platen, dan valt het volle geluid toch wat minder op,