Miles Davis All Stars - Walkin' (1957)

Best een fraai Miles Davis album die hier bijgestaan word door Lucky Thompson (tenor sax), J.J. Johnson (trombone), David Schildkraut (alto sax), Horace Silver (piano uiteraard), Percy Heath (bass) en Kenny Clarke (drums).
Het album begint gelijk met het lange "Walkin'". De lengte van het nummer stoort echter niet heel erg veel, want er is voldoende afwisseling en de muzikanten zetten hun beste beentje voor. Ik vind echter "Blue 'N' Boogie" het fraaiste nummer van dit album. Gewoon een lekker swingen jazz nummer.
De rest van het album luistert ook gewoon erg lekker moet ik zeggen. Al vond ik op het laatste nummer de bijdrage van J.J. Johnson nou niet zo fantastisch, maar dat heeft meer met persoonlijke smaak en voorkeur te maken denk ik.

Wat mij betreft wordt dit album echt gedragen door het titelnummer - pakkend thema, strak uitgevoerd op looptempo - dit nummer heeft lang in het live-repertoire van Miles gezeten, en dat is niet voor niets. De uptempo nummers (2 & 5) doen mij wat minder, maar You Don't Know What Love Is is weer heel mooi. Miles eigen compositie, Solar, kan er mee door - maar het was ook pas 1954...

Leuke ontdekking deze Walkin'. De eerste tonen van het titelnummer trekken je gelijk het album binnen en laten je daarna ook niet meer los. Het tempo ligt, voor het begin jaren 50, lekker hoog. Het pianospel op Blue "n Boogie daar neem ik mijn hoed voor af.....en ik bezit niet eens een hoed.

Net met ons Facebook Jazz gitaar studie groep: Play Jazz Guitar, Solar geanalyseerd.
Nu ben ik daar redelijk nieuw in maar volgens mij is dit stuk toch wel redelijk geniaal.
Na de grondtoon krijg je drie blokken die steeds korter worden, en waarbij de grondtoon steeds een volle noot omlaag gaat.
Een behoorlijke bitch om over te improviseren omdat je constant bewust moet zijn waar je in het liedje zit.

Voor de muzikanten onder ons:
Het stuk begint in de "tonic" (grondtoon): Cm7 twee barren
Daarna 4 barren 2 5 1: F Maj7, drie barren 2 5 1: Eb Maj7, Twee barren 2 5 1: Db Maj7 en tot slot de laatste bar; een 2 5 die leiden weer naar de tonica.
Gaaf om zo in een lied te verdiepen, dan komt het meer tot leven.

Vind het zelf ook fantastisch om muziek te analyseren, nog mooier om mensen die het vele maken beter dan ik kan het zien doen; zoals Jacob Collier (aanrader om zijn interviews te zien mocht je hem niet kennen).

Mijn vader is jazz bebop trompetist. Heeft eind jaren 50, jaren 60,70 en 80 met grote namen wereldwijd gespeeld. Hij kan niet meer genieten van het luisteren naar muziek. Volgens hem komt het omdat hij alleen maar muziek kan (over)analyseren.

Kan ik me wel wat bij voorstellen Perpetual. Wanneer je de mathematische schema's en toonladders etc direct kunt herkennen als je zo goed bent ls jou vader. Nochtans kan ik me voorstellen dat je nog altijd verast kunt worden door het creatieve gebruik daarvan en de emotionaliteit die in de frasering en toon wordt gebruikt?

Lijkt me overigens wel tof om zo'n vader te hebben. Hij zal wel verhalen hebben of niet?

En toch heb ik jou diverse keren met een bolhoed gezien

Dat heeft hij absoluut judgepaddy. Echter heb ik altijd de indruk dat solisten van zijn niveau liever over zichzelf praten.. Vroeg hem in het verleden nog wel vaak naar verhalen over alle grootheden die hij heeft leren kennen, maar hij vindt het allemaal niet zo speciaal.

Zo denk ik er ook over, maar dat ligt anders bij hem (althans, hij toont niet verrast te zijn). Zijn kennis is ook ongekend, zelfs nu nog met 81 jaar speelt hij nog dagelijks trompet.

Met: Miles Davis (trompet); J.J. Johnson (trombone op track 1,2 ); Lucky Thompson (Tenorsax op track 1, 2 ); Dave Schildkraut (altsax op track 3,5 ); Horace Silver (piano); Percy Heath (bas); Kenny Clarke (drums)

Opnames van twee sessies uit april 1954, die in 1957 verzameld werden op deze lp (NB correctie ingediend). De A-kant verscheen eerder op de 10”-lp Miles Davis All Star Sextet (1954). De B-kant werd eerder die maand opgenomen, en twee tracks hiervan stonden al eerder op de 10”-lp Miles Davis Quintet (ook 1954). Zo, de administratie is ook weer gedaan.

Geen verrassing dat de latere sessie op de A-kant staat, want Miles beschouwde dit (dixit zijn autobiografie) als een mijlpaal in zijn oeuvre. Dat hing kennelijk vooral samen met de mening van anderen: hij vertelt dat hij voor het eerst goede kritieken kreeg, en zich eindelijk serieus genomen voelde. Het titelnummer zou nog jaren een favoriet blijven in zijn livesets.

Kwestie van smaak, misschien. De sobere opzet van het nummer is smaakvol, maar op sommige momenten ook een beetje saai, vind ik. Het zou passen op de soundtrack van een zwartwit avant-gardefilm voor mensen die te veel Sartre lezen (een persoonlijke vriend van Davis, overigens).
Persoonlijk vind ik vooral de solo’s van Horace Silver en de altijd interessante Lucky Thompson de moeite waard, vooral omdat die nog wat leven in de brouwerij brengen. ‘Blue and Boogie’ is een stuk speelser, maar daarom als compositie ook wat minder interessant. Lekker nummer toch wel, en weer steekt Thompson er bovenuit.

Je kunt wel horen dat Davis zijn drugverleden achter zich aan het laten was, en wat meer zelfkritiek had op zijn spel in de studio. Ook de eerdere sessie klinkt verzorgd. ‘Solar’ zou later een standard worden, o.a. via Bill Evans. In deze oorspronkelijke versie (het zal niemand verbazen dat er wat controverse is over de vraag of Davis het nummer zelf schreef) horen we fijn spel van Davis, Silver, en bijrolspeler Schildkraut. De twee standards die volgen vallen niet heel erg op, in positieve of negatieve zin. Maar: de weg omhoog is ingezet.

Tamelijk virtuoos en heel toegankelijk album dat alles heeft waar ik van houd in Jazzmuziek.
Bovendien heel gevarieerd. Kan hier erg van genieten.

Heb hem op vinyl (een Japanse mono-persing uit de jaren '70 met zo'n sjieke obi) en wow, wat klinkt dat fantastisch.
Een van mijn favoriete albums uit Miles vroege Hard Bop periode.