Accept - Predator (1996)

Laatste Accept album en wat gold voor Death Row is hier ook van toepassing, nl. zwaar ondergewaardeerd. Tot er strubbelingen binnen de band zijn is wel te merken, want Peter Baltes, de bassist neemt maar liefst een drietal van de tracks voor zijn rekening als zanger, en is eveneens op Crossroads hoorbaar in duet met Udo (Crossroads is wel het beste nummer op de cd voor mij).

Wat wel een totale afknapper is, is het nummer Primitive, met lichte industrial invloeden (drum-machine) en Peter Baltes matige vocalen. Verder zijn tracks als Take Out The Crime en Run Through The Night toch best te pruimen en duidelijk Accept.

Lekker ceedeetje maar idd wat een afknapper dat Primitive. Hadden ze weg moeten laten.

Tot aan de comeback in 2010 met het album Blood of the Nations was deze Predator de zwanenzang van een uitgebluste Teutoonse Heavy Metal Groep waar alle pit lijkt verdwenen, dit is even saai als de voorgaande twee albums. Klein lichtpuntje in de vorm van Crossroads en misschien nog ook Crucified, lelijk zwart gat in de vorm van Primitive dat op de verdiende laatste plaats staat van dit album. Drummer van dienst op de andere nummers is Michael Cartellone, mij ook bekend als drummer van Damn Yankees.

haalt het niet als je de albums uit hun begin periode beluistert. Totale afknapper helaas

Dat ben ik eigenlijk wel met je eens. Aan de andere kant staan er toch wel lekkere nummers op.

Predator is wel een merkwaardig album. En misschien ook wel illustratief voor hoe Accept gedurende de 80s zichzelf in de markt had willen zien. Natuurlijk worden ze geroemd om de rampestampers die Fast As A Shark of Breaker nu één keer zijn. Maar is het niet de aparte US uitgave het Breaker album, de luchtige songs die op elk album wel staan en de de uitverkoop van Eat The Heat die laten zien dat Accept altijd op het grote podium hebben willen staan?

Wie dan denkt dat de platenmaatschappijen daar schuldig aan zijn, moet maar eens Predator onder de loep nemen. Accept was in de 90s vrij om te doen wat ze wilde en Objection Overruled en Death Row waren vrij ouderwets te noemen.

Maar als Hard Attack hier het album aftrapt, horen we een vrolijke stadionrocker die zo van een Tyketto-plaat af lijkt te komen waaien. Het is ook direct een goed visitekaartje voor het album want ook de andere songs laten een Accept horen die heel veel naar de hair uit de begin van de jaren 90 hebben geluisterd. Dat was tijd dat de 80s bands met een droger geluid hun veldtocht voortzetten om dan toch door de komst van de houthakkersbloezen gestopt te worden.

Het is dan ook weer heel erg Duits om in 1996 met zoiets aan te komen. Ze hebben schijt aan heersende trends en dat is zonder meer te prijzen. Af en toe wordt er wel een poging gedaan om agressief te doen door een hoekige riff maar van echt doorbijten is geen sprake. Het dreigende titelnummer heeft wel genoeg charisma om te overtuigen met zijn lome doch alerte sluipritme.

Zo'n nummer als Lay It Down had op Revenge van Kiss kunnen staan. Zelfs Peter Baltes doet er zijn beste Gene Simmons imitatie voor. Het zou beschamend zijn als ik niet toch stiekem zit mee te wiegen. Want eerlijk is eerlijk, Accept weet altijd wel een goede song neer te zetten. En dat doet ze hier ook gewoon. En ik ben niet vies van een beetje commerciële meuk op zijn tijd. Eat The Heat vind ik ook gewoon een goede plaat.

Crucified en Take Out The Time herinneren wel aan de klassieke Accept. Met van die typische gitaarloopjes en solo's die we van Hoffmann gewend zijn. Zelf ga ik het hardst op de voorlaatste drie tracks. Take Out The Crime, Don't Give A Damn en Run Through The Night zijn heerlijk vlotlopende nummers waarbij ik niet stil kan zitten. Primitive vaart mee met industrial hausse en is daarmee de vreemde eend in de bijt. Dit is niet heel fantastisch en doet wat denken aan hoe Guns n Roses Illusion 2 afsloot met My World. Al kan ik me ook voorstellen dat men Michael Jackson in het achterhoofd had, toen het dit opnam.

Al met al is Predator helemaal geen onaardige plaat. Je moet alleen wel van luchtige, melodieuze hardrock houden.

Predator is met "I'm a Rebel" (disco invloeden) wel de meest aparte Accept plaat.
Geen metal, eigenlijk hoor ik zelfs meer stevige rock als hardrock en dat is ook wel eens prettig.

Gewoon alles loslaten en songs opnemen waar je op dat moment zin in hebt, zonder het idee het moet hard en metal zijn.
Edwynn beschrijft dat goed, Loudness had ook zo'n periode (eind jaren '90) en ik vind het heerlijk om te horen.

Door de recente Accept recensies op deze site luister ik veel albums van ze op dit moment.

Kijktip:

https://www.youtube.com/watch?v=38EmV7CPKTQ

Het gehele ouvre besproken door een misschien (te) enthousiaste fan maar doorspekt met video, interviews en geluidsfragmenten.

Predator werd opgenomen in Nashville met de Duitse producer Michael Wagener, die daarheen was verhuisd; gitarist Wolf Hoffmann en bassist Peter Baltes zouden later zijn voorbeeld volgen. Ook Udo Dirkschneider is weer van de partij, maar de groep is na het wegvallen van drummers Stefan Kauffmann (rugproblemen bij de voorganger) en vervanger Stefan Schwarzmann gereduceerd een trio, met de Amerikaan Michael Cartellone als sessiedrummer.

De productie is droger in vergelijking met de vorige twee en de groep injecteert deze maal hun metal met de nodige invloeden van AC/DC. De tempo’s liggen lager, maar ik mopper niet: veel nummers zitten goed in elkaar en de koortjes zijn pakkend, zoals Hard Attack bewijst. Verrassend is het akoestische slot met conga’s van Crossroads, in Diggin’ in the Dirt klinkt langzame metal van een zwaarder kaliber. Pas met track 8 Crucified is daar de eerste dubbelebasdrumbeuker – lekker! Slotlied Primitive sla ik liever over door de lelijke drumcomputer.
Opvallend is dat Baltes op maar liefst drie nummers alle leadzang doet en dat doet ie goed; was dat omdat Dirkschneider terug in Duitsland zat? Het album komt sterk uit de startblokken, maar de tweede helft is minder spannend.

Hierna hield de groep op te bestaan. Dirkscheider vervolgde zijn carrière vanuit Duitsland met U.D.O., Hoffmann begon een volgend leven als professioneel fotograaf en Baltes dook op bij onder meer John Norum, Don Dokken en Therion. Tot in 2005 een livetour volgt, waarna de groep in 2009 weer bij elkaar komt voor nieuw studiowerk, zij het zonder Dirkschneider.